Πρώτη φορά σεξ: κάτι περισσότερο από κλασικό ξεπαρθένιασμα

Υποκύπτοντας για πρώτη φορά (Milo Manara).

Κι όμως δεν την θυμόμαστε οι πάντες με όλες τις λεπτομέρειες, παρά το ότι πιστεύαμε πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ούτε “αχ” της, μιας που είχαμε αυτόματα ενεργοποιήσει την μνήμη να λειτουργήσει σαν σφουγγάρι και να μην αφήσει σταγόνα αναπορρόφητη.

Η πρώτη φορά μας, η ιερή μας, η χυδαία μας. Τόσες διαφορετικές ιστορίες για ανθρώπους που ξεπαρθενιάστηκαν από ένα έμπειρο ταίρι και εισήχθησαν βασιλικά στο βασίλειο του σεξ, πλην όμως χωρίς μελούρες και συναισθηματισμούς. Κι άλλες ιστορίες για εκείνους που πήραν από το χέρι τον αγαπημένο ή την αγαπημένη τους και μύησαν ο ένας τον άλλον σε κάτι που δεν είχαν ιδέα πώς γινόταν, όμως γνώριζαν καλά ότι το είχαν ανάγκη ψυχή τε και σώματι, αμφοτεροβαρώς.

Και μια άλλη ώρα: αυτή που έρχεται το παιδί μας να ζητήσει συμβουλές ή που αντιλαμβανόμαστε ότι έχει ήδη ξεκινήσει το «άθλημα» και αισθανόμαστε ότι κάτι κάνουμε ή κάναμε λάθος, ότι θα έπρεπε να του πούμε λιγότερα ή περισσότερα ή πολύ περισσότερα. Η ζωή βρίσκει τον δρόμο της, με οδηγό την πανδαμάτορα φύση, που κάνει τα διψασμένα και πεινασμένα σώματα να δροσίζονται και να χορταίνουν το ένα πλάι και μέσα στο άλλο.

Σεξ στο σχολείο

Αν και λύκειο πήγαινα μέχρι και πριν δέκα χρόνια, γνωρίζω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. Τα παιδιά από τα πρώτα χρόνια του γυμνασίου αρχίζουν να κάνουν σεξ κανονικά και με το νόμο-οι εξαιρέσεις συνεχίζουν να υφίστανται. Το μαγικό στάδιο του φασώματος, του μπαλαμουτιού δηλαδή, έχει αρχίσει να εκλείπει και αυτό, είμαι βέβαιη, ότι στερεί αρκετά από την μαγεία της πολυπόθητης διείσδυσης. Γιατί όλες και όλοι για αυτό χώσιμο του πουλιού στην τρύπα συζητούσαμε, όμως τα χαϊδολογήματα μάς δίδαξαν χωρίς να το αντιληφθούμε το αδιαπραγμάτευτο παιχνίδι των προκαταρκτικών.

Στο σχολείο υπήρχαν, από ένα σημείο και μετά, δύο κατηγορίες μαθητών: αυτοί που «το’ χαν κάνει» και οι άλλοι. Όταν αναβαθμίστηκα στην πρώτη κατηγορία και από τους άλλους ανήκα, πλέον, στους αυτούς, δεν το πίστευα ούτε κι εγώ. Η δική μου πρώτη φορά δεν συνέβη κάπου ανάμεσα στους σχολικούς τοίχους ή στην γειτονιά, δεν συζητήθηκε στα πηγαδάκια του σχολείου, δεν αποτέλεσε μέρος της μαθητικής μυθολογίας, όπως συνέβαινε με συνευρέσεις άλλων συμμαθητών.

Το ξεπαρθένιασμά μου κούρνιασε στα σπλάχνα του πιο ξεχωριστού καλοκαιριού της ζωής μου, τρεις Ιούλη ήταν, είκοσι μία ημέρες πριν κλείσω τα 16 και έναν μήνα προτού ο καλός μου ενηλικιωθεί. Ήταν και για εκείνον η πρώτη φορά. Μόλις φτάσαμε στην Σίφνο, και αφού λιβανίζαμε όλο το προηγούμενο διάστημα της σχέσης ότι θέλουμε να ολοκληρώσουμε επιτέλους, παγώσαμε. Δεν μας έβγαινε καθόλου και το πρώτο βράδυ βρεθήκαμε κλαίγοντας στο μπαλκόνι του ενοικιαζόμενου, ανήμποροι, άχρηστοι, ηττημένοι. Δεν γινόταν να γίνει-τόσο απλά. Σκέψεις ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να χάσω την παρθενιά μου και σκέψεις ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να γαμήσει, μας πέρασαν από το μυαλό-τις συζητήσαμε μήνες αργότερα και γελούσαμε.

Όταν συνέβη, ήμασταν απολύτως ευτυχισμένοι. Θυμάμαι όλες τις μυρωδιές του χώρου, την υφή του συναισθήματός μου που κατέκλυζε το δωμάτιο και ξέφευγε από αυτό, το υπερέβαινε. Δακρύζαμε, γελάγαμε, τα είχαμε καταφέρει. Δεν ασχοληθήκαμε με οργασμούς και τα τοιαύτα. Μας αρκούσε η από κοινού κατάκτηση του μαγικού εισιτηρίου στον κόσμο των ενηλίκων, της ηδονής.

Ήταν έρωτας, ήταν μεγάλος έρωτας, ήταν θαύμα. Δεν συμβαίνει, όμως, πάντα έτσι.

Η πρώτη φορά δεν έχει, συνήθως, οργασμό για την γυναίκα (Milo Manara).

Πρώτη φορά με το ζόρι ή περίπου

Τα παιδιά της γενιάς του ‘90, δεν ζήσαμε καμία σεξουαλική επανάσταση, ήμασταν σχετικά ελεύθερα να ερωτοτροπούμε, ελάχιστοι από εμάς είχαν αρχετυπικούς γονείς που προσδοκούσαν στεφανώματα και απαγόρευαν μαχαίρι τις απολαύσεις. Κι αυτό, γιατί οι γονείς μας ήταν πάνω κάτω η γενιά του ‘60 (πάντοτε, υπήρχαν και νεότεροι ακόμα), και αυτό τα λέει όλα: άνθρωποι που είχαν μετάσχει σε αρκετές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές στα πολύ νιάτα τους, άνθρωποι που πάλεψαν για σεξουαλική ελευθερία και η τελευταία ίσως γενιά αυτών που σχεδόν υποχρεώθηκαν να «φτιάξουν την ζωή τους με γάμο και παιδιά». Αυστηροί γονείς σαφώς υπήρχαν, όμως για κάθε παρέα βρισκόταν εκείνο το σπίτι όπου νιώθαμε λίγο πιο άνετα ή εκείνο το πάρτι χωρίς μεγάλους, στα υπνοδωμάτια των οποίων γινόταν εκ περιτροπής το σώσε.

Κι όμως, η γενικότερη γραμμή του τύπου «ο άντρας πηδάει κι είναι μάγκας, η γυναίκα που πηδιέται είναι πουτάνα» εννοείται πως εμπότιζε ακόμα την κοινωνία, τα σχολικά μας δρώμενα, ακόμα και τις δικές μας απόψεις. Τα χνώτα τέτοιων αντιλήψεων πέφτουν έως σήμερα βαριά και χαλούν την προσπάθειά μας να προχωρήσουμε παρακάτω, σε νέα πλαίσια, με νέες ιδέες, που θα φέρουν μαζί τους έναν καινούργιο τρόπο ζωής.

Τα κορίτσια των πιο συντηρητικών οικογενειών ήταν τα πιο αντιδραστικά: με συνήθειες ενηλίκων από τα 14, μακριά από την εστία (φευ, τι συντηρητισμός!), με απέχθεια και τάσεις φυγής από το σχολείο. Πολλά από αυτά τα εύθραυστα πλάσματα, αυτές τις “ωραίες του προαυλίου” τις θυμάμαι να κλαίνε για τον 25ρη που τις πήδηξε στα όρθια στο παρκάκι και τις παράτησε. Πλέον, τις βλέπω με παιδικά καρότσια στην παλιά μου γειτονιά, από την οποία έχω φύγει εδώ και χρόνια, να μοιάζουν οι περισσότερες με μαραζωμένες 40ρες. Οι άντρες τους είναι, εν πολλοίς, εκείνα τα αγόρια που ποθήσαμε όλες, οι «αλήτες» που την πίνανε και που πείραζαν τα μηχανάκια τους για να είναι πιο θορυβώδη όταν μάρσαραν στην περιορισμένη άσφαλτο των τετραγώνων γύρω από τα σχολικά και εξωσχολικά στέκια.

«Παίρνω πίπες/Ελευθερία/69xxxxx», «Μου αρέσει να τον τρώω από πίσω» και άλλα τέτοια όμορφα κοσμούσαν και κοσμούν τις τουαλέτες των περισσότερων σχολείων της χώρας. Οι εφηβικοί έρωτες και οι αντίστοιχες ορμές και λαγνείες θέλουν μεγάλη προσοχή. Θύματα βιασμού, bullying και λοιπών κακοποιήσεων, απομόνωση των λιγότερο ή των πολύ περισσότερο cool, σε σχέση πάντοτε με το εγκαθιδρυμένο ακουσίως μαθητικό κριτήριο: ούτε παρθένα, ούτε πουτάνα, ούτε φλώρος, ούτε ναρκομανής. Όχι, οι πρώτες φορές των περισσότερων από εμάς, δεν υπήρξαν στρωμένες με ροδοπέταλα και ρομαντζάδες. Η γενιά που πρωτοέπιασε κινητό στο χέρι στα πολύ νιάτα της δεν ήταν άλλη από την δική μας: φωτογραφίες που διέρρεαν, οι πρώτες μας τσόντες στα κρυφά ή ομαδικά, απορίες για το πώς γίνεται να χωρέσει ένας μεγάλος πούτσος μες στο στόμα ενός μικρού κοριτσιού, για το αν τα κορίτσια χύνουμε και για το αν είναι κακό να πεις στο αγόρι σου μέσω sms ότι δεν είσαι έτοιμη να προχωρήσεις.

Α. Και οι αναπάντητες οι θρυλικές, οι απανωτές, που χίλια δύο emoticons στο facebook δεν θα μπορέσουν να τις αγγίξουν αισθητικά και ενεργειακά ποτέ. Πιστεύω πως ζήσαμε στο μεταίχμιο του «θέλω να πηδηχτώ» και του «πρέπει να πηδηχτώ». Κάπως τα καταφέραμε πάντως.

Σήμερα-και το λέω χωρίς ίχνος νοσταλγίας για τις δήθεν καλύτερες δικές μου εποχές- ακούω ότι τα παιδάκια ξεπαρθενιάζονται μέσω εφαρμογών. Γνωρίζουν έναν τύπο ή μια τύπισσα, συναντιούνται σε ένα σπίτι κι έτσι στεγνά ενώνονται και μοιράζονται το κάτι ή το τίποτά τους.

Κάποια πράγματα, όμως, είναι διαχρονικά, δεν χαμπαριάζουν από γενιές και εποχές: τα ψέματα των αγοριών για τις κατακτήσεις τους (όλα είχαν πηδήξει μια μουνάρα μεγαλύτερη στο χωριό), ο φόβος των κοριτσιών για τον πόνο της εισβολής του πέους (τον αποκρύπταμε ολίγον τι, μην μας περάσει και κανένας για τίποτα χαζές), η έγνοιά τους να τονίσουν μπράτσα και να γυμνάσουν κοιλιές, η δική μας να πετάξουμε πωπούς και βυζάκια-λεμονάκια στην φόρα, το άγχος τους μήπως χύσουν πρόωρα, το δικό μας μήπως δεν ευχαριστηθούμε καθόλου, η κοινή αγωνία μήπως μυρίζουμε άσχημα, μήπως δεν είμαστε όμορφοι γυμνοί, μήπως πρέπει να βγάλουμε τις τρίχες και από αυτό το σημείο του σώματος, μήπως δεν κάνουμε τίποτα σωστά με το στόμα και με τα χέρια μας.

Ω, πώς φλεγόμασταν. Αυνανιζόμασταν τόσο πολύ. Ιδίως εσείς τα αγόρια. Θέλαμε όλοι μας την επαφή, η φύση μας έσπρωχνε να αναπαραχθούμε. Εκατοντάδες προφυλακτικά-κάποια έσπασαν. Το χάπι της επόμενης ημέρας. Τα ψέματα στους γονείς που καταλάβαιναν. Τα τηλεφωνήματα με τις φίλες και τους φίλους. Το επόμενο πρωί της πρώτης μου φοράς είχα τηλεφωνήσει στις τότε κολλητές την Ε. και την Γ. Ήμουν η πρώτη της παρέας που είδα το μέσα αίμα να φεύγει σιγά σιγά, μέρες μετά την πρώτη συνουσία, στην τουαλέτα.

Η Β. ξεπαρθενιάστηκε από άντρα είκοσι χρόνια μεγαλύτερό μας, παντρεμένο. Η Κ. ονειρευόταν να το πάθει από τον πιο κούκλο καθηγητή μας στο φροντιστήριο, η Μ. ήταν η πιο έμπειρη από όλες μας σε φασώματα και τα συναφή, πλην όμως άργησε να κάνει έρωτα και δεν μας είπε ποτέ πού και πώς και με ποιον.

Σπανίως, το μέρος του συμβάντος ήταν ένα άνετο, διπλό κρεβάτι κάπου στον πλανήτη γη. Από βραχάκια, μέχρι πίσω καθίσματα αμαξιών και από παιδικό δωμάτιο τύπου ή τύπισσας με τους γονείς να βλέπουν τηλεόραση στο σαλόνι, ο τόπος όπου λαμβάνει χώρα η Τελετή Έναρξης των Σεξουαλικών Αγώνων είναι άβολος, άκομψος, συνήθως ακατάλληλος. Κι όμως, όλα πάνε, τις περισσότερες φορές, μια χαρά.

Τα εκ των ων ουκ άνευ

Η πρώτη φορά δεν έχει, συνήθως, οργασμό για την γυναίκα. Ναι, γίνεται να μείνουμε έγκυοι. Ναι, ακόμα και από αυτήν την πρώτη φορά. Η ενδεδειγμένη στάση είναι η ιεραποστολική-πονά λιγότερο. Οι άντρες και οι γυναίκες έχουν ισόποσα καντάρια άγχους. Η ρήξη του παρθενικού υμένα δεν συνεπάγεται απαραιτήτως σεντόνια βαμμένα κόκκινα. Συνήθως, το αίμα βγαίνει σταδιακά μες στις επόμενες τρεις με τέσσερις ημέρες.

Το σεξ με παρθένα είναι μια ιδέα που, αρχετυπικά κι κλασικά, καυλώνει τον μέσο άντρα, ειδικά τον μη παρθένο. Πάντα, όμως, το άγχος παραμένει. Τον μέσο άντρα, πάλι, που είναι παρθένος, τον θέλγει η εικόνα μιας γυναίκας φερόμενης ως πιο έμπειρης: είτε η όμορφη μάνα του κολλητού του, η σέξι καθηγήτρια, η φοιτήτρια γειτόνισσα που βγαίνει ημίγυμνη να απλώσει τα εσώρουχά και τις πετσέτες της, η κόρη ή η γκόμενα του αφεντικού του στην πρώτη του δουλειά. Πόσες ονειρώξεις γι’ αυτές τις γυναικείες μορφές, πόσες ανεπιτυχείς προσπάθειες κατάκτησής τους- «μα, στα πορνό όλα φαίνονται τόσο αβίαστα, τόσο εύκολα». Μία στις τόσες συμβαίνει: μια όμορφη «θεία», αφήνει τον καυλωμένο έφηβο να της πιάσει το στήθος και να της βάλει δάχτυλο. Ίσως και να της κάνει έρωτα. Έρωτας λίγων, τρελαμένων λεπτών, έρωτας που δεν θα σβηστεί, μάλλον, ποτέ από τη μνήμη του ερεθισμένου νεαρού με την ακμή και τις ιδρωμένες κάλτσες.

Μην μας ζητάτε να το κάνουμε χωρίς προφυλακτικό. Το συνηθίζετε ακόμα! Ακούω (ή διαβάζω, και σας ευχαριστώ) ιστορίες από μικρότερες φίλες και φίλους και φρίττω. Δύο χιλιάδες είκοσι, παιδιά.

Μην φοβάστε. Μην πιέζετε τις καταστάσεις. Μην προσδοκάτε ότι θα είναι η καλύτερη στιγμή στην ζωή σας. Θα είναι το ξεκίνημα για πολλές άλλες, πολύ ωραιότερες. Πρώτες φορές θεωρούνται και αυτές κατά τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή με ένα καινούργιο κορμί-πάλι ριγούμε, πάλι αναστατωνόμαστε και μοιάζει όσα γνωρίζουμε να χρειάζεται να τα συλλαβίσουμε δια των αφών και των φιλιών ξανά από την αρχή.

Δεν υπάρχουν κανόνες περί ηλικιών. Πρώτες φορές στα 15, πρώτες στα 25 ή και πιο μετά. Μην παραμυθιάζεστε από τους δήθεν έμπειρους και έμπειρες: κάποιοι κυνηγούν την ποσότητα, άλλοι την ποιότητα. Η πρώτη φορά είναι πιο όμορφη όταν νιώθεις πράγματα για τον άνθρωπο που έχει εκεί κοντά σου. Αλλά μπορεί να είναι πιο σέξι όταν γίνεται με εκείνον που πάντα γούσταρες, χωρίς να αγαπάς. Και πιο ασφαλής όταν συμβεί με τον καλύτερο φίλο ή φίλη.

Συναίνεση: η λέξη κλειδί για τα πάντα γύρω από το σεξ. Ιδίως για την πρώτη μας φορά. Αυτήν που μας χρίζει εραστές επισήμως και οριστικώς. Σεβασμός και τόλμη, λοιπόν!

Διαβάστε ακόμα: Λεσβιακό σεξ – απέχει αρκετά από αυτό που έχετε στο μυαλό σας.

TAGS :
sex editor σεξ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook