Κι όμως, το Ιράν είναι πολύ πιο κοντά στην Ελλάδα απ’ όσο πιστεύουμε

Το ξημέρωμα της Κυριακής, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν πως έριξαν πυραύλους σε εγκαταστάσεις όπου πιστεύουν ότι το Ιράν έχει πυρηνικά. Πρακτικά, εισήλθαν σε έναν πόλεμο για να στηρίξουν το Ισραήλ. Τι ξέρουν για το Ιράν; Μόνο όσα τους λέει το Ισραήλ. Αυτό φάνηκε από τη συνέντευξη του Τεντ Κρουζ στον Τάκερ Κάρλσον προ ολίγον ημερόν. Αν ο Κρουζ διάβαζε ελληνικά σάιτ, τότε θα του προτείναμε να συνεχίσει να διαβάζει το παρόν κείμενο, στο οποίο η δημοσιογράφος Αθηνά Τζίμα περιγράφει όσα βίωσε και όσες βιωματικές γνώσεις πήρε από τον ένα μήνα παρουσία της στο Ιράν.

Με την Αθηνά γνωριζόμαστε 15 χρόνια και τα τελευταία 3 έχει αποφασίσει να κάνει ταξίδια πολλών μηνών προς διάφορές περιοχές, με την ευρεία έννοια, μιας και γυρίζει 3-4 χώρες μίνιμουμ, σε κάθε ταξίδι. Το περασμένο φθινόπωρο, βρέθηκε, μεταξύ άλλων, στο Ιράν, έζησε εκεί ένα μήνα, το γύρισε και έμαθε πολλά για την κουλτούρα των κατοίκων εκεί και για το τι συμβαίνει με το καθεστώς. Έμαθε πολλά περισσότερα από όσα ήδη γνώριζε από τη θεωρητική της μελέτη στη Μέση Ανατολή.

Από όσα θα διαβάσετε στη συνέντευξη παρακάτω, θα καταλάβετε πως το Ιράν είναι ένα 50% όσα ακούμε και μαθαίνουμε εξ αποστάσεως κι ένα 50% που δε μαθαίνεται αν δε ζήσεις εκεί, αν δε συναναστραφείς τους ντόπιους και δεν επιχειρήσεις να τους μιλήσεις. Αν το κάνετε, θα δείτε πως πρόκειται για έναν λαό που δεν απέχει ιδιαίτερα από την Ελλάδα, σε πάρα πολλά πράγματα. Από το φαγητό μέχρι τη φιλοξενία. Τι του λείπει; Ο μη φόβος. Ζουν ένα μέρος της ζωής που ζούμε εμείς κοινωνικά, μέσα στα σπίτια τους και με τον φόβο της Αστυνομίας Ηθών.

Το Ιράν όπως το έζησε η Αθηνά Τζίμα

– Απευθύνεσαι σε κάποιον που δε σε γνωρίζει καθόλου. Τι του λες για σένα ως προς τη φιλοσοφία σου γύρω από τα ταξίδια και την αναζήτηση;

Τώρα το «φιλοσοφία» είναι μεγάλη λέξη. Θα έλεγα είναι κάτι μεταξύ κοινωνιολογικής έρευνας και millenial αναζήτησης για κάτι πριν γίνει mainstream. (Γέλια)

Με πιο πολλά λόγια, είναι μια απόπειρα να ικανοποιήσω την περιέργειά μου για το πώς είναι το βίωμα κάθε κουλτούρας, πολιτισμού, λαού εκεί έξω. Πώς είναι να ζεις ως πχ. Ιρανός-η-ο, Πακιστανός-η-ο, Βιετναμέζος-η-ο, κλπ κλπ κλπ. Αυτό συνήθως δεν θα το βιώσεις ταξιδεύοντας μαζί με τους άλλους τουρίστες, οπότε ψάχνω ευκαιρίες να ζήσω με ντόπιους όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτό…

Επίσης, κι αυτό είναι πολύ βασικό, έτσι γλιτώνω άπειρα έξοδα και μπορώ να διατηρήσω το budget αρκετά χαμηλά, ώστε να χρηματοδοτώ πολύμηνα ταξίδια.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Athena Tzima (@athena.tzima)

– Πόσο καιρό έκατσες στο Ιράν; Έχεις πάει μια φορά;

Έμεινα ένα μήνα, όσο ισχύει και η βίζα δηλαδή. Πρώτη φορά και τελευταία μέχρι στιγμής. Ευελπιστώ να υπάρχει η χώρα και στο μέλλον, για να ξαναπάω.. έχω αφήσει κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς…

– Ποιες πόλεις επισκέφθηκες και ποια σε γοήτευσε περισσότερο;

Λοιπόν, ξεκινάμε από βόρεια προς νότια: Ταμπρίζ (είσοδος από Αρμενία με λεωφορείο), Ραστ, Τεχεράνη, Ισφαχάν, Γιαζντ, Σιράζ, Μπαντάρ Αμπάς, Νησί Χορμούζ, Νησί Κεσμ, Τσαμπαχάρ και πέρασα Πακιστάν, μέσω των συνόρων στο Ριμντάν.

Η Τεχεράνη σίγουρα ξεχωρίζει γιατί, ε όπως και να το κάνεις, είναι η πρωτεύουσα. Άπειρος κόσμος, απίστευτα δραστήριοι κάτοικοι, Ασία στα νότια προάστια, Ευρώπη στα βόρεια. Είναι γνήσια μεγαλούπολη.

Μετά ξεχωρίζουν Ισφαχάν, Σιράζ και Γιαζντ για την αρχιτεκτονική. Τα κέντρα των πόλεων αυτών είναι πανέμορφα. Η Ισφαχάν και η Σιράζ είναι πιο αριστοκρατικές, με τεράστια τζαμιά και δεντρόφυτες πλατείες. Είναι κοντά και η Περσέπολις και όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι (στη Σιράζ). Η Γιαζντ είναι πιο μικρή, αλλά διατηρεί πλήρως την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της ερήμου και όλα τα σπίτια είναι πλίνθινα.

Μετά, ξεχωρίζουν τα μέρη στο νότο, όπως τα νησιά και το Τσαμπαχάρ, που είναι μέρος του Μπαλουχιστάν. Γενικά το Ιράν αποτελείται από πολλές εθνικές ομάδες, και οι Βελούχοι είναι μία από αυτές. Ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη χώρα και θυμίζουν περισσότερο Πακιστάν-Ινδία. Είναι σαν ξαφνικά να πέρασες τα σύνορα ενώ είσαι στην ίδια χώρα.

Πιο πολλά για τα κοινωνικά στοιχεία της κάθε περιοχής θα σχολιάσω αργότερα…

– Ούσα ένας άνθρωπος που έχει μελετήσει αρκετά τις χώρες της Μέσης Ανατολής σε επίπεδο πολιτικό, ιστορικό, πολιτιστικό, πόσο ταίριαξε η πραγματικότητα που βίωσες εκεί, με όσα γνώριζες σε θεωρητικό επίπεδο και φανταζόσουν;

Επειδή ακριβώς είχα μελετήσει πολύ το Ιράν πριν πάω, δεν μπορώ να πω ότι με ξάφνιασε κάτι. Αλλά θα ξάφνιαζε σίγουρα κάποιον που δεν είχε μελετήσει επί τούτου.

Το βασικό είναι ότι το Ιράν δεν έχει σχέση με την εικόνα της Μέσης Ανατολής που έχουμε διαμορφώσει οι Δυτικοί μέσω των μίντια. Ναι, υπάρχει έρημος, και καμήλες, και τζαμιά, και μαυροντυμένες γυναίκες, και γενειοφόροι κύριοι, και παζάρια, αλλά… μέχρι εκεί.

Επίσης, υπάρχουν τεράστιες λεωφόροι, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, παλάτια, χίπστερ καφετέριες, κυριλέ εμπορικά, κ.ο.κ… Ό,τι θα δεις σε μια ευρωπαϊκή πόλη, θα το δεις κι εκεί. Τώρα για καλό ή για κακό…

Αυτό που θα έλεγα ως προς το επίπεδο ανάπτυξης του Ιράν, είναι ότι άνετα θα μπορούσε να συγκαταλέγεται στα «Ευρωπαϊκά Βαλκάνια», παρά την εξαιρετικά κακή κατάσταση της οικονομίας κατά την τελευταία δεκαετία για την οποία φταίει η κυβέρνηση, αλλά όχι μόνο αυτή…

– Από όλα όσα έχουμε ως στερεότυπα για το Ιράν και τη ζωή εκεί, τι ισχύει και τι δεν ισχύει;

Ισχύει: Έρημος (σε κάποια σημεία), καμήλες, τζαμιά, παζάρια, γυναίκες με μαντήλα, άντρες με μακριά μούσια, τρέλα με ποίηση, ρύζι παντού και πάντα, χαλιά παντού και πάντα, σαφράν παντού και πάντα… Ισλάμ (φαινομενικά) παντού και πάντα…

Αντίθετα απ’ όσα πιστεύουμε: Τεράστιο ποσοστό γυναικών είναι απόφοιτοι πανεπιστημίων και δουλεύουν εκτός σπιτιού. Τα ζευγάρια πιάνονται χέρι χέρι σε δημόσιους χώρους. Αγόρια και κορίτσια μιλάνε μεταξύ τους σε δημόσιους χώρους. Παντού υπάρχουν αντικείμενα με την αμερικάνικη σημαία (όπως πχ, ένα σετ σέξι εσωρούχων βλ. Φωτογραφία). Υπάρχουν Ιρανοί και με… τατουάζ!

Γενικά, πολλές κοινωνικές ελευθερίες όπως τα ραντεβού, κλπ κλπ, όντως απαγορεύονταν μέχρι και πριν καμιά δεκαετία. Άτομα 30-40 χρονών μου έλεγαν πως όντως, όταν πήγαιναν εκείνοι σχολείο, δεν υπήρχε περίπτωση να έβλεπαν συμμαθήτρια χωρίς μαντήλα, ποτέ. Αλλά πλέον, με τη διάδοση του ίντερνετ, οι κανόνες έχουν άλλαξει ραγδαία. Η αλλάγη της τελευταίας δεκαετίας είναι πολύ εντονότερη από ό,τι είχε συμβεί τα προηγούμενα 30 χρόνια.

– Πώς είναι για μια γυναίκα να πηγαίνει σε μια χώρα μετά από μια περίοδο που όλος ο πλανήτης έχει σκύψει το βλέμμα του εκεί για τη δολοφονία της Μάχσα Αμίνι και εν γένει την καταπίεση των γυναικών;

Ένα «αστειάκι» για να ξεκινήσουμε…

Όταν σχεδίαζα το ταξίδι, έλεγα «α τι ωραία, δεν θα χρειαστεί να φτιάξω και μαλλί όσο είμαι εκεί». Και μετά έφτασα Τεχεράνη και είπα «ωχ άκυρο», γιατί καμία δεν φορούσε μαντήλα.

Όντως, σε κάποια σημεία της Τεχέρανης (και άλλων μεγάλων πόλεων) και κυρίως τις βραδινές ώρες, πολλές γυναίκες δεν φοράνε μαντήλα. Ή τέλος πάντων την έχουν ριγμένη στους ώμους σαν κασκόλ, καθώς ήταν και χειμώνας.

Όταν ήμουν εγώ εκεί, η κατάσταση ήταν ήρεμη. Έχω την αίσθηση, και αρκετοί Ιρανοί το επιβεβαιώσαν, ότι όταν γίνουν κοινωνικές εκρήξεις σαν την περίπτωση της Αμίνι, η κυβέρνηση χαλαρώνει κάπως τα ηνία, έτσι ώστε να «καλοπιάσει» τον κόσμό, κυρίως τους νέους, που εξεγείρονται. Γι’ αυτό και τον χειμώνα του ‘25 στην Τεχεράνη και πολλές άλλες πόλεις του Ιράν, υπήρχαν πολλές γυναίκες που κυκλοφορούσαν χωρίς μαντήλα, ακόμα και στα παζάρια τις ώρες αιχμής. Οι Ιρανές γνωρίζουν σε ποια σημεία συνηθίζει να εμφανίζεται η «Αστυνομία Ηθών» και φροντίζουν να φοράνε τη μαντήλα εγκαίρως.

Επίσης, την περίοδο που ήμουν εκεί, βασικό θέμα συζήτησης στη Βουλή και στην κοινωνία ήταν το αν η (έλλειψη) μαντήλα θα πάψει να τιμωρείται ως πολιτικό έγκλημα με φυλάκιση κλπ κλπ, αλλά θα τιμωρείται με απλό πρόστιμο (την πρώτη φορά που θα σε πιάσουν) και σταδιακά αυστηρότερες ποινές, μέχρι κατάργηση διαβατηρίου κ.ά.

Το θέμα, δηλαδή, δεν είχε ξεχαστεί, αλλά όπως και ο «μετριοπαθής» νέος Πρόεδρος Πέζεσκιαν, ήταν μία προσπάθεια του καθεστώτος να κατευνάσει την κοινή γνώμη.

Γενικά, το μεγαλύτερο ποσοστό της χώρας είναι αντίθετο στο Ισλαμικό καθεστώς, τουλάχιστον στην κατάσταση που είναι σήμερα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το μισούν σε βαθμό ανατροπής του. Οι περισσότεροι παραδέχονταν ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να το αντικαταστήσει.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που «ήλπιζαν» ότι το καθεστώς θα ανατραπεί με εισβολή του Ισραήλ, αλλά νομίζω ότι οι τωρινές εξελίξεις δείχνουν ότι στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο να υποστηρίξει ο λαός τον επιτιθέμενο «εχθρό», όσο κι αν μισεί την κυβέρνηση της χώρας.

Το σίγουρο είναι ότι οι Ιρανοί είναι ένας ιδιαίτερα δραστήριος λαός, πολύ εξωστρεφής και κοινωνικός, που έχουν τεράστια ανάγκη και επιθυμία για επικοινωνία με ξένους, κάθως σπάνια έχουν τέτοιες ευκαιρίες.

– Είχες καθόλου φόβο ή σε θρέφει στο τέρμα η αδρεναλίνη αυτού του ταξιδιού;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αίσθηση φόβου σε αυτό το θέμα. Και το λέω αυτό όχι για να φανώ γενναία, αλλά για να αποδείξω πόσο γενναία δεν είμαι. Φοβάμαι τα ύψη και δεν τα πλησιάζω καν. Τέτοια ταξίδια, αν και γνωρίζω ότι επιφυλάσσουν άπειρους κινδύνους, για κάποιο λόγο πιστεύω ότι δεν θα συμβούν σε μένα… Λάθος έως πολύ λάθος, το αναγνωρίζω, αλλά μέχρι στιγμής έχω σταθεί πολύ, πολύ, μα πολύ τυχερή.

– Δεδομένου ότι έχεις κάνει γενικά εξτρίμ ταξίδια για τον μέσο άνθρωπο, ίσως πιο εξτρίμ από αυτό που έκανες στο Ιράν, σου άλλαξε κάτι στην κοσμοθεωρία και την ψυχή αυτό το ταξίδι;

Όχι ιδιαίτερα… Με την έννοια ότι οι άνθρωποι και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων το 2025 (και ανέκαθεν, η αλήθεια είναι) έχουν πολλοί περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές. Ειδικά την εποχή του ίντερνετ και της παγκοσμιοποίησης. Με τις ίδιες ατάκες απ’ τα Φιλαράκια, όλοι θα γελάσουν.

– Ποια πράγματα σου άρεσαν στο Ιράν;

Η μαξιμαλιστική αισθητική και στην αρχιτεκτονική, και στη διακόσμηση και παντού. Είναι ένα στυλ που υποστηρίζουν πολύ ωραία.

Το ότι τα μισά φαγητά είναι ίδια με την Ελλάδα, αλλά δεν το γνώριζα και ξαφνικά βρέθηκα να τρώω (το αντίστοιχο ιρανικό) τζατζίκι, χωρίς να ξέρω τι έχω παραγγείλει.

Ότι οι άνθρωποι είναι αφάνταστα φιλικοί, βοηθητικοί, ζεστοί, έξυπνοι, δραστήριοι, καλλιεργημένοι…

Η μουσική. Έτυχε να με καλέσουν σε μια μάξωζη σε σπίτι που μια παρέα έπαιζε πιάνο, κιθάρα και τραγουδούσαν όλο το βράδυ. Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να τραγουδούν δημοσίως. Όταν ρώτησα τι μουσική έπαιζαν, μου είπαν «είναι κυρίως του ‘50 και του ‘60. Πριν την επανάσταση».

Η ποίηση. Δεν καταλαβαίνα τίποτα χωρίς μετάφραση προφανώς, αλλά έτυχε να είμαι στη Σιράζ, στον τάφο του Χαφέζ, την ημέρα που γιορτάζουν τα λεγόμενα «Χριστούγεννα» των Περσών, που είναι η νύχτα της Γιάλντα. Μαζεύονται οι οικογένειες, τρώνε κόκκινα φρούτα (ρόδι και καρπούζι ειναι τα χαρακτηριστικά) και απαγγέλουν ποίηση του Χαφέζ, του εθνικού ποιητή.

Μάλιστα, ανοίγουν τυχαία το βιβλίο με τα ποιήματα του Χαφέζ και λένε ότι ανάλογα τι λέει το ποίημα που πετύχουν, έτσι θα πάει κι ο χρόνος. Την ανάλυση την κάνει συνήθως ο γηραιότερος της οικογένειας.

Υπάρχει παλιότερη σύνδεση της Γιάλντα με τα χριστιανικά Χριστούγεννα, αλλά θα την ψάξετε εσείς αν θέλετε να μάθετε. Δεν έχω χώρο ή χρόνο εδώ.

– Τι περιελάμβανε μια τυπική ημέρα σου σε επίπεδο φαγητού και περιπλάνησης στα μέρη;

Το φαγητό συνήθως δεν είναι προγραμματισμένο. Όταν πεινάσω, ψάχνω κάτι που να φαίνεται τοπικό, καθαρό και να σερβίρει κάτι που μπορώ να αναγνωρίσω, σε βαθμό που να ξέρω αν το τρώω ή όχι. Δυστυχώς στο Ιράν έπεσα πολλές φορές πάνω σε αρνί… και πλέον ξέρω σίγουρα ότι δεν το τρώω.

Η περιπλάνηση είναι κυρίως… περιπλάνηση. Βασικός μου στόχος είναι να γυρίσω την πόλη, χωρίς απαραίτητα να εστιάσω μόνο στα τουριστικά αξιοθέατα. Οπότε, αφού δω τα βασικά αξιοθέατα που «επιβάλλεται» να δω, παίρνω το δρόμο για τις γειτονιές. Συνήθως με λεωφορείο, ενίοτε με πόδια ή ταξί (σε χώρες όπως το Ιράν το πετρέλαιο είναι ουσιαστικά δωρεάν).

Τις γειτονιές τις επιλέγω ψιλοτυχαία, αν έχω πολλές μέρες. Όπου με βγάλει το λεωφορείο… Αν δεν έχω χρόνο, επιλέγω την πιο φτωχή και την πιο πλούσια. Και μία μεσαία, ιδανικά.

Όσο πιο περίεργα με κοιτάνε στον δρόμο, τόσο το καλύτερο. Σημαίνει ότι δεν πάνε πολλοί τουρίστες εκεί.

– Όλα αυτά που μας περιγράφεις ότι έκανες, πόσο καιρό τα προετοίμαζες;

Όχι πολύ, γιατί όταν ένα ταξίδι κρατάει 3-9 μήνες, δεν μπορείς να προετοιμάσεις τα πάντα. Κυρίως προετοιμάζω τα βασικά: μέσο και εισιτηρια εισόδου στη χώρα, βίζα, πρώτη διαμονή, κάρτα SIM για ίντερνετ, app για να κλείνω ταξί. Αυτά.

Σε δύσκολες χώρες όπως το Ιράν ή η Μιανμάρ, εκτός από τις δυσκολίες για τη βίζα, υπήρχε το έξτρα θέμα της απαγόρευσης στο ίντερνετ, facebook, google, gmail, κάρτες τραπέζης, κλπ. Οπότε φροντίζεις να έχεις VPN, μετρητά και να συννενοήσε με Ιρανούς/Βιρμάνους, για να σου κλείνουν ξενοδοχεία αν δεν λειτουργεί το booking.

– Σε επίπεδο μπάτζετ, πόσο περίπου ξόδευες τη μέρα για να τρως επαρκώς, να μετακινείσαι και να διαμένεις εκεί;

Συνήθως σε κάθε ταξίδι που έχω κάνει, βγαίνει 1.000 ευρώ το μήνα κατά μέσο όρο.

Το Ιράν είναι φτηνό. Πολύ φτηνό. Μπορεί να κάνεις μία ώρα διαδρομή με ταξί και να πληρώσεις λιγότερο από 2 ευρώ. Το φαγητό δεν θα ξεπεράσει τα 5 ευρώ, και θα φας να χορτάσεις. Παζάρια να είσαι πάντα έτοιμος να κάνεις, αλλά δεν υπερβάλλουν γενικά. Δεν θα ακούσεις εξωφρενικά πράγματα… εκτός από έναν οδηγό στο Χορμούζ, που από 70 ευρώ για μονοήμερη ξενάγηση, έφτασε να δεχτεί 17…

Εννοείται πως οι τιμές είναι άλλες για τους ντόπιους και άλλες για τους τουρίστες, ειδικά τους Ευρωπαίους. Στα χόστελ, οι τιμές για ξένους κυμαίνονται από 5-15 ευρώ η νύχτα. Ειναι τσιμπημένες, ακριβώς γι’ αυτό.

Γενικά η οικονομική κατάσταση είναι τόσο δύσκολη στη χώρα, που οι τιμές είναι πιο χαμηλές από ποτέ. Δεν έχω κάνει υπολογισμό για τη μέρα, αλλά άνετα βγαίνει με 20-30 ευρώ η μέρα… Πολύ άνετα.

– Πώς είδες τη ζωή στο Ιράν για τους νέους; Κυκλοφορούν τη νύχτα, έχουν μέρη για να διασκεδάσουν;

Γενικά, είναι ένας πολύ εξωστρεφής και γλεντζές λαός, που λόγω της κατάστασης, γλεντάει μόνο κρυφά μέσα στα σπίτια.

Δεν υπάρχει κάτι που κάνουμε στη Δύση, που δεν κάνουν κι εκεί. Απλώς τα κάνουν μέσα στα σπίτια.

Έξω δεν θα διασκεδάσουν, όπως το εννοούμε εδώ. Δεν έχει αλκοόλ, δυνατή μουσική, κλπ. Αλλά η βόλτα στα μαγαζιά και στα πάρκα κρατάει μέχρι πολύ αργά.

Γενικά, το «ηθικό», σύμφωνα με την Ισλαμική Δημοκρατία, είναι να πηγαίνεις σπίτι-δουλειά-σπίτι. Οι εξωτερικοί χώροι είναι απειλή για την ηθική, και μπορεί να σε φέρουν αντιμέτωπο με κάτι «χαράμ», απαγορευμένο, όπως είναι η συναναστροφή με το αντίθετο φύλο. Οπότε, οι πιο θρησκευόμενοι, δεν βλέπουν με καλό μάτι την εξωστρέφεια και τις βόλτες.

– Συνεννοείσαι εύκολα με τους ντόπιους στα αγγλικά;

Στα αγγλικά όχι, αλλά γενικά συνεννοείσαι. (Γέλια)

Με google translate γίνεται η συννενόηση ως επί το πλείστον. Αλλά όλο και κάποιος οδηγός ταξί, θα ξέρει άλλον οδηγό ταξί που μιλάει αγγλικά και θα τον πάρει τηλ. Να συνεννοηθείτε. Συνέβη σε εμένα.

Όσοι σε προσεγγίσουν για κουβέντα, θα μιλάνε αγγλικά. Αυτοί είναι που θέλουν να σου μιλήσουν ακριβώς επειδή είσαι ξένος.

– Από όλα τα ταξίδια που έχεις κάνει, πού θα κατέτασσες το Ιράν σε επίπεδο βαθμού δυσκολίας;

Δύσκολο, αλλά όχι επικίνδυνο.

Δύσκολίες: δεν λειτουργούν μη ιρανικές τραπεζικές κάρτες, δεν λειτουργεί google, gmail, google maps, facebook, κλπ κλπ. Δεν λειτουργούν μη ιρανικά σάιτ για να κλείνεις ξενοδοχεία, λεωφορεία, αεροπορικά εισιτήρια. Για να εγκριθεί η βίζα, πρέπει να τη βγάλεις μέσω ιρανικού ταξιδιωτικού πρακτορείο και να πληρώσεις έξτρα. Δεν δέχονται ηλεκτρονική βίζα, πρέπει να πας απ’ την πρεσβεία να στην τυπώσουν και να την υπογράψουν.

Δεν είναι επικίνδυνο, με την έννοια ότι η εγκληματικότητα είναι κοντά στο μηδέν και οι άνθρωποι θα σκοτωθούν να σε βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν.

Τώρα αν σου πέσει κάνας πύραυλος στο κεφάλι… ή αν δεν φοράς μαντήλα… ή αν δηλώσεις ότι είσαι δημοσιογράφος…

– Πώς αλλάζει την οπτική σου για το τι ισχύει στην ελληνική κοινωνία και πολιτική, το να έχεις πάρει μια τέτοια δόση από Ιράν;

Αρχικά, ξανα-εκτιμάς τις ελευθερίες που έχουμε στην Ελλάδα. Μετά, αναγνωρίζεις ότι στην Ελλάδα υπάρχουν τόσα στοιχεία της Ασίας, όσα και της Ευρώπης. Οι πολιτισμοί, όχι μόνο της κοντινής σε εμάς Ασίας, αλλά ακόμα και από την Κεντρική Ασία (στα μυστηριώδη «Σταν»), είναι πολύ πιο ζωντανά στην ελληνική κουλτούρα από όσο νομίζουμε.

 

* Φωτογραφίες: Αθηνά Τζίμα

 

Διαβάστε ακόμη: Το Ιράν είναι θεοκρατία. Όμως ο Νετανιάχου και οι υποστηρικτές του στις ΗΠΑ δεν πάνε πίσω

 

TAGS :
Ιράν μαντήλα πόλεις πόλεμος τεχεράνη