Τρέχοντας στους μείον και στα χιόνια

Για ένα πράγμα είναι σίγουρος ο Γιώργος Μυζάλης: τα trail παπούτσια του έκαναν απόσβεση.

Ποια είναι εκείνη η καιρική συνθήκη που σε αναγκάζει να «παραιτηθείς»; Να πεις: δεν βγαίνω. Θα κάτσω μέσα στα ζεστά και θα πιω ένα καυτό τσάι – ίσως και για τιμωρία της ολιγωρίας σου; Τι να σας πω; Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση. Διαφορετικά τα μέτρα και τα σταθμά του καθενός. Έχω, όμως, μια ενδιαφέρουσα και «παρανοϊκή» πρόσφατη ιστορία.

Στο πλαίσιο της προετοιμασίας μου για το φετινό Μαραθώνιο της Βοστώνης, και καθώς η είσοδος του 2017 σήμανε και την επίσημη έναρξή της, όλες οι προπονήσεις ως την εκκίνηση της 17ης Απριλίου είναι σημαντικές. Με αυτό το δεδομένο, ο καιρός της Αττικής και των βορείων προαστίων της, όπου και μένω σχεδόν όλα μου τα χρόνια, δυσκόλεψε αλλά δεν εμπόδισε τις προπονήσεις μου. Συγκεκριμένα, με τα μεγάλα (ελληνικά) κρύα, δύσκολα αποφάσιζα να βγω από την πόρτα του σπιτιού μου για ένα οποιοδήποτε τρέξιμο (παρότι, τώρα που το σκέφτομαι, οι εξωτερικές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της άσκησης ήσαν πολύ πιο φιλόξενες από τις εσωτερικές – εκείνες του igloo στο οποίο κατοικώ). Κάπως έτσι, κάθε τόσο, έκανα την εμφάνισή μου στο γυμναστήριο για ένα ακόμα simulation τρεξίματος στο διάδρομο. Κρυουλιάρης, βλέπετε. Και δεν ήθελα να κρυώνω, ρε γαμώτο.

Ακούστε τώρα το παράδοξο: στα μέσα του Ιανουαρίου βρέθηκα στο Neuchâtel της Ελβετίας, στο φιλόξενο σπίτι των αγαπημένων μου Στέλιου, Ανδριάνας και Στεφάν, μαζί με όλη μαζί την παλιοπαρέα των διακοπών της πρώτης νιότης (Μαριάννα, Κατερίνα, Χριστόφορο, Τέλη). Είχε, βλέπετε, γενέθλια ο Στέλιος και δεν θα τον αφήναμε να τα γιορτάσει εν κλειστώ κύκλω στα ξένα. Δεν κάνουν έτσι οι φίλοι. Όπως βγήκε το πρόγραμμα των ημερών, «στριμώχνοντας» ένα αξημέρωτο τρέξιμο (στο διάδρομο εξαιτίας του ελληνικού «κρύου») την ημέρα της αναχώρησης, μόνο ένα long run είχα να κάνω στο παραλίμνιο Neuchâtel. Πώς όμως; Μείον έξι βαθμούς έδινε ο καιρός και το τοπίο κατάλευκο και πούδρινο (αν είναι δόκιμος ο όρος). Είχα πάει εξοπλισμένος, βέβαια, με ισοθερμικά, σκούφους, γάντια και παπούτσια trail και Gore-Tex. Κώλωνα, ωστόσο. Το σκεφτόμουν και το ξανασκεφτόμουν την προηγούμενη νύχτα κι έλεγα ότι «δεν θα το ρισκάρω». Ναι, καλά. Τραβάτε με κι ας κλαίω ήταν όλα!

Ξημέρωσε Σάββατο (14/1) στο κατάλευκο Neuchâtel. Σηκώθηκα λίγο αργότερα από ό,τι σηκώνομαι για long run στην Αθήνα (τουτέστιν 10 το πρωί). Κοίταξα από το παράθυρο. Χιόνιζε ελαφρά. Άνοιξα το τηλέφωνο. Μείον δύο (-2) έδινε. Σιγά μην το χάσω, σκέφτηκα, κι άρχισα να «αρματώνομαι». Σύμμαχός μου και ο οικοδεσπότης μου και εορτάζων Στέλιος που με είχε εξοπλίσει με τα δικά του γάντια και μια μπλούζα, αμφότερα πιο «ελβετικά – τρεξιματικά». Μια και δυο, βρέθηκα στο δρόμο. Πρώτη φορά έτρεχα σε τέτοιες συνθήκες. Η αλατισμένη άσφαλτος και οι καθαρισμένοι πεζόδρομοι δίπλα στη λίμνη εναλλάσσονταν με μικρά χωράφια και κηπάκια απάτητης και ακαθάριστης πούδρας. Τα trail παπούτσια μου έκαναν απόσβεση και βρήκαν μια χρήση απρόσμενη, μιας και στα βουνά δεν θα ξανανέβω σύντομα.

Είκοσι χιλιόμετρα είχα να κάνω. Και ανησυχούσα μήπως δεν βγει το τέμπο. Ναι, καλά. Μετά τα δύο πρώτα «γεροντίστικα» και επιφυλακτικά χιλιόμετρα, άρχισα να «ανοίγω» δειλά–δειλά. Χωρίς να το καταλάβω, μετά από το πέμπτο χιλιόμετρο, έτρεχα κανονικά. Και με γυαλιά ηλίου και με μουσική παρακαλώ. Από την ευτυχία και τη χαρά, μάλιστα, ίσως και να τραγούδησα και κανένα ρεφρέν. Κι ένιωθα ολοζώντανος!

Χρόνια πολλά Στέλιο! Αφιερωμένο σε σένα το εικοσάρι δίπλα στη λίμνη που σε φιλοξενεί εδώ και δύο χρόνια, αφιερωμένο σε σένα και το παρόν κείμενο δικής ΣΟΥ έμπνευσης και αφετηρίας. Πάμε γερά – πάμε δυνατά! (κι αυτό δικό σου είναι, μην ξεχνιόμαστε).

Διαβάστε ακόμα: «Τολμήστε κάτι καινούργιο και σπάστε τη ρουτίνα στην οποία έχετε παγιδευτεί»

TAGS :
ελβετία τρέξιμο χιόνια

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook