Στέλιος Πανταζής: «Οι σημαντικότερες προπονήσεις μου ξεκινούν στις 5:30 το πρωί»

«Αντλώ έμπνευση και από τη φύση: ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να ανακαλύψεις στην επόμενη στροφή σε ένα μονοπάτι». (Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Βασιλάκης)

– Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Είμαι γιατρός και πατέρας τεσσάρων παιδιών.

– Γιατί τρέχετε;
Η πιο απλή απάντηση είναι γιατί μου αρέσει πολύ. Στην πραγματικότητα βέβαια, το τρέξιμο είναι ένα τόσο ουσιώδες κομμάτι της ζωής μου που συχνά δεν μπορώ να δώσω καν απάντηση στη συγκεκριμένη ερώτηση.

– Ποιος είναι ο στόχος σας;
Ο σημαντικότερος στόχος μου είναι να αποκτήσω πολλές όμορφες εικόνες από τη φύση. Τρέχω σε ορεινά τοπία και απολαμβάνω να ζω τη φύση σε όλες τις ώρες και σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Το τρέξιμο άλλωστε για μένα είναι και μια φυσική εξέλιξη της χρόνιας ενασχόλησής μου με την πεζοπορία. Η πεζοπορία με πήγε στις Άνδεις, τα Ινδικά Ιμαλάια, τον Άτλαντα και τις Άλπεις και τώρα χάρη στο τρέξιμο γνώρισα καλύτερα πολλά βουνά της Ελλάδας, αλλά και τους Δολομίτες και τα Απέννινα Όρη.

– Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;
Έχω πολλά κίνητρα. Για αρχή, το να βρεθώ στον Υμηττό όπου κάνω και τις περισσότερες προπονήσεις μου. Μαζί με αυτό, το να προετοιμαστώ για έναν απαιτητικό αγώνα, να βελτιώσω την αντοχή μου, την τεχνική μου, να γνωρίσω νέα μονοπάτια, αλλά και να διατηρήσω την καλή φυσική μου κατάσταση.

– Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;
Έχω μια ζώνη που πήρα πριν 6 χρόνια από κατάστημα με παιχνίδια έναντι €3,99 και με έχει ακολουθήσει σε πολύ σκληρές συνθήκες και αναβάσεις. Πριν λίγους μήνες, ακριβώς μετά από τον ορεινό μαραθώνιο της Οίτης, διέρρηξαν το αυτοκίνητό μου και πήραν την τσάντα με τα δρομικά μου αντικείμενα. Τολμώ να πω ότι το πρώτο πράγμα που αντικατέστησα ήταν αυτή η ζώνη, η οποία και πάλι έκανε €3,99.

– Τρέχετε μετά μουσικής; Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;
Συνήθως ακούω μουσική στις προπονήσεις και επιλέγω μάλιστα μουσική που με κάνει να τρέχω γρηγορότερα. Τελευταία έχω μια προτίμηση στους Ramones.

– Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Τα σκουπίδια. Ειδικά η θέα των σκουπιδιών στο βουνό με στεναχωρεί πολύ.

– Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
H χαρά και η περηφάνια που βλέπω στα μάτια των παιδιών μου και της γυναίκας μου όταν τερματίζω σε έναν πολύωρο αγώνα στα βουνά, καθώς και η ανατολή! Είναι ο κύριος λόγος που οι σημαντικότερες προπονήσεις μου ξεκινούν στις 5:30 το πρωί και ο λόγος που συμμετέχω σε αγώνες που περιέχουν νυχτερινό τρέξιμο.

– Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Άλλες φορές σκέφτομαι νέα projects της δουλειάς μου, πώς θα χειριστώ διάφορες καταστάσεις, είτε επαγγελματικές είτε προσωπικές. Άλλες πάλι με απορροφά τελείως το περιβάλλον: το τοπίο, οι καιρικές συνθήκες, το τερέν του εδάφους, το επόμενο βήμα και το πάτημά μου στο μονοπάτι.

– Από που αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Από τον εκάστοτε στόχο, είτε είναι ένας τερματισμός είτε μια προπόνηση, αλλά και από τη φύση: ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να ανακαλύψεις στην επόμενη στροφή σε ένα μονοπάτι.

«Στο τρέξιμο με “ανεβάζει” η χαρά και η περηφάνια που βλέπω στα μάτια των παιδιών μου και της γυναίκας μου όταν τερματίζω σε έναν πολύωρο αγώνα στα βουνά».

– Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Έχοντας κάνει για χρόνια διαλογισμό, μπορώ να καταλάβω γιατί συχνά τα συγκρίνουμε. Παρόλο που το τρέξιμο δεν είναι διαλογισμός, σε βοηθά να τιθασεύσεις τις σκέψεις σου, να γίνεις πιο ανθεκτικός, να αποκτήσεις περισσότερη επιμονή, υπομονή και αυτό από μόνο του είναι ασύγκριτο ψυχικό όφελος για κάθε δρομέα.

– Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Αρκετά ώστε να μην μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην τρέχει.

– Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες. Τι σας έμεινε από την εμπειρία;
Έχω μπει σε πολλούς αγώνες και συστηματικά μπαίνω σε 2 μεγάλους και 3-4 μικρούς αγώνες το χρόνο. Κάθε αγώνας έχει την ομορφιά του. Σε έναν αγώνα μεγάλης διάρκειας με συναρπάζει η αναζήτηση των ορίων μου και το πόσο ελαστικά είναι και η μοναχικότητα μέσα στο φυσικό περιβάλλον. Επίσης, η προσπάθεια να κάνω το σώμα μου να συνεχίσει όταν ουρλιάζει να σταματήσω. Σε έναν αστικό μαραθώνιο απολαμβάνω την μαζική συμμετοχή και την ατμόσφαιρα πάρτι στους δρόμους μιας πόλης χωρίς αυτοκίνητα για λίγες ώρες. Σε έναν μικρό ορεινό αγώνα απολαμβάνω την συνύπαρξη πολλών αγαπημένων μου προσώπων σε ένα μονοπάτι και οι ώρες πριν και μετά τον αγώνα που περνάμε μαζί στο χωριό.

– Έχετε τρέξει και σε μαραθώνιους.
Έχω τρέξει σε αρκετούς ορεινούς μαραθωνίους και σε μαραθωνίους σε πόλη για να συνοδεύσω τη σύζυγό μου. Παρόλα αυτά, με έχουν κερδίσει οι ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις.

– Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;
Όταν πρόκειται για ορεινό τρέξιμο, ο τρόπος με τον οποίο αξιολογούμε έναν αγώνα διαφέρει: εδώ οι αποστάσεις, η υψομετρική διαφορά, το τερέν αλλά και οι καιρικές συνθήκες κάνουν κάθε αγώνα μοναδικό. Δεδομένων αυτών, κορυφαία μου επίδοση ήταν ο αγώνας 50 μιλίων Rodopi Challenge, με χρόνο 12:26, αλλά και ο αγώνας 128 χλμ Via degli Dei, ο οποίος διέσχιζε τα Απέννινα Όρη, με 20:20. Ωστόσο, ο τερματισμός μου στον αγώνα 80 χλμ. TeRa στο Ζαγόρι, κάτω από τις πιο αντίξοες για εμένα προσωπικά συνθήκες, με πολλούς τραυματισμούς και μεγάλη σωματική κούραση, ήταν μια από τις πλέον σημαντικές στιγμές της δρομικής μου πορείας.

– Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;
Οι σταφίδες, ίσως και λόγω του ορειβατικού μου παρελθόντος.

– Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Φυσικά, αλλά όπως ανέφερε και στο βιβλίο του Eat & Run o Scott Jurek, «not every pain is significant».

Διαβάστε ακόμα: Scott Jurek – Στα Βήματα του Φειδιππίδη

– Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Στον Υμηττό, λόγω του τοπίου, των μονοπατιών του και της εγγύτητάς του.

– Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Σίγουρα δεν είναι εύκολη η απάντηση αυτή, πάντως το μυαλό μου συχνά επιστρέφει στην ανατολή του ηλίου στην Τσουκα Ρόσια, αλλά και τη θέα της κοιλάδας της Κόνιτσας από την ανάβαση της Νταβάλιστας, στον αγώνα των 80 χλμ στο Ζαγόρι.

– Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;
Αρκετές φορές. Πέραν των προπονήσεων μου που συχνά ξεκινούν το βράδυ, πέρασα όλο το βράδυ τρέχοντας στον αγώνα Via Degli Dei στην Ιταλία, αλλά και το Corfu Trail Running στην Κέρκυρα. Το ίδιο θα συμβεί και στους επόμενους δυο αγώνες που θα τρέξω, τον αγώνα 120 χλμ στους Δολομίτες της Ιταλίας (Lavaredo Ultra Trail) και στην Ροδόπη τον αγώνα 100 μιλίων Rodopi Ultra Trail (ROUT).

– Κάνετε διατάσεις;
Ευλαβικά μετά από κάθε προπόνηση.

– Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Με το ρολόι μου.

– Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Ιδανικά με παρέα. Μου αρέσει να κουβεντιάζω όσο τρέχω.

– Σας αρέσει το barefoot (ξυπόλητο) τρέξιμο;
Ναι, αλλά όχι για μένα.

– Το τρέξιμο σάς βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;
Όχι.

– Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Μήνες όχι, αλλά έχει συμβεί μετά από μεγάλους αγώνες να μην έχω ιδιαίτερη όρεξη για 2-3 εβδομάδες.

– Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;
Έχει πλάκα αν το βλέπεις ως διασκέδαση και είναι συνήθεια για μαζοχιστές αν το αντιμετωπίζεις ως αγγαρεία. Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας.

Το τρέξιμο για μένα είναι και μια φυσική εξέλιξη της χρόνιας ενασχόλησής μου με την πεζοπορία. Η πεζοπορία με πήγε στις Άνδεις, τα Ινδικά Ιμαλάια, τον Άτλαντα και τις Άλπεις.

– Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;
Ίσως γιατί ο κόσμος βαρέθηκε τα γυμναστήρια, γιατί το τρέξιμο είναι η πιο φυσική αθλητική δραστηριότητα, ή γιατί μειώνει το άγχος και το στρες. Σίγουρα όμως η ύπαρξη τόσων αγώνων ανά την Ελλάδα ενθαρρύνει ολοένα και περισσότερο κόσμο να τρέχει και ελπίζω να συνεχίσουμε έτσι, χωρίς το δρομικό κίνημα να «ξεφουσκώσει». Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι κάνει εντύπωση η εικόνα των ανθρώπων να τρέχουν γιατί μέχρι πρότινος δυστυχώς δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Ζούμε άλλωστε στη χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό παχυσαρκίας στην Ευρώπη αλλά και τη εξαιρετικά χαμηλή φυσική δραστηριότητα.

– Έχετε κάποιον αγαπημένο(η) δρομέα;
Τον προπονητή μου, τον Δημήτρη Κεχαγιόγλου: έναν πολύ σεμνό και μετρημένο άνθρωπο με μεγάλη και αυθεντική αγάπη για το τρέξιμο και τη φύση, Σπαρταθλητή, αλλά και εξαιρετικό προπονητή. Ξεχωρίζω επίσης τον Scott Jurek, επίσης λόγω της αυθεντικότητας και της σεμνότητάς του. Τον Scott Jurek μάλιστα τον είχαμε γνωρίσει με τη σύζυγό μου όταν τη συνόδευσα στον Μαραθώνιο στο Παρίσι, όπου ταξίδεψε για την προώθηση του βιβλίου του στη Γαλλία. Ήταν λοιπόν μεγάλη έκπληξη για εμάς όταν τον είδαμε στη διάρκεια του αγώνα, να στέκεται στην άκρη του δρόμου, περίπου στο 37ο χλμ, να χειροκροτά και να ενθαρρύνει τον κόσμο που θα τερμάτιζε περίπου στις 4:30 ώρες.

Διαβάστε ακόμα: Διονύσης Γρηγοράτος – «Το τρέξιμο είναι ψυχοθεραπεία με εξαιρετικά αποτελέσματα»

TAGS :
Στέλιος Πανταζής τρέξιμο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook