Formula 1: Που χάθηκε η μαγεία και η αγωνία του πιο γρήγορου αθλήματος του πλανήτη; 
H TUDOR επιστρέφει στη Formula 1 
Εντοάρντο Μορτάρα: «Στη Formula E τρέχουμε με οικολογική συνείδηση» 
Μαξ Φερστάπεν: φτιαγμένος για να γίνει Ιπτάμενος Ολλανδός 
To Targa Florio που δεν θέλει να θυμάται η Alfa Romeo 
Μπορεί η φαρδιά πίστα στο Silverstone να δείχνει απ’ έξω βαρετή, αλλά πίσω απ’ το τιμόνι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. (photo credit f1fanatic)
Για τον τυπικό ανυποψίαστο τηλεοπτικό θεατή σίγουρα. Διότι το Βρετανικό Grand Prix, το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, θα διεξαχθεί και πάλι (όπως άλλωστε συμβαίνει τα τελευταία 29 χρόνια) σε μια πίστα, χαραγμένη φαρδιά-πλατιά, κατάλοιπο προηγουμένων χαράξεων, χωρίς υψομετρικές διαφορές, ανάμεσα σε μια «θάλασσα» παλιάς ασφάλτου ενός μόνιμα ανεμοδαρμένου στρατιωτικού αεροδρομίου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σε μια πίστα, όχι με ζώνες, αλλά με γήπεδα ολόκληρα διαφυγής, και όχι με αμμοπαγίδες, αλλά με παραλίες άμμου. Σε μια πίστα υπερπροστατευτική, για οδηγούς και θεατές, όπου οι hoi polloi χρυσοπληρώνουν (από £205 και άνω, και μόνο για την Κυριακή) για να δουν «από κοντά» και για να ακούσουν (τι πια;) μαντρωμένοι πίσω από συρματοπλέγματα, που μόνο ηλεκτροφόρα δεν είναι, πολλές δεκάδες μέτρα μακριά.
Εντάξει. Έλα όμως που οι οδηγοί της F1 τη λατρεύουν και πίνουν σαμπάνια στ’ όνομά της… Ειδικά αυτό το συναρπαστικό –από μέσα, τουλάχιστον– σεκάνς μεταξύ Copse και Chapel (βλ. διάγραμμα) που αναδεικνύει τους ψυχωμένους οδηγούς και, κυριότερα, τα καλοστημένα αυτοκίνητα.
Πώς όμως κατέληξε το Silverstone, ανάμεσα μάλιστα σε ιδιαίτερα ισχυρό τοπικό ανταγωνισμό, να είναι (από το 1987) η «έδρα» του Βρετανικού GP και ταυτόχρονα “The Home of British Motor Racing” – για τους ιθαγενείς τουλάχιστον;
Από το 1948, οπότε ήταν στη χρήση και οι εσωτερικοί διάδρομοι προσγείωσης/απογείωσης, η πίστα έχει αλλάξει πολλές μορφές. (photo credit Wikimedia)
Βέβαια, το γειτονικό χωριό, από το οποίο η πίστα πήρε το όνομά της, ήταν εξοικειωμένο με τους ήχους πανίσχυρων κινητήρων, από τη δεκαετία του ’40. Μόνο που οι τρομεροί, ασίγαστοι εκείνοι ήχοι δεν προέρχονταν από αγωνιστικά αυτοκίνητα, αλλά από τους Merlin V12 της Rolls-Royce που πέταγαν τα βομβαρδιστικά Vickers Wellington, μια από τις βάσεις των οποίων ήταν το στρατιωτικό αεροδρόμιο.
Μετά τον πόλεμο, το 1947, ένας Maurice Geoghegan, που ζούσε στο Silverstone, συνειδητοποίησε πως το διπλανό αεροδρόμιο είχε πλέον εγκαταλειφθεί από την RAF και ήταν πλέον ένας έρημος, τεράστιος χώρος καλοστρωμένης φαρδιάς ασφάλτου – σαν το Ελληνικό σήμερα, ένα πράγμα. Με άλλα λόγια, ένας χώρος που φώναζε για ανεμπόδιστη και χωρίς όρια οδήγηση.
Έτσι, ο Maurice και 10 φίλοι πήραν τα αυτοκίνητά τους (εννέα Frazer-Nash της εποχής και μια παλιά Bugatti, αν πρέπει οπωσδήποτε να μάθετε) και ξεχύθηκαν στους διαδρόμους της βάσης, χαράσσοντας τη δική τους ιδιωτική πίστα. Με τον «αγώνα» αυτόν να μένει στην ιστορία ως “The Mutton Grand Prix”, μιας και ο ήρωάς μας φρόντισε στην πορεία να ξεπαστρέψει ένα απολωλός πρόβατο – και το μπροστινό σύστημα της δικής του Frazer-Nash.
Η ιστορία δεν άργησε να γίνει γνωστή στους αγωνιστικούς κύκλους. Έναν μήνα μετά, μια άλλη παρέα βενζινοαίματων επιχείρησε να κάνει το ίδιο, αλλά έπεσε πάνω στον τοπικό φύλακα –και το δίκαννό του– και μετά από έντονο διαπληκτισμό ανέκρουσε πρύμναν. Η φασαρία αυτή «ακούστηκε» μέχρι το Λονδίνο, και συγκεκριμένα μέχρι το 89 του Pall Mall, έδρα του Royal Automotive Club, που, εκείνη την εποχή, αναζητούσε τοποθεσία για μεταπολεμικό Βρετανικό Grand Prix.
Το RAC ήρθε λοιπόν σε επαφή με το Υπουργείο Αεροπορίας και διαπίστωσε πως το Silverstone ήταν διαθέσιμο για ενοικίαση, έστω και για έναν μόνο χρόνο. Κατασκευάστηκαν κάποια υποτυπώδη pits, ενώ σχεδιάστηκε μια πίστα 6 χλμ, που αξιοποιούσε και τους διαδρόμους προσγείωσης/απογείωσης, οριοθετημένη με αχυρόμπαλες – όπως γίνεται ακόμη στο Τατόι, ακόμη και σήμερα, 70 χρόνια αργότερα.
O νικητής Giuseppe Farina μπροστά από τον Luigi Fagioli (και οι δυο με Alfa Romeo 158) στο πρώτο στην ιστορία Grand Prix του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος F1. (photo credit fia.com)
Έτσι, τον Οκτώβριο του 1948, χιλιάδες θεατές συγκεντρώθηκαν στο Silverstone για να δουν τον Luigi “Gigi” Villoresi να κερδίζει τον Alberto Ascari, και οι δυο με Maserati, έστω και σ’ έναν ανεπίσημο, μη πρωταθληματικό αγώνα.
Δυο χρόνια αργότερα, το Silverstone, υπό τα βλέμματα μάλιστα του Βασιλικού ζεύγους και 100.000 χιλιάδων θεατών, φιλοξένησε το πρώτο Grand Prix στην ιστορία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, με επίσημο όνομα “Grand Prix d’Europe”, νικητής του οποίου ήταν o Giuseppe Farina με Alfa Romeo 158, που έγινε και ο πρώτος Παγκόσμιος Πρωταθλητής F1.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, η πίστα, από το RAC, πέρασε στα χέρια του British Racing Drivers Club. Το 1961, το BRDC αγόρασε το Silverstone από το Υπουργείο Αεροπορίας και το έχει στην κατοχή του μέχρι σήμερα – έστω κι αν «μπαίνει μέσα» πολλά εκατομμύρια λίρες με κάθε Grand Prix που διοργανώνει εκεί.
Το βασιλικό «θεωρείο» στο Grand Prix του 1950. Ήταν η πρώτη (και μοναδική) φορά που εν ενεργεία μονάρχης παραβρέθηκε σε βρετανικό αγώνα αυτοκίνητων. (photo credit fia.com)
Από το 1987, το Βρετανικό Grand Prix διεξάγεται στο Silverstone – τα προηγούμενα 24 χρόνια το Silverstone εναλλασσόταν με το Brands Hatch. Ενώ, από τότε που μετακόμισε οριστικά στο Silverstone, έχουν νικήσει εκεί από τρεις φορές οι Nigel Mansell και Michael Schumacher.
Διαβάστε ακόμα: Αν ήσουν ο Lewis Hamilton
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
