Γιώργος Καρλαύτης – συνέντευξη: το ελληνόπουλο που κατέκτησε το πρωτάθλημα NFL στις ΗΠΑ

«Το πρώτο σπορ που έκανα, από 2-3 ετών, ήταν το κολύμπι. Οι γονείς μου θεωρούσαν πολύ σημαντικό να κολυμπάω, γιατί μέναμε και στην Ελλάδα».

Ολοι τον αποκαλούν αγαθό γίγαντα – φίλοι, γνωστοί, συμμαθητές του που μου έγραψαν όταν είδαν ότι τον συνάντησα. Ημουν πολύ τυχερή καθώς η φίλη μου Αθηνά Κωνσταντίνου ήταν συμμαθήτρια με τον πατέρα του και κάπως έτσι βρεθήκαμε στο σπίτι της γι’ αυτή τη συνέντευξη.

Όταν μου μίλησε η Αθηνά πρώτη φορά για τον Γιώργο ήταν ένας μήνας πριν από τον τελικό του NFL και της είχα πει ότι ανεξαρτήτως τού αν οι Kansas City Chiefs θα κέρδιζαν το πρωτάθλημα, εγώ ήθελα να τον φιλοξενήσω εδώ στο Andro σε κάθε περίπτωση. Φαντάσου τη χαρά μου! Και την τιμή να μιλώ με έναν τέτοιον αθλητή που πλέον είναι και πρωταθλητής στο αμερικανικό football.

Ξέρουμε πως ο μεγάλος αθλητής, συνήθως, είναι μια συνταγή που πρέπει τα υλικά της να είναι φρέσκα και τα καλύτερα και να χρησιμοποιηθούν ακριβώς όπως υποδεικνύεται. Δεν γίνεται τέλειο γλυκό αν παραλείψεις κάποιο ή βάλεις άλλη ποσότητα από κάτι: ο αθλητής δεν μπορεί να είναι λιγότερο συνεπής ή αφοσιωμένος, πιο πολύ επηρμένος από σεμνός, πιο ματαιόδοξος από φιλόδοξος, λίγο μποέμ αλλά αλέρτ.

Ο Γιώργος τα έχει όλα και όσο πρέπει. Και είναι γεννημένος αθλητής. Δεν χρειάζεται να αναλύσω τα προσόντα του, αποκαλύπτονται στις απαντήσεις του – ενός νέου ανθρώπου, που καλείται αντεπεξέλθει σε βαριές υποχρεώσεις ενός ενήλικα αλλά διατηρεί αυτό το ακαταμάχητο γλυκό παιδικό χαμόγελο και τρόπο. Που όσο σου λέει σοβαρά πράγματα, θες απλώς να τον αγκαλιάσεις όπως το παιδί σου. Ναι, είναι και τόσο αγαπησιάρης. Kαι πολύ Παναθηναϊκός! Αλλωστε, ήμασταν και σε ένα «καταπράσινο σπίτι» αφού τα παιδιά της Αθηνάς έχουν παππού τον Αριστείδη Καμάρα.

– Πώς βρέθηκες στην Αμερική;

Έχω τρία αδέρφια. Κάποτε ζούσαμε στην Ελλάδα, αλλά έφυγε ο πατέρας από τη ζωή και μετακομίσαμε στην Αμερική αφού η μητέρα μου είναι Αμερικανίδα. Τότε ήμουν 13 χρονών και τα αδέρφια μου, ο  Γιάννης ήταν 11, η Άννη 9 και ο Νικόλας 6-7 χρονών.

– Τη θυμάσαι εκείνη την περίοδο;

Ναι, ήταν μία περίοδος που υπήρχε μεγάλη αναστάτωση στη ζωή μου. Αλλάζαμε ηπείρους και ό,τι μου ήταν γνώριμο άλλαζε. Ήταν μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδος όχι μόνο για μένα, αλλά για όλη την οικογένεια.

– Εσύ ήδη ασχολιόσουν με τον αθλητισμό;

Από πολύ μικρός. Το πρώτο σπορ που έκανα, από 2-3 ετών, ήταν το κολύμπι. Οι γονείς μου θεωρούσαν πολύ σημαντικό να κολυμπάω, γιατί μέναμε και στην Ελλάδα. Έκανα όμως όλα τα αθλήματα: πόλο, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τένις.

«Θα παρομοίαζα το αμερικανικό ποδόσφαιρο και με μάχη, αλλά φαίνεται πολύ πιο βάρβαρο από ό,τι είναι».

– Ήταν και ο πατέρας σου αθλητής;

Ναι, είχε και αυτός επαφή με πολλά αθλήματα. Όμως σε σοβαρό επίπεδο έκανε στίβο και αργότερα στο πανεπιστήμιο, αμερικανικό ποδόσφαιρο. Ο στίβος ήταν το άθλημα που κυριάρχησε στη ζωή του. Στο πανεπιστήμιο όμως είχε και έναν σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι.

– Εσύ το γνώριζες αυτό;

Ναι, και για αυτό τον λόγο στην αρχή είχα ενδοιασμούς, αν και έπαιζαν όλοι οι φίλοι μου στην Αμερική. Εκεί θεωρείται «το άθλημα», όπως εδώ το ποδόσφαιρο. Οπότε το δοκίμασα, στα 14 μου, αν και μεγαλύτερος σε μέγεθος. Διότι το μέγεθος του σώματος και η φυσική κατάσταση παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο όσον αφορά το συγκεκριμένο άθλημα. Στο λύκειο υπάρχουν τρεις ομάδες: η varsity, που είναι η κύρια, η junior varsity, που είναι για τους λιγότερο καλούς και η freshman team, που είναι για τα παιδιά της τρίτης γυμνασίου. Εγώ ήμουν στη freshman team, που ήταν η χειρότερη από τις τρεις, αλλά μόλις είχα ξεκινήσει και δεν γνώριζα τίποτα. Τον πρώτο χρόνο, έμαθα πολλά πράγματα και έτσι στον δεύτερο χρόνο μπήκα στη varsity team ως βασικός παίκτης. Με τον καιρό προόδευα και γινόμουν όλο και καλύτερος, ώσπου στα 21 μπήκα στο επαγγελματικό.

– Μετά τον πρώτο χρόνο κατάλαβες ότι έχεις ένα ταλέντο; Είναι θέμα προπόνησης, θέμα σώματος;

Κατάλαβα ότι έχω τα φυσικά προσόντα που χρειάζονται για το συγκεκριμένο άθλημα. Αυτά στην Αμερική τα έλεγαν «gifts, God given gifts». Ένα χάρισμα από τη φύση μου, από τα γονίδιά μου. Έβλεπα ότι έχω κάτι που οι υπόλοιποι δεν το είχαν, αλλά από εκεί και πέρα αυτό το χάρισμα πρέπει να το καλλιεργήσεις.

«Το αμερικανικό ποδόσφαιρο είναι κυρίως εγκεφαλικό -τουλάχιστον σε επαγγελματικό επίπεδο, είναι 80% στο μυαλό και 20% στο σώμα» (φωτογραφία: ky3.com).

– Με τι έχει να κάνει περισσότερο αυτό το χάρισμα, με το σώμα ή την αντίληψη;

Και με τα δύο. Είναι θέμα αντίληψης και φυσικού ταλέντου, που από νεαρή ηλικία ήξερα ότι το είχα. Ήξερα πάντα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Στην Ελλάδα έκανα πόλο σε βαθμό πρωταθλητισμού, ήμουν στην Εθνική Παίδων και έπαιζα στον Παναθηναϊκό. Στην Αμερική, ειδικά στην Iντιάνα που μέναμε, ήταν πολύ δύσκολο να βρεις ομάδα πόλο. Μετά τον πρώτο μου χρόνο, λόγω των προσόντων μου, μου έκανε πρόταση ένα πανεπιστήμιο στην Αμερική, που σημαίνει ότι σου καλύπτουν τα δίδακτρα, αρκεί να ενταχθείς και να παίζεις στην ομάδα του πανεπιστημίου. Είδαν λοιπόν και οι υπόλοιποι ότι έχω ένα ταλέντο, δεν το έβλεπα μόνο εγώ.

– Σε ποιο πανεπιστήμιο πήγες;

Στο Purdue University, το οποίο ήταν κοντά στην Ιντιάνα. Στην αρχή μού έκαναν πρόταση για football, από τα 15 μου. Πήγα και σπούδασα Βusiness ενώ ήμουν στην ομάδα του σχολείου. Κανονικά το BA διαρκεί τέσσερα χρόνια αλλά εγώ το τελείωσα σε τρία, γιατί βιαζόμουν… Η μητέρα μου και ο παππούς μου (που είναι και πατέρας) δεν με άφηναν να φύγω για το επαγγελματικό επίπεδο, εάν δεν είχα τελειώσει τις σπουδές μου.

– Αυτό πιστεύεις είναι σημαντικό;

Ναι, η μόρφωση και η παιδεία είναι πολύ σημαντικά πράγματα. Στα 21 μου, ήμουν μικρός ακόμα. Πολλοί φίλοι και συμπαίκτες μου, όταν τους δόθηκε η δυνατότητα να φύγουν για να παίξουν σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν τελείωσαν τις σπουδές τους, διότι είχαν καλυμμένο το επαγγελματικό κομμάτι, άρα και το οικονομικό. Εγώ όμως και η οικογένειά μου θεωρήσαμε ότι το να τελειώσω τις σπουδές μου ήταν ένα από τα βασικά πράγματα που έπρεπε να κάνω.

«Εγώ και η οικογένειά μου θεωρήσαμε ότι το να τελειώσω τις σπουδές μου ήταν ένα από τα βασικά πράγματα που έπρεπε να κάνω» (στη φωτογραφία με τον παππού του Γιώργο Καρλαύτη και την Αθηνά Κωνσταντίνου).

– Ο παππούς ερχόταν συχνά στην Αμερική;

Λόγω ηλικίας, όχι -έχει έρθει 2-3 φορές. Όμως μέσω του WhatsApp μιλάμε κάθε πρωί, καθώς πηγαίνω στη δουλειά, τουλάχιστον μισή ώρα.

– Προπόνηση, διάβασμα, σου έμενε ελεύθερος χρόνος;

Δυο-τρεις ώρες την ημέρα. Όσο για τα προσωπικά μου, έχω την ίδια φιλενάδα από την πρώτη λυκείου. Ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου καθώς από τότε με στηρίζει και είναι δίπλα μου. Τη λένε Kaya, έχει έρθει και στην Ελλάδα και της αρέσει πολύ. Έχει γνωρίσει και τον παππού. Από μικρό παιδί, όπως με έχουν μάθει ο πατέρας και ο παππούς μου, οι τρεις πυλώνες της ζωής μου είναι υγεία, θρησκεία και οικογένεια.

– Οι καλοί σου φίλοι είναι και συμπαίκτες σου;

Έχω φίλους πολύ καλούς και μέσα στο άθλημα, αλλά και τους φίλους που είχα από μικρή ηλικία. Έναν ξάδερφο που από μικρά παιδιά είμαστε κολλητοί. Δεν έχω πολλούς φίλους, θα πω 10. Όμως είναι πραγματικοί φίλοι και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πάντως γενικά δεν τους συσχετίζω με το άθλημα, πάνω απ’ όλα με ενδιαφέρει ο χαρακτήρας του άλλου.

– Τι χρειάζεται πιο πολύ το αμερικανικό ποδόσφαιρο;

Κατ’ αρχάς χρειάζονται τα φυσικά προσόντα για να είσαι πολύ καλός στο παιχνίδι. Για να το διασκεδάσεις, δεν χρειάζεσαι τίποτα. Είναι ένα παιχνίδι που σχεδόν όλοι παίζουν στην Αμερική. Άντρες κυρίως, διότι είναι ένα πολύ σκληρό παιχνίδι. Αλλά είναι ένα σπορ πολύ διασκεδαστικό. Θα το παρομοίαζα και με μάχη, αλλά φαίνεται πολύ πιο βάρβαρο από ό,τι είναι. Για μένα είναι μια τέχνη, σαν ένα παιχνίδι σκάκι, γιατί είναι πολύ περίπλοκο. Πρέπει να μελετάς τι κινήσεις θα κάνεις, επειδή κάθε φάση του αγώνα είναι διαφορετική, κάνεις κάτι διαφορετικό όσον αφορά την τεχνική και ο προπονητής δίνει διαφορετικές συμβουλές. Το συγκεκριμένο άθλημα είναι κυρίως εγκεφαλικό -τουλάχιστον σε επαγγελματικό επίπεδο, είναι 80% στο μυαλό και 20% στο σώμα. Επίσης υπάρχουν και πολλοί κανονισμοί που μπορούν να ορίσουν έναν αγώνα. Για αυτό είναι και πολύ δύσκολο να το μάθεις και πιστεύω ότι και αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν έχει εξαπλωθεί ακόμη σαν άθλημα και δεν έχει έρθει στην Ευρώπη -κάτι που θα μου άρεσε πολύ.

– Σε τι ηλικία τελειώνει η καριέρα ενός παίκτη;

Η μέση καριέρα είναι έως τα 25 χρόνια, επειδή υπάρχουν πάρα πολλοί παίκτες. Κατ’ αρχάς υπάρχουν 32 ομάδες, με 60 παίκτες σε μία ομάδα. “It’s a young man’s game” λένε. Όποιος είναι πιο νέος και πιο ταχύς παίρνει τη θέση.

– Άρα περίπου στα 25 κάποιος σταματάει;

Όχι. Αυτό είναι ο μέσος όρος. Αν είσαι καλός, ακολουθείς διαφορετική πορεία. Εγώ για παράδειγμα έχω έναν φίλο στην ομάδα που παίζει 13 χρόνια. Μία πολύ καλή καριέρα θεωρείται κάποια που έχει διανύσει οκτώ χρόνια και πάνω. Ο στόχος μου είναι να παίξω 10-12, έχω παίξει προς το παρόν έναν χρόνο.

– Άρα αυτό μπορείς να το φέρεις στην Ελλάδα κάποτε;

Ναι! Μιλάμε με το NFL να κάνουμε ένα camp του χρόνου στην Αθήνα, πιο πολύ εκπαιδευτικό, για να φέρουμε σε μία πρώτη επαφή τους νέους και να μάθουν το παιχνίδι. Εγώ θέλω να πω στα παιδιά να πιστεύουν στα όνειρά τους -και εγώ από την Ελλάδα είμαι και έκανα το όνειρό μου εφικτό. Με προσπάθεια, κόπο και σωστές αρχές, οι στόχοι πραγματοποιούνται.

«Προέρχομαι από μία πολύ αθλητική οικογένεια, επομένως η πειθαρχία και η προσήλωση ήταν ιδανικά που είχα από μικρή ηλικία».

– Η πειθαρχία και η προσήλωση είναι κάτι που σε κουράζει;

Προέρχομαι από μία πολύ αθλητική οικογένεια και αυτές τις αρχές τις είχα από μικρός. Η θυσία, η πειθαρχία και η αφοσίωση ήταν ιδανικά που είχα από μικρή ηλικία και με καθοδηγούσαν σε ό,τι έκανα, όχι μόνο στον αθλητισμό.

– Στον αθλητισμό, ένας στους 100 θα προχωρήσει. Το θέμα της αποτυχίας, το οποίο εσύ δεν γνώρισες, πώς το διαχειρίζεται κάποιος;

Είχα, πώς δεν είχα! Εγώ ήμουν από τους άσχετους όταν άρχισα το παιχνίδι. Αλλά ήξερα πως αν έβαζα το μυαλό μου στο παιχνίδι, έκανα θυσίες και επένδυα χρόνο, ήξερα πως θα γινόμουν καλός. Το πίστευα μέσα μου και αυτό ήταν πάντα μέρος των αρχών μου. Από μικρό παιδί η οικογένειά μου με ενθάρρυνε να πιστεύω στον εαυτό μου. Υπάρχουν πάντα οι μικρές αποτυχίες, π.χ. να μην τα πας καλά σε έναν αγώνα, και μέσα από αυτές μαθαίνεις. Συνήθως όταν κερδίζεις κάτι δεν πολυμαθαίνεις, αλλά η ήττα αποτελεί τον μεγαλύτερο δάσκαλο, διότι σε βάζει να σκεφτείς.

– Ο ρόλος του προπονητή και σε αθλητικό επίπεδο και σε παιδαγωγικό δεν είναι πολύ σημαντικός;

Πάρα πολύ. Εγώ είχα και θα έχω πάντα πολύ καλή σχέση με τον προπονητή μου. Αυτό μου το είχε πει ο πατέρας μου από μικρό παιδί, όταν είχα τσακωθεί με τον προπονητή μου πριν από χρόνια. «Πάντα σεβασμός στον προπονητή και να πιστεύεις στην καρδιά σου ότι ο προπονητής σου θέλει το καλύτερο για σένα». Οπότε πάντα πρόσεχα να έχω καλή σχέση με τους προπονητές μου.

– Η ψυχολογία και ο χαρακτήρας του προπονητή δεν παίζουν ρόλο;

Μεγάλο ρόλο. Χρειάζεται και εμπιστοσύνη από μέρος σου, την οποία αναπτύσσεις από μικρή ηλικία. Και να έχεις την τύχη να έχεις έναν καλό προπονητή, ο οποίος πραγματικά θέλει να σε βοηθήσει να εξελιχθείς και να θέλει να σε διδάξει.

– Ο αυστηρός προπονητής ή ο ευέλικτος είναι καλύτερος;

Και τα δύο, δεν νομίζω ότι υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος που μπορείς να προπονήσεις κάποιον.

– Τον ανταγωνισμό πώς τον διαχειρίζεσαι; Κοιτάζεις κάποιον και λες, «ωχ, αυτός θα μου φάει τη θέση»;

Ποτέ δεν έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο. Πιστεύω πως αυτός ο τρόπος σκέψης είναι λάθος. Εγώ πάντα μέσα μου είχα λίγο τσαμπουκά. Θυμάμαι όταν έκανα σφαιροβολία και ήμουν στην πρώτη γυμνασίου στο Κολέγιο, είχαμε κάτι αγώνες όλων των τάξεων του γυμνασίου, από σχολεία όλης της περιοχής. Ήμουν μακράν ο μικρότερος και λίγο φοβισμένος. Πήγα στον πατέρα και στον παππού μου για να με ενθαρρύνουν. Μέσα μου ήξερα ότι το έχω και μπορώ να τα καταφέρω, αλλά ήθελα να μου δώσουν κουράγιο. Είπα μέσα μου ότι θα νικήσω και όντως νίκησα. Έχω αυτοπεποίθηση και θεωρώ πως το να πιστεύεις στον εαυτό σου είναι το παν για τον χώρο του αθλητισμού. Είναι λάθος να σκέφτεσαι τι μπορεί να κάνει ο άλλος, πρέπει να εστιάζεις στο τι μπορείς να κάνεις εσύ. Στην Αμερική αυτό το λένε faming mentality, το οποίο σημαίνει ότι αν κάποιος τα πάει καλά σε κάτι, αυτό σημαίνει ότι εσύ δεν θα τα πας καλά.

«Ευτυχώς δεν έχω τραυματιστεί ως τώρα και πιστεύω ότι οφείλεται στο γεγονός ότι κάνω πολλή φυσικοθεραπεία».

– Tι πιστεύεις για την επιτυχία;

Πιστεύω πως η επιτυχία δεν αποτελεί κτήμα ενός αλλά όλων. Δεν ήθελα ποτέ να μειώσω έναν συμπαίκτη μου για εγωιστικούς λόγους. Κατ’ αρχάς στα ομαδικά σπορ ο στόχος είναι όλη η ομάδα να τα πάει καλά. Αν τώρα παίζεις στην ίδια θέση με κάποιον άλλον και αυτός είναι καλύτερος από σένα, θεωρητικά πρέπει να πεις και εσύ ο ίδιος ότι πρέπει να παίξει αυτός. Μία σκέψη και απόφαση πολύ δύσκολη αλλά εγώ αυτό δεν το έχω νιώσει ποτέ.

– Το γεγονός ότι ήρθε τόσο νωρίς η επιτυχία στη ζωή σου κερδίζοντας το Superball σε φοβίζει μήπως επαναπαυτείς;

Καθόλου! Το έλεγα και στον παππού μου και στον θείο μου τις προάλλες. Για μένα τώρα, οι επόμενοι μήνες είναι για να βελτιωθώ και να βοηθήσω την ομάδα μου για του χρόνου και να ξανακερδίσουμε. Ο στόχος μου αυτή την περίοδο είναι η αυτοβελτίωση.

– Πόση αγωνία είχες; Πόσο μεγάλο βάρος είναι να παίζεις στον τελικό;

Είναι μεγάλο βάρος. Εγώ αγχώνομαι πολύ εύκολα, οπότε προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι. Το πρωί πριν τον αγώνα, είχε έρθει η φιλενάδα μου και ο θείος μου στο ξενοδοχείο και πήγαμε για πρωινό, βγήκαμε για βόλτα. Αυτό που δεν θέλω να σκέφτομαι καν είναι ότι εκατομμύρια άτομα θα σε δουν, δεν μπορείς ψυχικά να κάτσεις να διαχειριστείς κάτι τέτοιο -τουλάχιστον εγώ.

– Έρχεται η στιγμή που μπαίνεις στο γήπεδο. Πόσο συγκεντρωμένος μπορείς να παραμείνεις;

Πολύ, μόνο τον αγώνα σκέφτομαι. Παίζουμε σε τεράστια στάδια, με χιλιάδες θεατές. Ναι, θα κοιτάξω λίγο γύρω γύρω στην αρχή και μετά κλείνω τα μάτια μου, παίρνω μία εισπνοή και είμαι μια χαρά.

– Έχεις χτυπήσει ποτέ σοβαρά;

Όχι, ευτυχώς και πιστεύω ότι οφείλεται στο γεγονός ότι κάνω πολλή φυσικοθεραπεία. Επενδύω πολύ σε αυτό το κομμάτι, δηλαδή έχω σάουνα σπίτι μου που τη χρησιμοποιώ, κάνω μασάζ, διατάσεις, γιατί πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικά.

– Άρα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το τι κάνεις εκτός αγώνα για το πώς θα σε επηρεάσει ένα χτύπημα.

Ξεκάθαρα. Επίσης και η αντιμετώπιση των κατά περιόδους αθλητικών σεζόν είναι σημαντική. Έχουμε 17 αγώνες την κανονική σεζόν και εμείς μαζί με τα playoffs είχαμε 20. Αυτοί οι αγώνες είναι πολύ δύσκολοι. Είναι λογικό μετά από 17 αγώνες το κορμί σου να είναι χάλια. Οπότε η αντιμετώπισή του μέσα στην εβδομάδα, μέσα στη σεζόν, είναι πολύ σημαντική.

Ο Γιώργος Καρλαύτης με την Μια Κόλλια λίγο μετά τη συνέντευξη.

– Πόσες ώρες προπόνηση κάνεις την ημέρα;

Προπόνηση και βάρη, το πολύ τρεις. Αλλά πηγαίνω στις εγκαταστάσεις μας 6:30-7:00 το πρωί και φεύγω στις 19:00 το βράδυ. Διότι έχω συναντήσεις, θεραπείες και μία ώρα που πάμε για μεσημεριανό. Υπάρχουν άτομα που φεύγουν και πιο νωρίς, αλλά εμένα μου αρέσει να κάνω πάντοτε το extra.

– Ισχύουν όσα λένε για τη διατροφή;

Βέβαια, εγώ παίρνω και φυτική πρωτεΐνη, συγκεκριμένα παίρνω τη WHEY, ό,τι πιο καθαρό υπάρχει. Σαν να πίνεις γάλα. Όταν πήγα σε κολεγιακό επίπεδο, έδωσα βάση στη διατροφή και τώρα που παίζω σε επαγγελματικό επίπεδο, έχω επενδύσει σε διατροφολόγο και σεφ, διότι θεωρώ τη διατροφή πάρα πολύ σημαντική. Το ποτό δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, αν και το βράδυ που κερδίσαμε, ανοίξαμε σαμπάνιες. Μετά το ματς κάναμε πάρτι σε ξενοδοχείο. Ήταν όλη μου η οικογένεια εκεί εκτός από τον παππού.

«Από μικρό παιδί, όπως με έχουν μάθει ο πατέρας και ο παππούς μου, οι τρεις πυλώνες της ζωής μου είναι υγεία, θρησκεία και οικογένεια» (στη φωτογραφία με την Αθηνά Κωνσταντίνου και τα παιδιά της, Αριστείδη και Αμαλία Καμάρα).

– Έχει μεγάλη μεταγραφική φάση η Αμερική;

Τεράστια, εγώ τώρα έχω ένα τετραετές συμβόλαιο. Έχω άλλα τρία χρόνια τα οποία είναι εγγυημένα και μετά θα δω. Η ομάδα μου έχει ως βάση της το Κάνσας Σίτι και έχω μετακομίσει κι εγώ εκεί.

– Τη Ριάνα που τραγούδησε στον τελικό την είδατε;

Όχι βέβαια! Είναι δυνατόν; Ούτε καν σε βίντεο δεν την έχω δει!

Διαβάστε ακόμα: Μία Κόλλια. «Όσα δεν θα ξεχάσω ποτέ από τον Γιάννη Διακογιάννη».

TAGS :
αθλητής αμερικάνικο ποδόσφαιρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook