2f84e3f0-2650-44f9-a1ea-81996b3bbde4

Όταν ο Γιώργος Μυζάλης ξεκίνησε να τρέχει δύο ήταν τα δεδομένα: έτρεχε μετά μουσικής και μόνος του. (Φωτογραφία: runnerclick.com)

Εσείς τι προτιμάτε; Να τρέχετε μόνοι ή με παρέα; Ή και τα δύο; Και πότε προτιμάτε να τρέχετε μόνοι και πότε αναζητάτε παρέα; Και τι εννοείτε λέγοντας παρέα; Άλλον ένα; Άλλους δύο; Ή ολόκληρο γκρουπάκι; (με ενδιαφέρουν οι απαντήσεις σας, δεν ρωτάω έτσι). Μακάρι να μπορούσαμε να το κάναμε όλο αυτό το κείμενο θέμα για ένα «σκέφτομαι και γράφω» α λα παλαιά. Μπορείτε, δηλαδή, χωρίς να είναι υποχρεωτικό φυσικά. Πού; Στα σχόλια του κειμένου, πού αλλού; Και μακάρι να το κάνετε. Θα κάνω την αρχή ο ίδιος, όπως φαντάζεστε, διαβάζοντας ετούτη την εισαγωγή.

Πριν από δέκα χρόνια, όταν ξεκίναγα να τρέχω, ήταν δύο οι βασικές κι απαραίτητες συνθήκες για την κάθε μου τρεχάλα: έτρεχα μετά μουσικής κι έτρεχα μόνος σχεδόν εμμονικά. Δεν ήθελα παρέες και φίλους. Δεν ήθελα κουβέντες και αντιπερισπασμούς. Δεν κοιτούσα δεξιά – αριστερά. Ούτε καν τις όμορφες δρομείς με τις οποίες διασταυρωνόμουνα σε γήπεδα και ασφάλτους. Μη μου τους κύκλους τάραττε, ένα πράγμα. Ή κάτι σαν εκείνο το ανέκδοτο με το γρύλο, ξέρετε. Η Αθανασία Τσουμελέκα, όποτε αναφέρεται σε μένα και τη δρομική μου «περιπτωσάρα», ακόμα μνημονεύει την ατάκα που της είχα πει στην πρώτη μας συνάντηση για να εγγραφώ στο myathlete: «Τρέχω μόνος μου», της είχα πει. «Δεν θα έρθω ποτέ σε κοινές προπονήσεις, εκδρομές, ομαδικές εκδηλώσεις και αγώνες». Μόνος μου. Μουντρούχος, θα έλεγε κάποιος. Σίγουρα το σκέφτηκε και η Αθανασία, τότε, αλλά το αποδέχτηκε. Προέβλεψε, όμως, και τη συνέχεια – ή την εξέλιξη, αν προτιμάτε. Γιατί ήξερε. Ήξερε καλά και επαληθεύτηκε αργότερα: όσο περνούσε ο καιρός και συνέχιζα και εξέλισσα το τρέξιμό μου, άρχισα να εισέρχομαι και στην ομάδα.

oi syntrexalatzides

Μέσα σε 10 χρόνια, βέβαια, άλλαξαν πολλά και τώρα δεν πάει πουθενά χωρίς την παρέα του από το myathlete. (Φωτογραφία: Γιώργος Μυζάλης)

Κάπως έτσι, μια μέρα, χωρίς καλά – καλά να το καταλάβω, είχα αλλάξει. Ήμουν άλλος. Παρών σε όλα. Τι κοινές προπονήσεις, τι εκδρομές και προπονητικά camps, τι ταξίδια στο εξωτερικό για μαραθώνιους με το myathlete, τι μηνύματα και τηλέφωνα συνεννόησης κάθε Παρασκευή και Σάββατο με τον Ανδρέα και κάθε μέρα (σχεδόν) με τον Χάρη. Πού θα τρέξεις αύριο; Τι «κομμάτι» έχεις; Το πάμε παρέα; Να περάσω να σε πάρω; Έγινα άλλος, λέμε. Και η Αθανασία χασκογελούσε. Γιατί ήξερε. Και το περίμενε. Και κάτι άλλο: δεν μου το «κοπάνησε» ποτέ. Δεν μου είπε ούτε ένα «στο είχα πει» (με πειράζει βέβαια, κάθε τόσο, αλλά με καλή προαίρεση – και γελάμε τόσο και με τους άλλους συντρεχαλατζήδες). Α, ναι! Η μεταστροφή ήταν τέτοια που μου ήρθε και αυτό το «συντρεχαλατζήδες» και το έκανα σημαία. Κάποιες φορές, δε, συντρεχαλατζού βαφτίστηκε και η ίδια η Αθανασία, σε αγώνες και προπονήσεις, γεγονός τιμητικό και συγκινητικό για έναν απλό αθλούμενο σαν και μένα.

Στους συντρεχαλατζήδες μου, λοιπόν, είναι αφιερωμένο το παρόν κείμενο. Σε όλους ανεξαιρέτως, αλλά λίγο περισσότερο σε δύο από αυτούς, ας μου επιτρέψουν οι υπόλοιποι. Στον Ανδρέα Ρήγα – αγαπημένο συντρεχαλατζή και «συμβατό» ιδεολογικά δρομέα και φίλο, με τον οποίο έχω τρέξει σε πολλές και διαφορετικές διαδρομές εντός, εκτός και επί τα αυτά – και στον Χάρη Κωνσταντινίδη με τον οποίο μοιραζόμαστε τις γοργές τρεχάλες, όποτε (σχεδόν κάθε φορά δηλαδή) αποφασίζει να κουβαλήσει ένα «βαρίδι» στις φτερωτές προπονήσεις του.

oi syntrexalatzides2

Μόνος, με παρέα ή με τεράστια παρέα; (Φωτογραφία: Γιώργος Μυζάλης)

Αδέρφια μου, γενναίοι μου, μαζί και στα επόμενα. Και μην ξεχνιόμαστε: πάμε γερά – πάμε δυνατά!

ΥΓ.: Σε επόμενο κείμενο θα σας μιλήσω για την κατάρριψη της δεύτερης απαραίτητης συνθήκης των πρώτων χρόνων μου στο τρέξιμο, της μουσικής δηλαδή, πάλι με την Αθανασία Τσουμελέκα να το προβλέπει και να το προκαλεί με -ομολογουμένως- θεαματικά δρομικά αποτελέσματα.

 

Διαβάστε ακόμα: «Αν θέλεις να αλλάξεις τον τρόπο ζωής σου, απλά κάν’ το»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top