Λίγα 24ωρα έμειναν μέχρι την εκκίνηση ενός από τους πιο απαιτητικούς μαραθώνιους του κόσμου. (Φωτογραφία: justrunlah.com / Boston Marathon)

Βρέθηκες ποτέ σου δυο στιγμές πριν από την πραγματοποίηση ενός μεγάλου ονείρου; Δυο μέρες πριν από την επίτευξη ενός σημαντικού προσωπικού σου στόχου; Δυο λεπτά πριν από μια στιγμή εσωτερικής υπερηφάνειας; Δυο ανάσες πριν από μια συγκινητική στιγμή που είναι προορισμένη από την φτιάξη της να δημιουργήσει με τη σειρά της μια συγκινητική αφήγηση; Πρόσεξέ με, δε μιλάω απαραιτήτως για ρεκόρ. Δε μιλάω για τους πέντε συν έναν αριθμούς του τζόκερ. Δε μιλάω για την αύξηση που περίμενες στη δουλειά ή την ώρα που η μελλοντική σου σύζυγος εκστομίζει το μεγάλο «ναι». Μιλάω για την ώρα εκείνη που ολοκληρώνεται ο δρόμος προς όλα αυτά και πλέον απομένει η τελική προσπάθεια.

Το ρεκόρ μπορεί να μη βγει. Η αύξηση να μείνει στο συρτάρι με διάφορες δικαιολογίες και η μελλοντική σου σύζυγος να «στρίψει δια του αρραβώνος», αλά παλαιά. Όλα κι αν στραβώσουν, όμως, αφού περάσει η απογοήτευση της στιγμής, θα έχεις πάντοτε να θυμάσαι τους κόπους και τις περιπέτειες που πέρασες για να φτάσεις να ζητήσεις σε γάμο την αγαπημένη σου, να μαζέψεις το απαιτούμενο θάρρος για να αιτηθείς την αύξηση από το αφεντικό σου και να… στηθείς στην εκκίνηση του αγώνα σου κι ας μην πιάσεις το χρόνο ή την επίδοση που θες. Το λένε σωστά οι μαραθωνοδρόμοι: το θαύμα δεν είναι που τερμάτισα, αλλά που στήθηκα στη γραμμή της εκκίνησης. Που έκανα τις θυσίες, δηλαδή, και την απαιτούμενη προπόνηση για να μπορώ να στηθώ στην εκκίνηση.

Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, αλλά τελικά δεν μετράει τόσο το αποτέλεσμα. Θα έχω κάνει το «ταξίδι» ως εκεί. Θα έχω περάσει εμπόδια και κακοτοπιές, αλλά και ευτυχισμένες στιγμές και συγκίνηση άπειρη ως εκεί.

Σε αυτή τη φάση βρίσκομαι κι εγώ καθώς σου γράφω φίλτατε αναγνώστη (αγαπητέ συντρεχαλατζή – αν προτιμάς). Σε αυτή τη φάση του «on your marks». Και, όσο κι αν η εκκίνηση και ο αγώνας αυτός με αναστατώνουν και με κάνουν να κοιμάμαι ανήσυχος και ανυπόμονος αυτά τα τελευταία βράδια καθώς πλησιάζουν, τόσο με συγκινεί η ανάμνηση όσων πέρασα τις προηγούμενες 150 μέρες από τη στιγμή που έγινα δεκτός στο Μαραθώνιο της Βοστώνης τον περασμένο Σεπτέμβριο μέχρι και σήμερα. Ναι, λοιπόν: τη Δευτέρα του Πάσχα, που οι περισσότεροι θα χωνεύουν αρνιά και κοκορέτσια, εγώ θα προσπαθήσω να χωνέψω αμέτρητα κιλά μακαρόνια (από το carbo loading), τρέχοντας τα 42.195 μέτρα του φημισμένου Μαραθωνίου της Βοστώνης.

Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ τρέχοντας κι αν έρθουν ευνοϊκά τα πράγματα, ίσως καταφέρω να κερδίσω ακόμα μία φορά το Γιώργο. Μόνο αυτόν κυνηγάω, άλλωστε, από το 2007 που «έχω πάρει τους δρόμους». Κι αν δεν τα καταφέρω να τρέξω το ίδιο καλά και να τον περάσω, δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Θα έχω κάνει το «ταξίδι» (και εκτός εισαγωγικών) ως εκεί. Θα έχω περάσει εμπόδια και κακοτοπιές, αλλά και ευτυχισμένες στιγμές και συγκίνηση άπειρη ως εκεί. Ήδη μπορώ να το πω ολόκαρδα: άξιζε κάθε κόπο και κάθε θυσία. Θα στα γράψω όλα όταν γυρίσω με το καλό.

Όσοι διαβάζετε αυτή τη στήλη, γνωρίζετε πως θα κλείσει το παρόν κείμενο. Πάμε γερά – πάμε δυνατά! Πως αλλιώς;

 

Διαβάστε ακόμα: «Δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο για όποιον θέλει να προσπαθήσει πραγματικά»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top