Δεν έχει σημασία αν περπατούμε δίπλα στις αποβάθρες του Σηκουάνα στο Παρίσι ή σε κάποιο αρχαίο μνημείο για να φερόμαστε σωστά (Φωτογραφία: από την ταινία Trip to Greece).

Όταν ταξιδεύουμε βγαίνουμε στο κυνήγι, στο άγριο κυνήγι των αισθήσεων, το οποίο δεν έχει κανόνες, καθωσπρεπισμούς και ευκολίες. Ωσάν  άνθρωποι των σπηλαίων πρέπει να πέφτουμε πάνω στη λεία μας και χωρίς καλά, καλά να την τεμαχίσουμε πρέπει να την καταβροχθίζουμε.

Πρέπει να ορμάμε στο θησαυρό της ομορφιάς με όλη μας τη βάρβαρη απληστία. Να κλέβουμε ηλιοβασιλέματα και χρυσαυγές, ν’  αρπάζουμε περιπάτους και διαδρομές. Όπως οι πειρατές, να βγαίνουμε στη στεριά των επιθυμιών μας και να κουρσεύουμε ό,τι βρεθεί μπροστά μας πολύτιμα ρόπτρα, ημιπολύτιμα δευτερόλεπτα, ασημένια κηροπήγια και χρυσές στιγμές.

Δεν έχει αξία να φτάσεις στο σταθμό της πόλης και να τρυπώσεις στο βουστάσιο του ύπνο σου κι ας είναι και πολλών αστέρων. Όποια ώρα και να είναι, όσο κουρασμένος και να νιώθεις είναι σαν καταπάτηση ιερού όρκου να πας να ξεραθείς. Ναι μην δικαιολογείσαι κι ας βρέχει κι ας χιονίζει. Πρέπει να περπατήσεις για λίγο σ ένα δρόμο, μια πλατεία ή μια αδιέξοδη ψευδαίσθηση. Πρέπει να κλέψεις κάτι, μια εικόνα, ένα μισάνοιχτο χαμόγελο μια ημιπολύτιμη απόφαση.

Πρέπει να εισπνεύσεις με μανία λίγη από την σκόνη, την ατμόσφαιρα της πόλης. Πρέπει να γευτείς μια κουταλιά από την τεράστια τούρτα της επιθυμίας για ταξίδι, πριν τρυπώσεις στο λεπτόκοκκο ντιβάνι του ησυχαστηρίου σου, γιατί όπως έγραψε ο Αυστριακός συγγραφέας, Robert Lindner, «Αυτά που ένας άνθρωπος θέλει, και όχι αυτά που ξέρει, καθορίζουν την αξία του ή την απαξία του, τη δύναμη ή την αδυναμία του, την ευτυχία ή τη δυστυχία του».

Όπου πηγαίνουμε πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ιδιαίτερα ευγενικοί και  επιμελείς, γιατί όλοι οι τόποι είναι σημαντικοί, όλοι οι τόποι είναι Άγιοι Τόποι.

Έχει γυαλίσει το μάτι μας, ε; Έτσι είναι, όσο η επιθυμία καταπιέζεται τόσο γιγαντώνεται. Με τόσους μήνες εγκλεισμού και  πάλι καλά…

Μην ακούτε την αχόρταγη πείνα γι άλλα μέρη κι άλλους τόπους και ταξίδια, εξάλλου είπαμε πειρατές, αλλά των αισθήσεων. Όπου πηγαίνουμε πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ιδιαίτερα ευγενικοί και  επιμελείς, γιατί όλοι οι τόποι είναι σημαντικοί, όλοι οι τόποι είναι Άγιοι Τόποι. Δεν θέλουμε να είμαστε χαζοτουρίστες που ταλαιπωρούν τους ντόπιους συνανθρώπους μας, που επιβαρύνουν κι άλλο το ήδη βεβαρημένο περιβάλλον και αναστατώνουν το σύμπαν γύρω τους από ανία και ανάγκη για χαβαλέ.

Δεν έχει σημασία αν περπατούμε δίπλα στις αποβάθρες του Σηκουάνα στο Παρίσι ή διασχίζουμε κάποιο γεφυράκι του Ληθαίου ποταμού των Τρικάλων, δεν έχει σημασία αν περπατάμε στην οδό Ρίτζεντ του Λονδίνου ή χαζεύουμε σ’ ένα σοκάκι της Καλύμνου. Το ταξίδι είναι προσκύνημα.

Με σεβασμό, λεπτότητα, διακριτικότητα και αγάπη πρέπει να φτάνουμε σ έναν τόπο και πρέπει ν αφήνουμε πίσω μας το αποτύπωμα που αφήνουν η σκιά και η σκέψη μας μόνο.  Άντε αφήνουμε πίσω μας και το κλικ της φωτογραφικής μας μηχανής, σαν φτερούγισμα κάποιου μηχανικού, μικρού, εξωτικού πουλιού.

Ποια φωτογραφική μηχανή δηλαδή, ένα απλό φτηνό κινητό κάνει μια χαρά τη δουλειά μας και δουλειά μας στα ταξίδια είναι να αρπάξουμε στιγμές, να κλέψουμε εντυπώσεις, να κουρσέψουμε το σύμπαν. Δεν μας γοητεύουν οι ακριβές φωτογραφικές μηχανές, οι ογκώδεις φακοί, τα τρίποδα και τα τζάντζαλα των επαγγελματιών. Όλα τα παραπάνω μας στερούν την αναγκαία ευκινησία και την απαραίτητη, συνεχή και ανεμπόδιστη επαφή με το χώρο και το περιβάλλον τα οποία τρέφουν τον ταξιδευτή και δίνουν νόημα στο ταξίδι.

Βάρβαροι κουρσάροι, πειρατές, άγριοι Βίκινγκς αλλά μόνο των αισθήσεων άντε και λίγων παραισθήσεων είναι οι αληθινοί ταξιδευτές (Φωτογραφία: από την ταινία Fear & Loathing In Las Vegas)

Καλύτερα να «επενδύσουμε» στη γνώση μερικών βασικών αρχών της φωτογραφίας π.χ στη δημιουργία του κάδρου, στη χρήση του φωτός κ.ά., παρά να σέρνουμε μαζί μας του κόσμου τα συμπράγκαλα τα οποία λειτουργούν τελικά σαν ασήκωτες αλυσίδες.

Φωτογραφίζουμε αρπάζοντας ό,τι μπορούμε, κλέβοντας στιγμιότυπα,  γιατί αυτό που φιλοδοξούμε τελικά είναι να γίνουμε οι μικροί αφανείς “ιμπρεσιονιστές” του αιώνα μας.

Ταξιδεύοντας, φωτογραφίζουμε λοιπόν «στο φτερό» γιατί σκοπός δεν είναι η μία και εξαιρετική φωτογραφία, στο βωμό της οποίας θυσιάζουμε το ταξίδι. Φωτογραφίζουμε αρπάζοντας ό,τι μπορούμε, κλέβοντας στιγμιότυπα,  γιατί αυτό που φιλοδοξούμε τελικά είναι να γίνουμε οι μικροί αφανείς “ιμπρεσιονιστές” του αιώνα μας. Το φτηνό κινητό μας και αυτό το υπογραμμίζω, γιατί υπάρχουν κινητά που μπροστά τους τύφλα να ΄χουν οι καλές φωτογραφικές μηχανές, το κινητό μας λοιπόν, οι τηλεφακοί των οφθαλμών μας και ο ευρυγώνιος του μυαλού  είναι τα τελάρα και οι χρωστήρες μας, αυτά είναι μια καλή και επαρκής βάση για το εγχείρημα μας.

Βάρβαροι λοιπόν κουρσάροι, πειρατές, άγριοι Βίκινγκς αλλά μόνο των αισθήσεων άντε και λίγων παραισθήσεων είναι οι αληθινοί ταξιδευτές, που κυνηγούν την πολύτιμη στιγμή και συλλέγουν ανεκτίμητες αναμνήσεις. Γιατί οι τόποι και οι πόλεις είναι ζυμωμένες με τα όνειρα και τους στεναγμούς των ανθρώπων που τις ζουν και με τις επιθυμίες και τα χαμόγελα των ανθρώπων που τις επισκέπτονται, τα υπόλοιπα είναι άσφαλτος και σκυρόδεμα.

Α… και μην ξεχνάμε πως «η πιο όμορφη χώρα του κόσμου» δεν είναι η δική μας, δεν ούτε εκείνη η μεγάλη που ζηλεύουμε, ούτε η άλλη, η εξωτική, η πιο όμορφη χώρα του κόσμου είναι αυτή που ετοιμαζόμαστε να ταξιδέψουμε τώρα, η πιο όμορφη χώρα του κόσμου είναι αυτή που ονειρευόμαστε, κάποτε, να ταξιδέψουμε.

Καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι και να μην ξαφνιαζόμαστε από τη δύναμη, τη διάρκεια και την επιρροή ενός  ταξιδιού, γιατί όσο πιο επιτυχημένο είναι ένα ταξίδι τόσο διαρκεί και επηρεάζει σε βάθος και έκταση τη ζωή μας, γιατί  όπως έλεγε ο Τζων Στάινμπεκ  «Πολλά ταξίδια συνεχίζονται για πολύ καιρό ακόμα αφότου έχει σταματήσει η κίνηση στο χρόνο και στον χώρο».

 

Διαβάστε ακόμα: Βασίλης Χαρίτος. Don’t mess with Texas!

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top