O κορωνοϊός αλλάζει δραστικά την εκδήλωση της ερωτικής επιθυμίας στις μέρες μας (milomanara.it).

Η καραντίνα έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία κυριολεκτικά. Μετά από έναν ληθαργικό χειμώνα με πολλές ελπίδες για το 2020, ξυπνήσαμε καταμεσής μιας άνοιξης μέσα στα σπίτια και τα μπαλκόνια μας, περίκλειστοι, ελεύθεροι πολιορκημένοι. Ξεκουραστήκαμε, ενημερωθήκαμε, εξοικειωθήκαμε με την καινούργια συνθήκη, μαγειρέψαμε, γυμναστήκαμε, γκρινιάξαμε, τέλειωσε.

Το πρωτόγνωρο της καραντίνας έφερε μικρές γοητευτικές σκιές πάνω στην ρουτίνα μας. Οι εραστές αποχωρίστηκαν ή αποφάσισαν να ζήσουν μαζί. Οι παράνομοι έρωτες βουβάθηκαν ή βρήκαν νέους κώδικες επικοινωνίας. Και οι δεσμευμένοι-παντρεμένοι ανακάλυψαν νέους λόγους να είναι μαζί ή αποκαθήλωσαν τους λιγοστούς τους τελευταίους. Κι ύστερα ήρθε το ερωτικό καλοκαίρι της πρόσκαιρης και υπό όρους ελευθερίας και της ελπίδας ότι όλο αυτό θα τελειώσει. Διψασμένες και πεινασμένοι βγήκαμε σε θάλασσες και ακτές, περπατήσαμε στους δρόμους της πόλης και ζητήσαμε τράκα τσιγάρο στο κατάστρωμα κάποιου καραβιού. Κάναμε σεξ με τους παλιούς παρτενέρ που μας είχαν τόσο λείψει, συναντήσαμε όμως και καινούργιους και μαζί τους ρισκάραμε. Με βαθιά φιλιά κι απλωτές αγκαλιές βουλιάξαμε στην δίνη της καύλας και πάλι,ώσπου χωρίς να το καταλάβουμε το φθινόπωρο που διαδέχθηκε τον ήλιο στην γυμνή μας πλάτη, δίνει τώρα την θέση του στον χειμώνα.

Η πανδημία έχει επηρεάσει την ερωτική ζωή των παντρεμένων μάλλον αρνητικά, ενώ οι singles, οι πολυγαμικοί ή οι «παράνομοι» έχουν σοβαρό θέμα.

Τα νέα δεν είναι πολύ καλά. Κάθε μέρα αρνητικά μαντάτα καταφθάνουν, κάθε μέρα τα κρούσματα αυξάνονται. Ορισμένοι από εμάς δουλεύουν από το σπίτι όλους αυτούς τους μήνες. Άλλοι είδαν δουλειές και ευκαιρίες καριέρας να χάνονται και από μια ήδη δύσκολη οικονομική κατάσταση, να πέφτουν κι άλλο. Φυσικά, δεν είναι λίγοι αυτοί που ήταν ή είχαν κρούσμα. Και κάποιοι, ελάχιστοι ευτυχώς, που θρήνησαν απώλεια λόγω του ιού.

 

Τι θέση μπορεί να έχει μέσα σε όλα αυτά το σεξ;

Κομβικότατη. Όχι απλώς έχει επηρεαστεί η σεξουαλική ζωή των ανθρώπων, αλλά ίσως ζούμε την τελευταία εποχή του σεξ όπως το ξέραμε. Πέραν του άγχους και του στρες των τελευταίων μηνών που επηρέασαν την ερωτική ζωή των παντρεμένων μάλλον αρνητικά, οι singles, οι πολυγαμικοί ή οι “παράνομοι” έχουν σοβαρό θέμα. Πριν λίγες ημέρες, ο Θάνος Ασκητής συνέστησε αποφυγή των ευκαιριακών σεξουαλικών επαφών όσο διαρκεί η πανδημία. Είπε, μάλιστα, πως βιώνουμε μια περίοδο άνθισης της μονογαμίας, μιας που τα ζευγάρια τα οποία συγκατοικούν έχουν περισσότερες ευκαιρίες για έρωτα. Και μας προέτρεψε να επιδοθούμε, αν το χρειαζόμαστε ή το επιθυμούμε, σε ιντερνετικό φλερτ και άγρα παρτενέρ δια της οθόνης.

Το cyber sex στα καλύτερά του. Λίγα πράγματα είναι πιο καυλωτικά από το cyber sex κι ένα από αυτά είναι το κανονικό σεξ. Τίποτα όμως δεν είναι πιο ερεθιστικό από δύο καλοσυντονισμένους αυνανισμούς εξ αποστάσεως, όταν ξέρεις και ξέρω πως αυτό συμβαίνει από επιλογή μας. Ή πως συμβαίνει επειδή πήγες ένα επαγγελματικό ταξίδι και θες να χύσεις μαζί μου το βράδυ που θα επιστρέψεις κατάκοπος, αλλά καυλωμένος στο ξενοδοχείο. Και την Δευτέρα θα είμαστε μαζί και πάλι. Όχι για να κάνουμε σεξ, κατ΄ανάγκην. Για να αγκαλιαστούμε.

Η πολυγαμία θα μπει στο στόχαστρο με δικαιολογία λογικότατη: την δημόσια υγεία. Και αυτό είναι κάπως επικίνδυνο.

Δεκάδες αδέσμευτοι φίλοι και φίλες μου ζήτησαν να γράψω ένα κείμενο για το σεξ στα χρόνια του Covid. Η Β. μου ομολόγησε ότι δεν κάνει πια περιστασιακό σεξ όπως συνήθιζε γιατί ζει με την μητέρα της, η οποία ανήκει σε ευπαθή ομάδα. Για την ίδια δεν φοβάται, όμως δεν μπορεί να πάρει στον λαιμό της κι εκείνη. Ο Κ. μου είπε ότι έχει να κάνει σεξ από τον Μάρτιο, καθώς συνήθιζε να βρίσκεται με άτομα μέσω εφαρμογών. “Το αποφεύγω, πλέον. Έχω καυλαντίσει μερικές φορές, αλλά και αυτοί και εγώ νιώθουμε κάπως άβολα να ορίσουμε συνάντηση. Σαν να το αναβάλλουμε συνεχώς για όταν φτιάξουν τα πράγματα. Τα πράγματα, όμως, δεν λένε να φτιάξουν…” Η Ε. παρήγγειλε τον πρώτο της δονητή online και περνάει μια χαρά. “Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα περνούσα τόσο τέλεια μόνη μου. Πριν, αισθανόμουν κάπως άσχημα που δεν έβρισκα όσο σεξ ήθελα. Τώρα, νιώθω μια χαρά. Ελάχιστοι βρίσκουν υπό τις τωρινές συνθήκες. Μην σου πω κανείς.”

Η επικεφαλής αξιωματούχος του τομέα δημόσιας υγείας του Καναδά, Τερέζα Ταμ δήλωσε ξεκάθαρα ότι «η λιγότερο επικίνδυνη σεξουαλική δραστηριότητα στην διάρκεια της πανδημίας περιλαμβάνει μονάχα τον εαυτό σας».

Κι εγώ τώρα τι να γράψω; Τα σέβομαι και τα ακούω όλα αυτά, αλλά λύση δεν βλέπω. Ούτε μπορώ να προτρέψω σε ανάληψη ρίσκου. Η συνθήκη είναι ευαίσθητη, οι κόκκινες γραμμές υπαρκτές και η υπομονή μοιάζει να είναι η μόνη λύση. Αλλά, η δομή του σεξ ως μέρος της μηχανικής του έρωτα αλλάζει ήδη. Ναι, είναι σαν το ποδήλατο και δεν ξεχνιούνται οι τρόποι του, αλλά πόσο εύκολο θα είναι να αφεθούμε σε χάδια και φιλιά, όταν θα έχουμε νιώσει το ίδιο μας το σώμα επικίνδυνο για διασπορά ιού επί σειρά μηνών;

To νέο γυναικείο πρότυπο από τον Μilo Manara (milomanara.it).

Αφήστε που ελλοχεύει κι ένας ανησυχητικός συντηρητισμός. Υπό την φενάκη του «δεν πρέπει να κάνεις σεξ με την μια και με την άλλη γιατί θα μας κολλήσεις όλους», θα κρύβεται εντέχνως πλέον το “δεν πρέπει να κάνεις σεξ με την μια και με την άλλη γιατί είναι ανήθικο και ασόβαρο”. Η πολυγαμία θα μπει στο στόχαστρο με δικαιολογία λογικότατη: την δημόσια υγεία. Και αυτό είναι κάπως επικίνδυνο.

Η γενιά μας θα επανεφεύρει τους όρους και τις προϋποθέσεις των σεξουαλικών συναντήσεων. Θα τελειοποιήσουμε τους μονήρεις οργασμούς.

Η Παγκόσμια Ιατρική Κοινότητα έχει αποφανθεί ότι είναι σχεδόν αδύνατο να κολλήσουμε τον ιό μέσω σπέρματος ή κολπικών υγρών. Άρα τι μας προτείνουν; Να φοράμε μάσκες, να επιλέγουμε στάσεις με τα πρόσωπά μας όσο το δυνατόν πιο μακριά το ένα από το άλλο και να απολαμβάνουμε το σεξ έτσι; Εικόνες δυστοπίας που θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται σε βιβλία ή ταινίες επιστημονικής φαντασίας, θα αναδυθούν τώρα μες στο προσωπικό μας έπος, θα δούμε τους εαυτούς μας (αν δεν τους έχουμε ήδη δει!) όπως ποτέ ξανά. Το doggy style θα πάρει και θα δώσει. Οι εραστές θα αναστενάζουν μέσα από τις μάσκες, η ίδια τους η ανάσα θα τους ζεσταίνει το πρόσωπο. Η όλη εικόνα θα αναδίδει κάτι θλιβερό, κάτι απεγνωσμένο, κάτι ποιητικό με έναν άγριο, παράξενο τρόπο. Η ανάγκη των ανθρώπων να ενώνουν τα σώματά τους: κόντρα σε όλα. Ενίοτε, και κόντρα σε όλους.

 

Δεν τέλειωσαν όλα, φυσικά

Ουδέν κακό αμιγές καλού. Κάθε απαγορευμένο, αστράφτει κατακόκκινο, σαν μήλο της Εδέμ. Έτσι, θα επανεκτιμήσουμε την αξία του φλερτ, του παιχνιδιού που προηγείται. Θα εκτιμήσουμε τα μπαρ, ακόμα και αν δεν μπορούμε να σταθούμε ξενύχτηδες στις φιλόξενες μπάρες τους. Θα μας λείψει η ομορφιά και η ανεμελιά του one night stand και θα αναλογιστούμε ξανά ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ίσως καταλάβουμε ότι ο άντρας μας και η γυναίκα μας είναι καλύτεροι εραστές από ό, τι πιστεύαμε. Τα ζευγάρια θα εξοπλιστούν με τις φαντασιώσεις τους και θα επιδοθούν ξανά στο μεταξύ τους σεξ, ίσως όπως πρώτα, ίσως καλύτερα από πρώτα. Οι επιστολικοί έρωτες θα αναθερμανθούν, προσαρμοσμένοι στις συνθήκες της εποχής. Τρυφερά ραβασάκια στο facebook και στο Instagram θα αναζωπυρώσουν τα παγωμένα μας σώματα, ζεσταίνοντας το μυαλό και την καρδιά μας. “Μου λείπει η μυρωδιά σου”, “Θα με αφήσεις να σε αγκαλιάσω όταν ξαναβρεθούμε;” και “Θέλω να σκέφτεσαι μόνο εμένα όταν χαϊδεύεις το μουνάκι σου”.

Πόση τέχνη θα φυτρώσει, άραγε, όταν όλοι εμείς κι όλες εμείς ξανασυναντηθούμε χωρίς μάσκες, χωρίς αντισηπτικά, χωρίς θερμομετρήσεις;

Η γενιά μας θα επανεφεύρει τους όρους και τις προϋποθέσεις των σεξουαλικών συναντήσεων. Θα τελειοποιήσουμε τους μονήρεις οργασμούς. Θα επαναφορτίσουμε τις ξεχασμένες μας μπαταρίες του ρομαντισμού, της αναμονής, της προσμονής, της αγωνίας, του γλυκού στρες που πλημμυρίζει τα μέλη μας όταν αγγίζουμε το αγαπημένο σώμα. Δεν είναι και κανένας ηρωισμός όλο αυτό. Σίγουρα δύσκολο, αλλά τι θα λέγαμε αν βρισκόμασταν σε πόλεμο ή αν χάναμε άντρες και γυναίκες λόγω ξεριζωμού;

Όταν έφθασαν οι γυναίκες από την Σμύρνη στον Πειραιά τον περασμένο αιώνα, ξεκληρισμένες από άντρες και πατέρες, υμνήθηκαν στα ρεμπέτικα και τις πόθησαν όλοι οι άντρες της Αθήνας. Ήταν όμορφες, ήταν καλλιεργημένες, ήταν ελεύθερες. Κι οι έρωτες που ξύπνησαν έγιναν ρεμπέτικα τραγούδια.

Πόση τέχνη θα φυτρώσει, άραγε, όταν όλοι εμείς κι όλες εμείς ξανασυναντηθούμε χωρίς μάσκες, χωρίς αντισηπτικά, χωρίς θερμομετρήσεις; Τι αναστεναγμός θα ξεσπάσει στον ουρανό όταν θα βγούμε μια νύχτα χωρίς ωράριο απαγόρευσης; Και πόσο καλύτεροι εραστές μπορεί να γίνουμε, στην τελική, μετά την έστω επιβεβλημένη αυτή περίοδο της αγρανάπαυσης των συντονισμένων οργασμών μας;

 

Διαβάστε ακόμα: 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top