Από μικρός (θα ‘μουν δεν θα ‘μουν πέντε ετών), μου κίνησε τη περιέργεια ο αθλητισμός και από ότι φαίνεται μόνο καλό μου έκανε. Η πρώτη επαφή έγινε με τη κολύμβηση. Εκεί έκανα πρωταθλητισμό χειμώνα – καλοκαίρι μέχρι και τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου το σταμάτησα για λόγους που έχουν να κάνουν με τη λάθος αντιμετώπιση του αθλήματος από τους αρμόδιους (συχνό ελληνικό φαινόμενο).
Στη συνέχεια ασχολήθηκα πάλι σε υψηλό επίπεδο με την ποδηλασία, στην οποία κι αφιέρωνα πολλές ώρες και πολλά χιλιόμετρα εβδομαδιαία (κάπου στα 240, στο γυμνάσιο). Και εκεί σε αυτό το σημείο, στο γυμνάσιο, εκεί που είχα φτάσει σε επίπεδα πρωταθλητισμού, καθώς μέσα σε όλους τους τοπικούς αγώνες ήμουν μέσα στη πρώτη τριάδα, ήρθε στη ζωή μου ο σακχαρώδης διαβήτης. Και αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας νέας εποχής.
Να σας τον συστήσω: Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια χρόνια αυτοάνοση νόσος η οποία χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, είτε ως αποτέλεσμα ελαττωμένης ή μη έκκρισης ινσουλίνης είτε λόγω ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη. Οι κύριοι τύποι σακχαρώδους διαβήτη είναι ο διαβήτης τύπου 1, ο διαβήτης τύπου 2 και ο διαβήτης της κύησης.
Έτσι, δεκατριών χρονών βρέθηκα αγκαλιά με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 (ινσουλινοεξαρτώμενος). Από τότε όλα άλλαξαν, όλα άρχισαν να «μετράνε» και μπήκε στη ζωή μου το πρόγραμμα και η πρόληψη.
Πριν τη διάγνωση είχε προηγηθεί μια δίαιτα 2 μηνών γιατί είχα αποφασίσει να χάσω κιλά ώστε να έχω καλύτερες επιδόσεις στη ποδηλασία. Είχα συμβάλει και εγώ να γίνει η Ελλάδα η πρώτη χώρα σε παχύσαρκα άτομα στην Ευρώπη, όντας δεκατριών ετών και 92 κιλών. Τα έχασα όμως και όλα έδειχναν μια χαρά. Ήταν χειμώνας, Φεβρουάριος, μήνας περίεργος στη Ρόδο. Υγρασία, με τη μια μέρα να σκας από τη ζέστη και την άλλη να παγώνεις. Ήταν ημέρα Τρίτη που ξεκίνησε ο πυρετός. Πυρετό ανέβαζα μια φορά τα πέντε χρόνια, οπότε μου ήταν άγνωστος. Έκανα μπάνιο με καυτό νερό και πάλι κρύωνα. Πέρασε και η επόμενη μέρα έτσι.
Μετά από λίγο, κι αφού είχα χάσει ήδη 17 κιλά, αποφάσισα να σταματήσω τη δίαιτα. Ξεκίνησα να τρώω σοκολάτες μεγάλες και παραδόξως συνέχιζα να χάνω κιλά (πρώτο σημάδι, υψηλές καύσεις). Όσο προχωρούσαν οι μέρες ήθελα να κοιμόμουν περισσότερο (δεύτερο σημάδι, υπνηλία). Τρίτο και τελευταίο σημάδι πριν γίνει η διάγνωση ήταν η υπερβολική κατανάλωση νερού παράλληλα με την σχεδόν αμέσως αποβολή του στη τουαλέτα (γλυκοζουρία). Έγινε η διάγνωση Κυριακή.
Φόβος για το αύριο, τι έχω, πως θα είμαι και τι θα γίνει με τη ζωή μου. Τους δικούς μου τους έβλεπα να είναι αγχωμένοι παρά το ιατρικό τους επάγγελμα. Ο πατέρας μου, παιδοχειρουργός στο γενικό νοσοκομείο της Ρόδου είχε γνωρίσει αρκετές περιπτώσεις παιδιών που πρωτοεμφάνισαν σακχαρώδη διαβήτη, όχι όμως τον γιο του. Είναι πιο εύκολο να το βλέπεις σαν παρατηρητής και όχι στο παιδί σου. Αν και όλο το προσωπικό του νοσοκομείου με έκανε να νοιώθω ότι είμαι σπίτι μου, κάτι μέσα μου είχε αλλάξει.
Οι επόμενες μέρες ήταν πολύ περίεργες. Έπρεπε να με δει παιδοδιαβητολόγος στην Αθήνα και να μπει το πρόγραμμα της διατροφής μου. Παρέλειψα να πω ότι τη μέρα που διαγνώστηκα με την πάθηση, είχα σάκχαρο 764mg/dl με HbA1c 12,5, τη στιγμή που το φυσιολογικό είναι 80-120mg/dl. Οι μέρες που ακολούθησαν χαρακτηρίζονταν από άγχος και ένα μεγάλο ερωτηματικό «γιατί σε εμένα», «τι έκανα λάθος», «πως θα επηρεαστεί η ζωή μου», «πως θα επηρεαστούν οι προπονήσεις μου». Ήθελα κάποιο χρονικό διάστημα να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Τα νέα δεδομένα που ήταν τέσσερις φορές την ημέρα, τρυπήματα από ενέσεις ινσουλίνης και άλλες τέσσερις με έξι φορές τρυπήματα του δακτύλου για μέτρηση του σακχάρου που θα καθορίσει και τη δοσολογία. Επιπλέον πάντα είχα μαζί μου μπάρες δημητριακών ή/και χυμό και συχνά και τον μετρητή με το στυλό ινσουλίνης, ιδιαίτερα αν δεν ήξερα τι θα φάω εκεί που πηγαίνω. Από τότε έχουν υπάρξει άπειρες υπογλυκαιμίες και υπεργλυκαιμίες αλλά αυτά δεν με σταμάτησαν.
Η πρώτη διαφορά στο αθλητικό κομμάτι ήταν η εξής: τις Κυριακές που πηγαίναμε με την ομάδα τη μεγάλη μας βόλτα (120χλμ) πριν το διαβήτη χρειαζόμουν απλά νερό. Με το που ήρθε ο διαβήτης και ξαναγύρισα στην ομάδα, στην ίδια απόσταση χρειαζόμουν 3-4 μπάρες δημητριακών μαζί και χυμό λόγω υπογλυκαιμίας. Παρόλα αυτά δεν με σταμάτησε, μάλλον με έκανε να πεισμώσω ακόμα περισσότερο.
Αργότερα ήρθε το τρίαθλο και οι μεγάλες αποστάσεις. Λέγοντας μεγάλες εννοώ κολύμπι, ποδήλατο και τρέξιμο με συνολική απόσταση τα 226 χιλιόμετρα (Ironman distance), σε μία μέρα, με προσωπικό ρεκόρ φέτος τον Οκτώβριο στη Ρόδο (226 Ocean Lava Rhodes) όπου τερμάτισα 3ος γενικής και 1ος Έλληνας μεταξύ 29 ατόμων σε 11:49’. Οι μεγάλες αυτές αποστάσεις βέβαια εκτός του κινδύνου της υπογλυκαιμίας έφεραν και την ύπαρξη ηλεκτρολυτικών διαταραχών. Δηλαδή, την μεγαλύτερη αποβολή ηλεκτρολυτών (Na, K) μέσω του ιδρώτα, σε σχέση με αυτά τα άτομα χωρίς διαβήτη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την γρηγορότερη αφυδάτωση και τη δημιουργία του φαινομένου της κράμπας. Εκεί να δεις πειθαρχία και σωστό προγραμματισμό που θέλει…
Το μεγαλύτερο άγχος πριν τους αγώνες μου είναι αν θα έχω μαζί μου τη σωστή διατροφή κατά τη διάρκεια τους. Πρέπει να προσέξω τη κατανάλωση υδατάνθρακα αλλά και ηλεκτρολυτών. Έχω διαπιστώσει ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα θα πρέπει να έχω σάκχαρο κοντά στο 200mg/dl καθώς αν είναι πιο λίγο μπορεί εύκολα να μου κάνει υπογλυκαιμία, ενώ αν είναι περισσότερο μου προκαλεί αίσθημα βάρους στο κεφάλι, περίεργη και ίσως μη σωστή αναπνοή, ίσως περισσότερους παλμούς καθώς και μια θέληση για διούρηση. Μπερδεύτηκες; Φυσικό, σκέψου τώρα εμένα που αυτό είναι η καθημερινότητα μου.
Σε μερικά άτομα όλα αυτά θα φανούν υπερβολικά, ίσως και να είναι, αλλά έχω μάθει να κοιτώ μόνο τα θετικά- γιατί ναι υπάρχουν και τέτοια. Καταρχάς τα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη πρέπει να κινούνται και να αθλούνται για περισσότερους λόγους από τα άτομα που δεν έχουν την νόσο, καθώς με αυτό το τρόπο βελτιώνεται ο μεταβολισμός της γλυκόζης (για τους πιο ψαγμένους, υπάρχει αύξηση των GLUT-4 διακυτταρικών υποδοχέων με αποτέλεσμα οι ίδιες μονάδες ινσουλίνης που κάνεις να «πιάνουν» πιο καλά) και υπάρχει και μείωση της απαιτούμενης ινσουλίνης που θα πρέπει να εισαχθεί στον οργανισμό (καλύτερη ρύθμιση = πιο χαμηλή HbA1c).
Ευτυχώς πάντα ήμουν άνθρωπος πειθαρχημένος, προσπαθούσα να έχω πρόγραμμα, έβλεπα ότι λειτουργούσε. Πολλές φορές φοβήθηκα για υπογλυκαιμίες κατά τη διάρκεια αγώνα, ευτυχώς μόνο μία φορά έγινε και με «έσωσε» ένα τζελάκι που μου έδωσε ένας συναθλητής μου.
Ο μεγαλύτερος φόβος που έχω, είναι να πω σε άτομα που γνωρίζω για πρώτη φορά, πως έχω διαβήτη. Η έλλειψη γνώσης και η φοβία του διαφορετικού, καλά κρατεί ακόμη στην όμορφη χώρα μας.
Εβδομαδιαία προσπαθώ να κάνω 3-4 ώρες προπόνησης για συντήρηση της αερόβιας κατάστασης μου. Το να κάνεις προπονήσεις είναι από μόνο του δύσκολο και ο δικός μου λόγος είναι η δουλειά. Οι προπονήσεις που κάνω γίνονται κυρίως βράδυ στο γυμναστήριο, στο διάδρομο και το στατικό ποδήλατο καθώς δεν υπάρχει ο χρόνος για κάτι καλύτερο (οι προπονήσεις μου γίνονται γύρω στις 22:00-23:00 και αργότερα..). Τίποτα δεν είναι μη εφικτό αρκεί να το θες. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω.
Ο λόγος που ονομάστηκε έτσι αυτή η νόσος, είναι ότι παρομοιάζεται με το όργανο της γεωμετρίας καθώς εκεί που θα το ακουμπήσεις εκεί θα κάνει τον κύκλο, ακριβώς και χωρίς απόκλιση. Έτσι και στον διαβήτη θα πρέπει να έχεις σταθερό καθημερινό πρόγραμμα (διατροφής, άσκησης, κλπ) χωρίς να παρεκλίνεις, για μία υγιή ζωή. Ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι νόσος, είναι ένα εφόδιο που αν το χειριστείς σωστά και χωρίς φόβο θα έχεις μια σωστή και υγιεινή ζωή γιατί απλά θα έχεις πρόγραμμα!
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω οικογένεια και φίλους που με στηρίζουν σε ότι κάνω και φυσικά την τριαθλητική μου ομάδα Απόλλων Ρόδου, που χωρίς αυτή ίσως να μην είχα γνωρίσει την ομορφιά του τριάθλου. Τέλος την ομάδα τρεξίματος ΣΑΠΠΑΖ, που έχει έδρα τη περιοχή Ζωγράφου, η οποία με έχει αγκαλιάσει θερμά τόσα χρόνια που παραμένω στην Αθήνα.
Διαβάστε ακόμα: Κωστής Αντωνόπουλος: «Με το τρέξιμο μπορείς να ισορροπήσεις σώμα και πνεύμα»