Ο νεοέλληνας έχει τον τρόπο να φτιάχνει «το δικό του σουβλάκι» για να «μπουκώσει» όχι μόνο την όρεξη αλλά και τον εγωισμό του. Σε αντίθεση με το καλό σουβλάκι, το «βρόμικο του νεοέλληνα» είναι μεν εύγευστο αρχικά, αλλά προκαλεί καούρες… Μια αλληγορία με απ’όλα, από τον Τάσο Επιτρόπου.

Τέρμα η κλασική παπάρα στη χωριάτικη σαλάτα; Τέρμα και οι βουτιές στο τζατζίκι; Το νέο savoir faire στα φαγάδικα θα είναι πλέον ενταγμένο στην μετά-κορωνοϊό συνθήκη. Γράφει, μεταξύ αστείου και σοβαρού, η Θέμις Φούλια.

Οι ρέκτες ξέρουν την μακρόσυρτη απόλαυση που προσφέρει ένα εκλεκτό χειροποίητο πούρο. Με το αρρενωπό και άκρως «μαχητικό» Pilot's Watch Chronograph Spitfire της IWC στον καρπό, στοχαζόμαστε πάνω στην σαγήνη του δροσερού, γαλάζιου καπνού.

Είχαν ιδιαίτερα γούστα; Ήταν εύκολοι στις διατροφικές τους προτιμήσεις; Διέτρεχαν κίνδυνο οι σεφ τους; Υπήρχε κάποιος από αυτούς που έτρωγε ανθρώπινο κρέας; Ενα αποκαλυπτικό βιβλίο για την αθέατη πλευρών των δικτατόρων.

Με αφορμή τον ύμνο της εφημερίδας Telegraph για την post-Covid Ελλάδα (και τις ταβέρνες της) ο δημιουργός των μαγαζιών «Αριστερά Δεξιά» και «Θα σε κάνω Βασίλισσα», Δημήτρης Λίτινας, προβληματίζεται πάνω στο παρόν και το μέλλον της Ελληνικής γαστρονομίας. Αλήθεια, γιατί στην Αθήνα υπάρχουν 234 ιταλικά εστιατόρια, ενώ στην Ρώμη βρίσκουμε μόνο 14 ελληνικά που είναι σχεδόν όλα σουβλατζίδικα;

Ο... Ρομπέρτο Μπενίνι των κορυφαίων σεφ δεν αρκείται στα τρία αστέρια Michelin. Κάθε βράδυ μας δίνει ραντεβού στο Instagram με την οικογένεια του, και μαγειρεύουν comfort συνταγές στην "κουζίνα της καραντίνας".

Mε ένα λεπταίσθητο ρολόι στον καρπό, το Portofino Chronograph της ΙWC, αφηνόμαστε στην τελετή της παρασκευής ενός φλιτζανιού τσάι. Στοχαζόμαστε για τις θεραπευτικές του ιδιότητες και το πόσο καλό κάνει στη συνολική λειτουργία του μυαλού και του σώματός μας.

Ήταν το μόνιμο ησυχαστήριο του Χέμινγουεϊ όταν επισκεπτόταν την βόρεια Ισπανία. Το άγαλμά του σου γνέφει όταν κάθεσαι στο μπαρ. Τούτο το καφέ είναι σαν χρονοκάψουλα που μεταφέρει τους θαμώνες στη δεκαετία του '20.

Εδώ οι δημιουργίες θυμίζουν περισσότερο εικαστικές απεικονίσεις βγαλμένες από το εργαστήριο κάποιου εμπνευσμένου ζωγράφου ή λεπταίσθητου γλύπτη. Κι όμως, τα πάντα είναι φτιαγμένο για να φαγωθούν. Πρώτα, όμως, με τα μάτια.

Είναι η στιγμή που ο συνάδελφος ανοίγει τo καπάκι με το φαγητό του και τότε σου έρχεται στο μυαλό κάποια σκηνή από το «Αποκάλυψη τώρα» ή το «The day after». Oι μυρωδιές ξεχύνονται στο χώρο σαν να ήταν πυρηνικό μανιτάρι.

Μας αρέσουν οι αντιθέσεις: Με ένα φινετσάτο ρολόι στον καρπό, το Portofino Hand Wound Eight Days της IWC, να «παραβιάζουμε» τον ιστό της σάρκας. Και να στοχαζόμαστε πάνω στην τέχνη της κοπής του κρέατος, που έρχεται από τις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού.