Το νόημα της ζωής του και ο «ιός» της αλληλεγγύης

Ο Ηλίας Κατηρτσιγιανόγλου σήμερα, τέσσερα χρόνια από τον Δεκέμβριο του 2009, είναι πολύ καλά στην υγεία του («πιο πλήρης και ζωντανός από ποτέ»). «Να δίνεις στους συνανθρώπους σου περισσότερα από αυτά που μπορείς και να έχεις την περηφάνια να παίρνεις λιγότερα από αυτά που χρειάζεσαι… Αυτό είναι γενναιοδωρία, αλληλεγγύη στην πράξη», λέει σεμνά, με τη φλόγα της ζωής και της προσφοράς να καθρεφτίζονται στα μάτια του.

Το Δεκέμβριο του 2009, στην κρύα αίθουσα ενός νοσοκομείου, ήρθα για πρώτη φορά στη ζωή μου αντιμέτωπος με το φόβο του άγνωστου. Δίχως καν να έχω κάποια διάγνωση στα χέρια μου κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι σοβαρά μόνο και μόνο από το βλέμμα της μητέρας μου. Με κοιτούσε δακρυσμένη, σαν να ’θελε αυτή η στιγμή να κρατήσει για πάντα: θαρρείς και στα μάτια της κρυβόταν μια φωτογραφική μηχανή που γύρευε τον τρόπο να απαθανατίσει τη μορφή μου.

Λίγη ώρα αργότερα οι γιατροί με ενημέρωσαν ότι είχα ένα μεγάλο όγκο στα γεννητικά όργανα, ο οποίος είχε κάνει μετάσταση στην κοιλιακή χώρα. Δεν είχα πολλές ελπίδες. Δυο σκέψεις πέρασαν αυτόματα από το μυαλό μου. Η πρώτη ήταν: «Τι κάνω τώρα;». Κατέληξα στο ότι δεν αξίζει να αγχωθώ περισσότερο για κάτι που υπερβαίνει τις δυνάμεις μου –έπρεπε μόνο να είμαι δυνατός και να το παλέψω μέχρι τέλους. Η δεύτερη, σχεδόν ταυτόχρονη, σκέψη, ήταν: «Γιατί εγώ; Γιατί σε εμένα;». Αυτή είναι μια ερώτηση-παγίδα που κάνουν στον εαυτό τους όλοι όσοι έχουν περάσει από ανάλογες καταστάσεις –ευτυχώς αμέσως με παρηγόρησε η ιδέα ότι ήμουν εγώ και όχι κάποιος δικός μου. Είναι πολύ πιο δύσκολο να παρακολουθείς ανήμπορος τη μάχη των ανθρώπων που αγαπάς, απ’ το να δίνεις εσύ ο ίδιος τη μάχη…

Σύμφωνα με τους γιατρούς υπήρχε πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να «φύγω» από τη ζωή μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κι έτσι από την πρώτη κιόλας στιγμή άρχισα να «ιχνηλατώ» το παρελθόν μου, αναζητώντας αυτό που λέμε «το σύνολο της ζωής μου». «Ποιο ήταν το έργο μου;», «Τι αφήνω πίσω μου;». Πριν από την περιπέτεια της υγείας μου ήμουν εμπορικός διευθυντής μιας μεγάλης πολυεθνικής: είχα φτάσει να διαχειρίζομαι συμβόλαια ύψους 45 εκατομμυρίων ευρώ. Ναι, αισθανόμουν πετυχημένος και γεμάτος εμπειρίες –έχοντας εργαστεί για βιομηχανικούς κολοσσούς, όπως η BMW στο Μόναχο, ή ως αντιπρόσωπος μιας μεγάλης αυστραλιανής εταιρείας στην Αγγλία. Κάθε τόσο ταξίδευα σε όλο τον κόσμο, έμενα σε καλά ξενοδοχεία, ένιωθα ότι η ζωή είναι μπροστά μου… Μετά τη διάγνωση συνειδητοποίησα βίαια ότι όλες αυτές οι εμπειρίες, οι εικόνες, θα πέθαιναν μαζί μου. Δεν αφορούσαν κανέναν άλλον. Αισθάνθηκα μοναξιά: ξάφνου το σύνολο της ζωής μου έμοιαζε με ένα μεγάλο μηδενικό. Δεν είχα προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στους συνανθρώπους μου. Ο ορμέμφυτος αυτός απολογισμός, εν τέλει, λειτούργησε σαν μια «επιφοίτηση»: έκτοτε η ιδέα του θανάτου με τρόμαζε λιγότερο απ’ ό,τι μια ανεπαρκής ζωή…

«Όταν άκουσα τη διάγνωση, σκέφτηκα ‘’Γιατί εγώ; Γιατί σε εμένα;’’. Με παρηγόρησε η ιδέα ότι ήμουν εγώ και όχι κάποιος δικός μου. Είναι πολύ πιο δύσκολο να παρακολουθείς ανήμπορος τη μάχη των ανθρώπων που αγαπάς, απ’ το να δίνεις εσύ ο ίδιος τη μάχη…»

Την περίοδο των θεραπειών, τα βράδια στο νοσοκομείο φαντασιωνόμουν ότι είμαι ξανά υγιής και πλέω με το kitesurf μου στην ανοιχτή θάλασσα. Η σκέψη αυτή με ηρεμούσε, μου έδινε δύναμη, κουράγιο. Περνώντας οι εβδομάδες και καθώς ο οργανισμός μου ανταποκρινόταν καλά στις χημειοθεραπείες αισθανόμουν ότι μπορώ να βγω νικητής από αυτή τη δύσκολη μάχη. Τότε ήταν για πρώτη φορά που άρχισε να σχηματοποιείται στο μυαλό μου η ιδέα της σύστασης μιας ομάδας η οποία, μέσα από τις δράσεις της, θα προσπαθούσε να ενδυναμώσει τη θέληση των συνανθρώπων μας που εμπλέκονται με τον καρκίνο. Ο σπόρος των «Surfers4life» είχε μόλις φυτευτεί. Μοναχικά, στην αρχή. Στην πορεία, βέβαια, προστέθηκαν πολλοί πρόθυμοι φίλοι και «συνοδοιπόροι». Σήμερα οι «Surfers4life» αριθμούν περισσότερα από 40 μέλη.

«Οι ‘’Surfers4life’’ είναι μια ομάδα που, μέσα από τις δράσεις της, προσπαθεί να ενδυναμώσει τη θέληση των συνανθρώπων μας που εμπλέκονται με τον καρκίνο», λέει ο Ηλίας Κατηρτσιγιανόγλου (τρίτος από αριστερά).

Η πρώτη δράση των «Surfers4life» ήταν ο διάπλους του Ευβοϊκού –ενάμισι χρόνο αφ’ ότου είχα βγει από το νοσοκομείο. Ξεκινήσαμε από το Μαρμάρι με τελικό προορισμό τη Λούτσα: συνολικά 23 αθλητές, άλλοι με kitesurf, άλλοι με windsurf, άλλοι με καγιάκ. Καθένας από εμάς ήθελε με τον τρόπο του να στείλει ένα συμβολικό μήνυμα αλληλεγγύης στους καρκινοπαθείς όλου του κόσμου που δίνουν καθημερινά τη δική τους μάχη. Εξ ου και επιλέξαμε να πραγματοποιήσουμε τον διάπλου την «Ημέρα Επιζώντων Καρκίνου». Τερματίζοντας, δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα πληρότητας που είχε πλημμυρίσει ολόκληρο το κορμί μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθανόμουν πως έκανα κάτι που πραγματικά είχε νόημα. Έως τότε ούτε που είχα φανταστεί ότι μπορούσα να βιώσω τόσο έντονα συναισθήματα. Το γεγονός αυτό μου δημιούργησε ορισμένα, σημαντικά, ερωτήματα.

Τι ήταν άραγε αυτό που με έκανε να αισθάνομαι πιο πλήρης και ζωντανός από ποτέ; Άρχισα να γυρεύω απαντήσεις, ρωτώντας, περισσότερο από περιέργεια, εξειδικευμένους ψυχολόγους. Οι απαντήσεις όλων κατέληγαν στο εξής συμπέρασμα: Ότι οι άνθρωποι που είναι ευτυχισμένοι, είναι αυτοί που βρήκαν κάποιο νόημα στη ζωή τους. Κι όταν έλεγαν «νόημα», γιατί μιλάμε για μια αφηρημένη έννοια, εννοούσαν να βρει ο καθένας από εμάς τι είναι αυτό που αγαπά και να το προσφέρει όχι στον εαυτό του, αλλά στους συνανθρώπους του. Αυτό είναι γενναιοδωρία, αλληλεγγύη στην πράξη. Να δίνεις περισσότερα από αυτά που μπορείς, και να έχεις την περηφάνια να παίρνεις λιγότερα από αυτά που χρειάζεσαι…

Ο Ηλίας Κατηρτσιγιανόγλου στο TEDMED. «Έχω μιλήσει σε πολλά συνέδρια, σε σχολεία, σε κολέγια, για την ανάγκη της προσφοράς στον συνάνθρωπο. Για τον ‘’ιό της αλληλεγγύης’’, όπως συνηθίζω να λέω».

Σήμερα είμαι υγιής –κάνοντας, ασφαλώς, συχνά εξετάσεις για να παρακολουθώ την κατάστασή μου. Στις αρχές Δεκεμβρίου φεύγω για ένα μεγάλο ταξίδι σε Ινδία, Νότιο Κορέα και Κίνα προκειμένου να συναντήσω κάποιους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι ευελπιστώ ότι θα με διαφωτίσουν στα υπόλοιπα ερωτήματα που φέρω μέσα μου μετά την περιπέτεια της υγείας μου. Κατά καιρούς έχω μιλήσει σε πολλά συνέδρια, όπως το «TEDMED», ή ακόμα και σε σχολεία και κολέγια, για την ανάγκη της προσφοράς στον συνάνθρωπο, για τον «ιό της αλληλεγγύης» όπως συνηθίζω να λέω, όμως κάθε φορά νέες απορίες προκύπτουν στη λίστα της ζωής μου. Για ένα πράγμα μόνο είμαι σίγουρος πια: Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας…

«Για ένα πράγμα μόνο είμαι σίγουρος πια: Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας».

TAGS :
αρρώστια καρκίνος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook