Το Roadtrip μιας Ελληνίδας στη Σικελία

Πρώτη στάση Κατάνια: μια πόλη που θα την λατρέψεις μόνο αν σου αρέσει η μαγεία, η ζωντάνια και το μπαρόκ, περισσότερο από την ευρωπαϊκή κανονικότητα. (Όλες οι φωτογραφίες είναι της Δανάης Μακρή)

Ο «Νονός» είναι η αγαπημένη μου ταινία και τα ρούχα των Dolce Gabbana, ένα εξωτικό ψηφιδωτό αισθήσεων, που θα ‘θελα πολύ να έχω στη ντουλάπα μου. Φυσικά δεν πέρασα τις διακοπές μου γι’ αυτούς τους λόγους στη Σικελία, αλλά επειδή εμπιστεύομαι το γούστο του Γκαίτε. Και επειδή η περιοχή είναι φιλική προς το budget μου.

Βέβαια για να μείνω μέσα στο budget μου, έπρεπε να σχεδιάσω από πριν τη διαδρομή μου και να μην ξεφύγω από αυτήν: από την Κατάνια στην Ταορμίνα, πίσω στις Συρακούσες και την Ορτιγία, το Νότο, τη Ραγκούσα και τις άλλες μπαρόκ πόλεις του νότου μέχρι, τέλος, το Αγκριτζέντο.

Στην ψαραγορά στην Κατάνια.

Μέρα 1η: Κατάνια

Ποια είναι η πιο ουσιαστική μέρα για να φτάσεις σε μία βαθιά θρησκευόμενη καθολική πόλη, όπως η Κατάνια; Μα φυσικά η αυγουστιάτικη γιορτή της προστάτιδας της Κατάνια, Αγία Αγκάθα. Η καθιερωμένη λιτανεία κόντεψε να κάνει την κεντρική Via Etnea και την Πλατεία του Καθεδρικού να πάθει καθίζηση από τα πλήθη. Και μάλιστα τι πλήθη! Η συλλογή με τις προσωπογραφίες που κρατάω χρόνια στο μυαλό μου, παραφούσκωσε με πρόσωπα σαν κομπάρσων από τις ταινίες του Ιταλικού νεορεαλισμού. Μπήκα και βγήκα σε χιλιάδες φωτισμένες εκκλησίες, άκουσα αναγεννησιακές μελωδίες, πέρασα ξυστά ανάμεσα σε κτίρια σαν γλυπτά και ανθρώπινους τοίχους, μπροστά από οθόνες με τον καρδινάλιο και λαμπερά μπιχλιμπίδια μικροπωλητών για να φτάσω -γυναίκα είμαι, τι περίμενες;- στο πιο φημισμένο ζαχαροπλαστείο της πόλης.

Στην Pasticceria Savia στην Piazza Del Duomo θα βρείτε θρυλικά σιτσιλιάνικα γλυκά, ένα εκ των οποίων μάλιστα ονομάζεται κασατίνα ή στήθος της Αγίας Αγκάθα, λόγω σχήματος (αυτό στα δεξιά).

Στην Pasticceria Savia στην Piazza Del Duomo έφαγα τα θρυλικά σιτσιλιάνικα γλυκά, ένα εκ των οποίων μάλιστα ονομάζεται κασατίνα ή στήθος της Αγίας Αγκάθα, λόγω σχήματος. Από τον μεσαίωνα κιόλας, οι καλόγριες έπλαθαν την αμυγδαλόπαστα, αναμείγνυαν το τυρί – κρέμα με τη ζάχαρη και γλασάριζαν τα φρούτα, εξελίσσοντας βήμα βήμα την τεράστια παράδοση του τόπου στα γλυκά. No remorse, οι θερμίδες καίγονται όταν περπατάς, ειδικά αν βαδίζεις σε χώρους όπως το Monastero dei Benedettini, το μεσαιωνικό Castello Ursino, κατά τύχη στη Νομική Σχολή επειδή μοιάζει με παλάτσο και δεν έχει είσοδο αλλά και στην πολύχρωμη, πολύβουη ψαραγορά.

Εδώ το street food, όπως επίσης και τα fine dining εστιατόρια, έχουν την τιμητική τους. Κάθε ενδιαφερόμενος να ταξιδέψει στη Σικελία πρέπει να ξέρει πως οι μέρες είναι πολύ ζεστές, οπότε τα πρωινά καλύτερο είναι να πηγαίνει σε παραλίες ή στεγασμένα μέρη. Η τυχαία περιπλάνηση ενδείκνυται ως νυχτερινό χόμπι, τόσο για τη δροσιά, όσο και για τις σκιές που μεταμορφώνουν τα γλυπτά κτίρια. Εδώ η νυχτερινή ζωή είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε. Τα μπαρ στην Ελληνική λογική είναι ελάχιστα. Αντίθετα ο κόσμος κάθεται μέχρι αργά σε κάποια τζελατερία ή τρατορία, πίνοντας αλκοόλ μαζί με πίτσα ή γρανίτα. Τα πολυδαίδαλα στενά σε βγάζουν πάνω σε ρομαντικές πλατείες, κάστρα, μπαρόκ μοναστήρια και ανθρώπινες γειτονιές, όπως στην Πιάτσα Ντάντε, όπου οι νέοι στήνουν τις πτυσσόμενες καρέκλες τους για να πιουν τη μπύρα τους, όσο τα παιδιά τριγύρω παίζουν κυνηγητό και οι γέροι συζητούν. Κατά τα άλλα, η πόλη είναι διάσπαρτη με κάτι αμφιλεγόμενα, φωσφοριζέ «American Bars» -όντως έτσι λέγονται- τα οποία δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς είναι.

Βόλτα σε ένα από τα μοναστήρια της Κατάνια.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, η Κατάνια δεν είναι μια μοντέρνα πόλη, έχει πολλές φτωχογειτονιές Αφρικανών και της λείπει η σύγχρονη πολυτέλεια. Θα την λατρέψεις μόνο αν σου αρέσει η μαγεία, η ζωντάνια και το μπαρόκ, περισσότερο από την ευρωπαϊκή κανονικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το οικονομικό και φιλικό ξενοδοχείο μου, XX Miglia. Καταλαμβάνει τους τελευταίους, καλοφτιαγμένους τελευταίους ορόφους ενός παλιού αρχοντικού στην Via Monsignor Ventimiglia. Σ’ όλο το υπόλοιπο κτίριο, στους φτωχικούς χώρους που παλιά ζούσαν οι υπηρέτες και οι υπάλληλοι των αρχόντων, σήμερα κατοικούν Αφρικανοί μετανάστες, σε μία παράδοξη συνύπαρξη με λίγους αστούς ιδιοκτήτες και τουρίστες.

Φυσικά υπάρχουν πολλές επιλογές πολυτέλειας, ωστόσο έπρεπε να σώσω μερικά χρήματα καθώς την επόμενη μέρα έφυγα για τη ακριβή Ταορμίνα. Το ταξίδι θα γινόταν με… κτελ γιατί η μαφία υπάρχει, αλλά θα την δεις μόνο όταν παρκάρεις. Στους χώρους στάθμευσης στέκεται πάντα κάποιος αντιπρόσωπό της για να φυλάει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα από τη θραύση κρυστάλλων. Κάλυψη, η οποία στοιχίζει αρκετά παραπάνω στην ασφάλιση που σου παρέχουν οι εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων.

Η Ταορμίνα είναι η σιτσιλιάνικη εκδοχή της Κυανής Ακτής.

Ημέρα 4η: Ταορμίνα

Η Ταορμίνα είναι η σιτσιλιάνικη εκδοχή της Κυανής Ακτής. Σε κάθε ταξιδιωτικό οδηγό θα διαβάσεις για τη μαγική ανάβαση στην πευκόφυτη πλαγιά του βουνού και το κρυφτό της σμαραγδένιας θάλασσας με τις μεγαλοπρεπείς βίλες. Υπέροχο; Γι’ αυτό το λόγο, πηγμένο στον κόσμο. Για να απολαύσεις πραγματικά την καλή ζωή που διαφημίζει η πόλη χρειάζεσαι μία τουλάχιστον διανυκτέρευση, πιθανόν εκτός Σαββατοκύριακου και γεμάτο πορτοφόλι.

Η Ταορμίνα είναι η σιτσιλιάνικη εκδοχή της Κυανής Ακτής, και αυτό είναι το άρωμα της: η δροσερή αλλά αρρενωπή εσάνς των κέδρων που φυτρώνουν πάνω από τις απόμερες ακρογιαλιές, μαζί με λεμόνι και βασιλικό. Φυλακισμένα στο άκρως μεσογειακό φιαλίδιο Cedro di Taormina της Acqua di Parma. (Φωτογραφία: Andro.gr)

Τα πρωινά είναι πιο δροσερά στις κοσμικές παραλίες Mazzaro και Isola Bella, προσβάσιμες με τελεφερίκ. Μετά την άσκηση τι κολλάει καλά; Ναι, ναι, το γλυκό. Για να ανακτήσεις τις χαμένες θερμίδες από το κολύμπι, πάρε παγωτό -το τυρί κρέμα με σύκο ή η κρέμα Don Corleone συνιστώνται ανεπιφύλακτα- μέσα σε μπριός. Θα τα βρεις άφθονα, στον κεντρικό δρόμο, Corso Umberto, ανάμεσα σε πανάκριβα ρούχα και παπούτσια, λεμονένια καλλυντικά, κοσμήματα για να δακρύζεις και τα γνωστά κεραμικά της Καλτατζιρόνε. Αυτά τα τελευταία δεν είναι άλλα από τα γνωστά κουκουνάρια της καλής τύχης και δύο κεφάλια, ένα γυναικείο κι ένα ανδρικό, λευκά ή έγχρωμα. Σύμφωνα με κάποιους ορθολογικούς ντόπιους, τα κεφάλια ξόρκιζαν τη λαϊκή περιέργεια κάθε φορά που οι Σικελοί συναντούσαν νέους πολιτισμούς είτε μέσω κατακτητών, είτε μέσω της πειρατείας. Αργότερα, στην Ραγκόυσα, ένας γλαφυρός πωλητής μου διηγήθηκε πως πρόκειται για το κεφάλι μίας Ισπανίδας πριγκίπισσας κι ενός Τούρκου, που ερωτεύτηκαν, με αποτέλεσμα να βρεθούν κι οι δύο αποκεφαλισμένοι. Έπειτα συνέχισε το παζάρι.

Πίσω στην Ταορμίνα, τα βράδυ έχει ενδιαφέρον. Αυτό γιατί μπορείς να παρακολουθήσεις μία όπερα στο φημισμένο αρχαίο Ελληνικό θέατρο της Ταορμίνα, στο πλαίσιο του σχετικού φεστιβάλ και να πιεις κοκτέιλς στο Morgana Luxury Lounge, ένα «κανονικό» μπαρ και μάλιστα στέκι και των Dolce Gabbana. Ύπνος στο πανάκριβο ξενοδοχείο San Domenico Palace Hotel, επειδή είναι το αγαπημένο της Ώντρει Χέπμπορν και το πρωί, γραμμή για Συρακούσες.

Μπορεί οι ίδιες οι Συρακούσες να μην είναι μία όμορφη πόλη, αλλά περιτριγυρίζονται από μαγικές παραλίες.

Ημέρα 5η: Συρακούσες

Μπορεί οι ίδιες οι Συρακούσες να μην είναι μία όμορφη πόλη, αλλά έχουν άφθονους και σπουδαίους αρχαιολογικούς χώρους, καταλήγουν στην Ορτιγία, ίσως μία από τις ωραιότερες γειτονιές του κόσμου και περιτριγυρίζονται από μαγικές παραλίες. Μέσα στην πρωινή ζέστη και κυρίως από μια δική μου εμμονή να μη νιώσω απολίτιστη, περιηγήθηκα στο Αρχαιολογικό Πάρκο στα δυτικά της πόλης. Η δοκιμασία άξιζε, γιατί είναι ελληνικότατο και πολύ καλά διατηρημένο.

Το βράδυ, για ένα κοκτέιλ, σημείωσε στο χάρτη σου το Cortille Verga στη Via Della Maestranza.

Σ’ αυτό το σημείο να πούμε, πως οι κάτοικοι των Συρακουσών αγαπούν τους Έλληνες γιατί τους θεωρούν προγόνους τους. Και πραγματικά, that feels so sweet όταν σου το λένε στην upper ατμόσφαιρα της Ορτιγίας. Πριν φτάσω όμως στην Ορτιγία και μετά το αρχαιολογικό τηγάνισμα έφυγα γραμμή για την γοητευτική παραλία της Arenella. Το τοπίο της κρύβει θησαυρούς για τον εξερευνητή, βγαλμένους από τα καλοκαίρια της αθωότητας στην Ελλάδα. Μπορείς να κολυμπήσεις προς ένα κοραλλιογενές νησάκι για βουτιές, να σκαρφαλώσεις στις πλαγιές ανάμεσα στις φραγκοσυκιές και τις πικροδάφνες για να φτάσεις σε εγκαταλελειμμένα εξοχικά και χωράφια, αλλά και να πασαλειφτείς με άργιλο που βγαίνει από τους βράχους για ένα φυσικό, ζόμπι look, σπα. Σημείωσε πως η ώρα της επιστροφής θέλει προσοχή και προγραμματισμό. Έτσι και πετύχεις την ώρα που επιστρέφουν στις Συρακούσες όλοι μαζί οι μικροπωλητές, γύρω στις 18:00, θα ζήσεις μία αξέχαστη, πολυάνθρωπη και πραγματικά απρόσμενη εμπειρία διακοπών στο Πακιστάν μέσα σ’ ένα λεωφορείο που κινείται δυτικά και ο κλιματισμός πιθανόν να μη δουλεύει.

Ωστόσο ακόμα κι αυτό ξεχνιέται μπροστά στα θέλγητρα της Ορτιγίας. Στο νησί- προέκταση των Συρακουσών, όσο και να περπατήσεις δε θα βαρεθείς, όπου και να καθίσεις δεν θα απογοητευτείς. Μέχρι το μεσημέρι, οι πωλητές στην Via Trento καθαρίζουν φρεσκοψαρεμένους αχινούς με γυμνά χέρια, φιλετάρουν τον φρέσκο τόνο και κόβουν τις μελιτζάνες, βασικό συστατικό της σιτσιλιάνικης κουζίνας. Στην αρχαιότερη περιοχή των Συρακουσών, τα αξιοθέατα περιλαμβάνουν τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα του 6ου αιώνα π.Χ., τα μεσαιωνικά ανάκτορα και τον καθεδρικό ναό, πάνω στα συντρίμμια ενός αρχαιοελληνικού. Στη γειτονιά San Filippo, στην πρώην εβραϊκή συνοικία μπορείς να επισκεφθείς δωρεάν τις ομώνυμες κρύπτες και να δοκιμάσεις μια μεσαιωνική μίκβα, δηλαδή, ένα εβραϊκό τελετουργικό λουτρό.

Το βράδυ, για ένα κοκτέιλ, σημείωσε στο χάρτη σου το Cortille Verga στη Via Della Maestranza.

Αν πάτε στο Ristorante Il Liberty, εκτός από το εξαίσιο φαγητό, οι σερβιτόροι θα σας ξεναγήσουν στον όροφο, όπου παλιά ήταν τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας εμπορίας τόνου.

Ημέρα 7η: Νότο

Η έβδομη μέρα, και μάλιστα Κυριακή, με βρήκε να μαζεύω τα πράγματα μου για να φτάσω με τρένο στη Ραγκούσα. Όμως, στην ιερή αυτή μέρα του καθολικισμού, ενδέχεται να βρεις σημαντικά λιγότερα δρομολόγια απ’ αυτά που περίμενες, όπως συνέβη σ’ εμένα. Κάπως έτσι κατάφερα να φτάσω μόνο μέχρι το Νότο, μία πόλη που αρχικά είχα παραλείψει στον σχεδιασμό του ταξιδιού μου. Κατά μία έννοια, ο θεός μ’ έσωσε από μεγάλη βλακεία. Το Νότο είναι η επιτομή της μπαρόκ, καθαρής κομψότητας, χτισμένη από ανοιχτόχρωμη πέτρα. Το κτίριά του, το πρωί υποκίτρινα, βάφονται ροζ στο σούρουπο, ενώ τα χιλιάδες αγάλματά τους αλλάζουν εκφράσεις σαν ζωντανά χάρη στις νυχτερινές σκιές.

Για φαγητό προτείνω το Ristorante Il Liberty, όπου εκτός από το εξαίσιο φαγητό, οι σερβιτόροι θα σε ξεναγήσουν στον όροφο, όπου παλιά ήταν τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας εμπορίας τόνου. Ο τόνος ψαρευόταν στο Μαρτσαμέμι, ένα από τα λίγα χωριά της περιοχής με Αραβική και όχι Ελληνική καταγωγή. Αξίζει να το επισκεφθείς καθώς είναι γνωστό για τα θαλασσινά του και ένα concept store. Κοντά του βρίσκεται η προστατευόμενη περιοχή Vendicari, όπου φτάνεις μόνο με ιδιωτικό μέσο. Γλώσσες λευκής άμμου, αρχαίες βιοτεχνικές εγκαταστάσεις και βυζαντινές κατακόμβες βγαίνουν σχεδόν από το νερό του Ιονίου Πελάγους και σε πείθουν πως καλά έκανες και τα ‘σκασες στο ταξί.

Η Ραγκούσα θυμίζει μια υπέροχη μπαρόκ φαβέλα.

Ημέρα 8η: Ραγκούσα

Η Κυριακή έφυγε και η ζωή συνεχίστηκε, βάση προγράμματος, με κατεύθυνση τη Ραγκούσα. Αν ζητήσεις οδηγίες για τις πολιτείες του νότου που αξίζει να επισκεφτείς, οι Σιτσιλιάνοι θα σου συστήσουν τη Ραγκούσα τελευταία. Δεν έχουν δίκιο. Σ’ αυτή την πολύτιμη μπαρόκ φαβέλα, τα σκαλοπάτια είναι αμείλικτα. Ο λαβύρινθος σκαρφαλώνει σε ορεινές αντικριστές ταράτσες, που γίνονται ακόμα πιο όμορφες μια μέρα με βροχή, όπως έτυχε σ’ εμένα. Ήταν η πρώτη, μετά από δυο μήνες ανομβρίας.

Στην Ραγκούσα μένεις οπωσδήποτε στην Ibla, δηλαδή την παλιά πόλη. Στην πλατεία του Duomo di San Giorgio θα γευθείς ουράνια -τι άλλο;- παγωτά, όπως άλλωστε υπόσχεται και το όνομά του, στο Gelati Divini. Πάρ’ το στο χέρι και κατηφόρισε μέχρι τον κήπο Ibleo από τον 19ο αιώνα. Για να μείνεις, μπορείς να διαλέξεις στην άκρη της Ragusa, τη Villa Boscarino που φαντάζει εξίσου μεσαιωνική, αλλά χτίστηκε το 1895 από έναν γιατρό της καλής κοινωνίας, ο οποίος ήθελε να γλιτώσει από την χολέρα στην πόλη. Τα δωμάτια με σκιερές βεράντες βρίσκονται σε κομψές, μοντέρνες πτέρυγες πάνω από έναν κήπος με σπήλαια. Το πρωινό σερβίρεται στο παλιό οικογενειακό παρεκκλήσι, εκεί που κάποτε βρισκόταν ο βωμός.

Φεύγοντας, περνάμε από το Σικλί και την Μόντικα, που φημίζεται για την πλούσια, πικρή σοκολάτα της. Σ΄αυτά τα μέρη καταλήγεις να κάνεις μισή ώρα για να πάρεις ένα καρβέλι ψωμί, επειδή χαζεύεις την ομορφιά τους.

Η Κοιλάδα των Ναών, ένα υπέροχο, καλοσυντηρημένο πάρκο με αρχαίους ναούς, ιδιαίτερα επιβλητικούς το βράδυ.

Ημέρα 10η: Αγκριτζέντο

Και ξαφνικά αρχίζει η κόλαση επί γης. Η πορεία μέχρι το Αγκριτζέντο περνά από την Τζέλα και την Λικάτα. Ούτε στο Lonely Planet δε θα βρεις έναν λόγο για να κατέβεις να τις δεις. Ταξίδευα μ’ ένα μικρό λεωφορείο, το μεσημέρι, σε μία περιοχή ζεστή σαν τηγάνι και έρημη – καθώς το μεσημέρι όλοι οι Σικελοί απολαμβάνουν τη σιέστα τους. Διυλιστήρια, μισοτελειωμένες παράγκες, έρημοι δρόμοι με 5-6 μαγαζιά βγαλμένα από μία επαρχιακή δυστοπία των 80’s.

Την Τζέλα θα αναγνωρίσουν μόνο οι φίλοι του post apocalyptic, με την προϋπόθεση να την δουν εν κινήσει και σινεματικά, μέσα από τα παράθυρα ενός mini bus. Στην επόμενη πόλη, την Λικάτα οι νέοι μοιάζουν με γέρους και οι γέροι με τρελούς. Στη μισοδιαλυμένη πόλη, ανάμεσα στα ξεχαρβαλωμένα κτίρια, υπάρχει μία μπουτίκ Βερσάτσε, η οποία γεννάει απορίες. Φτάνοντας τελικά στο πιο πολιτισμένο Αγκριτζέντο, συνέχιζα να μη βλέπω την ώρα να φύγω. Ο λόγος που βρέθηκα εδώ ήταν η Κοιλάδα των Ναών, ένα υπέροχο, καλοσυντηρημένο πάρκο με αρχαίους ναούς, ιδιαίτερα επιβλητικούς το βράδυ. Μετά την μέθεξη, η φρίκη συνεχίστηκε. Τα νυχτερινά λεωφορεία διακόπτουν την κυκλοφορία τους, πριν ακόμα κλείσει το πάρκο. Όσο ο τόπος άδειαζε ανησυχητικά, ο σεκιουριτάς του Ηραίου, ένας σκληρός άνθρωπος με φυλακόβια τατουάζ -το πιο διαδεδομένο σχέδιο στους άντρες εδώ, είναι ένα ζευγάρι κόκκινα χειλάκια στο λαιμό- κάλεσε ταξί. Κι ενώ αδημονούσα να δω ποιος θα εμφανιστεί για να με κατακλέψει, ήρθε μια τεράστια Chrysler, μ’ έναν ευγενέστατο και τίμιο οδηγό, γνώστη της αγγλικής. Μαζί του κανόνισα να με πάει την επόμενη μέρα στην παραλία Scala Dei Turchi, η οποία δεν είναι προσβάσιμη με δημόσια συγκοινωνία.

Αυτή η παραλία είναι γνωστή κι ως «Σκάλα των Τούρκων».

Η εικόνα του ασβεστολιθικού τοπίου πάνω στα τιρκουάζ νερά μπορεί να σε καθησυχάσει για το προηγούμενο θέαμα του Αγκριτζέντο. Ωστόσο κράτησα σημείωση, στην επόμενη μου επίσκεψη, να προτιμήσω την ιστιοπλοΐα στις Αιολίδες νήσους.

//Μπείτε στο site της Aegean Airlines και κλείστε εισιτήριο online για απευθείας πτήσεις σε Παλέρμο και Κατάνια.

Διαβάστε ακόμα: Ζώντας τη δική μας bella vita στην Puglia της Ιταλίας

TAGS :
Acqua di Parma roadtrip αξιοθέατα παραλίες Σικελία ταξίδι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook