Μπορεί να το έχουμε ξεχάσει, αλλά η αστυνομία θα έπρεπε να έχει ως προτεραιότητα την προστασία του ανυπεράσπιστου, όπως ήταν μέχρι πρόσφατα η οικογένεια Αντετοκούνμπο. Το χαμόγελο του «μαύρου» με τους «μπάτσους», μας το θυμίζει. Μακάρι να προβληματίσει κάθε ένστολο. Άλλωστε κι αυτοί ως επι το πλείστον απλά λαϊκά παιδιά είναι. Σαν τον Γιάννη.
Γιατί χάνονται τα γυμνά στήθη στις παραλίες; Είναι ο φόβος της σεξουαλικής παρενόχλησης, η έκθεση στα αδηφάγα social media ή, μήπως, η απειλή του καρκίνου του δέρματος; Πλέον φτάσαμε στην παράξενη καμπή μια 50ρα μαμά να είναι τόπλες και η 20χρονη κόρη της να φορά ολόσωμο μαγιό.
Ο χαρακτηριστικός ήχος των τακουνιών, η ακαταμάχητη θωριά τους και οι υποσχέσεις που λαμβάνουμε από τους αναπεπταμένους μίσχους των ποδιών που τα περπατούν: Το «υπερόπλο» της θηλυκότητας των γυναικών γίνεται και μαχαιριά (από στιλέτο...) στις δικές μας φαντασιώσεις. Γράφει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.
Μπορεί το υπερβολικό μαύρισμα να θεωρείται, πλέον, επιβλαβές, ωστόσο το ασπρουλιάρικο δέρμα είναι συνώνυμο της παθητικότητας και των γηρατειών. Ας μην κρυβόμαστε: η καλοκαιρινή ηδονή που προσφέρει ο ήλιος μάς προσδίδει πόντους πηγαίας γοητείας. Γράφει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.
Όσοι προσέχουμε εδώ και ενάμισι χρόνο, όσοι πήραμε το «ρίσκο» να κάνουμε το εμβόλιο, όσοι συνυπολογίζουμε στις αποφάσεις μας το κοινωνικό σύνολο, δεν θα ανεχθούμε να ξανακλείσει η κοινωνία και η οικονομία για χάρη των λίγων. Γράφει ο Συγκλητικός.
Η αποκάλυψη μιας πλάτης πάντα υποδαύλιζε τον πόθο. Η γυναίκα αφήνει να φυλλορροήσει το πιο ευάλωτο μέρος του κορμιού της κι εμείς κρεμόμαστε από τις πέρλες της ραχοκοκαλιάς της. Υμνεί ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.
Ο επιφανής γάλλος διανοούμενος των Αποσπασμάτων του Ερωτικού Λόγου και των Μυθολογιών είχε επισκεφθεί δύο φορές τη χώρα μας και είχε εντυπωσιαστεί από απλές μορφές της ελληνικής καθημερινότητας. Το πρόσωπο ενός μπαρμπέρη, τη θέα ενός νεαρού βοσκού στην Αίγινα και την αγαπημένη του Δήλο. Γράφει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.
Είναι κακό να νοσταλγούμε; Είναι το παρελθόν ο σιγαστήρας του μέλλοντος; Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ζωή μας είναι καμωμένη τόσο από παρελθούσες ευτυχίες όσο κι από μελλοντικές υποσχέσεις. Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης στοχάζεται όσα πέρασαν κι όσα θα έρθουν.
Είναι μόνο η περίπτωση του τούρκου «σουλτάνου» που βλέπει τις γυναίκες ως ανθρώπους β' διαλογής; Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στον «καλοήθη» σεξισμό και τον εχθρικό; Γράφει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.
Τα μικρά στήθη είναι ευγενή, ερωτικά, μοιάζουν με μικρά κοχύλια της θάλασσας. Αν τα αγγίξεις είναι σαν να θωπεύεις ένα γλυπτό. Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης υποκλίνεται και εξηγεί γιατί θα τα προτιμάει πάντα από τα αντίστοιχα υπερμεγέθη.
Αν και αρχικά ήταν αλβανική φορεσιά, καθιερώθηκε ως το ρούχο τιμής και αντρειοσύνης του Έλληνα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Στις μέρες μας έγινε ακόμη και fashion item. Παραμένει πάντα κομψή και μεγαλοπρεπής. Γράφει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.
Ενώ για πρώτη φορά, λόγω των εμβολιασμών, μπορούμε να μιλάμε για την αρχή του τέλους της πανδημίας, συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν συνεχίσουμε έτσι, ο εφιάλτης θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Γράφει ο Συγκλητικός.
