Η συμμορία των 9 έχει κάνει το τρίαθλο τρόπο ζωής και αιτία φιλίας, αφού συχνά πυκνά βγαίνουν, προπονούνται, αγωνίζονται, νοιάζονται, αυτοσαρκάζονται.

Αν για εμάς η λέξη “Ironman”, η σπουδαιότερη διοργάνωση τριάθλου, δεν λέει κάτι, γι’ αυτήν την εννιάδα της δράσης ο τερματισμός σε έναν τέτοιο αγώνα είναι από τις πιο δυνατές στιγμές. Και είναι ένας καλός λόγος για όλους να κάνουν το τρίαθλο τρόπο ζωής και αιτία φιλίας, αφού συχνά πυκνά βγαίνουν, προπονούνται, αγωνίζονται, νοιάζονται, αυτοσαρκάζονται. Ιδού λοιπόν η… συμμορία των 9, η οποία, όπως διατείνεται αρχηγό δεν έχει, αλλά διαθέτει «μητροπολίτες» στις «ενορίες» της:

– Αλέξης Αθανασόπουλος, ετών 43, ιδρυτής και ιδιοκτήτης των ηλεκτρονικών καταστημάτων και φαρμακείων www.pharmshop.gr και www.pharmacyoutlet.gr
– Στέλιος Ανδρεάδης, ετών 47, επιχειρηματίας Andreadis Home Stores.
– Διονύσης Αλεβιζάκης, ετών 40, εργάζεται στη Vodafone.
– Σπύρος Θεοδώρου, ετών 46, αντιπρόσωπος ειδών αθλητικής διατροφής GU Energy, First Endurance, Bonk Breaker.
– Στέφανος Καμπαράκης, ετών 48, επιχειρηματίας ΙΝΤΕΡΚΑΣ – Αφοι Καμπαράκη.
– Κωνσταντίνος Κουμάργιαλης, ετών 44, διοργανωτής αγώνων XTerra Greece.
– Bασίλης Μπαμπανίκας, ετών 43, ιδιοκτήτης παντοπωλείου βιολογικών προϊόντων Ευοί Ευάν.
– Πάνος Κοντός, ετών 41, πολιτικός μηχανικός.
– Μάρκος Πάχος, ετών 35, του καταστήματος Outrun.

Από το Άμπου Ντάμπι μέχρι την Αυστρία, οι αγώνες είναι ο μεγάλος στόχος κάθε χρονιάς, το στοιχείο που νοηματοδοτεί την προσπάθειά τους και τους δίνει κίνητρο, τόσο για τον Κουμαργιαλη και τον Ανδρεάδη όσο και γαι τους υπόλοιπους. O Κωνσταντίνος φοράει hoodie jacket – Lacoste

Η αλήθεια είναι ότι μας πήρε λίγο χρόνο για να συντονιστούμε ώστε να βγει το άρθρο, αλλά we made it, σύμφωνα με το πάλαι ποτέ σύνθημα του Camel Trophy, στο οποίο έχει συμμετάσχει ο Στέφανος Καμπαράκης (1998/Παταγονία-Γη του Πυρός).

Πάντως, ο καθένας από την παρέα έχει γράψει τη δική του αθλητική προϊστορία, με μια παλέτα αθλημάτων που ποικίλλουν, από το θαλάσσιο σκι, στο οποίο έκανε πρωταθλητισμό ο Αλέξης Αθανασόπουλος, το τένις και τις πολεμικές τέχνες όπου επιδιδόταν ο Πάνος Κοντός, μέχρι την κολύμβηση από όπου ξεκίνησε ο Στέλιος Ανδρεάδης και την καποέιρα του Βασίλη Μπαμπανίκα ή το BMX του Μάρκου Πάχου, του βενιαμίν της κομπανίας. Πόλο, τρέξιμο, μπάσκετ, ιστιοπλοΐα και πολλά άλλα λοιπόν.

Ο Αθανασόπουλος ξεκίνησε με θαλάσσιο σκι, στο οποίο έκανε πρωταθλητισμό, ενώ ο Μπαμπανίκας από την καποέιρα.

