XEV YOYO: Αξίζει το «κινέζικο Smart»; 
Νέο MINI Countryman: MINI XL 
Αποχαιρετώντας τον Marcello Gandini: Αυτός ήταν ο «πατέρας» των πρώτων supercars 
Alfa Romeo Tonale 160 VGT: Ιταλικό ταμπεραμέντο και γαλλική φινέτσα 
Audi grandsphere: Είναι αυτό το επόμενο Α8; 
Timo Mäkinen, Jean Todt και ο ταπεινός σας διασκεδαστής στην ίδια φωτογραφία, από τον Μάιο του 1980 (photo BX/Andro).
Όπως θα έχετε πιθανότατα καταλάβει, την πετριά με το αυτοκίνητο και τους αυτοκινητικούς αγώνες την είχα από πολύ μικρός. Εξ απαλών ονύχων, που γράφουν οι μορφωμένοι.
Και σίγουρα πολύ πριν από την πρώτη μου εργασία [περισσότερα για αυτήν άλλη φορά], που ήταν να πουλάω αυτοκίνητα Peugeot, εξωλέμβιες Johnson, ψυγεία Frigidaire και κάτι τηλεοράσεις που δεν θυμάμαι πώς λέγονταν, όλα από την αντιπροσωπία των ως άνω, Importex.
Αλλά, όπως επίσης γράφουν οι μορφωμένοι, πρώτα λίγη ιστορία. Το Peugeot 504 Coupé 2.7 V6 ήταν τυπικό παράδειγμα του πώς ένας κατασκευαστής μπορεί να θεωρήσει ότι η διάκριση σ’ ένα συγκεκριμένο είδος αγώνων τού ανοίγει αυτομάτως την πόρτα και για διάκριση σε άλλους.
Το σχεδιασμένο από τον Pininfarina Coupé 504 –που εκτός του ότι δεν έμοιαζε καθόλου με το 4πορτο 504 κατάφερε να είναι και βαρύτερο– πρωτοεμφανίστηκε στα ράλλυ το 1976· στην αρχή μάλιστα συμμετείχε παράλληλα με το απόλυτα έμπιστο, και αγωνιστικά, sedan 504 ΤΙ.
Στο Rallye du Bandama της ίδιας χρονιάς, στην Ακτή του Ελεφαντοστού, το 504 Coupé πήρε την πρώτη του νίκη, με τους Timo Mäkinen/Henry Liddon, μπροστά από τέσσερα 504 ΤΙ. Το δε 1978, νίκησε και στα δυο μεγάλα αφρικάνικα ράλλυ του ΠΠΡ –Bandama και Safari– και στα δυο με τον Jean-Pierre Nicolas, με συνοδηγούς στο πρώτο τον Michel Gamet και στο δεύτερο τον Jean-Claude Lefèbvre.
Το Peugeot 504 Coupé ήταν τυπικό παράδειγμα του πώς ένας κατασκευαστής μπορεί να θεωρήσει ότι η διάκριση σ’ ένα είδος αγώνα τού ανοίγει αυτομάτως την πόρτα και για διάκριση σε άλλους (photos Peugeot).
Μάλιστα, η νίκη στο Safari είναι μια πολύ όμορφη ιστορία, αλλά την αφήνω και αυτή για άλλη φορά. Η Peugeot πάντως, από την εποχή των 404, είχε παράδοση στα μεγάλα, σκληρά αφρικανικά ράλλυ της εποχής, τις επιτυχίες της στα οποία φρόντιζε πάντα να προβάλλει ως δείγμα αξιοπιστίας. Πίσω όμως στη δική μας ιστορία…
Όταν λοιπόν ήρθε στην Ελλάδα η εργοστασιακή ομάδα της Peugeot για το Ράλλυ Ακρόπολις του 1980 (με δυο 504 Coupé V6 για τους Timo Mäkinen/Jean Todt και Jean-Claude Lefèbvre/Christian Delferrier) και έψαχναν οι άνθρωποι κάποιον να τους πει δυο τρία πραγματάκια για τη διαδρομή, με φώναξαν από την αντιπροσωπία για να τους βοηθήσω. Πώς έλεγαν στο Ghostbusters; “Who you gonna call?” Κάπως έτσι.
Και μιας και οι πολυετείς άοκνες προσπάθειες της κ. Άσπας –καλή της ώρα– να με μάθει γαλλικά δεν είχαν ακριβώς το αποτέλεσμα που περίμενε και αυτή και η μητέρα μου –διότι η κ. Άσπα είχε και ωραία πόδια– φώναξα τον παιδικό φίλο Κλεάνθη Τριανταφυλλίδη να βάλει ένα χεράκι με τη γλώσσα, και όχι μόνο.
Ο λόγος που καταξιωμένο πλήρωμα όπως οι Timo Mäkinen/Jean Todt είχαν μόλις το #17 ήταν ότι μπροστά τους είχαν 15 (δεν συνηθίζεται να υπάρχει #13) ακόμα καλύτερους συνδυασμούς – από τις 172 συνολικά συμμετοχές (photo Ιωσήφ Γαϊτανής).
Ο Todt ήταν αυτός που είχε την ευθύνη του συντονισμού. Καθίσαμε λοιπόν ένα απόγευμα [πριν καταλήξουμε για δείπνο στο Blue Pine, παρακαλώ] όλοι μαζί μπροστά σε road-books και απλωμένους χάρτες για «να βγάλουμε τα σέρβις» για ένα Ράλλυ Ακρόπολις με 56 Ειδικές Διαδρομές, 1.000 αγωνιστικά χιλιόμετρα και 172(!) συμμετοχές.
Μια χαρά τα πήγαινε με τα τοπωνύμια ο Jean. Παρνίς, Λουκισιά, Αλικί, Ελικόν ήταν τα εύκολα. Με τα Πγοντγομός και Καγουτές ζορίστηκε λίγο, αλλά τα ‘φερε κι αυτά βόλτα. Μέχρι που έφτασε στη Μοσχοκαρυά και τη Μακρυράχη. «Κομάν βουζ αβέ ντι;», ρώτησε. «Μοσκχοκαγιά; Μακχγιγαΐ;»
Εγώ νόμιζα ότι καθάριζε το λαιμό του και περίμενα να ολοκληρώσει τη φράση του. Ο Κλεάνθης όμως ήταν σίγουρος ότι ο Jean πνιγόταν με κάτι φιστίκια Αιγίνης που τους είχαμε βγάλει και σηκώθηκε να φέρει νερό. Κι είχε μετά να το λέει ότι έσωσε τον σημερινό πρόεδρο της FIA από βέβαιο πνιγμό.
ΥΓ Για την ιστορία, τα 504 Coupé V6, αν και ανθεκτικά στις πέτρες του Ακρόπολις, αποδείχτηκαν βαριά και δυσκίνητα, ειδικά απέναντι στα Ford Escort RS 1800 Mk II, Fiat 131 Abarth, Opel Ascona 400 κ.λπ. Τον αγώνα κέρδισαν οι Vatanen/Richards μ’ ένα τέτοιο Escort. Οι Mäkinen/Todt ήταν 10οι, ενώ οι Lefèbvre/Delferrier εγκατέλειψαν από έξοδο. Τζάμπα τον κόπο μας δηλαδή…
Διαβάστε ακόμα: 50 χρόνια Ράλλυ Ακρόπολις – Όσα έζησα.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
