O Γκιγιέρμο Nτελ Τόρο με τα αγαπημένα του τέρατα (φωτογραφία: Josef Astor).
Το υποσυνείδητο είναι συρταράκι δίπλα στη συνείδηση και στην αντίληψη και μπορεί με κόπο βέβαια και συνεχή προσπάθεια να γίνει κι αυτό συνειδητό. Οι ψυχαναλυτές ισχυρίζονται ότι μέσα σε αυτό το συρτάρι που το βάθος είναι απροσδιόριστο χωρούν επιθυμίες, αντιλήψεις, παρορμήσεις και πληροφορίες κι όλα αυτά γρατζουνίζουν τις εκφράσεις και τη συμπεριφορά του ατόμου.
Άλλο συρτάρι στο ερμάριο του ανθρώπινης προσωπικότητας, με τα αντίστοιχα καλούδια του, είναι αυτό του ασυνείδητου εκεί φαίνεται η σκοτεινιά είναι πιο βαθιά και τα κλειδιά πιο δύσκολο έως αδύνατο να βρεθούν για να τα βγάλουμε στο φως της ημέρα και του συνειδητού.
Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο μέσα από τα βαθιά σκοτάδια όχι πια του προσωπικού αλλά του κοινωνικού υποσυνείδητου, σπρώχνει στο φως το ερμάριο με τα αλλόκοτα αντικείμενα και μας εμφανίζει ό,τι φοβόμαστε, ό,τι προσπαθούμε να μη θυμόμαστε, ό,τι κυνηγούμε αλλά δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, ό,τι φανταζόμαστε αλλά δεν μπορούμε να το ζήσουμε. Το ερμάριο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο χωρά όλα τα πάθη, τις επιδιώξεις, τους φόβους του ανθρώπου. Για την ώρα ας αρκεστούμε σε οκτώ από αυτά.
Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο (Guillermo del Toro, 9 Οκτωβρίου 1964) είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στο Μεξικό το 1964. Χάρις στον «Λαβύρινθο του Πάνα» μια ταινία φαντασίας και ιστορικο-πολιτικές αφετηρίες και αρκετά στοιχεία τρόμου έγινε γνωστός και αγαπητός σε ευρύτατο κοινό πέραν των σινεφιλ και των μόνιμων θαμώνων των κινηματογραφικών αιθουσών. Στη χώρα μας τον γνωρίσαμε με το πολύ το ενδιαφέρον «Mimic».
Ο Ντελ Τόρο είχε ξεκινήσει να ασχολείται με το makeup και τα εφέ δίπλα στον θρυλικό Dick Smith. Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το έκανε με την ταινία “Cronos” και απέσπασε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής Καννών 1993. Είναι λάτρης του γοτθικού και φανταστικού κινηματογραφικού είδους. Έχει επίσης γράψει μια σημαντική μελέτη για τις ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ.
Το 2017 σκηνοθέτησε την ταινία Η Μορφή του Νερού, η οποία κέρδισε 4 Όσκαρ από 13 υποψηφιότητες και τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας. Το σκηνοθετικό έργο του περιλαμβάνει τις ταινίες «Cronos» (1993), «Mimic» (1997), «The Devil’s Backbone» (2001), «Blade II» (2002), «Hellboy» (2004), «Pan’s Labyrinth» (2006), «Hellboy II: The Golden Army» (2008), «Pacific Rim» (2013), «Crimson Peak» (2015), «The Shape of Water» (2017), «Nightmare Alley» (2021) και «Pinocchio» η οποία οσονούπω καταφθάνει στο Νetflix.
Από τον «Λαβύρινθο του Πάνα» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο (φωτογραφία: Warner Bros).
Τώρα ο μάγος των τεράτων, των περίεργων ανθρώπων, των μυστήριων καταστάσεων, του απόκοσμου και του σκοτεινού, ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, αναλαμβάνει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο για να ειπωθούν οκτώ ασυνήθιστες ιστορίες μεν, με τον συνηθισμένο και γνωστό τρόπο του Ντελ Τόρο, δε.
Εκτός από δύο από τις δικές του ιστορίες που προσάρμοσε, συνεργάστηκε και με άλλους σκηνοθέτες με συγγενικές εμμονές και ανησυχίες και όλο το εγχείρημα πλαισιώθηκε με γνωστούς και σημαντικούς ηθοποιούς οι οποίοι ερμήνευσαν τους φόβους, τα άγχη, και τις νευρώσεις των δημιουργών τους και τις δικές μας. Η σειρά έχει δύο χαρακτηριστικά που διατρέχουν όλα τα επεισόδια, το πρώτο είναι οι ιστορίες οι οποίες βρίσκονται στα σύνορα του φυσικού και του μεταφυσικού, του παράξενου και του τρομαχτικού και το δεύτερο είναι το γοτθικό σκοτεινό ύφος, το οποίο διακρίνουμε στο έργο του Ντελ Τόρο με τη χρήση του κιαροσκούρο δηλαδή τη χρήση έντονων αντιθέσεων μεταξύ φωτεινών και σκοτεινών ή φωτοσκιασμένων σημείων του κάθε κάδρου.
Με αυτόν τον τρόπο εντείνεται ο δραματικός χαρακτήρας της σύνθεσης των πλάνων και των σκηνών. Η χρήση των φωτεινών και σκοτεινών επιφανειών, λειτουργεί κάτω από το «δέρμα» της αφήγησης και της εξιστόρησης των γεγονότων, προετοιμάζοντας τον θεατή για τις κορυφώσεις και τις ανατροπές, με την ανησυχία και τον φόβο.
Οι ιστορίες επιμελημένες και φροντισμένες από τον ίδιο τον Ντελ Τόρο είναι η σταθερή βάση του εγχειρήματος, συνοδεύονται όμως από πολύ καλές ερμηνείες, φωτογραφία υψηλού επιπέδου, ευρηματικά σκηνικά, εφέ αντάξια των σκοτεινών ιστοριών και σκηνοθετικά εμπνευσμένες αφηγήσεις λουσμένες στο μυστήριο, το αινιγματικό, το απρόσμενο και ξαφνικό, γιατί μπορεί να μην σκηνοθετεί τις ιστορίες ο Ντελ Τόρο αλλά οι σκηνοθέτες οι οποίοι έχουν επιλεγεί, συνορεύουν με την αισθητική, τη σκηνοθετική προσέγγιση και την εικαστική αντίληψη του τρομερού Μεξικανού. Μπορεί οι ιστορίες να είναι τελείως διαφορετικές με ανόμοιες αφετηρίες, άλλες στοχεύσεις και επιδιώξεις όμως τέμνονται από τις ίδιους αισθητικούς και αφηγηματικούς προσανατολισμούς.
Σε όλες τις ταινίες εμφανίζεται πίσω από το Ερμάριο, ανάμεσα στις φωτοσκιάσεις των φόβων και των αναμονών μας ο Ντελ Τόρο σαν άλλος Χίτσκοκ κι αφού μας πει λίγα λόγια σαν τον παππού των παραμυθιών, μας χαρίζει το όνομα του δημιουργού της ταινίας και μαζί ένα αγαλματίδιο του σκηνοθέτη που θα μας ταξιδέψει στα στενά σοκάκια των φόβων μας και στις βαθιές εσοχές των ανησυχιών μας. Από κει και ύστερα όλα είναι έργο μιας συνωμοσίας που εξυφαίνεται μεταξύ των δημιουργών της σειράς και των βαθύτερων δικών μας αναγκών να συγκινηθούμε, να ταραχτούμε, ακόμα και να χαμογελάσουμε ή να ξαφνιαστούμε και να τρομάξουμε.
Ο υπέροχος Τιμ Μπλέικ Νέλσον υποδύεται έναν βετεράνο του πολέμου (φωτογραφία: Netflix).
1.«Lot 36» (διάρκεια 46΄)
Στο «Lot 36» ο υπέροχος Τιμ Μπλέικ Νέλσον υποδύεται έναν βετεράνο του πολέμου και είναι ο πασίγνωστος λευκός τύπος που όλοι του φταίνε για τα κακά της μοίρας του και κυρίως οι ξένοι, οι σκουρόχρωμοι και οι άλλοι, ο ίδιος δεν φταίει για τίποτα κι ας ζει μέσα στην κομπίνα, την απάτη, το ψέμα. Αποσπά σ’ έναν πλειστηριασμό το περιεχόμενο μιας αποθήκης και σκαλίζοντάς την νομίζει ότι έλυσε το πρόβλημα της ζωής του, όλοι αυτοί οι τύποι δεν ζουν τη ζωή τους, ζουν για να πιάσουν την καλή.
Βρίσκει πολλά πράγματα αξίας αυτό το ρατσιστικό καθαρματάκι μέσα στην αποθήκη αλλά βρίσκει και τον διάολο του και ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να του δώσει χείρα βοηθείας, έχει φροντίσει ο εχθροπαθής τραμπούκος να τον προσβάλει και να του φερθεί απάνθρωπα. Ωραίες ερμηνείες, ασφυκτικοί δαιδαλώδεις χώροι που οδηγούν σε αδιέξοδα, υποφωτισμένα δωμάτια και τρομερές διακλαδώσεις που κάνουν τον νου και την ψυχή να ασφυκτιά.
Σκηνοθέτης: Γκιγιέρμο Χόρχε Ναβάρο Σολάρες γεννημένος 1955 είναι Μεξικανός κινηματογραφιστής και σκηνοθέτης. Εργάζεται στο Χόλιγουντ από το 1994 και είναι συνεργάτης του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ. Το 2007, κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας και το Βραβείο Γκόγια Καλύτερης Φωτογραφίας για τον Λαβύρινθο του Ντελ Τόρο. Το σενάριο για το «Lot 36» υπογράφουν η Regina Corrado και ο Guillermo del Toro, σε διήγημα του οποίου είναι βασισμένο.
O David Hewlett, είναι ένας τυμβωρύχος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και χρωστά πολλά, τόσα πολλά που πρέπει να κάνει δουλειές με σπαθιά και φούντες για να ξεχρεώσει (φωτογραφία: Netflix.com).
2. «Graveyard Rats» (διάρκεια 38΄)
Στο Graveyard Rats ο ήρωάς μας, τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο David Hewlett, είναι ένας τυμβωρύχος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και χρωστά πολλά, τόσα πολλά που πρέπει να κάνει δουλειές με σπαθιά και φούντες για να ξεχρεώσει. Ο τυμβωρύχος μας, δεν θα κάνει πίσω ούτε όταν τον θησαυρό του θα τον τραβήξουν στα έγκατα της γης, από το νεκροταφείο της μικρής πόλης, τα σιχαμένα και τρομακτικά τρωκτικά. Μέσα σε στενές σήραγγες και ασφυκτικές διαδρομές έχουμε ένα αδυσώπητο κυνήγι που μετατρέπεται από ανατριχιαστικό σε γκροτέσκο και από πνιγηρό σε γλοιώδες.
Σκηνοθέτης: Vincenzo Natali γεννημένος το 1969 είναι Αμερικανός Καναδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, γνωστός για το σενάριο και τη σκηνοθεσία ταινιών επιστημονικής φαντασίας και τρόμου όπως Cube, Cypher, Nothing και Splice. Στο «Graveyard Rats», έχει γράψει και το σενάριο, το οποίο είναι βασισμένο στο γνωστό διήγημα του Henry Kuttner.
O F. Murray Abraham ερμηνεύει υπέροχα έναν ιατροδικαστή (φωτογραφία: Netflix.com).
3. «The Autopsy» (διάρκεια 58΄)
Ο ιατροδικαστής που το ερμηνεύει υπέροχα ο F. Murray Abraham θα φτάσει στην πόλη να εξετάσει τα πτώματα μιας ασυνήθιστης έκρηξης σε ένα ορυχείο και τα παράξενα αποτελέσματά της, τα οποία μπορεί να είναι και λίγο επικίνδυνα και για τον ίδιο. Όμως ο ίδιος έχει διαγνωστεί, όπως εξομολογείται στον φίλο του, σερίφη της πόλης, με καρκίνο και του μένουν λίγοι μήνες ζωής.
Δεν έχει να χάσει και πολλά, εν ολίγοις, όταν στα άγρια μεσάνυχτα, εν μέσω της εργασίας του, συναντηθεί με το απόκοσμο, το εξωπραγματικό και εξωγήινο και θα πρέπει να μονομαχήσει μαζί του με όπλα την επιστήμη του, το θάρρος αλλά και την αυταπάρνηση. Η επιστημονική φαντασία, σε αρμονική σύζευξη με τον τρόμο και το απαραίτητο για την περίπτωση σπλάτερ.
Σκηνοθέτης του «The Autopsy» είναι ο David Prior ο οποίος είναι Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και μοντέρ, γνωστός για τη δουλειά του στο The Empty Man (2020) και στο Voir (2021). Γεννήθηκε το 1969 στη Μασαχουσέτη. Ο David S. Goyer έχει γράψει το σενάριο της ταινίας, το οποίο είναι βασισμένο στο διήγημα του Michael Shea.
Ο μόνος θετικός χαρακτήρας στην ταινία είναι ο μπάτσος άνδρας της πρωταγωνίστριας, ο οποίος διαφωνεί με όλα όσα κάνει η γυναίκα του (φωτογραφία: Netflix.com).
4. «The Outside» (διάρκεια 64΄)
Η ασχημούλα υπάλληλος (απολαυστική στο ρόλο η Kate Micucci) αποφασίζει να δραπετεύσει από τον κόσμο της ασημαντότητας και της ασχήμιας και να εισχωρήσει με κάθε τρόπο στον κόσμο της αποδοχής από τις όμορφες συναδέλφους της. Αρωγό σ’ αυτήν την προσπάθεια βρίσκει έναν επιτηδευμένο παρουσιαστή – διαφημιστή κρεμών σώματος και προσώπου.
Πείθεται, η ταπεινή μας υπάλληλος, ότι η κρέμα θα την κάνει όμορφη, ποθητή και επιτέλους αποδεκτή από τον περίγυρό της. Αυτό που ξεκινά ως ανατριχιαστική κωμωδία κλιμακώνεται σε μια κωμωδία τρόμου, που σατιρίζει τη βιομηχανία ομορφιάς και τη σκληρότητα των γυναικών προς τις γυναίκες. Η ασχημούλα μας χρησιμοποιεί λοιπόν τις προτεινόμενες ποσότητες κρέμας, παστώνεται κάθε τρεις και λίγο με την θαυματουργή αλοιφή, παρά τα εκζέματα και τις πληγές που της δημιουργεί.
Ο μόνος θετικός χαρακτήρας στην ταινία είναι ο μπάτσος άνδρας της, ο οποίος διαφωνεί με όλα όσα κάνει η γυναίκα του, την οποία λατρεύει όπως είναι, χωρίς φτιασιδώματα, κρέμες απελπισίας και προσπάθειες διαφυγής στο εφιαλτικό της όνειρο. Αυτή την αγάπη του ο αγαθός μπατσούλης θα την πληρώσει σκληρά με πλήρη, διαρκή και αιώνια «ακινησία».
Σκηνοθέτις η Ana Lily Amirpour είναι ιρανικής καταγωγής αμερικανή, γεννημένη στην Αγγλία, η οποία είναι και σεναριογράφος, παραγωγός και ηθοποιός. Είναι γνωστή για το ντεμπούτο της με την κινηματογραφική ταινία A Girl Walks Home Alone Night, που η ίδια χαρακτήρισε ως “Iranian Vampire Spaghetti Western”. Η ταινία έκανε ντεμπούτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σάντανς και είναι βασισμένη σε μια προηγούμενη μικρού μήκους ταινία που η ίδια είχε γράψει και σκηνοθετήσει. Ακολούθησαν το «The Bad Batch» (2016) και το «Mona Lisa and the Blood Moon» (2021) στις ταινίες της κυριαρχεί η γυναικεία οπτική των πραγμάτων. Το σενάριο του «The Outside» υπογράφει η Haley Z. Boston.
Το σενάριο στο «Μοντέλο του Πίκμαν» είναι βασισμένο σε διήγημα του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ (φωτογραφία: Netflix.com).
5. «Pickman’s Model» (διάρκεια 62΄)
Νέοι ζωγράφοι προσπαθούν να αποτυπώσουν αυτά που τους γοητεύουν και παράλληλα παλεύουν να εκφράσουν αυτά που τους συγκινούν. Ο υπεύθυνος καθηγητής είναι απόλυτος πάνω σε αυτό «ζωγραφίζουμε ότι αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας». Ο Ντίκι Θέμπερ φιλικός με όλους, ερωτευμένος με τη μέλλουσα γυναίκα του διαπιστώνει τυχαία ότι ο Ρίτσαρν Πίκμαν, ο συμφοιτητής του, ζωγραφίζει με αλλόκοτο παθιασμένο τρόπο, αλλόκοτα και απόκοσμα θέματα.
Ο Πίκμαν μοιάζει να έχει παραβεί τον κανόνα αυτών που πρέπει να ζωγραφίζει. Όσοι έρχονται σε επαφή με τους πίνακες του παράξενου ζωγράφου νιώθουν στο πετσί τους όλη την ένταση, την έξαψη και την παραζάλη του δημιουργού τους. Ο Πίκμαν με τον τρόπο του μένει πιστός στην οδηγία του υπεύθυνου καθηγητή κι αυτός όπως και οι άλλοι ζωγραφίζει αυτά που βλέπει το θέμα όμως είναι τι βλέπει ο ταλαντούχος κι αλλοπαρμένος ζωγράφος;
Σκηνοθέτης του «Pickman’s Model» είναι ο Keith Thomas. Ο Κιθ Τόμας είναι Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός. Είναι περισσότερο γνωστός για τη σκηνοθεσία ταινιών τρόμου όπως The Vigil (2019) και Firestarter (2022). Το σενάριο στο «Μοντέλο του Πίκμαν» είναι βασισμένο σε διήγημα του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ το οποίο είναι αντιπροσωπευτικό του σκοτεινού κόσμου του συγγραφέα και το υπογράφει ο Lee Patterson.
Δύο αδέλφια περιπλανιούνται στο Δάσος των Χαμένων ψυχών (φωτογραφία: Netflix.com).
6. «Dreams in the Witch House» (διάρκεια 61΄)
Η τρομερή πύλη άνοιξε και «ρούφηξε» τη δίδυμη αδελφή του αγοριού. Το παιδί επίμονα υποσχόταν ότι θα προστατέψει τη φοβισμένη αδελφή του αλλά δεν τα κατάφερε και το φάντασμά της το βλέπουμε χωρίς σκοπό χαμένο στο Δάσος των Χαμένων ψυχών. Ο ήρωάς μας αφιερώνεται στην αναζήτηση και την ερμηνεία του ανεξήγητου.
Εντρυφεί στην παραψυχολογία, παίρνει πληροφορίες για το σπίτι στο οποίο εκτελέστηκε μια μάγισσα και το χρησιμοποιεί ως ορμητήριο για την ανεύρεση της αδελφής του. Με τη χρήση κάποιου ναρκωτικού που τον προμηθεύει ένας Ινδιάνος θα «πετάξει» για το Δάσος των Χαμένων Ψυχών και θα καταφέρει να συναντήσει την αδελφή του. Ένας τρομερός ποντικός με ημιανθρώπινη αηδιαστική μορφή και διάφορες προφητείες θα σταθούν ανυπέρβλητα εμπόδια στους στόχους και στις επιδιώξεις του ήρωά μας.
Σκηνοθέτις του επεισοδίου είναι η αμερικανίδα Catherine Hardwicke. Το σκηνοθετικό έργο της οποίας περιλαμβάνει το Thirteen (2003), το οποίο έγραψε μαζί με τη Nikki Reed , συμπρωταγωνίστρια της ταινίας, Lords of Dogtown (2005), The Nativity Story (2006), την μεγάλη επιτυχία Twilight (2008), Red Riding Hood (2011), Λούτρινο (2013), Miss You Already (2015) και Miss Bala (2019). Ο Hardwicke αντιμετωπίζει τα εφηβικά προβλήματα ως πραγματικά, αντί να τα απορρίπτει και σημειώνει: «Με ενδιαφέρουν οι δύσκολες συναισθηματικές στιγμές και θέλω να είμαι εκεί για αυτές τις στιγμές και να μην αποκοπώ από αυτόν τον δύσκολο νεανικό κόσμο». Το σενάριο υπογράφει η Mika Watkins και είναι εμπνευσμένο από διήγημα του Χ. Φ. Λάβκραφτ.
Στο «The Viewing» όλα ξεκινούν όταν ο Lionel, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη, ο οποίος ζει όμως στην ερημιά, καλεί τέσσερις αυθεντίες στην έπαυλή του (φωτογραφία: Netflix.com).
7. The Viewing (διάρκεια 56΄)
Ο Lionel, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη, ο οποίος ζει όμως στην ερημιά, κάλεσε τέσσερις αυθεντίες ο καθ’ ένας στον τομέα του στην έπαυλή του. Τον Randall Roth, έναν παγκοσμίου φήμης τραγουδοποιό, τον Targ Reinhard ένα διάσημο μέντιουμ, τη Charlotte έναν αστροφυσικό και τον Guy Landon ένα σπουδαίο συγγραφέα. Ο Lionel αποδεικνύεται καλός γνώστης των επιθυμιών των καλεσμένων του, ήξερε όλα τα αγαπημένα τους ποτά και την αγάπη του Randall για μια συγκεκριμένη μάρκα τσιγάρων μενθόλης του Θιβέτ, και οι τέσσερις μένουν έκπληκτοι με το γεγονός.
Οι ουσίες μπαίνουν στο παιχνίδι πριν ο Lionel αρχίζει να εξηγεί τον αληθινό λόγο για τον οποίο τους έχει προσκαλέσει στην έπαυλή του, ένα μυστήριο και η λύση του είναι ο πραγματικός λόγος. Τους οδηγεί στον θάλαμο του Οβελίσκου, όπου τους αναθέτει να προσπαθήσουν να καταλάβουν ποιος είναι ο μυστηριώδης διαστημικός βράχος στο κέντρο του δωματίου. Κάποια στιγμή ο βράχος αρχίζει να εκπέμπει ένα αμυδρό αιθέριο φως. Όλοι μένουν έκθαμβοι από την ομορφιά που αντικρίζουν, μια συχνότητα που αρχίζει να εκπέμπει πληγώνει κάποιους. Ο βράχος ραγίζει και το ηλεκτρικό κίτρινο φως αναδεικνύει μια παράξενη πορτοκαλί και αλλόκοτη οντότητα. Το απόκοσμο πλάσμα βουλιάζει σε έκσταση όλους γύρω, αλλά όποιος δεν καταφέρνει να ελέγξει την ισχύ του, λιώνει το κεφάλι του μέσα στη φόρτιση και την ένταση.
Σκηνοθέτης είναι ο Πάνος Κοσμάτος γεννημένος την 1η Φεβρουαρίου 1974 είναι Ιταλο-Καναδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Είναι γνωστός για το Beyond the Black Rainbow και το Mandy . Ο Cosmatos γεννήθηκε στην Ιταλία από τον Ελληνοϊταλό σκηνοθέτη Γιώργο Π. Κοσμάτο και τη Σουηδή γλύπτρια Birgitta Ljungberg-Cosmatos. Η οικογένεια μετακόμισε στη Βικτώρια της Βρετανικής Κολομβίας στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το έβδομο επεισόδιο του Guillermo del Toro Presents 10 After Midnight Cabinet of Curiosities, The Viewing, είναι σε σενάριο του ίδιου του σκηνοθέτη σε συνεργασία με τον Aaron Stewart-Ahn και τον Guillermo del Toro.
To «The Murmuring» βασίζεται σε διήγημα του Ντελ΄Τόρο (φωτογραφία: Netflix.com).
8. «The Murmuring» (διάρκεια 63΄)
Εάν δει κάποιος μια λασποσκαλίδρα ούτε καν θα την προσέξει, θα προσπεράσει αδιάφορος το μικρό πουλάκι, που βρίσκει την τροφή του μέσα στα ρηχά και στα λασπόνερα. Όλοι όμως έχουμε εκστασιαστεί όταν βλέπουμε κατά εκατοντάδες, χιλιάδες μπορεί και εκατομμύρια αυτά τα πουλάκια να κάνουν απίθανους σχηματισμούς στον ουρανό, χορογραφημένα από το ένστικτο, τις ανάγκες επιβίωσης και του φόβου.
Ένα ζευγάρι ορνιθολόγων το οποίο έχει χάσει το κοριτσάκι τους πηγαίνει σε ένα μικρό νησάκι όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός λασποσκαλίδρων για να τις κινηματογραφήσει, να τις ηχογραφήσει και να καταγράψει τη συμπεριφορά τους. Οι ορνιθολόγοι μας θα εντυπωσιαστούν από το παλιό, όμορφο και ιδιαίτερο σπίτι που τους παραχωρείται να μείνουν. Μόνο που το σπίτι είναι γεμάτο μυστικά και θέλει κάπου να τα αφηγηθεί. Η γυναίκα φαίνεται ο πιο ευαίσθητος ακροατής και οι ήχοι, οι παρακλήσεις του αγοριού και οι κραυγές της νύχτας αυτήν αιχμαλωτίζουν πρώτη.
Η Jennifer Kent υπογράφει τη σκηνοθεσία του επεισοδίου, είναι γεννημένη στην Αυστραλία το 1969. Το 2014 προσάρμοσε τη μικρού μήκους ταινία της σε μια μεγάλου μήκους «The Babadook». Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας ανύπαντρης μητέρας, η οποία πρέπει να αντιμετωπίσει μια τρομερή παρουσία στο σπίτι της ενώ αντιμετωπίζει τον θάνατο του συζύγου της. Η Kent κάπου σημειώνει «Πάντα γοητευόμουν από ανθρώπους που μπορούσαν να καταστείλουν πραγματικά σκοτεινές, βαθιές, οδυνηρές εμπειρίες και με ενδιέφερε να εξερευνήσω την ιδέα ότι ίσως το να καταπιέζεις αυτές τις τρομερές εμπειρίες, είναι πιο δύσκολο από το να τις αντιμετωπίζεις». Το 2018 σκηνοθέτησε το «The Nightingale». Το σενάριο υπογράφει η ίδια η σκηνοθέτις και είναι βασισμένο σε διήγημα του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.
Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο συνεργάζεται με πολύ καλούς σκηνοθέτες του είδους και παρουσιάζει μια ευρεία γκάμα θεμάτων που ανατριχιάζουν το κορμί και ανταριάζουν την ψυχή, έτσι ταξιδεύουμε σε απρόσιτα νεκροταφεία, στοιχειωμένα σπίτια και υγρά υπόγεια, συντροφιά με μάγισσες, πολύποδα τέρατα, ανατριχιαστικά τρωκτικά, ανίκητους εξωγήινους, πλήθη πτηνών και ιδρώνουμε για να λύσουμε αστυνομικά μυστήρια, παράξενες ιστορίες και τρομακτικές αφηγήσεις.
Μπορεί όλες οι ιστορίες να μην είναι το ίδιο ελκυστικές, το βέβαιο είναι ότι για να φτάσουν στην επιφάνεια οι φόβοι, οι εφιάλτες, ο τρόμος πίσω από το τελικό προϊόν υπάρχει η παραγωγή κινείται σε πολύ υψηλό επίπεδο, η καλλιτεχνική διεύθυνση καλύπτει εξαιρετικά τις μεγάλες ανάγκες όλων των ταινιών, τα σκηνικά, τα απαραίτητα εφέ και τα κοστούμια είναι κινηματογραφικού επιπέδου και η ιδέα για ένα δεύτερο κύκλο με πρόσθετα πραγματάκια μέσα από «Το Ερμάριο με τα Αλλόκοτα Αντικείμενα» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, φαντάζει λαμπρή.
Έχουμε ανάγκη τέτοιες «εισβολές» στο χώρο του μυστηρίου και του ασύλληπτου, επειδή η φαντασία είναι μια τεράστια χερσόνησος που εισχωρεί βαθιά στα νερά της αλήθειας, όπως ανάγκη έχουμε και τα σκορπισμένα μικρά νησάκια της τέχνης για να διασχίσουμε τους άγριους ωκεανούς της ζωής και να εξερευνήσουμε το σύμπαν της ύπαρξής μας γιατί όπως έλεγε ο Γουίλιαμ Μπλέικ «Η φαντασία δεν είναι μια κατάσταση. Είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη».
Διαβάστε ακόμα: Είδαμε το «1899». Γιατί μιλούν όλοι για τη νέα σειρά του Netflix;
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