Για τον καθένα υπήρχε ένα αθλητικό προηγούμενο, ώσπου εμφανίστηκε το τρίαθλο, ως διά μαγείας, ενίοτε μέσω έξωθεν επιρροής: «Όλα ξεκίνησαν από έναν φίλο που είδε τη φυσική ροπή μου στην αντοχή και μου έκανε δώρο μια συμμετοχή στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών του 2010. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου σκέφτηκα ότι θα υπάρχει κάτι πιο δύσκολο και λιγότερο μονότονο: έτσι ανακάλυψα το Ironman!» λέει ο Πάνος Κοντός.

Κάπως έτσι μυήθηκε και ο Στέλιος Ανδρεάδης, μέσω φίλου με τον οποίο έκαναν μαζί barefoot (σκι θαλάσσης χωρίς πέδιλα) και του έβαλε, όπως λέει, την ιδέα να τρέξουν μαζί τον πρώτο τους αγώνα ως σκυτάλη. Υπάρχει, βεβαίως, και η μαρτυρία του Σπύρου Θεοδώρου, του «σεβασμιότατου» της παρέας, του παλαιότερου στο άθλημα, του τριαθλητή των 14 Ironman, ο οποίος αποδίδει στα γονίδια το θέμα: «Δεν γνωρίζω πώς προέκυψε, πρέπει να έχω κατασκευαστικό πρόβλημα στο DNA. To σίγουρο είναι ότι κόλλησα», λέει ευθαρσώς.

Ο Μάρκος Πάχος, πάλι, ξεκίνησε να τρέχει για να αδυνατίσει, επειδή μόνο με τη δίαιτα πεινούσε πολύ, όπως λέει. Ώσπου και πάλι ένας φίλος έβαλε ιδέες: «Λόγω οικογενειακού φίλου και γείτονα, παρακινήθηκα να πάω κολυμβητήριο για να παίξω πόλο και έτσι προέκυψε και το κολύμπι. Το ποδήλατο υπήρχε ανέκαθεν στη ζωή μου».

«Γνωρίζω ότι μόλις βγω από την πόρτα και ξεκινήσω την προπόνηση, θα αισθανθώ χαρούμενος», ομολογεί ο Κουμάργιαλης. O Κωνσταντίνος φοράει hoodie jacket – Lacoste

Τηλεόραση, φίλοι, τραυματισμός, τύχη, δίαιτα. Ανεξαρτήτως αιτίας συγκολλήσεως, η εννιάδα ζει τις δικές της συγκινήσεις που συνήθως σχετίζονται με τους αγώνες, οι οποίοι είναι κάτι σαν το Ιερό Δισκοπότηρο. Από το Άμπου Ντάμπι μέχρι την Αυστρία, είναι ο μεγάλος στόχος κάθε χρονιάς, το στοιχείο που νοηματοδοτεί την προσπάθειά τους και τους δίνει κίνητρο, κάτι αρκετά οικείο για όποιον ασχολείται με τον αθλητισμό.

Και ασφαλώς αποτελεί αφορμή για κουβέντα στο group chat στο Facebook που κάνουν καθημερινά, όπου μιλάνε, αναλύουν, αλληλοπειράζονται. «Καλό είναι να μη λείπεις από τέτοιες συζητήσεις, αν δεν θέλεις να σε πιάσει λόξυγγας για μια εβδομάδα», λέει ο Διονύσης Αλεβιζάκης προκειμένου να τονίσει τη σημασία αυτών των εικονικών συναντήσεων.

Διαβάστε ακόμα: Άλεξ Χόνολντ – Ο κορυφαίος αναρριχητής.

Για την παρέα Αλεβιζάκη, Πάχου, Κοντού , η πλάκα είναι  must. «Στην πρώτη βόλτα με το ποδήλατο φορούσα ό,τι πιο ειδικό υπάρχει σε ρούχο. Φτάνοντας σε μια κατάμεστη πλατεία, ξέχασα ότι τα παπούτσια μου κουμπώνουν στα πετάλια κι έπεσα! Γέλαγε όλη η καφετέρια και χρειάστηκε να σηκωθώ και να υποκλιθώ στο κοινό μου» θυμάται ο Πάνος Κοντός. O Διονύσης φοράει polo shirt- La Martina , ο Μάρκος καπιτονέ μπουφάν – Barbour και ο Πάνος hoodie jacket La Martina.

Όμως, και στις συναντήσεις τους η πλάκα είναι must. «Κάθε προπόνηση έχει γέλιο, γι’ αυτό άλλωστε και στις περισσότερες προπονήσεις συναντιόμαστε ανελλιπώς», προσθέτει ο Μάρκος Πάχος. Κι αν με μια πρώτη ματιά φαίνεται ανάλαφρη αυτή η σύναξη, τα πράγματα αλλάζουν όταν πρόκειται για αγώνες: «Aστεία και αγώνας δεν πάνε μαζί» λέει ο Διονύσης Αλεβιζάκης.

Ωστόσο, το βιογραφικό της παρέας περιλαμβάνει και ευτράπελα. «Στην πρώτη βόλτα με το ποδήλατο φορούσα ό,τι πιο τεχνικό και ειδικό υπάρχει στο ποδηλατικό ρούχο. Φτάνοντας μπροστά σε μια κατάμεστη πλατεία, ξέχασα ότι τα νέα μου παπούτσια κουμπώνουν στα πετάλια και απλώς έπεσα! Γέλαγε όλη η καφετέρια και χρειάστηκε να σηκωθώ και να υποκλιθώ στο κοινό μου, για το σόου που έδωσα» θυμάται ο Πάνος Κοντός.

Μια άλλη φαιδρή περιπέτεια εκτυλίχθηκε στην Πάρνηθα: «Τα Χριστούγεννα του 2013 είχαμε την τρομερή ιδέα να κάνουμε μια ανάβαση στο Κατσιμίδι με τον Ανδρεάδη. Φτάνοντας στην κορυφή και ξεκινώντας το κατέβασμα, διαπιστώσαμε ότι χρειάζονταν αντιολισθητικές αλυσίδες!» λέει ο Αλέξης Αθανασόπουλος.

Για τον Σπύρο Θεοδώρου, το φαιδρό είχε και κάμποση δόση σασπένς με συμμετοχή και αγρίων ζώων: «Στο Cairns της Αυστραλίας το 2011, όπου είχα πάει για ένα Ironman, εκεί που θα γινόταν το κολύμπι είχε κροκόδειλους στα ρηχά και καρχαρίες στα βαθιά. Έκανα ένα από τα πιο γρήγορα κολύμπια εκεί, απ’ όσο θυμάμαι!»

Για τον Πάχο δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό από «Τo φαγητό που θα ακολουθήσει και η μεσημεριανή σιέστα», ενώ ο Αθανασόπουλος δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς αθλητισμό. O Μάρκος φοράει καπιτονέ μπουφάν – Barbour

Ο κίνδυνος πάντως για την παρέα, η οποία σημειωτέον «ιδρύθηκε» τον Αύγουστο του 2013, δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Είτε πρόκειται για τις υψηλές θερμοκρασίες που αντιμετώπισε στο Ironman της Αυστρίας το 2012 ο Πάνος Κοντός είτε για τη σφοδρή υπογλυκαιμία που καθήλωσε 1,5 χιλιόμετρο πριν από τον τερματισμό τον Στέλιο Ανδρεάδη, ο οποίος παρότι ένιωσε προς στιγμή να πεθαίνει τερμάτισε, είτε για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των Ελλήνων οδηγών απέναντι στους ποδηλάτες, όλοι θεωρούν ότι κάθε τερματισμός είναι κάθε φορά μια σπουδαία στιγμή.

Αυτό που κάνει, πάντως, αξιοθαύμαστη την παρέα αυτή είναι ότι δεν πρόκειται για επαγγελματίες αθλητές. Οι ίδιοι πληρώνουν τη συμμετοχή και τα ταξίδια για τους αγώνες και τον εξοπλισμό τους. Οι ίδιοι πάλι ρυθμίζουν το χρόνο τους που, όπως φαίνεται, δεν περισσεύει, λόγω των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων.

Τους ρώτησα λοιπόν κάτι μάλλον κοινότοπο, ποιο είναι το κίνητρο για να βγουν για προπόνηση, ακόμα κι αν αισθάνονται πτώματα. Μπορεί ο καθένας να έδωσε το δικό του χρώμα στην απάντηση, όμως σε όλους διέκρινα τη στοχοπροσήλωση, το καλώς εννοούμενο κόλλημα, σχεδόν οραματικό, με το στόχο.

Διαβάστε ακόμα: Αδριανός Γολέμης: Ένας Έλληνας στην Ανταρκτική για τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος.

Ο Σπύρος Θεοδώρου των 14 Ironman αποδίδει στα γονίδια το θέμα: «Δεν γνωρίζω πώς προέκυψε, πρέπει να έχω κατασκευαστικό πρόβλημα στο DNA. To σίγουρο είναι ότι κόλλησα». Ο δε Καμπαράκης εδώ και 7 χρόνια ζει και ονειρεύεται τρίαθλο.

«Υπάρχουν μέρες που το να βγεις από το σπίτι ή να ξυπνήσεις μαύρα χαράματα είναι πραγματικός εφιάλτης. Κρύο, βροχή, κούραση, παράγοντες που πρέπει να ξεπεράσεις για να βγει άλλο ένα μεροκάματο, που λέει κι ένας φίλος. Στο τέλος, όμως, της προπόνησης νιώθεις πάντα δικαιωμένος.

Άλλωστε, η ζωή είναι πολύ μικρή, οπότε δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα για αύριο, αν μπορούμε να το κάνουμε σήμερα, τόσο απλά. Εμείς μπορεί να κάνουμε σχέδια και όνειρα, αλλά κάποιος εκεί πάνω μπορεί να γελάει μαζί μας», λέει ο Διονύσης Αλεβιζάκης.

Το σίγουρο είναι ότι το τρίαθλο έχει γίνει το οξυγόνο τους: «Δεν γίνεται χωρίς αυτό» ξεκαθαρίζει ο Στέλιος Ανδρεάδης. «Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς κάποια αθλητική δραστηριότητα» αναφέρει ο Αλέξης Αθανασόπουλος.

Αυτό που κάνει αξιοθαύμαστη την παρέα αυτή είναι ότι δεν πρόκειται για επαγγελματίες αθλητές. Οι ίδιοι πληρώνουν τη συμμετοχή και τα ταξίδια για τους αγώνες και τον εξοπλισμό τους.

«Ξεκίνησα μια ωραία Κυριακή να συμμετάσχω σε έναν αγώνα, χωρίς καμία πρότερη εμπειρία και από τότε, επτά χρόνια τώρα, ζω και ονειρεύομαι τρίαθλο» λέει ο Στέφανος Καμπαράκης. Και επαυξάνει ο Κωνσταντίνος Κουμαργιάλης: «Γνωρίζω ότι μόλις βγω από την πόρτα και ξεκινήσω την προπόνηση, θα αισθανθώ χαρούμενος».

Ενώ ο Βασίλης Μπαμπανίκας μιλάει για τη δική του υπέρβαση: «Δεν υπάρχει πιο συναρπαστικό από το να συνειδητοποιείς πως κάθε φορά ξεπερνάς τα όριά σου». Υπάρχει, βέβαια, και η γήινη άποψη του Μάρκου Πάχου: «Τo φαγητό που θα ακολουθήσει και η μεσημεριανή σιέστα». Ποιος είπε ότι το τερπνό δεν είναι ωφέλιμο;

//Σημείωση: Στον… αγώνα αυτού του άρθρου, ο οποίος ξεκίνησε από τη φωτογράφιση, απάντησαν και οι εννέα της παρέας. Πολύ καλό σκορ. Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω λοιπόν όλους ανεξαιρέτως. Μερικά «ευχαριστώ» παραπάνω στον Αλέξη Αθανασόπουλο, ο οποίος αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο μεταξύ δημοσιογράφου και εννιάδας.

//Ευχαριστούμε θερμά τον Αστέρα Βουλιαγμένης και το Astir Beach για την φιλοξενία. Απόλλωνος 40, Βουλιαγμένη.

Διαβάστε ακόμα: Ο Θέμος Σγούρας στο Μαραθώνιο της Καμπότζης.