Βασίλης Χαρίτος: το Ράλλυ Ακρόπολις που δεν θέλω να θυμάμαι

Παραφράζοντας τον Μποστ., το Evo των Georg “Lucky” Reitsperger και Βασίλη “Groucho” Χαρίτου σκίζοντας εις δύο τα νερά στο ποταμάκι της Παύλιανης. Ολίγον αργότερον εβυθίσθη (photo Γ. Γαϊτάνης).

Ένας Coelho δεν ήταν αυτός που είχε πει πως όταν θέλεις κάτι πολύ συνωμοτεί όλο το σύμπαν για να το πετύχεις; Μην ακούτε, ανοησίες. Οι Αγγλοσάξονες, για παράδειγμα, πάντα πιο μετρημένοι από τους Βραζιλιάνους, λένε: «A million things can go wrong. And probably will».

Ρήση που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο όσα συνέβησαν στο Mitsubishi Lancer Evo IV των Georg “Lucky” Reitsperger και Βασίλη “Groucho” Χαρίτο, εξ Αυστρίας και Ελλάδας ορμωμένων, στη δεύτερη συμμετοχή τους σε Ράλλυ Ακρόπολις, εν προκειμένω στο επετειακό «Χρυσό» 50ο Ράλλυ Ακρόπολις. Τα οποία, δίκην ημερολογίου, έχουν ως εξής:

Δευτέρα, 2/6/2003: Οδηγός και συνοδηγός, με ένα 4×4 Mitsubishi L200, ξεκινάμε από τη βάση μας στα Καστέλια για να «γράψουμε» τις 22 Ειδικές Διαδρομές στις συγκεκριμένες μέρες που έχει ορίσει η Οργάνωση. Κατηφορίζοντας μετά το Ελευθεροχώρι, διορθώνοντας τα γραπτά μου, αρχίζω ν’ ανακατεύομαι. Δια παν ενδεχόμενο αγοράζονται δραμαμίνες.

Τρίτη, 3/6: Πριν προλάβουμε να γράψουμε τις ΕΔ Παύλιανη και Στρώμη ξεσπάει δυνατό μπουρίνι με κεραυνούς και χαλάζι. Ανεβαίνοντας την Παύλιανη προς την Πυρά Ηρακλέους, το χώμα κρατάει καλά μέχρι τις Καταβόθρες, στο οροπέδιο της Οίτης. Όπου γίνεται «σαπούνι».

Φωτογραφία από τις χθεσινές δοκιμές όταν έβρεξε και πάλι στην Οίτη. Και δείχνει ακριβώς το τι αντιμετωπίσαμε το 2003 (photo Martin Prokop).

Με 20 km/h, όχι παραπάνω, αλήθεια, το τετρακίνητο pick-up φεύγει με το πλάι σαν σε slow-motion και ακουμπάει το 206 του συναγωνιστή Στέλιου Σταυριανουδάκη, που είχε ήδη κολλήσει στον πηλό, πριν καταλήξει και αυτό με τους αριστερούς του τροχούς στο χαντάκι στην άκρη του δρόμου.

Όπου και του μέλει να μείνει για τις επόμενες πέντε (5) ώρες. Παρά την τετρακίνηση, είναι αδύνατον να βγάλουμε το L200 από το χαντάκι. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το μετακινούμε μπρος-πίσω. Βγαίνω στη βροχή και, τσαλαβουτώντας στην παχιά λάσπη, περπατάω προς τα πίσω μπας και βρω σήμα για το κινητό.

Με τα πολλά, βρίσκω τον φίλο μας Herbie που, με το Nissan Navara το οποίο έχουμε για υποστήριξη είναι στα Καστέλια. Με τη βοήθεια και του Νίκου Πασσαλή της Οργάνωσης, ξεκολλάμε το Mitsubishi και μαζεύουμε και το Peugeot που απ’ το σπινάρισμα έχει μείνει από δίσκο. Όταν βγαίνουμε από την Παύλιανη είναι 11 το βράδυ. Παύλιανη και Στρώμη μένουν στ’ άγραφα.

Τετάρτη, 4/6: Τελειώνουμε το γράψιμο των υπολοίπων ΕΔ – ούτε σκέψη βέβαια πλέον για δεύτερο πέρασμα για επαλήθευση. Το βράδυ, σε μια ταβέρνα [«Πελαργός» νομίζω πως λεγόταν] στη Μαριολάτα, μεταφράζω από τα γερμανικά 50(!) σελίδες σημειώσεις για τις ΕΔ Παύλιανη και Στρώμη από προηγούμενα Ράλλυ Ακρόπολις – ο Θεός βοηθός.

Πέμπτη, 5/6: Στον Τεχνικό Έλεγχο στη Λαμία, οι τεχνικοί έφοροι, ψηλαφώντας το roll-cage και διυλίζοντας τον κώνωπα, ανακαλύπτουν λίγα χιλιοστά κενού τα οποία απαιτούν να συγκολληθούν πριν από την εκκίνηση, κάτι εξαιρετικά δύσκολο μιας και πρέπει να τρυπηθεί από πάνω η οροφή του Evo σε δύο σημεία.

Στο μεταξύ, το GPS με το οποίο εφοδιάζονται υποχρεωτικά όλες οι συμμετοχές του Ράλλυ δεν αναγνωρίζει ότι δορυφόροι υπερίπτανται της Λαμίας και χάνουμε άλλες δυο ώρες περιμένοντας στο λιοπύρι χωρίς κανείς από την Οργάνωση να μοιάζει να ενδιαφέρεται.

Ευτυχώς, ο Γιώργος Πετρόπουλος, μηχανικός μας για τον αγώνα, βρίσκει λύση για την συγκόλληση του roll-cage η οποία μπορεί να γίνει όμως μόνο πίσω στην Αθήνα. Πράγματι, η δουλειά γίνεται στη Λυκόβρυση, στο εργαστήρι ενός Γιώργου Λύκου [στη Λυκόβρυση ο Λύκος, πού αλλού;], σε χρόνο dt. Δεν πιστεύω στα μάτια μου.

Έτσι, ενώ Carlos (Sainz), Tommi (Mäkinen) και Σία χαριεντίζονται ξεκούραστοι κάτω από την Ακρόπολη, εμείς φοράμε αγχωμένοι τις φόρμες μας στα χωράφια της Μεταμόρφωσης. Όπου ανακαλύπτω πως, από την αχρηστία, οι σόλες των αγωνιστικών μου παπουτσιών ξεκολλάνε – τα Westover έχουν μετατραπεί σε γκέτες. Τρέμω στη σκέψη μήπως κληθώ να βγω ξυπόλητος απ’ το αυτοκίνητο στη ράμπα της εκκίνησης.

Στον δρόμο για την Ακρόπολη πέφτουμε σε πορεία στη Σταδίου. Αγωνιζόμαστε να φτάσουμε έγκαιρα στην εκκίνηση μέσα από στενά και καβαλώντας πεζοδρόμια. Τα καταφέρνουμε στο παρά πέντε. Αργότερα, οι σκηνές με τις χιλιάδες κόσμου στο δρόμο μετά την εκκίνηση στην Ακρόπολη είναι πρωτόγνωρες.

Παρασκευή, 6/6: Η μεγάλη μέρα! Επιτέλους, αντί για 37 πράγματα τώρα θ’ αρχίσω να σκέφτομαι και να ανησυχώ μόνο για ένα – πώς θα φτάσουμε αξιοπρεπώς στον τερματισμό.

Φτάνουμε στην Ακρόπολη στο παρά πέντε μέσα από στενά και καβαλώντας πεζοδρόμια. Τρέμω στη σκέψη μήπως κληθώ να βγω στη ράμπα της εκκίνησης χωρίς σόλες στα παπούτσια (photo Γ. Γαϊτάνης).

Φεύγουμε απ’ το σέρβις στη Λαμία. Στην έξοδο, πρέπει να γεμίσουμε το αυτοκίνητο με την ίδια για όλους βενζίνη [από έναν προμηθευτή AWF, αν θυμάμαι καλά]. Στα άλλα αυτοκίνητα η διαδικασία παίρνει 3’. Σε μας 33’. Στην κυριολεξία. Η αντλία της AWF έχει φουσκώσει το αλουμινένιο ρεζερβουάρ ασφαλείας του Evo τόσο που αρχίζει να πετάει τις βίδες του. Αν σκάσει, το μπαμ θ’ ακουστεί στην Άμφισσα. Τελικά, μας βάζουν βενζίνη με μπιτόνι και χωνί. Να τη βράσω την τεχνολογία…

Ανεβαίνουμε τον Μπράλο προς την 1η ΕΔ, αυτή την άτιμη την Παύλιανη, με την ψυχή στο στόμα και με δεκάδες αυτοκίνητα θεατών απέναντι. «Καπελωνόμαστε» μόλις 8’, αν θυμάμαι καλά. Στο κοντρόλ, μας στέλνουν άρον-άρον στην αφετηρία της ΕΔ – ποτέ δεν παίρνουμε το τρίλεπτο που δικαιούμαστε.

Εκλιπαρούμε τον αφέτη της ΕΔ για καινούργιο χρόνο, ένα ακόμα λεπτό, για να προλάβουμε να δεθούμε σωστά και να βάλουμε κράνη. Με το ρολόι να τρέχει σαν να έχουμε ήδη ξεκινήσει, αρνείται επιδεικτικά και [ο γελοίος, τη θυμάμαι ακόμα τη χαιρέκακη φάτσα του] έχει το θράσος μετά να ισχυριστεί στην Αλυτάρχη [που και τότε, όπως και φέτος, ήταν η Ανίτα Πασσαλή] ότι φτάσαμε ήδη δεμένοι στην αφετηρία και λυθήκαμε επίτηδες(!) για να πάρουμε το λεπτό και να γλιτώσουμε τη σκόνη του προηγούμενου.

Όπως ήταν φυσικό, ξεκινάμε την ΕΔ με την ψυχολογία και, σημαντικότερα, τη συγκέντρωση στο ναδίρ – ό,τι χειρότερο για αγώνα. Η ανάρτηση του Evo ισοπεδώνει τις φυτευτές πέτρες στο ανέβασμα για την Πυρά και τα Pirelli δεν καταλαβαίνουν ούτε από σκόρπιες κοτρόνες, ούτε από τις ροδιές που έσκαψαν νωρίτερα τα μπροστοκίνητα 1.600άρια. Οι σημειώσεις δείχνουν σωστές.

Στο 13ο χιλιόμετρο, μετά τα νερά στο ποταμάκι, εκεί που οι κλειστές στροφές μέσα στο δάσος αρχίζουν να διαδέχονται η μια την άλλη και ούτε ανάσα δεν προλαβαίνεις να πάρεις από το διάβασμα, διαβάζω “L2- into R2- long (= Αριστερή 2 μείον σε Δεξιά 2 μείον διαρκείας).

Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν το βάλαμε κάτω. Επιβράβευση ήταν η 3η θέση Γενικής Κατάταξης στο Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις του 2016. Εδώ με τους νικητές του αγώνα, Ιταλούς “Pedro”-Baldaccini, στον τερματισμό στο Ναύπλιο (photo αρχείο ΒΧ).

Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς του ήρθε του Georg να ρωτήσει στην ενδοσυνεννόηση “No cut?” (= χωρίς δηλαδή «μπούκα» στο εσωτερικό της στροφής;). Πριν προλάβω ν’ απαντήσω, ούτε κι εγώ ξέρω τι, το Evo γλιστράει στη λάσπη της κλειστής δεξιάς στροφής, κρεμάει τους δυο αριστερούς του τροχούς στην πλαγιά και –ευτυχώς– ακουμπάει σ’ ένα δέντρο, με τους δεξιούς τροχούς στον αέρα.

Πετάγομαι έξω [τρόπος του λέγειν το «πετάγομαι», μιας και η δική μου πλευρά κοιτούσε τον ουρανό, εκείνη του Georg τη ρεματιά] και, αποφεύγοντας τα επόμενα αυτοκίνητα, τρέχω καμιά 300αριά μέτρα προς τα πίσω για βοήθεια. Ψυχή… Ξανά πίσω στο αυτοκίνητο και άλλα 300 μέτρα προς την άλλη κατεύθυνση μήπως βρω θεατές για να βοηθήσουν. Ερημιά…

Η καρδιά μου έχει «ανηφορίσει» και τα μηνίγγια μου πάνε να σπάσουν μέσα στο κράνος. Θυμάμαι πώς χάσαμε τον μακαρίτη τον Recalde και τα παρατάω. Έχει άλλωστε ήδη περάσει κάμποση ώρα. Ο Georg έρχεται δίπλα μου: “I’m sorry, Vassili”. Σχεδόν βουρκώνουμε…

Λίγο αργότερα, ο ουραγός γερανός της Οργάνωσης κάνει μια έτσι και μας βάζει πάλι στον δρόμο. Έτσι απλά. Όσο απλά πήγαν στο βρόντο κόποι και έξοδα μηνών.

Σάββατο, 7/6: Βρίσκω τους συνήθεις ύποπτους φίλους και παίρνουμε τα βουνά για να παρακολουθήσουμε άλλο ένα Ακρόπολις απ’ έξω. Ποτέ πια από μέσα!

Κυριακή, 8/6: Ή τουλάχιστον έτσι είπα τότε. Γιατί μετά το πήρα ανάποδα. Προσωπικά. Εγώ εναντίον Ράλλυ Ακρόπολις! Σε κλειδωμένο κλουβί! Χωρίς γάντια! Έστω και στο Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις.

ΥΓ Τα χρόνια που ακολούθησαν, πάντα δίπλα στον Georg, τερματίσαμε 4οι Γενικής Κατάταξης στο Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις του 2007, μ’ ένα BMW 2002, και 3οι Γενικής Κατάταξης σ’ εκείνο του 2016, μ’ ένα Volkswagen Golf GTI Mk2.

ΥΓ2 Μια έκδοση της παρακάτω ιστορίας είχα γράψει στο περιοδικό Drive που τότε διεύθυνα, πριν από 18(!) χρόνια. Την είχα φυλάξει για να σας τη διηγηθώ τώρα, λίγο διαφορετικά, γιατί τότε ήσασταν μικροί και δεν θα την είχατε διαβάσει.

Διαβάστε ακόμα: Βασίλης Χαρίτος. Με την ομάδα της Peugeot στο Ράλλυ Ακρόπολις του 1980.

TAGS :
αυτοκίνητο Βασίλης Χαρίτος Ράλλυ Ακρόπολις

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook