Σπύρος Παλούκης: «Κάθε βήμα, κάθε αναπνοή, με κάνουν καλύτερο άνθρωπο»

«Στόχος μου είναι κάποια στιγμή  στο μέλλον να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να τρέξω έναν υπερ-μαραθώνιο και να δω πώς είναι η ζωή έπειτα τα 42.195 μέτρα».

– Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;

Είμαι φωτογράφος, έχω γράψει και δύο λογοτεχνικά βιβλία, ενώ παλαιότερα ασχολήθηκα με τις εκδόσεις βιβλίων.

– Γιατί τρέχετε;

Τρέχω γιατί με βοηθάει να παίρνω αποστάσεις και να παίρνω αποφάσεις. Γιατί κλείνω το κινητό μου και ανοίγω τα μάτια μου. Η σκέψη μου ρέει, οι αισθήσεις μου αφυπνίζονται. Βρίσκω ρυθμό. Κάθε αναπνοή και κάθε βήμα με κάνει να νιώθω καλύτερος άνθρωπος.

– Ποιος είναι ο στόχος σας; (Αγώνας, απόσταση, χρόνος, άλλο).

Μέσα μου λειτουργεί ένας μίνι αλγόριθμος που λέει πως κάθε φορά που τρέχω κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Τρέχω σημαίνει «είμαι υγιής». Στόχος μου είναι να μπορώ και να μου το επιτρέπουν οι συνθήκες να τρέχω κάθε μέρα, έστω και λίγο. Οι στόχοι έρχονται και παρέρχονται, όπως τα χιλιόμετρα που διανύεις. Μόλις κατακτήσεις κάτι, ήδη βάζεις πλώρη για το επόμενο. Στόχος μου είναι κάποια στιγμή  στο μέλλον να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να τρέξω έναν υπερ-μαραθώνιο και να δω πώς είναι η ζωή πέρα από τα 42.195 μέτρα. Όνειρό μου μεγάλο και διαχρονικό, είναι να τρέξω στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης.

– Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;

Δεν υπάρχει φορά που βγήκα για τρέξιμο και επέστρεψα χειρότερα από το πως αισθανόμουν προτού ξεκινήσω. Είσαι πάντα διαφορετικός προς το καλύτερο όταν έχεις τρέξει. Το παν είναι να καταφέρεις να δέσεις τα κορδόνια σου και να βγεις έξω, να κάνεις το πρώτο βήμα, μετά το δεύτερο και όλα αποκτούν ρυθμό. Σαν χαρακτήρας είμαι λίγο ψυχαναγκαστικός, οπότε σχεδόν πάντα καταφέρνω να τρέξω. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι αγώνες – στόχοι που έχω θέσει, οπότε υπάρχει ένα έξτρα κίνητρο προετοιμασίας για κάτι μεγαλύτερο.

– Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;

Ο καθένας έχει τις αδυναμίες του. Εδώ και χρόνια τρέχω στους περισσότερους αγώνες είτε σε Ελλάδα είτε σε εξωτερικό με την φανέλα του ΠΑΟΚ. Όταν έτρεξα έναν ημιμαραθώνιο στο Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη έτρεξα όλη τη διαδρομή με την ελληνική σημαία.

– Τρέχετε μετά μουσικής; Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;

Για να τρέξω μετά μουσικής σημαίνει πως έχω να διανύσω μια απόσταση πάνω από είκοσι χιλιόμετρα, οπότε κάποια στιγμή θα χρειαστώ κάποιο power song στο repeat όπως το ”Gonna fly now” από την ταινία «Ρόκυ». Γενικά, προτιμώ να ακούω την ηχώ των σκέψεων μου και τους ήχους του εκάστοτε περιβάλλοντος που βρίσκομαι. Νιώθω κατά μια έννοια πιο γειωμένος και συνδεδεμένος με το τώρα.

Ο Σπύρος Παλούκης με… πλήρη εξάρτηση και φυσικά τη φανέλα του ΠΑΟΚ.

– Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;

Ένας τραυματισμός που σε κάθε πάτημα σου υπενθυμίζει την ύπαρξη του. Μερικές φορές ο έντονος αέρας που σε παγώνει. Άλλες πάλι οι αδέσποτοι σκύλοι που για κάποιο ανεξήγητο λόγο μπορεί να αρχίσουν να σου γαβγίζουν ή να σε κυνηγούν.

– Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;

Οι νέες διαδρομές. Ειδικά όταν ταξιδεύω και βγαίνω να τρέξω το πρώτο πρωινό σε ένα μέρος που δεν γνωρίζω. Τότε που όλα είναι καινούρια, αχαρτογράφητα και το εκάστοτε μέρος ακόμη ξυπνάει, ο ήλιος που σε φωτίζει από το πλάι, και εσύ που με τις αισθήσεις σου σε εγρήγορση ανακαλύπτεις και σκανάρεις τρέχοντας την νέα (έστω και παροδική) σου πραγματικότητα.

– Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;

Όσο τρέχω το μυαλό μου καθαρίζει. Αισθάνομαι πως όσο τα χιλιόμετρα αυξάνονται, τόσο περισσότερο μεγαλώνουν και οι αποστάσεις από τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι το χρόνο. Στο μυαλό μου έρχονται όμορφες εικόνες, ξεχασμένες αναμνήσεις, περιστατικά που είχα λησμονήσει, όλα μέσα από ένα ακαθόριστο και ασαφές πέπλο.

– Από που αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;

Κάθε μέτρο επιπλέον σε φέρνει πιο κοντά στη γραμμή του τερματισμού. Εκεί συνήθως με περιμένει κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Αυτό μου δίνει δύναμη. Εκεί στο τέλος βρίσκεται η προσωρινή μου Ιθάκη.

– Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από την εμπειρία;

Από κάθε αγώνα μαθαίνεις κάτι. Είτε είναι μικρής είτε μεγάλης απόστασης. Πάντοτε γνωρίζεις έναν άνθρωπο παραπάνω, πάντοτε διαπιστώνεις κάτι για τον εαυτό σου, πάντοτε κερδίζεις μια καινούρια εμπειρία. Είναι πολύ όμορφο που σε κάθε αγώνα, υπάρχει μια μαζική κινητοποίηση ανθρώπων, είτε για να τρέξουν, είτε να συντροφεύσουν, είτε να προσφέρουν σαν εθελοντές. Είναι κατά μια έννοια μαγικό αυτό που συμβαίνει, πολλά «τυχαία» πρωινά του χρόνου, να συντονίζετε τόσο κόσμος για μια μοναδική δρομική εκδήλωση σε κάποιο όμορφο μέρος της Ελλάδας.

«Το ωραιότερο σημείο που έχω τρέξει είναι στην Αντίπαρο το καλοκαίρι που μας πέρασε. Έτρεξα 24.4 χλμ στον αγώνα Αντίπαρος Εν Πλω» (η φωτογραφία από τον εν λόγω αγώνα).

– Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο; Αν όχι, ονειρεύεστε να το κάνετε;

Έχω τρέξει πέντε φορές μέχρι τώρα. Ένας σοβαρός τραυματισμός  με κράτησε τα τελευταία δυο χρόνια εκτός μεγάλων αποστάσεων, αλλά συνεχίζω να θέτω στόχους και να ξεπερνάω τα όρια μου. Αν, πάντως, κάποιος θα έτρεψε μονάχα έναν μαραθώνιο στη ζωή του, θα πρότεινα να δοκίμαζε την κλασσική διαδρομή στο Μαραθώνιο της Αθήνας.

– Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;

Οι χρόνοι μου δεν είναι για δρομικές περγαμηνές.  Ο καλύτερος μου χρόνος σε μαραθώνιο είναι 4:16 στον μαραθώνιο της Ζυρίχης. Για μένα προσωπικά το γεγονός ότι μπορώ να τρέξω 42.195 μέτρα είναι κάθε φορά μια προσωπική νίκη.

– Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;

Ο χαλβάς με επικάλυψη μαύρης σοκολάτας. Συνήθως έχω ένα – δυο μαζί μου για τα τελευταία χιλιόμετρα του μαραθωνίου. Εκείνη τη στιγμή, έπειτα από τόσα χιλιόμετρα, το συγκεκριμένο σνακ μού φαίνεται σαν το πιο θεσπέσιο γλύκισμα του κόσμου.

«Όταν ξεκίνησα έτρεχα μόνο στο γήπεδο και μετρούσα τους γύρους, αλλά έπειτα από κάποιο διάστημα ζαλιζόμουν, βαριόμουνα και έχανα το μέτρημα».

– Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;

Τρέχοντας δεν έχω τραυματιστεί, αλλά έχω τρέξει τραυματισμένος. Λάθος εκτίμηση, εγωισμός και άρνηση να τα παρατήσω, με έβγαλαν νοκ άουτ για δυο μήνες περίπου.

– Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;

Στην Αθήνα μου αρέσει να τρέχω στο Καλλιμάρμαρο. Έχει τρομερή ενέργεια και συμβολισμό το συγκεκριμένο μέρος.

– Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;

Στην Αντίπαρο το καλοκαίρι που μας πέρασε. Έτρεξα 24.4 χλμ στον αγώνα Αντίπαρος Εν Πλω. Ήταν μια πολύ όμορφη διαδρομή με έντονο αέρα, που διέσχιζες σχεδόν όλο το νησί και επέστρεφες πάλι πίσω. Αυτό που κράτησα πέρα από την όμορφη διαδρομή, ήταν το αίσθημα φιλοξενίας που εισέπραξα από τους κατοίκους του νησιού. Η τοπική κοινότητα είχε μεριμνήσει για όλα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα. Πραγματικά αισθάνθηκα πως οι άνθρωποι αυτού του μικρού νησιού μας αγκάλιασαν πραγματικά και νιώθω ευγνωμοσύνη που βρέθηκα εκεί.

– Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;

Στην Μύκονο, στο τέλος του καλοκαιριού, που βγαίνω για long run τα απογεύματα της Κυριακής στις ερημιές της βόρειας πλευράς του νησιού και νυχτώνει πιο γρήγορα. Είμαι ακόμη μακριά, και επιβραδύνω μέσα στο σκοτάδι, ενώ βοριάς μου κρατάει κόντρα υπενθυμίζοντάς μου πόσο αδύναμοι είμαστε μπρος στα στοιχεία της φύσης.

– Κάνετε διατάσεις και πότε/πού;

Φυσικά. Λίγο πιο δυναμικές στην αρχή προτού ξεκινήσω την άσκηση. Στο τέλος επίσης κάνω διατάσεις δίνοντας έμφαση και μακραίνοντας τους μύες των ποδιών που καταπονήθηκαν.

– Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;

Έχω ένα από αυτά τα μαγικά ρολόγια που μετράνε παλμούς, χιλιόμετρα και ταχύτητα. Όταν ξεκίνησα όμως έτρεχα μόνο στο γήπεδο και μετρούσα τους γύρους, αλλά έπειτα από κάποιο διάστημα ζαλιζόμουν, βαριόμουνα και έχανα το μέτρημα.

– Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;

Νομίζω πως το τρέξιμο είναι μια προσωπική υπόθεση. Ο καθένας τρέχει για τους λόγους του με το ρυθμό του. Προτιμώ να τρέχω μόνος μου και να βιώνω μια αλληλουχία αναπνοών, σκέψεων, βημάτων, που με συντονίζουν στο παρόν, σε μια στιγμή προσωπικής ελευθερίας.

– Έχετε κάνει trail running στο βουνό;

Η πρώτη και η τελευταία φορά ήταν πριν τρία χρόνια σ’ έναν ημιμαραθώνιο στο όρος Πάικο που κατάφερα να χαθώ, τρέχοντας τελικά γύρω στα τριάντα χιλιόμετρα μέσα από μονοπάτια γεμάτα φύλλα και σιωπή. Όταν συνειδητοποίησα ότι είχα χαθεί, θυμάμαι πως κράτησα καλά φυλαγμένο μισό παστέλι στην τσέπη μου, φοβούμενος μήπως χρειαστεί να περάσω την νύχτα κάπου στο βουνό. Κάποια στιγμή συνάντησα δυο κυνηγούς, οι οποίοι μου έδωσαν κατευθύνσεις προς τον πλησιέστερο δρόμο. Έπειτα από κάποια επιπλέον χιλιόμετρα, συνάντησα ένα δυνατό ρέμα, στο οποίο και τσαλαβούτησα στο κρύο νερό, για να βρεθώ επιτέλους στο δρόμο, να συναντήσω το πρώτο (και μοναδικό) αυτοκίνητο που περνούσε από εκεί και με το έτσι θέλω τους ανάγκασα να με γυρίσουν στην αφετηρία. Όταν έφτασα, φώναζαν ήδη για πολλοστή φορά το όνομα μου στα μεγάφωνα και ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν την αναζήτηση – διάσωσή μου. Ευτυχώς τέλος καλό και όλα καλά. Αλλά το τρέξιμο στο βουνό δεν ήταν ποτέ στις προτιμήσεις μου.

– Barefoot (ξυπόλητο) τρέξιμο;

Στο γήπεδο, κυρίως στο χορτάρι, για αποθεραπεία για ένα δυο χιλιόμετρα στο τέλος της προπόνησης. Ξυπόλητος τρέχεις (πατάς) πιο σωστά. Θέλει σεβασμό και ενδυνάμωση, αλλά είναι πολύ σημαντικό να χρησιμοποιείς όλους τους μύες του πέλματός σου, πατώντας με το μπροστινό μέρος του πέλματος. Όλα τα high tech παπούτσια που φοράμε στο τρέξιμο, όσο καλό κάνουν, άλλο τόσο κακό προκαλούν γιατί οι μύες του πέλματος τεμπελιάζουν φωλιασμένοι στο ασφαλές περιβάλλον του παπουτσιού, με αποτέλεσμα να υπάρχει περίπτωση να τραυματιστούμε σε βάθος χρόνου αν δεν δώσουμε σημασία και χρόνο στο barefoot running.

– Το τρέξιμο σάς βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;

Μέσω του τρεξίματος έκοψα οριστικά το κάπνισμα. Χωρίς να ξέρω τι είναι ένας αγώνας δρόμου, γράφτηκα για ένα πεντάρι στην Θεσσαλονίκη πριν κάποια χρόνια. Έτσι αποφάσισα να σταματήσω για δέκα μέρες το κάπνισμα πριν τον αγώνα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο διάστημα αποχής μου μέχρι τότε. Τελικά έτρεξα τον αγώνα, κόπιασα πολύ, βάζοντας ψυχή και τα κατάφερα. Την επομένη έκανα μια νέα έρευνα και είδα πως μετά από δυο εβδομάδες θα γινόταν ένας αγώνας έξι χιλιομέτρων στην γενέτειρα μου, την πόλη της Έδεσσας. Έτσι αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή και σ’ αυτόν, να προπονηθώ, και να συνεχίσω να μην καπνίζω καθόλου για το διάστημα της προετοιμασίας. Έτσι κι έγινε. Έτρεξα κι αυτόν τον αγώνα έχοντας μείνει άκαπνος σχεδόν για έναν μήνα. Αυτό κι αν ήταν ρεκόρ! Πλέον ήτανε αργά για πισωγυρίσματα. Άφησα το τσιγάρο πίσω μου και ξεκίνησα να μαζεύω χιλιόμετρα.

– Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;

Από μικρή ηλικία ασχολούμαι με τον αθλητισμό, πάντα ερασιτεχνικά. Οπότε το ζήτημα της (σχεδόν) καθημερινής προπόνησης είναι τρόπος ζωής. Το τρέξιμο είναι τόσο απελευθερωτικό γιατί το κουβαλάς μαζί σου όπου κι αν πας. Όσες χώρες, γειτονιές ή σπίτια κι αν αλλάξεις, πάντα θα μπορείς να δένεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου και να βγαίνεις για τρέξιμο. Κάποια διαστήματα του χρόνου, θέλοντας και να προστατεύσω το σώμα μου από επιπλέον καταπόνηση, εντάσσω το κολύμπι στην ρουτίνα μου, και ίσως λίγο παραπάνω ενδυνάμωση και γιόγκα.

«Όσες χώρες, γειτονιές ή σπίτια κι αν αλλάξεις, πάντα θα μπορείς να δένεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου και να βγαίνεις για τρέξιμο».

– Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;

Για τον καθένα σημαίνει και κάτι διαφορετικό. Είναι μια παράλληλη πραγματικότητα που σιγά σιγά σε κατακτά. Διαρκώς διαπιστώνεις ότι τα όρια σου είναι κατά μια έννοια ανεξερεύνητα, και κάθε φορά που προχωράς ένα βήμα παραπέρα απ’ αυτό που νόμιζες ότι μπορούσες, αισθάνεσαι μια προσωπική ικανοποίηση. Θα έλεγα ότι το τρέξιμο είναι απόλυτα διδακτικό, γιατί μέσα από τις διάφορες διαδρομές, την διαχείριση των δυνάμεων σου, την αλληλεπίδρασή σου με το περιβάλλον, εν τέλει μαθαίνεις πολλά για τον εαυτό σου.

– Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;

Το δρομικό κίνημα βρίσκεται στο απόγειο του παγκοσμίως. Είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει, με τόσες διοργανώσεις και απλούς ανθρώπους που έχουν εντάξει το τρέξιμο στη ζωή τους. Είμαστε τυχεροί που ζούμε στη χρυσή περίοδο του τρεξίματος.

– Έχετε κάποιον αγαπημένο(η) δρομέα;

Τον συνονόματο, ηρωικό έλληνα δρομέα κύριο Σπύρο Λούη.

//Ο Σπύρος Παλούκης είναι φωτογράφος στην Αθήνα και στη Μύκονο. Έχει γράψει πέντε βιβλία ενώ έχει ασχοληθεί και με τις εκδόσεις βιβλίων στο “Μαγικό Κουτί”.

Περισσότερα: www.spyrospaloukis.com και  www.mykonosrainbow.com.

Διαβάστε ακόμα: Ιωάννης Σημαντήρας, «Το τρέξιμο είναι ψευδαίσθηση αθανασίας!»

TAGS :
fitness γιατι τρέχω Σπύρος Παλούκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook