Ρένος Χαραλαμπίδης: «Προσπαθώ να ζω στο παρόν. Πού και πού, τα καταφέρνω»

«Δεν έχω μεγάλα πάθη, ίσως γιατί δεν έχω μεγάλα απωθημένα».

Λίγους μήνες μετά την αναβίωση σε μιούζικαλ της ταινίας «Φτηνά Τσιγάρα», ο Ρένος Χαραλαμπίδης ετοιμάζει μία μόνο βραδιά στις 20 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής, σε ένα μουσικό happening εμπνευσμένο από το soundtrack μιας άλλης ταινίας του: Τα «Τέσσερα Μαύρα Κουστούμια», που συνέθεσε ο ίδιος.

Φαίνεται πως ο χρόνος λειτούργησε υπέρ του Ρένου με αποτέλεσμα τώρα να αφηγείται με φρέσκο τρόπο τη μαύρη κωμωδία της νιότης του, πλαισιωμένος από ένα σύνολο εκλεκτών ηθοποιών και μουσικών. Τα «Τέσσερα Μαύρα Κοστούμια» είναι μια ταινία στην οποία χαίρεσαι να επιστρέφεις. Σημειωτέον, το 2010 εκπροσώπησαν την Ελλάδα στα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Χρόνια μετά, ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης αλλά και συνθέτης της μουσικής της ταινίας επιστρέφει (κι εκείνος) στο μουσικό υλικό της. Εκτός από τον Χαραλαμπίδη, δύο ακόμα ηθοποιοί της ταινίας θα εμφανιστούν στη σκηνή: Ο «καλτ» Δημήτρης Πουλικάκος -για πρώτη φορά στο Μέγαρο- τραγουδώντας το εμβληματικό «Knockin’ on heaven’s door» και ο ιδιοσυγκρασιακός Άλκης Παναγιωτίδης προσθέτοντας μια καβαφική νότα για την πόλη που πάντα σε ακολουθεί…

Επειδή τα 4 Μαύρα Κοστούμια έχουν στο επίκεντρο τους ένα… φέρετρο, σκεφτήκαμε ότι ο πάντα φλεγματικός «Ρενουάρ» θα ήταν εξαιρετικός για να τοποθετηθεί πάνω στο κλασικό πλέον ερωτηματολόγιο του Andro, για το Νόημα της Ζωής. Ιδού τι είπε στον Κίμωνα Φραγκάκη.

– Ρένο, η ζωή είναι μια μαύρη κωμωδία;

Η ζωή καλύπτει όλα τα δραματουργικά είδη. Σίγουρα όμως, για τους λιγοστούς ψύχραιμους, τελειώνει σαν κωμωδία.

– Πόση κωμωδία μπορεί να κρύβεται σε μια κηδεία;

Σε μια κηδεία όπου η ματαιότητα κάνει το μεγάλο της σόλο, δεν μπορεί παρά να μην φαίνονται όλα αστεία.

– Ξορκίζεις το θάνατο με το έργο σου;

Ο θάνατος δεν μασάει από τέτοια τσαλίμια.

– Ο Πουλικάκος στο Μέγαρο θα τραγουδήσει το «Knockin’ on heaven’s door». Πιστεύεις στην κόλαση και στον παράδεισο;

Απόλυτα.

– Φοβάσαι το θάνατο;

Ναι. Αλλά ίσως να φοβάμαι και λίγο την ζωή. Προσπαθώ να κάνω οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου.

– Πόσο συχνά νοσταλγείς ή μετανιώνεις για το παρελθόν;

Δεν νοσταλγώ. Αλλά μετανιώνω. Μου φέρνει κέρδος σε σοφία. Είναι ένας σίγουρος τρόπος να μάθω από τα λάθη μου έτσι ώστε να μην τα ξανακάνω. Υπάρχουν νέα λάθη που περιμένουν με ενθουσιασμό την σειρά τους.

– Ανησυχείς για το αύριο ή κάνεις όνειρα ότι όλα κάποτε στο μέλλον θα είναι καλύτερα;

Ίσως το μεγάλο δώρο της ωριμότητας και της απώλειας της νεότητας είναι ότι το αύριο δεν σε απασχολεί και τόσο πολύ. Έχω κάνει ένα μεγάλο ταξίδι για να φτάσω στο τώρα και δεν σκοπεύω να πάω πουθενά άλλου. Το μέλλον ας κοιτάει την δουλειά του.

Σκηνή… υπαρξιακή, από την κινηματογραφική ταινία «Τέσσερα Μαύρα Κοστούμια».

– Πώς καταφέρνεις να ζείς στο παρόν χωρίς να τρέχει αλλού ο λογισμός σου;

Προσπαθώ. Πού και πού τα καταφέρνω. Συνήθως όχι. Είμαι θνητός ως γνωστόν, άρα έρμαιο του υποσυνείδητου που όπως όλοι ξέρουμε το υποσυνείδητο έχει τοπική αυτοδιοίκηση.

– Έχεις νιώσει αληθινά ευτυχής;

Δεν με έχει απασχολήσει η ευτυχία. Με απασχολεί η χαρά. Και χαρούμενος έστω για λίγο φροντίζω να είμαι κάθε μέρα.

– Έχεις νιώσει βαθιά δυστυχής;

Όχι.

– Θυμάσαι τι σε παρακινούσε όταν ήσουν παιδάκι;

Δυστυχώς δεν θυμάμαι.

– Θυμάσαι τις υποσχέσεις που έδωσες στον εαυτό σου στην εφηβεία;

Ούτε αυτό το θυμάμαι.

– Καταφέρνεις να χαίρεσαι με τα απλά πράγματα της ζωής και ποια είναι αυτά;

Πού και πού τα καταφέρνω. Όπως να αλλάζω το νερό στην γυάλα με τα χρυσόψαρα.

– Έχεις πάθη; Αφήνεσαι στα πάθη ή αντιστέκεσαι;

Δεν έχω μεγάλα πάθη ίσως γιατί δεν έχω μεγάλα απωθημένα

– Τελικά ο έρωτας είναι δύναμη δημιουργίας ή μια φενάκη;

Όσο πιο πολύ γνωρίζω τον έρωτα τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι. Δεν ξέρω τι να πω.

– Ο κόπος που έχεις αφιερώσει στη δουλειά σου, άξιζε τελικά;

Επιτρέψτε μου να μιλήσω με μια παρομοίωση. Κάποιοι σπέρνουν σιτάρι και θερίζουν κάθε καλοκαίρι. Εγώ έσπειρα λεύκες και χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να ολοκληρωθούν. Τώρα χαίρομαι τη συγκομιδή και έχω το δικό μου δάσος με βαθιές ρίζες. Μεγάλα καλλιτεχνικοί οργανισμοί όπως η Λυρική Σκηνή και ο «Ο Σύλλογος Φίλων Μουσικής» στο Μέγαρο μου έχουν κάνει ευγενικές επαγγελματικές χειραψίες σχετικά με προηγούμενες ταινίες μου.

«Δεν με έχει απασχολήσει η ευτυχία. Με απασχολεί η χαρά».

– Έχεεις βρει έναν μηχανισμό για να θυμάσαι ότι όλα είναι περαστικά, και τα καλά και τα κακά;

Ασφαλώς. Ένας περίπατος στο νεκροταφείο Ζωγράφου που είναι στην γειτονιά μου ενδυναμώνει την μνήμη μου για την παροδικότατα όλων όσων θεωρώ σημαντικά.

– Νιώθεις εξαρτημένος από τα αντικείμενα που σε περιβάλλουν; Αν έπρεπε ξαφνικά να τα αφήσεις όλα πίσω, τι θα επιχειρούσες να περισώσεις;

Ας μείνουν όλα πίσω. Ό,τι αξίζει, θα σωθεί μέσα μου.

– Λέμε συχνά ότι δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε αρκεί να έχουμε την υγεία μας. Τι κάνεις για να έχεις υγεία, ευεξία και μακροζωία; 

Αυτή η ερώτηση με έσφιξε σαν πένσα. Πρέπει να ανασυγκροτηθώ επί του θέματος και να οργανωθώ.

– Και τι κάνεις για το κοινωνικό σύνολο; Τι προσφέρεις στους άλλους;

Δεν θα απαντήσω γιατί δεν θεωρώ κομψό να λες τι προσφέρεις.

– Πιστεύεις ότι είσαι ένας καλός άνθρωπος; Ποιες είναι οι μεγάλες σου αδυναμίες;

Δεν θα έλεγα ότι είμαι και κακός. Η μεγάλη μου αδυναμία είναι η ροπή που έχω προς την τεμπελιά. Δεν με κολακεύει.

– Καθώς μεγαλώνεις συμφιλιώνεσαι με τη φθορά ή νιώθεις πικρία για τον χαμένο χρόνο;

Είμαι στην μέση της μάχης. Δεν ξέρω ακόμα.

– Σκέφτεσαι τα γεράματα, την ανημπόρια, και με ποιον τρόπο;

Έχω κλείσει γηροκομείο. Θέλω τα σίγουρα.

– Όταν φύγεις από τη ζωή πιστεύεις ότι θα έχεις αφήσει ένα χνάρι; Ή θεωρείς μάταιο το πέρασμα του καθενός μας;

Δεν πιστεύω στην ματαιότητα. Κάποιο ίχνος θα αφήσω και εγώ.

– Πιστεύεις στη μετά θάνατον ζωή; Στη μετενσάρκωση;

Πιστεύω στην βασίλεια των ουρανών.

– Για τη ζωή σε άλλους πλανήτες τι ψυχανεμίζεσαι; Υπάρχει, και αν ναι θα ήθελες να έρθεις και να έρθουμε ως ανθρωπότητα σε επαφή μαζί της;

Πιστεύω ότι στο σύμπαν είμαστε ολομόναχοι.

– Υπάρχει θεός; Σε τι πιστεύεις μεταφυσικά;

Δεν πιστεύω στα μεταφυσικά. Πιστεύω στον θεό.

«Δεν πιστεύω στα μεταφυσικά. Πιστεύω στον θεό».

– Γιατί αισθάνεσαι ότι ερχόμαστε στη ζωή; Έχει κάποιο νόημα η ύπαρξη μας; Είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου;

Δεν έχω ιδέα. Δεν με απασχολεί. Η ζωή δεν είναι αρκετή για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα που δυστυχώς πρέπει ο καθένας να τα απαντήσει μόνος του.

– Είναι τελικά στο χέρι μας να νοηματοδοτήσουμε την ύπαρξη μας; Και ποιον τρόπο έχεις επιλέξει εσύ για να το κάνεις στο χρόνο που σου έλαχε σε αυτόν τον πλανήτη;

Δεν είναι στο χέρι μας το σενάριο της ύπαρξης μας άρα και η νοηματοδότηση της. Στο χέρι μας όμως είναι η σκηνοθεσία της ταινίας της ζωής μας ώστε να βγαίνει κάποιο νόημα. Προσπαθώ να επιλέγω τους σωστούς ηθοποιούς, τις κατάλληλες τοποθεσίες, τις ενδιαφέρουσες γωνιές λήψεις, το δυναμικό μοντάζ, την σπουδαία μουσική. Εν κατακλείδι, το νόημα της ύπαρξης μας είναι σε διαρκή διαπραγμάτευση σε σχέση με την ροή της ζωής μας. Μια διαπραγμάτευση που θα διαρκέσει μέχρι την τελευταία μας πνοή.

Διαβάστε ακόμα: Νίκος Παναγιωτόπουλος. «Θεός δεν υπάρχει, και δεν τον χρειαζόμαστε!»

TAGS :
Ρένος Χαραλαμπίδης το νόημα της ζωής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook