Σπύρος Γιαννιώτης: Και στο βάθος… Ρίο;

Κάπου ανάμεσα στο ορμέμφυτο ταλέντο και τη σκληρή προπόνηση, «απαιτείται» κάτι περισσότερο για το αθλητικό μεγαλείο: το «ταλέντο για προπόνηση». Αν υπάρχει ένας Έλληνας αθλητής που ακόνισε με τα χρόνια αυτή την «ικανότητα», αυτός δεν είναι άλλος από τον Σπύρο Γιαννιώτη. Τον κορυφαίο κολυμβητή στην ιστορία της χώρας και μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του ελληνικού αθλητισμού.

Δεν είναι μονάχα τα μετάλλια, οι διακρίσεις, οι λαμπερές επιτυχίες που τον κάνουν «μεγάλο». Ούτε καν το αναμφισβήτητο ήθος του –παρότι είναι γνωστό τοις πάσοι ότι πρόκειται για ένα χρυσό (και στην καρδιά) παιδί. Είναι η διάρκεια. Η αξιοθαύμαστη επιμονή και το κουράγιο. Η ανυπέρβλητη θέληση να ξεπερνά κάθε φορά τις δυσκολίες. Και αυτά τα χαρακτηριστικά ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, Έλληνες αθλητές διέθεταν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στο πέρασμα των ετών.

Ο Γιαννιώτης βούτηξε για πρώτη φορά σε πισίνα όταν ήταν παιδί. Σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά, συνεχίζει καθημερινά να κολυμπά έως και 22χιλ. (!) στην πισίνα, διευρύνοντας ολοένα και περισσότερο τα όρια του σώματος και του μυαλού του. Εξ ου και δεν εξέπληξε τους «μυημένους» το νέο χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βαρκελώνης στα 10.000μ. Έστω κι αν δίπλα του κολυμπούσαν μεγαθήρια του αγωνίσματος, όπως ο θρύλος Τόμας Λουρτζ και ο Ουσάμα Μελλούλι, έστω κι αν πολλοί περίμεναν ότι πέρυσι θα είχε εγκαταλείψει οριστικά την κολύμβηση. Και πιθανώς να το είχε πράξει, αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί καλύτερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, όπου έμεινε για μια χεριά μακριά από το βάθρο, καταλαμβάνοντας (με δάκρυα στα μάτια) την τέταρτη θέση.

Φέτος, η «εκδίκηση» ήταν όλη δική του. Υπερασπιζόμενος τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, που κατέκτησε δυο χρόνια νωρίτερα στην Σαγκάη, απέδειξε σε όλους ότι στα 33 του παραμένει ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η Ελλάδα στο στοιχείο που τη χαρακτηρίζει: το νερό.

Το ερώτημα που μένει πλέον να απαντηθεί είναι αν θα βρει τη δύναμη να κυνηγήσει τη διάκριση που λείπει από το παλμαρέ του: το ολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο, το 2016. Πέρυσι τέτοια εποχή, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο, έλεγε «Δεν θέλω να εγκαταλείψω σε μια φάση που αισθάνομαι απογοητευμένος. Θα ήταν σαν να σκοτώνω τα συναισθήματά μου». Σήμερα τα συναισθήματα της θλίψης έχουν επισκιαστεί οριστικά από το λαμπερό χρώμα του χρυσού. Και το Ρίο είναι πιο κοντά…

TAGS :
αθλητής κολύμβηση παγκόσμιο πρώτος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook