Μοιάζουμε οι άνθρωποι με τις αγαπημένες μας μοτοσυκλέτες. Ξεκινάμε αγνοί με αμόλυντη καρδιά και με τα χρόνια οι εμπειρίες μας βαραίνουν. Κι όμως, με αγάπη και φροντίδα μπορούμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, όπως κάνουν τα πιστά δίτροχά μας. Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης.
Στις μέρες μας το να τραβήξεις μια φωτογραφία με το κινητό σου είναι τόσο απλό που καταντάει βαρετό. Κάποτε το να αποκτήσεις μια φωτογραφική μηχανή και να ασκηθείς στην τέχνη της ήταν μια διαδικασία μύησης και ανακάλυψης. Η τεχνολογία μπορεί να τρέχει, αλλά οι επαγγελματίες δεν αποχωρίζονται τα αγαπημένα τους φιλμ. Γράφει ο Aλέξανδρος Κορρέσης.
Τάνγκο, άγχος, απογοήτευση και στο τέλος ένα ξέφρενο πανηγύρι για τη νίκη της Εθνικής τους ομάδας. Οι Αργεντίνοι που ζουν στην Αθήνα συγκεντρώθηκαν σε ένα στέκι στα Άνω Πετράλωνα και ήταν σαν να το μετέφεραν στην καρδιά του Μπουένος Άιρες. Ο Γιάννης Σκορδάς βρέθηκε εκεί, έζησε τον παλμό και καταγράφει τις εντυπώσεις του.
Πώς είναι να δουλεύεις δίπλα στο παιδικό και επαγγελματικό σου όνειρο; Ο Πέτρος Δεμερτζής θυμάται τότε που κλήθηκε να εργαστεί δίπλα στον Γιάννη Διακογιάννη και τις συμβουλές που έδινε ο μετρ της αθλητικής δημοσιογραφίας σε ένα αμούστακο παιδί.
Πρωτοπόρος, τζέντλεμαν, βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου, της μουσικής και της καλής ζωής. Ο Γιάννης Διακογιάννης που πέθανε σήμερα (13/12) σε ηλικία 91 ετών πάντα θα μας ενώνει και θα μας δονεί. Η Μία Κόλλια γράφει από καρδιάς για τον «Ζανό» που γνώρισε στα πρώτα δημοσιογραφικά της βήματα και έγινε ο δάσκαλος και μέντοράς της.
Η μητέρα της, Τζοάννα Χάρκουρτ-Σμιθ, συνδέθηκε στενά με τον αμερικανό ψυχολόγο και συγγραφέα Τίμοθι Λίρι που ήταν υπέρμαχος του LSD. Η ταινία «My Psychedelic Love Story» περιγράφει τις ωραίες και δραματικές στιγμές που έζησαν μαζί. Η Λάρα Ταμπακοπούλου αφηγείται στη Μία Κόλλια τη ζωή της που μοιάζει με περιπετειώδες μυθιστόρημα.
Υπήρξε ένα σύμβολο της Ελλάδας. Ένας αθλητής που πάνω του ακουμπήσαμε όλοι. Τώρα, με αφορμή το βιβλίο του «Πύρρος. Με το μικρό μου όνομα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, φωτογραφήθηκε στο σπίτι του για το Andro και έκανε για εμάς μια ολόκληρη διαδρομή στη ζωή του, μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Μια συνέντευξη καρδιάς γεμάτη από την εμπειρία ενός ανθρώπου που έζησε πολλά στη ζωή του.
Συνέβη πριν χρόνια στο 8ο Drive Trophy του 2005 όπου τίποτα δεν πήγε καλά. Είκοσι τετρακίνητα αυτοκίνητα και τα πληρώματά τους χρειάστηκε να διανύσουν τετρακόσια ζόρικα χιλιόμετρα σε 23 ώρες. Ο καιρός να είναι εχθρικός, τα βουνά να αντιστέκονται, οι δρόμοι να μοιάζουν με παγίδες και τα αυτοκίνητα να αγκομαχούν. Η αφήγηση του Βασίλη Χαρίτου που έζησε την περιπέτεια στο πετσί του διαβάζεται σαν περιπετειώδες διήγημα, αλλά και σαν on the road θρίλερ.