Ο ΝΙΚΟΣ
Ο Νίκος είναι ο πατέρας που ήθελε να κάνει εφέ στο δρόμο για το μαιευτήριο, πατώντας κόρνα και οδηγώντας όπως είχε δει να κάνουν στις ταινίες, όταν ο Ντέιβιντ αποφάσισε να γεννηθεί ενάμιση μήνα νωρίτερα από το κανονικό.
Είναι ο πατέρας που τρόμαξε όταν είδε την μπλε πατούσα του γιου του όταν γεννήθηκε, γιατί δεν ήξερε ότι παίρνουν το αποτύπωμα του μωρού και νόμιζε ότι κάτι είχε το παιδί.
Είναι ο πατέρας που ήταν πάντα αισιόδοξος όταν περιμέναμε έξω από την εντατική με άλλους ανήσυχους γονείς, ντυμένοι με ποδιές και μάσκες, για να δούμε για μισή ώρα τα παιδιά μας, διασωληνωμένα και ολομόναχα μέσα σε μια θερμοκοιτίδα.
Είναι ο πατέρας που τάιζε πάντα τον Ντέιβιντ στο γερμανικό ωράριο, γιατί ήθελε να περνάνε λίγη ώρα οι δυο τους ακούγοντας μουσική.
Είναι ο πατέρας που δέχτηκε να κάνει το παιδί του περιτομή –μια κάπως άγρια διαδικασία για όποιον δεν είναι συνηθισμένος‒, υποστηρίζοντας απόλυτα τα ήθη μιας άλλης θρησκείας και κουλτούρας, γιατί δεν ήθελε ο γιος του «να έχει την παραμικρή σχέση με τον Χριστόδουλο!».
Είναι ο πατέρας που τον κοίμιζε μπρούμυτα στο στήθος του. Ακόμη προσπαθεί να τον αγκαλιάσει με αυτόν τον μωρουδιακό τρόπο, με αποτέλεσμα ο Ντέιβιντ να αντιδρά και όλο αυτό να καταλήγει σε ένα άκρως διασκεδαστικό παιχνίδι. Για εκείνους.
Είναι ο πατέρας που του έλεγε –πριν καλά καλά μιλήσει το παιδί‒ ότι πρέπει πάντα να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του.
Είναι ο πατέρας που τον ενθάρρυνε να πηγαίνει πιο ψηλά, πιο μακριά, πιο ριψοκίνδυνα, πιο ανεξάρτητα, κάθε φορά που χοροπηδούσε στα φουσκωτά του Avenue.
Είναι ο πατέρας που τον παίρνει κάθε Σάββατο να παίξουν μπάσκετ και μετά να πιουν μια σοκολάτα στο αγαπημένο τους «Petite Fleur» στο Χαλάνδρι.
Είναι ο πατέρας που έμαθε να ελέγχει τις προσδοκίες του για τον γιο του και να ξεχωρίζει ποιες αφορούν τα δικά του απωθημένα.
Είναι ο πατέρας που συνειδητοποίησε –ευτυχώς‒ ότι μπορεί η σχέση του με το γιο του να είναι διαφορετική από εκείνη που είχε ο ίδιος με τον πατέρα του και, σε κάποια σημεία, και βελτιωμένη.
Ο Νίκος είναι ο πατέρας που απολαμβάνει την παρέα του γιου του, περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου.
Ο ΝΤΕΪΒΙΝΤ
Ο Ντέιβιντ είναι ο γιος που έκανε πατέρα τον Νίκο.
Είναι ο γιος που πρώτα λάτρεψε τον πατέρα του και μετά τη μητέρα του.
Είναι ο γιος που έβαψε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο το μηλαράκι στο καινούργιο Mac Book Pro του μπαμπά του και την έβγαλε καθαρή.
Είναι ο γιος που έχει την ίδια εμμονή με τα αυτοκίνητα που είχε και ο πατέρας του ως παιδί.
Είναι ο γιος που έμαθε ποδήλατο με την πρώτη –αλλά πιο «πρώτη» δεν έχει‒, κάνοντας τον πατέρα του να διηγείται το κατόρθωμα ως την πιο συγκλονιστική ιστορία του κόσμου.
Είναι ο γιος που όταν η γκρίνια του ξεπεράσει τα όρια, μόνο η φωνή του πατέρα του μπορεί να τον συνεφέρει.
Είναι ο γιος που στην τελευταία φωνή του πατέρα του, με ρώτησε «μαμά, γιατί με γέννησες;». Και απευθυνόμενος στον μπαμπά του «…για να μου φωνάζεις εσύ;».
Είναι ο γιος που έχει το χιούμορ του μπαμπά του.
Είναι ο γιος που δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες του πατέρα του στα πράγματα που δεν τον ενδιέφεραν.
Είναι ο γιος που ξεπέρασε τις προσδοκίες του πατέρα του στα πράγματα που τον ενδιέφεραν.
Είναι ο γιος που αποφάσισε να γίνει Ολυμπιακός, ενώ ο πατέρας του είναι ΑΕΚ και ο παππούς του Παναθηναϊκός. Θα έχουμε δράματα.
Ο Ντέιβιντ είναι ο γιος που απολαμβάνει την παρέα του πατέρα του, περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου.
Η Ελίζα Μπενβενίστε είναι δημοσιογράφος.