Δεν υπάρχει άντρας που δεν έχει παρακολουθήσει στη ζωή του μια -τουλάχιστον- ταινία πορνό. Εδώ, η πορνοστάρ Stoya.

Εμείς οι 40 plus είμαστε σαν τους τελευταίους των Μοϊκανών. Προλάβαμε «δύο έργα» σεξ στην Ομόνοια τότε που ήταν ακόμη ύψιστη πράξη ανδρειοσύνης να μπεις σε εκείνα τα άντρα της ακολασίας όπου πήγαιναν μοναχικοί που δεν έβρισκαν τη θαλπωρή της γυναικείας αγκαλιάς, ομοφυλόφιλοι προς άγραν περιπέτειας και πιτσιρικάδες που αναζητούσαν του ίμερου τις φρεναπάτες.

Είμαστε εμείς που όταν εμφανιζόταν το όνομα Milly D’ Abbraccio (γυναίκα που πρέπει να είχε την κοψιά και της συμπεριφορά μιλφ από τα 20 της) στους τίτλους κάποιας παλιάς ιταλικής ταινίας πορνό, είχε την ίδια κρουστική δύναμη με τη θεϊκή παρουσία της Σιλβάνα Μαγκάνο σε ταινία του Βισκόντι.

Τότε η πορνογραφία ήταν μια συνωμοσία που έλεγε και ο Χατζιδάκις, ένα εκτροφείο παθών εξ αποστάσεως. Αυτό που τα κορίτσια της εποχής με αιδημοσύνη κλείδωναν ως κόρη οφθαλμού, οι ιέρειες της επαγγελματικής κλινοπάλης μάς το προσέφεραν αφειδώς και δίχως δεύτερη σκέψη. Δεν ζητούσαν δέσμευση, δεν έβαζαν όρους, δεν σε υποχρέωναν να δηλώσεις ιερή πίστη στα νάματα της αιώνιας σχέσης.

Είμαστε χθόνιοι – χώμα από το χώμα. Είμαστε πρώτα και κύρια ύλη που σκορπιέται. Τα συναισθήματα είναι αποτέλεσμα της έλλογης φύσης μας. Το ζώο πάντα προηγείται.

Αν υπήρξε μέσα μας ηθική βλάβη στις τόσες φορές που είδαμε ως πιτσιρικάδες ταινίες πορνό; Η ηθική είναι το μεροκάματο των στερημένων κι αν έχεις διαβάσει λίγο Νίτσε μάλλον την αφήνεις στην άκρη, δεν μετέχει στη συζήτηση. Μπορεί να υπάρχει ως αίσθηση, αλλά πάντα μετά το πέρας της παρακολούθησης. Όσο είσαι μέσα στην κατάσταση (όλος μάτια, στόμα, σώμα, ύλη) δεν γίνεται να σκεφτείς το «κακό» (;) που μπορεί να προκαλείς στον εαυτό σου όντας μαθητής του «τηλεοπτικού» έρωτα.

Παρεμπιπτόντως: θα συμφωνήσω απόλυτα με τον φίλο ποιητή Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο που λέει πως η αγάπη κι ο έρωτας δεν είναι οι αναλλοίωτες συνθήκες του ανθρώπου. Θα προσέθετα πως είναι «ετερογενή συναισθήματα» (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός). Δεν έχουν την πρωταρχική δύναμη που διαθέτει η καύλα. Είμαστε χθόνιοι – χώμα από το χώμα. Είμαστε πρώτα και κύρια ύλη που σκορπιέται. Τα συναισθήματα είναι αποτέλεσμα της έλλογης φύσης μας. Το ζώο πάντα προηγείται.

Ας το ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν: δεν υπάρχει άντρας που δεν έχει παρακολουθήσει στη ζωή του μια ταινία πορνό (μία;). Όπως και δεν υπάρχει γυναίκα που δεν έχει κάνει το ίδιο. Κι αν δεν το έχει κάνει (λόγω ταμπού;) το έχει σίγουρα φαντασιωθεί. Έτσι για να μην πιστεύουμε πως τέτοιου είδους πράξεις είναι μόνο αντρικό γνώρισμα.

Επιστρέφοντας στο ηθικό μέρος του ζητήματος: δεν είμαι σίγουρος πως οι σημερινοί νέοι (καίτοι γαλουχημένοι με τα χριστιανικά ιδεώδη – άρα, στενεμένοι συναισθηματικά) εξακολουθούν να αισθάνονται άσχημα όταν βλέπουν βίντεο στα γνωστά «xxx» σάιτ που βρίθουν στο Διαδίκτυο. Ενδεχόμενα να μην κουβαλούν τις δικές μας ενοχές. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη.

Υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται περισσότερο άσχημα όταν παρακολουθούν εν κρυπτώ ταινίες πορνό, παρά αν απατήσουν το ταίρι τους.

Από την άλλη, υπάρχει η βεβαιότητα πλέον πως ο κόσμος της πορνογραφίας είναι ένας σκληρός κόσμος όπου σταχανοβίτες του σεξ διαλύουν τα σώματά και της ψυχές τους για δική μας ευχαρίστηση. Αν έχεις μια κάποια κοινωνική ευαισθησία δεν γίνεται να μην ενδιαφερθείς για τις τύχες αυτών των πρωταγωνιστών. Ναι, κάποιοι καταλήγουν στις ουσίες και την κατάθλιψη. Είναι μια άλλη ιστορία αυτό; Ναι, είναι. Διότι εμείς βλέπουμε πάντα το αποτέλεσμα κι όχι τι συμβαίνει πίσω από τις κάμερες. Μάς αφορά η εικόνα και ουχί το τίμημά τους.

Το δικό μας τίμημα, άλλωστε, είναι διαφορετικό. Είναι οι ενοχές ότι πήρες μέρος σε μια πράξη επίμεμπτη. Και μάλιστα δίχως καν να μετέχεις ενεργά ως πρωταγωνιστής. Κι αυτό είναι το εντελώς παράδοξο. Υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται περισσότερο άσχημα όταν παρακολουθούν εν κρυπτώ ταινίες πορνό, παρά αν απατήσουν το ταίρι τους. Ίσως διότι στην πρώτη περίπτωση, εντελώς ξένοι από άλλη παρουσία, μόνοι με τον εαυτό τους, είναι σε θέση να φέρουν στην επιφάνεια όλες τις σκότιες και μύχιες φαντασιώσεις τους.

Για να το πω αλλιώς: αν είναι να παρακολουθήσεις σε μια ταινία πορνό αυτά που θεωρητικά και πρακτικά μπορείς να κάνεις κι εσύ, τότε η πράξη της αποθέωσης καταλήγει σε μια άδεια πρακτική μίμησης του ιδίου πράγματος. Τζίφος η φαντασίωση.

Αν υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τον εθισμό από την ευγενή παρακολούθηση είναι ο ρυθμός με τον οποίο βουτάς στην ροζ άβυσσο του πορνό. Τουτέστιν αν είσαι πορνοδίαιτος (sic). Δεν χωράει αμφιβολία: αν το κάνεις καθημερινά και μάλιστα επί πολλές ώρες, σε σημείο μανίας, τότε, ναι, ενδέχεται να χρειάζεσαι ιατρική βοήθεια. Το μέτρο είναι πάντα μια συνθήκη απαράβατης ισχύος.

Αν το κάνεις με τα χρόνια για την ιδέα του πράγματος, για να ξεφεύγεις από την ισορροπία της καθημερινότητας και για να θυμάσαι πού και πού πώς είναι να κάνεις εφηβικές σκανταλιές πίσω από την πλάτη των άλλων, δεν νομίζω πως υπάρχει θέμα ηθικής και ψυχικής βλάβης.

Διαβάζω σε διάφορα σάιτ πως ένας ασφαλής τρόπος για να μην θεωρείται η παρακολούθηση πορνό ταινιών βέβηλη πράξη είναι να τις παρακολουθείς με το έτερον ήμισυ ή να μην επιλέγεις πράγματα που αντίκεινται στα παραδεδεγμένα όρια της κοινής ηθικής.

Το πρώτο έχει ενδιαφέρον αρκεί να μην καταλήξει σε μιαν ακόμη συζυγική νόρμα διότι τότε χάνει την άγρια ομορφιά του. Το δεύτερο είναι δεκτό, αλλά δύσκολα «εφαρμόσιμο» κρίνοντας από την ευρεία γκάμα των σεξουαλικών προτιμήσεων μπορεί να έχεις κανείς.

Εντέλει, ως ενήλικες, έχουμε τη δυνατότητα της επιλογής γνωρίζοντας μάλιστα και τις επιπτώσεις – γνώση που μας έλειπε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες. Τι είναι καλύτερο, να ξέρεις ή να μην ξέρεις; Να έχεις δεύτερες σκέψεις ή να παρακολουθείς ανεπεξέργαστος (σκέτη raw power) μια τέτοια ταινία; Δεν θέλω να σκεφτώ καν την απάντηση των λογής ηθικολόγων.

 

Διαβάστε ακόμα: Άκης Τεμπερίδης – «Έτσι θα ξεπεράσεις τους φόβους σου».

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top