Πέρασα 10 ώρες σαν δόγης στη Βενετία

Η Βενετία είναι από τις λίγες πόλεις που αξίζει να κάνεις όλα τα κλισέ που θα βρεις στους τουριστικούς οδηγούς. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Moyan Brenn)

Σε γενικές γραμμές δεν με θεωρεί κάποιος ιδιαίτερα ιδιότροπο και περίεργο άνθρωπο, αλλά -όπως και να το κάνουμε- έχω και εγώ μερικά κολλήματα. Όπως ότι δεν μου αρέσει να κάνω πράγματα που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Για παράδειγμα, όταν το 89% του πληθυσμού τρελαίνεται με μια τηλεοπτική σειρά (τύπου Walking Dead, Breaking Bad κ.ο.κ.) εγώ θα σφυρίξω αδιάφορα μέχρι να τελειώσει και τότε ίσως να την δω.

Ξέρω, δεν είναι και ιδιαίτερα φυσιολογικό αυτό και δεν το κάνω επίτηδες, αλλά μου βγαίνει σαν φυσική αντίδραση. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Κάπως έτσι, λοιπόν, ήταν η σχέση μου με τη Βενετία: όσες φορές κι αν είχα πάει Ιταλία για διακοπές, από την Πόλη των Καναλιών δεν πέρασα. Πότε δεν με έβγαζε ο δρόμος, πότε δεν με έβγαζαν τα λεφτά, πότε «που να τρέχουμε τώρα;»
η ουσία ήταν ότι στο τέλος στη Βενετία δεν πήγαινα.

Άσε που ουκ ολίγες φορές είχα ακούσει από γνωστούς μου ότι «σιγά τώρα και τι είναι η Βενετία, μια υπερεκτιμημένη ακριβή πόλη, που ΟΚ ωραία, αλλά και τι να δεις, άσε που με τα κανάλια βρωμάει όλη την ώρα». Άνθρωπος είμαι και εγώ, επηρεάστηκα. Λίγο το έχεις;

Φέτος όμως αποφάσισα να κάνω την «επανάστασή μου». Βλέπετε βρέθηκα για τις γιορτές στην Ιταλία και συγκεκριμένα στη Μπολόνια, έτσι όταν έπεσε η ιδέα να πάμε μια μονοήμερη από Βενετία μεριά, δεν είπα όχι. Ευκαιρία ήταν: στη Μπολόνια θα μέναμε 10 ημέρες, η Βενετία είναι «δίπλα» σχεδόν (δύο ωρίτσες με το τρένο), τα εισιτήρια φτηνά και ο καιρός ιδανικός για τέτοιες βόλτες – δηλαδή ηλιοφάνεια με μηδέν βαθμούς. Γιατί όχι;

Η γέφυρα Ριάλτο, από τις πιο εντυπωσιακές της Βενετίας. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr jcb2u)

Ζήσε σαν πραγματικός τουρίστας (αξίζει τον κόπο)

Όσο κι αν δεν είμαι φαν του να τριγυρνάω σε μέρη που βρίσκονται σε όλους τους ταξιδιωτικούς προορισμούς στην κατηγορία «μην χάσεις», στη Βενετία δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Όχι ότι θα σε παρασύρει ο κόσμος, αλλά πραγματικά αξίζει να δεις τα πιο κλισέ τουριστικά σημεία της πόλης.

Λοιπόν, αν μένεις σε κάποια άλλη πόλη, η συμβουλή μου είναι ότι πρέπει να πας με τρένο στη Βενετία, για δύο λόγους: 1. επειδή θα βρεις φθηνά εισιτήρια και 2. επειδή η εικόνα που θα αντικρίσεις βγαίνοντας από τον σταθμό και βλέποντας την πόλη, θα χαραχθεί για πάντα στο μυαλό σου. Είναι μια από τις πιο όμορφες στιγμές και αξίζει να τη ζήσεις. Από εκεί και πέρα αρχίζει το παιχνίδι «ανεβαίνω γεφυράκι, κατεβαίνω γεφυράκι» και όπου βλέπεις τον κόσμο να πηγαίνει από πίσω και εσύ.

Διαβάστε ακόμα: Στο Μιλάνο η κουλτούρα είναι τρόπος ζωής

Προορισμός; Η πλατεία του Αγίου Μάρκου. Μην αγχωθείς, σε κάθε γωνία υπάρχουν ταμπέλες και δεν γίνεται να χαθείς. Ναι, θα περάσεις μέσα από μικρά, περίεργα και κλειστοφοβικά στενάκια, αλλά μην τρομάξεις. Έχεις στόχο. Και η πλ. του Αγίου Μάρκου θα στο ξεπληρώσει καθώς είναι εντυπωσιακή – τόσο όσο έχεις δει στις καρτ ποστάλ. Μαθήματα αρχιτεκτονικής και πολιτισμού, με τον καθεδρικό ναό να σε καθηλώνει. Το νου σου, όπως περπατάς και χαζεύεις μην σου μπει κανένα selfie stick στο μάτι, που οι περισσότεροι τα κρατούν λες και είναι φωτόσπαθο!

Το Cafe Florian είναι ένα από τα πιο παλιά καφέ της Ευρώπης.

Αφού βρέθηκες εκεί, αξίζει να τον κόπο να δεις το Cafe Florian. Πρόσεξε αυτό που λέω: να δεις και ουχί να κάτσεις, καθώς σε μια κριτική διάβασα ότι ένας τύπος πλήρωσε 80 ευρώ για 3 καφέδες και ένα γλυκό. Όμως είναι το πιο παλιό καφέ της Βενετίας και ένα από τα πιο παλιά της Ευρώπης, αγαπημένο στέκι όλων των μεγάλων διανοούμενων και καλλιτεχνών της πόλης. Λέγεται ότι ο Σταντάλ εκεί πληροφορήθηκε την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό.

Φυσικά μετά την πλατεία του Αγ. Μάρκου, αξίζει να βγεις στην «παραλιακή» πλευρά (όπως λέω εγώ, δεν νομίζω ότι ισχύει στη Βενετία αυτή η έκφραση) και να περπατήσεις ανάμεσα στα δεκάδες μαγαζάκια και την λιμνοθάλασσα. Φυσικά μην ξεχάσεις να θαυμάσεις το Palazzo Ducale, τη γέφυρα των στεναγμών, να περάσεις από τη γέφυρα Ριάλτο, αλλά και να επισκεφτείς το Cà d’Oro.

Το Paradiso Perduto είναι το μέρος που όλοι οι ντόπιοι θα σου πουν ότι αξίζει να πας για φαγητό.

Η άλλη πλευρά της Βενετίας

Βέβαια, όπως είπαμε, αυτή η βόλτα είναι ωραία για να ζήσεις την πόλη σαν τουρίστας. Από εκεί και πέρα, αξίζει να ψάξεις την άλλη πλευρά της Βενετίας – αυτήν που δεν υπάρχει με μεγάλα γράμματα στους τουριστικούς οδηγούς. Όπως η περιοχή Cannaregio.

Δεν είναι τόσο τουριστική όσο η San Marco, αλλά αξίζει να την τριγυρίσεις. Όλα τα λεφτά είναι η τεράστια υπαίθρια αγορά της, όπου μπορείς να βρεις από ιταλικές λιχουδιές μέχρι… ρούχα (θα σας έλεγα να μείνετε στις ιταλικές λιχουδιές). Μπορείς να πειραματιστείς και να περάσεις μικρές γεφυρούλες, που θα σε βγάλουν σε άλλες μικρές γεφυρούλες και να χωθείς σε στενά ακολουθώντας το ένστικτό σου. Μην ανησυχείς, δεν θα χαθείς, απλά να έχεις λίγο το νου σου μην ξεχαστείς.

Και επειδή η βόλτα ανοίγει την όρεξη, στην περιοχή Cannaregio θα βρεις και μερικές εξαιρετικές επιλογές. Οι ντόπιοι προτείνουν με κλειστά μάτια το Paradiso Perduto. Φθηνό, με υπέροχο ιταλικό φαγητό, που αν κάνει και καλό καιρό, θα πιάσεις τραπεζάκι δίπλα στο κανάλι και θα απολαύσεις τη μέρα. Αν πάλι θέλεις κάτι πιο… παραδοσιακό τότε όλα τα λεφτά είναι η La Cantina.

Κρασί στο όρθιο έξω από το Bacareto da Lele, είναι όλα τα λεφτά.

Μπορεί εξωτερικά να μην σου γεμίσει το μάτι, αλλά κάνε την κίνηση και μπες: μικρός, ζεστός χώρος, όπου το ξύλο κυριαρχεί, με λίγα τραπέζια, αλλά υπέροχο φαγητό και ωραία λίστα ποτών. Θέλεις κάτι να τσιμπήσεις; Θα βρεις από πιάτα ζυμαρικών και κρεάτων, έως ζεστές σούπες. Γνώμη μου είναι πάντως να πάρεις μια πιατέλα με αλλαντικά και τυριά, μαζί με κρασί. Και θα χορτάσεις και θα το ζήσεις σαν Ιταλός και μεταξύ μας ο υπεύθυνος για τις πιατέλες είναι πραγματικός καλλιτέχνης.

Αν είσαι πιο παιδί της παμπ (που δεν βρίσκουμε τον λόγο από τη στιγμή που δεν είσαι στο Λονδίνο) κατά έναν περίεργο τρόπο στην περιοχή Cannaregio θα βρεις 2-3 παμπ – κάποιες πιο τουριστικές αφιερωμένες στους Άγγλους, κάποιες πιο… ύποπτες που καλό είναι να πας παρέα με Ιταλούς. Απλά λέω.

Αριστερά: Τα στενά της Βενετίας, πολλές φορές είναι πάρα πολύ… στενά. Δεξιά: Στο Bacaro Jazz bar παρέα με ένα κοκτέιλ και κοιτάζοντας τα σουτιέν στο ταβάνι.

Για τον επίλογο όμως κράτησα τα καλύτερα. Έχοντας πάρει τον δρόμο πίσω για τον σταθμό των τρένων, κάνε μια στάση -έστω και για μισή ώρα- στο Bacaro Jazz bar. Να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν είναι και τόσο jazz bar, καθώς όταν πήγα εγώ έπαιζε σερί Dire Straits. Όμως θεωρείται ένα από τα καλύτερα μπαρ της πόλης, το ταβάνι του είναι διακοσμημένο με σουτιέν (!) και αξίζει να δοκιμάσεις ένα από τα περίεργα κοκτέιλ του (10 ευρώ κάνουν, μην τρελαθείς). Για παράδειγμα εγώ πήρα το Miles Davis και ήταν υπέροχο.

Τέλος, ό,τι και να κάνεις, μην ξεχάσεις να πας από το Bacareto da Lele. Είναι ένα μικροσκοπικό μπαρ, 5 λεπτά από τον σταθμό, που δεν έχει να κάτσεις μέσα παρά μόνο στα δύο βαρέλια που βρίσκονται έξω από το μαγαζί και σερβίρει κρασί σε μικρό ποτήρι και μικρές ποικιλίες. Γιατί να πας; Επειδή το κρασί κάνει από 0,60 έως 0,90 ευρώ και είναι το μέρος όπου θα πιάσεις κουβέντα με αγνώστους λες και γνωρίζεστε χρόνια. Ναι, στο το Bacareto da Lele όλοι έχουν μια ωραία αύρα και διάθεση.

Το μόνο μειονέκτημα; Την ώρα που το τρένο φεύγει από τη Βενετία, ξέρεις ότι θα σου λείψει. Έως την επόμενη φορά τουλάχιστον.

Διαβάστε ακόμα: Το Άμστερνταμ δεν είναι μόνο coffee shops, αλκοόλ και πάρτι

TAGS :
βενετία γέφυρα γόνδολα Σαν Μάρκο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook