Εδώ οι δημιουργίες θυμίζουν περισσότερο εικαστικές απεικονίσεις βγαλμένες από το εργαστήριο κάποιου εμπνευσμένου ζωγράφου ή λεπταίσθητου γλύπτη. Κι όμως, τα πάντα είναι φτιαγμένο για να φαγωθούν. Πρώτα, όμως, με τα μάτια.

Είναι η στιγμή που ο συνάδελφος ανοίγει τo καπάκι με το φαγητό του και τότε σου έρχεται στο μυαλό κάποια σκηνή από το «Αποκάλυψη τώρα» ή το «The day after». Oι μυρωδιές ξεχύνονται στο χώρο σαν να ήταν πυρηνικό μανιτάρι.

Μας αρέσουν οι αντιθέσεις: Με ένα φινετσάτο ρολόι στον καρπό, το Portofino Hand Wound Eight Days της IWC, να «παραβιάζουμε» τον ιστό της σάρκας. Και να στοχαζόμαστε πάνω στην τέχνη της κοπής του κρέατος, που έρχεται από τις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού.

Πόσο εύκολα ένας σεφ μετατρέπεται σε δικτατορίσκο της κουζίνας; Η πρόσφατη καταγγελία για το Etrusco της Κέρκυρας -με την επιφύλαξη της απόδειξης- μας βάζει να σκεφτούμε την κυριαρχική σχέση που έχουν γενικά και διαχρονικά οι διάσημοι μάγειροι με τους υφιστάμενους τους. Γράφει ο Θύμιος Νικολόπουλος.

Με ένα ρολόι στον καρπό που είναι ο ορισμός της ευκρίνειας, βάζουμε στόχο από τον Σεπτέμβριο να χαρίζουμε στον εαυτό μας την ευγενή ανάπαυλα του φαγητού με συναδέλφους εκτός γραφείου. Το Big Pilot’s Watch Annual Calendar Edition 150 Years της IWC επιβεβαιώνει: Η ώρα είναι δύο παρά.

Ο διαπρεπής οινολόγος και συγγραφέας σε μια απρόβλεπτη αυτοσυνέντευξη -αυτοανάλυση με αφορμή το καινούργιο του βιβλίο, «Οινεμπόριο».

Δεν είναι ένα απλό μπαρ, αλλά ξεχωριστό τοπόσημο της ιταλικής πόλης. Ένας μυθικός χώρος στον οποίο υπέβαλαν τα σέβη τους πλείστες όσες σημαντικές φυσιογνωμίες. Η πατίνα του χρόνου το έχει διατηρήσει αναλλοίωτο, κι ας έχει τσιμπημένες τιμές. Γράφει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.

Το ιστορικότερο καφέ της Ρώμης, διατηρεί σχεδόν άθικτη την αισθητική της εποχής ακμής του ως στέκι καλλιτεχνών, βασιλιάδων και διανοουμένων. Την ίδια στιγμή, έλκει έναν ορυμαγδό τουριστών -και Ελλήνων- που πληρώνουν 7€ για ένα (μέτριο) espresso προκειμένου να το μοιραστούν στο Instagram.

Ήταν το στέκι του Τσβάιχ, του Φρόιντ, του Τρότσκι, του Λένιν και, δυστυχώς, του Χίτλερ. Ακόμη και σήμερα κουβαλάει την εκλεκτή αύρα του 19ου αιώνα. Mπορεί να έχει γίνει αναγκαστικά τουριστικό, αλλά το αγαπάμε.

Στο εστιατόριο Fuga έγινε πράξη το «Αrt of slow» όπου συνδυάστηκε το έξοχο ρούμι από την Γουατεμάλα με πιάτα του φιλόδοξου σεφ Δημήτρη Κατριβέση. Κοινός παρονομαστής: το σταμάτημα της φρενίτιδας και η απόλαυση της βραδύτητας.