Με ένα yamaha pw50 ξεχνιέσαι… να τερματίσεις (photo: Κωνσταντίνος Ξένος).
Λοιπόν, αυτό είναι κάτι που γίνεται κάθε χρόνο. Τα τελευταία 4 χρόνια τουλάχιστον. Στην αρχή με τον μοναχικό καουμπόη Νίκο Θεοδωρόπουλο και τα τελευταία δύο χρόνια, παρέα με τον Γιώργο Ξέστερνο. Δύο ωραίοι τύποι που γυρίζουν κεφάλι, χωρίς δισταγμό, είτε τους αποκαλέσεις Real Intellectuals (το επίσημο όνομα της ομάδας), είτε απλά The Rotten Race Boys (το πιο αγαπησιάρικο). Η απογειωμένη πια κατάσταση εκεί στον ιππικό όμιλο της Βαρυμπόμπης, χρωστά πολλά από την επιτυχία της, στην ζωντάνια και φυσικά στο χιούμορ αυτών των παιδιών.
Ο Ghost Rider, ο Blue Öyster Cult και η μπαλαρίνα. Μια φυσιολογική παρέα. Χωρίς να το αναμένει ουδείς, ο μεσαίος τύπος πήρε το βραβείο αμφίεσης- προφανώς και είχε ρεύμα (photo: Σοφοκλής Μπιμπής).
Ο δρόμος για την Βαρυμπόμπη είναι μακρύς αν δεν είσαι διαγωνιζόμενος και δεν έχεις και αμάξι- τα λεωφορεία της Κυριακές περνάνε όποτε το επιθυμούν κι αυτό είναι ένα γεγονός που αφορά όλη την περιφέρεια. Ξεσκονίζω τις σημειώσεις μου (όχι σε κινητό αλλά κανονικά, σε ένα παλιομοδίτικο σπιράλ μπλοκάκι ). Να μη ξεχάσω να αναφέρω… το όνομα Καρακώστας: είναι το πρώτο όνομα διαγωνιζόμενου που ακούω από τα μεγάφωνα και γίνομαι αμέσως φαν του- αυτή η σχέση δεν κρατάει πολύ βεβαίως, αφού στον επόμενο γύρο καίει τη μηχανή και μένει εκτός… το όνομα Νατάσα: είναι αυτό το κορίτσι με το σορτσάκι, τα μποτίνια και το μαύρο 30’ς μαλλί που σηκώνει (και κατεβάζει) την σημαία της εκκίνησης, δίνει το σωστό τόνο ναζιού στην πίστα και βάζει τα πράγματα στη θέση τους όταν ξεφεύγουν (δηλαδή ποτέ). Σαν άξιος εκπρόσωπος μια ολόκληρης γενιάς γλαστρών, τηλεοπτικών και μη, δεν μιλάει, δεν λαλάει αλλά μόνο χαμογελάει (προσπάθησε να οδηγήσει και ένα μικρό γιαμαχάκι αλλά έπεσε πάνω σε φωτογράφο και δεν το επιχείρησε ξανά)…
… και το όνομα Χριστίνα: Η τρακτερατζού, δηλαδή η ωραία κυρία που κάθε τόσο ανέβαινε στο τρακτέρ της (καμιά φορά παρέα και με τα παιδιά της), για να “στρώσει” την οβάλ πίστα και να σώσει τους οδηγούς με τις ρόδες, από πτώσεις και τούμπες… αλλά και το όνομα Δημοσθένης (Λουκίσας): ο σπίκερ της εκδήλωσης- χωρίς αυτόν θα μιλάγαμε για κάτι τελείως διαφορετικό. Με τον καθαρό παλιομοδίτικο τρόπο και το εντελώς εφηβικό-αγορίστικο χιούμορ του, έδωσε το σωστό άρωμα της άλλης εποχής που η εκδήλωση χρειαζόταν (αστερίσκος: κάποια στιγμή να ξαναδώ τον “Γύρο Θανάτου” του 1983 με τον Διονύση Ξανθό).
Νατάσσα: το κορίτσι της εκκίνησης (photo: Κωνσταντίνος Ξένος).
Δεν ξεχνώ την έκθεση με τις παλιές μηχανές. Εννοώ πως δεν ξεχνώ να αναφέρω, πως για κάποιο περίεργο λόγο, νόμιζα πως θα δω το άβαταρ του Στάθη Ψάλτη και όλης της παρέας από τα “Τσακάλια” και τη “Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα” κάπου εκεί κοντά. Ωραίες μηχανές- εγώ δεν ξέρω από αυτά, μη με ρωτάς περισσότερα- και από ότι μου είπανε, όλες καλοδιατηρημένες και σωζόμενες από παλιά. Κοιτάω κλεφτά στο σημειωματάριο. Α χα, έχω σημειώσει πως ξεχώρισα μια κοκκινόμαυρη Cz250 του 1973, μια κόκκινη BMV R65 του 1981 και μια πορτοκαλί Can AMMXG 125 του 1980…. Εντυπωσιακοί και οι ξυλοπόδαροι -new entry φέτος, . Ο Γάλλος , ο Βέλγος και ο Ιταλός, όλοι εδώ ξέρουν όλους και όλοι κυκλοφορούν με τα ψευδώνυμα τους- έτσι το θέλει η μέρα κι η (μετά)αμφίεση που ξεκινά από τα μέσα σου.
Ο Γάλλος , ο Βέλγος και ο Ιταλός, στο σημείο εκκίνησης. Η Νατάσα δίνει το σύνθημα. Δεν τερμάτισε κανείς (photo: Βαγγέλης Τριανταφύλλου).
Φέτος τα καταστατικά κατέγραψαν 120 αγωνιζόμενους στην πίστα της σκόνης ή στην πίστα αλόγων αν προτιμάς (ξέχασα να διευκρινίσω, Polo Club, όπως μπαίνεις κάνεις αριστερά, γιατί αν κάνεις δεξιά το πιο πιθανό είναι να βρεθείς σε βάπτιση). Κατέγραψαν όμως και δυο γκρουπάκια, τους Monovine και τους Bazooka. Τα οποία και παίζουν σε παράλληλη τροχιά με τα μοτοσικλετικά δρώμενα, τα δικά τους κομμάτια, που μοιάζουν σαν να ξεπήδησαν μέσα από όλη τη δισκογραφία των Nirvana, αφού ως γνωστό η μπύρα δεν κατεβαίνει αν η ροκιά και δη η Σιατλική δεν σε βαράει κατακούτελα! Και άλλα πολλά κατέγραψε η ιστορία δηλαδή φυσικά- όπως και το μαγικό σημειωματάριο μου, γιατί εκτός από rotten bikes, rotten racers, και κονταρομαχίες με mini bikes, είχαμε και έκθεση με εκλεκτές custom δημιουργίες και food και drinks και άλλα τέτοια καλά (by the way, πολύ ωραία τα burgers σας, τα συγχαρητήρια μου στο ψήστη).
Κάτω δεξιά: Ο Στέλιος Γαλατιανός, η ψυχή του Rottetn Race (photo: Κωνσταντίνος Ξένος). Κάτω αριστερά: Η μπαλαρίνα σκανδαλωδώς δεν κέρδισε το α’ βραβεία αμφίεσης (Photo: Σοφοκλής Μπιμπής). Πάνω δεξιά: Εγώ δε θέλω μεροκάματο. Θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο. Τα 80’ς δεν έφυγαν ποτέ (photo Σοφοκλής Μπιμπής). Πάνω αριστερά: Οι κονταρομαχίες, νέος θεσμός, νέα απόλαυση (photo: Κωνσταντίνος Ξένος).
Οι (μετα)αμφιέσεις. Ως πρωτάρης θεατής, δηλώνω ενθουσιασμένος. Κέφι, χορός, μπρίο. Φέτος (δεν ξέρω τι συνέβαινε τις άλλες χρονιές), ξεχώρισε η μπαλαρίνα (σκάνδαλο που έχασε το βραβείο της αμφίεσης), ο Robbie Williams στο clip του “Rock DJ” (α.κ.α ο Στέλιος Γαλατιανός, ένας από τους παλαιότερους συμμετέχοντες ) και ο θεατής με την γλάστρα- ηλιοτρόπιο, καπέλο. Όπως ήταν αναμενόμενο ο συνδυασμός “οι Blue Öyster Cult συναντούν τον Tom the Finland και καταλήγουν όλοι μαζί αγκαλιά και μεθυσμένοι στο bar BIG με τα αρκούδια” , έδωσε το ρεύμα αμφίεσης της ημέρας.
Ο σπίκερ Δημοσθένης Λουκίσας παίρνει συνέντευξη από ένα… δαίμονα; (photo: Βαγγέλης Τριανταφύλλου).
Οι αγώνες φέτος είχαν την χαρά και τη τιμή να υποδεχτούν διάφορους τύπους μηχανών: café racers, σκούτερ, παπιά, βέσπες, scramblers, bobbers, vintage, modern classics, δίχρονα ντούρο, τετρακύλινδρα και old timers κυκλοφορούσαν χαρούμενα και καλοκουρδισμένα, εντός και εκτός πίστας. Επίσης είχαν τη χαρά και τη τιμή να υποδεχτούν και νέους αγώνες, όπως ο αγαπημένος μου, ο “The Slow Race”, όπου κερδίζει μόνο… ο τελευταίος. Εδώ όμως, ούτως ή άλλως, κανείς δεν ασχολείται με το ποιος θα κερδίσει , όλοι αγαπούν αυτόν που πέφτει ή αυτόν που μπέρδεψε το Καρναβάλι της Πάτρας με το Rotten Race. Αυτοί κερδίζουν, όπως κι η συμμετοχή βεβαίως-βεβαίως, αφού πάνω από όλα, αυτή είναι η τιμή και το καμάρι τους και το τεράστιο κέφι τους.
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος ήταν κι αυτός στο Rotten Race (Φωτό: Βαγγέλης Τριανταφύλου).
Ξαναπιάνω το σπιράλ σημειωματάριο το ποτισμένο από τις μπύρες και την σκόνη και ψάχνω για τελευταίες εικόνες και επισημάνσεις. Θυμάμαι: Απ’ τα μεγάφωνα δεν ακούς Μαντόνα (γιατί να ακούσεις άλλωστε;), ευτυχώς ούτε Αργυρό(ένα φόβο τον είχα, δεν ξέρω γιατί), αλλά γνήσιο καθαρό dead metal, γιατί τέτοιος είναι ο ρυθμός της πίστας, βαρύς, ασήκωτος που δεν θέλει πολλά -πολλά… Κυκλοφορούν παιδιά, πάρα πολλά παιδιά, παραδόξως όμως δεν είναι αυτά που κάνουν τη φασαρία, τον ρόλο αυτό τον έχουν αναλάβει οι μεγάλοι… τόσο μπαμπά με παιδιά χωρίς τη μαμά, δεν νομίζω να έχω ξαναδεί τόσο μαζεμένο σε ανοιχτό event… εντάξει, εδώ τα αγόρια είναι περισσότερα από τα κορίτσια, αυτά όμως είναι ομορφότερα … το γκαζόν εκεί στην είσοδο, μπροστά στα ποτατζίδικα και τη σκηνή του live, σου δίνει μια αίσθηση πως βρίσκεσαι στην πίσω αυλή του σπιτιού σου (που πολύ φυσιολογικά, έχει επίσης γκαζόν) και φτιάχνεις μπάρμπεκιου- μόνο που ξάφνου έχει σκάσει (πολύς) περισσότερος κόσμος από όσο περίμενες… τελικά αυτός ο Οκτώβρης είναι αλλόκοτος, μια ζέστη, μία κρύο και πάλι ζέστη (μη κοιτάς τώρα που κάνει ανάπαυση με συννεφιές).
To the end. Η αλλιώς, ορίστε και το συμπέρασμα της ημέρας. Αν έχεις χαρά μέσα σου, ψάχνεις και τη βγάζεις. Και όταν την ίδια στιγμή το κάνουν πολλοί, τότε έχεις αυτό που λέμε “μια καλή μέρα”. Thanks Rotten Race. Τα λέμε του χρόνου!
Διαβάζουμε ακόμα: Μπορεί μια Bugatti να γίνει ακόμα πιο εντυπωσιακή;
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
