Ο Roger Federer δεν ήταν πάντα αυτό το τέρας ψυχραιμίας που όλοι γνωρίζουμε σήμερα

Πριν αρκετά χρόνια ο Federer δεν φωτογραφιζόταν με τις ρακέτες του – προτιμούσε να τις σπάει στα κορτ. (Φωτογραφία: GQ)

Ήταν πριν από λίγο καιρό, Κυριακή 25 Ιανουαρίου, όταν έγραφε μια ακόμη χρυσή σελίδα στην πλούσια καριέρα του. Ήταν η μέρα, που με τη νίκη του επί του Marin Čilić στον τελικό του Όπεν Αυστραλίας, κατακτούσε τον 20ο τίτλο Grand Slam της καριέρας του (ο μοναδικός άνδρας τενίστας που το έχει καταφέρει αυτό) και έδειχνε στα 36 του ικανός να επιστρέψει στο Νο.1 της παγκόσμιας κατάταξης, πηγαίνοντας κόντρα σε κάθε λογική – μια λογική θέλει τους 36χρονους τενίστες να παίζουν για τη χαρά του αθλήματος και τίποτα άλλο.

Όμως όλα αυτά είναι γνωστά, καθώς έχουν ξοδευτεί χιλιάδες λέξεις στα μίντια για το «φαινόμενο Roder Federer». Και όχι άδικα. Άλλωστε κάθε φορά που ακούς το όνομα του Ελβετού, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι η εικόνα ενός απόλυτα ψύχραιμου αθλητή, που κατά την διάρκεια του αγώνα θάβει τα συναισθήματά του, το μυαλό του λειτουργεί σαν υπολογιστής και ξέρει να προσαρμόζεται σε κάθε επιφάνεια και απέναντι σε κάθε αντίπαλο, καλύτερα από όλους. Μια πραγματική μηχανή πόντων και νικών.

Όμως πώς θα σου φαινόταν αν σου έλεγα ότι ο Federer δεν ήταν πάντα αυτό το τέρας ψυχραιμίας που όλοι γνωρίζουμε σήμερα; Αν σου έλεγα ότι κάποτε, ο Ελβετός τενίστας θύμιζε σε συμπεριφορά τον Nick Kyrgios, δηλαδή έναν τύπο που εκνευριζόταν με το παραμικρό, φώναζε, έβριζε, έσπαγε ρακέτες και -που και που- τον έπιαναν τα κλάματα από τα νεύρα του; «Αποκλείεται αυτός να είναι ο Roger Federer» θα σκεφτείς. Μην βάλεις στοίχημα, όμως, θα το χάσεις.

Στα πρώτα του χρόνια στα κορτ, από τότε που ήταν μικρό παιδί μέχρι τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα, ο Federer δεν ήταν αυτή η καλοκουρδισμένη Ελβετική μηχανή που όλοι ξέρουμε. Για την ακρίβεια έμοιαζε με μηχανισμό ρολογιού, που τα γρανάζια του έκαναν ότι ήθελαν.

«Συμπεριφερόμουν σαν ηλίθιος» έχει πει ο ίδιος. «Θυμάμαι που έπαιζα τένις στο Old Boys Tennis Club και φώναζα. Και κάθε φορά που μου έλεγαν οι γονείς μου να κάνω ησυχία τους απαντούσα “γιατί δεν πάτε να πιείτε κανένα ποτό και να με αφήσετε ήσυχο;”. Πραγματικά ηλίθιος».

Και αυτή την εικόνα για εκείνον την είχαν οι περισσότεροι προπονητές του στο Old Boys Tennis Club. Όλοι έβλεπαν ότι ήταν ένα μεγάλο ταλέντο, που θα μπορούσε να εξελιχθεί στον κορυφαίο τενίστα της Ελβετίας, αλλά είχε ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του. «Όταν ήταν μικρός και έχασε σε έναν αγώνα δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει για 10 λεπτά» θυμάται μια από τις πρώτες προπονήτριές του, η Madeleine Barlocher. «Ήταν φυσικό ταλέντο, που μάθαινε τα πάντα με την πρώτη, λες και είχε γεννηθεί με μια ρακέτα στα χέρια» λέει ο Seppli Kacovsky, ακόμα ένας ένας προπονητής του από τα παιδικά του χρόνια και συμπληρώνει: «Όμως δεν συγκεντρωνόταν με τίποτα. Ήταν φορές που χτύπαγε τόσο δυνατά τη μπάλα, την έστελνε στον εξωτερικό φράκτη και εκείνος φώναζε “κέρδισα το Γουίμπλεντον”».

Ο Federer (αριστερά) με τον Peter Carter, τον προπονητή που «έχτισε» τόσο την τεχνική όσο και τη συμπεριφορά του Ελβετού τενίστα. (Φωτογραφία: Eurosport)

Τελικά, σε ηλικία 14 ετών θα πάρει μια απόφαση που άλλαζε για τα πάντα την πορεία του. Θα αποφασίσει να αφήσει το σπίτι του στη Βασιλεία και να μετακομίσει στο προπονητικό κέντρο, στην περιοχή Ecublens. «Ήταν κάτι που μας σόκαρε, γιατί ο Roger ήταν πολύ δεμένος με την οικογένεια. Αλλά ήταν μια απόφαση που πήρε μόνος του» έχει πει η μητέρα του Lynette Federer, συμπληρώνοντας: «Ωστόσο αυτό τον βοήθησε στην πορεία του, καθώς έμαθε από μικρός να παίρνει αποφάσεις για τον εαυτό του και να είναι ανεξάρτητος».

Εκεί θα γνωρίσει τον Αυστραλό προπονητή Peter Carter, τον άνθρωπο που έβαλε τη συμπεριφορά του Federer στον σωστό δρόμο. Ο Carter είδε από νωρίς το ταλέντο του Ελβετού, αλλά είδε ότι οι αντιδράσεις του δεν θα τον άφηναν να πάει στην κορυφή. Έτσι, εκτός από σκληρές προπονήσεις, ο Carter αποφάσισε να δείξει στον Federer πώς να συγκρατεί τα συναισθήματά του στη διάρκεια του αγώνα. Πώς να μην τον αφήνουν να επηρεάζουν το παιχνίδι του. Και τα αποτελέσματα φάνηκαν αρκετά γρήγορα: το 1998 ο Federer κατακτάει το Junior Wimbledon και βρίσκεται στην κορυφή της κατάταξης νέων.

Αυτή ήταν η αρχή μιας μεγάλης καριέρας, που ωστόσο ο Peter Carter δεν πρόλαβε να τη χαρεί, καθώς το 2002 σκοτώθηκε σε τροχαίο. Λίγους μήνες αργότερα ο Federer θα βρεθεί στα κορτ του Γουίμπλεντον και θα κατακτήσει τον τίτλο – το πρώτο Grand Slam της καριέρας του.

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ελβετός τον έχει ξεχάσει, παρά τους πολλούς προπονητές που έχουν περάσει από δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια. Το αντίθετο. Μετά τη νίκη του στον τελικό του Όπεν Αυστραλίας πριν λίγες ημέρες, μίλησε για τον Carter λέγοντας «είναι ο άνθρωπος που επηρέασε τη ζωή μου όσο κανένας άλλος. Αυτός που με δίδαξε την τεχνική για την οποία τόσο μιλάτε, αλλά και με βοήθησε να ωριμάσω ως άνθρωπος και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μου».

Διαβάστε ακόμα: «Το απερίγραπτο μεγαλείο του Γιάννη Αντετοκούνμπο»

TAGS :
Roger Federer συμπεριφορά τένις τεχνική ψυχραιμία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook