Η «λυρική» κατακλείδα

    rufie

    Σύμφωνα με τη λογική του βιολόγου Ζακ Ρυφιέ, τα μόρια θα βρουν την ευτυχία στο λόγο του Ευαγγελίου.

    Είναι περίεργο το πόσο αρέσκονται οι σημερινοί επιστήμονες στο τέλος του βιβλίου τους να προσκαλούν τον αναγνώστη σε ενατενίσεις και υπερβατικούς διαλογισμούς. Μερικές φορές έχεις την εντύπωση πως πρόκειται για κάποιου είδους τελετουργικό. Για τον Jacques Ruffié, Γάλλο ειδικό στη γενετική των πληθυσμών, το πολιτιστικό και το πνευματικό πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ένα βιολογικό γεγονός. Έτσι, η Βιολογία γίνεται Πολιτική.

    Μη φανταστούμε ότι οι επιστήμονες συνωμοτούν για να μας κάνουν να καταπιούμε μεγάλες κουταλιές ιδεολογίας. Μην ξεχνάμε ότι, στις νεότερες κοινωνίες, ο επιστήμονας υποχρεώθηκε να γίνει ο αποδέκτης της κληρονομιάς του ιερέα.

    Και όχι μόνο. Έφτασε να προτείνει τη «ρεαλιστική ουτοπία» μιας «Καθολικής Δημοκρατίας που θα ένωνε τους ανθρώπους στην αλληλοβοήθεια, την απομόνωση, την πάλη» (περ. ΔΙΑΒΑΖΩ, τ. 203). Έτσι, τα μόρια θα βρουν την ευτυχία στο λόγο του Ευαγγελίου. Το 1976, κλείνει ως εξής το ογκώδες βιβλίο του «Από τη βιολογία στην κουλτούρα», με το οποίο γνωμοδοτεί για τη σημερινή κρίση της ανθρωπότητας: «Περπατάμε εν μέσω του αβέβαιου φωτός μιας διστακτικής ημέρας. Σε μας εναπόκειται να κατευθυνθούμε προς τις φλόγες του λυκόφωτος ή τις υποσχέσεις της αυγής».

    Το τελετουργικό της «λυρικής» κατακλείδας έλκει την καταγωγή του από τη φιλολογική παράδοση του 19ου αι., με άξιους εκφραστές του σήμερα τον Hubert Reeves ή τον κλώνο του στα καθ’ ημάς Γιώργο Γραμματικάκη. Και, είτε το θέλουμε είτε όχι, εκφράζει τις ηθικές και εσχατολογικές φιλοδοξίες της Επιστήμης. Το μέλλον είναι υπόθεση εκείνων που κατέχουν την αληθινή γνώση. Και η αληθινή γνώση (ή φερόμενη ως τέτοια) είναι υπόθεση των επιστημόνων.

    Στην επόμενη σελίδα: Ο επιστήμονας διαδέχεται τον ιερέα.

    1 2 3 4 5 6 7

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top