Τώρα που όλα είναι άσπρα τριγύρω, ας εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε

Nα παίξεις με τα παιδιά σου στο χιόνι: αξία ανεκτίμητη (George Vitsaras / SOOC).

Ξεχνάμε τα προφανή, λησμονούμε αυτά που έχουμε. Φανταζόμαστε πως η ζωή θα είναι η μακρά πορεία που διαρκώς θα μας φέρνει «δώρα». Κι αν μας τα έχει φέρει και δεν το έχουμε καταλάβει; Μια άσπρη μέρα, λίγο χιόνι φτάνει να μας επαναφέρει στον κόσμο των μικρών χαρών. Αρκεί να το σκεφτούμε.

Μέχρι χθες το σπίτι μας φάνταζε στενωπός (λογικό, αφού έχουμε μείνει πολύ μέσα όλο αυτό το διάστημα), σήμερα, με τόσο χιόνι στους αδιάβατους δρόμους, μοιάζει με κουκούλι που μας κλείνει θωπευτικά. Ξαφνικά, η σιωπή των δρόμων ακούγεται γλυκιά στα αυτιά μας. Αυτοκίνητα δεν τρέχουν στους δρόμους, τα παιδιά της πόλης κατεβαίνουν να παίξουν με το χιόνι – κάτι ολότελα πρωτόγνωρο γι’ αυτά. Στέκουμε στο μπαλκόνι και τα κοιτάζουμε, ίσως μετέχουμε κι εμείς στο παιχνίδι τους.

Ανεβάζουμε φωτογραφίες στα social media διατρανώνοντας την έκπληξή μας. Η φύση εξακολουθεί να μας εκπλήσσει. Δείγμα ότι ακόμη ζούμε. Ενδειξη ότι μέσα μας δεν έχουν τελειώσει τα πάντα. Μένει πάντα ένας μικρός χώρος που επιτρέπει στο απρόβλεπτο να εισχωρήσει και να μας κάνει να χαρούμε με τα απλά πράγματα.

Ξαφνικά, έστω για λίγο, για μια στιγμή σαν τη σημερινή που είναι ολόλευκη, μπορούμε να σκεφτούμε πως είμαστε ακόμη εδώ, στο παιχνίδι, κανείς δεν μας έχει βάλει στον… πάγκο. Υπάρχουμε, ζούμε, έχουμε δίπλα μας τους αγαπημένους μας, σήμερα ενδέχεται να μην πάμε στη δουλειά και όσοι τόσο καιρό δουλεύουμε από το σπίτι θα ξεκλέψουμε λίγα λεπτά να κατέβουμε στο δρόμο να παίξουμε χιονοπόλεμο.

Δεν χρειάζεται πολλά πράγματα ο άνθρωπος. Οχι, δεν χρειάζεται και ας λέει άλλα ο σημερινός υπερκαταναλωτισμός μας. Λίγο χιόνι φτάνει για να μας ζεστάνει τα μάτια και το μυαλό. Σήμερα δεν θα σκεφτούμε την πανδημία, την κλεισούρα, το άγχος του μέλλοντος, τις υποχρεώσεις, τη δύσκολη συνθήκη που βιώνουμε εδώ και καιρό. Σήμερα η φύση μάς δίνει την ευκαιρία να χαλαρώσουμε. Να δούμε τριγύρω μας αυτό το «καλό» που μας περιβάλλει και που τόσο καιρό δεν του δίνουμε την πρέπουσα σημασία.

Ξέρουμε πως αύριο που θα αρχίσει να λιώνει το χιόνι και θα επανέλθουμε στα γνωστά και δεδομένα, αυτές οι σκέψεις θα φωλιάσουν πάλι στο θηκάρι του μυαλού μας. Άλλα πράγματα θα έρθουν να καλύψουν την ηρεμία και τη σιωπή μιας άσπρης μέρας. Ομως, καλό είναι να μην ξεχνάμε πως η ζωή δεν διαρκεί για πάντα. Είναι πεπερασμένη, ορισμένη σε χρόνο και τόπο, δεν μας παρέχεται αφειδώς, δεν είναι ένα διαρκές δώρο.

Παρά τα προσκόμματα που μας βάζει, παρά τις δυσκολίες που θα βρεθούν στο δρόμο μας, όσα χάντικαπ και αν συναντήσουμε, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως φτάνει μια σπάνια στιγμή, σαν τη σημερινή, να μας δείξει πως η ουσία της ζωής είναι το απρόβλεπτο. Αυτό που δεν περιμένεις. Αυτό που δεν είχες ποτέ φανταστεί και, νά, τώρα συμβαίνει. Το βλέπεις να εξελίσσεται μπροστά στο παράθυρό σου και να λαμπρύνει τη μέρα με τη λευκότητά του.

Δεν είναι ένα ανέξοδο πανηγύρι. Αν είμαστε άνθρωποι πρέπει να σκεφτούμε κι εκείνους που δεν έχουν τη βολή, τη ζεστασιά, την οικογένεια, κάποια βασικά είδη πρώτης ανάγκης. Αυτό, όμως, πέραν της φιλάνθρωπης σκέψης που μας κατακλύζει, οφείλει να μας πει και κάτι άλλο: ζύγιασε καλά στο κεφάλι σου αυτά που έχεις. Δώσε τους την αξία που έχουν στη ζωή σου. Μην ζητάς πράγματα που δεν γίνονται. Αφοσιώσου σ’ αυτά που έχεις και σε γεμίζουν ουσιαστικά.

Ρίξε μια καλή χιονόμπαλα στην ημέρα. Ασ’ την να σε καλύψει θωπευτικά. Το αύριο θα δούμε τι θα φέρει…

Διαβάστε ακόμα: Τρέχοντας στους μείον και στα χιόνια.

TAGS :
ζωή γνώση χιόνι χιόνια

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook