Να την θυμόμαστε χαμογελαστή (Φωτογραφία: Nikos Libertas / SOOC).

Η είδηση σε μουδιάζει. Τόσο νέα, τόσο έτοιμη για καινούργιους αγώνες, κι όμως τόσο άγρια χτυπημένη από την ασθένεια. Η απώλεια της Φώφης Γεννηματά μόλις στα 57 της σε γεμίζει θλίψη, σε αναγκάζει να σκεφτείς πόσο φθαρτός και προσωρινός είναι ο άνθρωπος σε τούτη τη ζωή. Πώς ένα γύρισμα της μοίρας μπορεί να σου αλλάξει όλη τη διαδρομή. Φευ, ακόμη και να στην τερματίσει.

Λέμε, εν είδει κλισέ, ότι έχασε τη μάχη. Ομως, η Φώφη Γεννηματά δεν έχασε καμία μάχη. Το να παλέψεις με την ασθένεια που δεν έχει καταφέρει να υπερνικήσει ούτε καν η επιστήμη, μοιάζει με άθλο που ξεπερνάει ακόμη κι αυτόν του Δαβίδ με τον Γολιάθ. Οχι, η Φώφη Γεννηματά με την περιπέτειά της μάς έδωσε ένα σαφές και καθαρό μήνυμα ζωής: παλεύεις ως το τέλος, ζεις κάθε ρανίδα που σου μένει στις φλέβες.

Τι έκανε η Φώφη Γεννηματά; Διατράνωσε τη ζωή. Λάτρεψε κάθε στιγμή που της απέμενε – κι ας ήξερε πως δεν ήταν πολλές.

Δεν αποχώρισε νωρίς, δεν εξαφανίστηκε, δεν έπεσε στη λίμνη των στεναγμών. Ακόμη κι αν το έκανε ιδιωτικά (τι πιο ανθρώπινο από το να λυγίζεις μπρος στο φάσμα του θανάτου;), δημόσια η εικόνα της ήταν πάντοτε μαχητική και αξιοπρεπής. Δεν έδωσε ποτέ το δικαίωμα σε κανέναν να της προσφέρει ένα ξεροκόμματο οίκτου.

Τι έκανε η Φώφη Γεννηματά; Διατράνωσε τη ζωή. Λάτρεψε κάθε στιγμή που της απέμενε – κι ας ήξερε πως δεν ήταν πολλές. Εμεινε στο πάλκο της πολιτικής έως την τελευταία στιγμή. Θύμισε τους παλιούς καλούς ηθοποιούς που έλεγαν πως θα πεθάνουν πάνω στο σανίδι. Δείγμα πίστης και αγώνα γι’ αυτό που είχαν ταχθεί να κάνουν.

Δεν είναι εύκολο να πάρεις μια τέτοια απόφαση. Να αντέξεις δηλαδή έως το τέλος τους βασανισμούς της ασθένειας, να νιώθεις το κορμί σου να σμικρύνει, το χρόνο να μειώνεται δραματικά και ταυτόχρονα να πρέπει να ασκείς τα καθήκοντά σου καθημερινά. Κάτι που προϋποθέτει σωματικές και ψυχικές δυνάμεις.

Μια μετριοπαθής πολιτικός των συναινέσεων που πολύ σπάνια ύψωνε τη φωνή της στο κοινοβούλιο, με την ασθένεια έπαιξε επιθετικά, δυναμικά.

Από πού άντλησε αυτή η γυναίκα αυτή τη δύναμη; Μια μετριοπαθής πολιτικός των συναινέσεων που πολύ σπάνια ύψωνε τη φωνή της στο κοινοβούλιο, με την ασθένεια έπαιξε επιθετικά, δυναμικά, την είδε στα μάτια και δεν την φοβήθηκε.

Ναι, η θλίψη για την απώλεια της Φώφης Γεννηματά δεν μειώνεται όσες θετικές κρίσεις κάνεις για την παρουσία της στην πολιτική. Οταν χάνεται κάποιος τίποτα δεν μπορεί να τον φέρει πίσω. Κι όμως, η στάση της απέναντι στο απευκταίο είναι ένα μάθημα για όλους μας.

Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με το επάγγελμά της ούτε με το φύλο της. Είναι μια στάση απέναντι στα πράγματα, μια ισχυρή βούληση για ζωή έως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είναι ένα μάθημα ουσίας που αξίζει να το κρατήσουμε μέσα μας. Ποτέ δεν ξέρει τι, πώς και πότε θα σε βρει. Δεν είμαστε αθάνατοι και το ξέρουμε. Κανείς μας δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί σε Χαϊλάντερ.

Δεν το βάζουμε κάτω. Δεν υποστέλλουμε τη σημαία. Δεν κατεβάζουμε το κεφάλι. Ζούμε όσο μας μένει να ζήσουμε, αλλά με σθένος και αγάπη.

Επειδή, όμως, είμαστε θνητοί έχουμε υποχρέωση απέναντι στους εαυτούς μας και στη ζωή που μας δόθηκε να την γιορτάσουμε έως το τέλος. Ακόμη και η ύστατη ανάσα μας να είναι μια νίκη επί του θανάτου. Αυτό το έπραξε η Φώφη Γεννηματά. Οχι μόνο τώρα, αλλά επί 10 και πλέον χρόνια. Από τότε που την περίμενε ο καρκίνος στο δρόμο της.

Δεν το βάζουμε κάτω. Δεν υποστέλλουμε τη σημαία. Δεν κατεβάζουμε το κεφάλι. Ζούμε όσο μας μένει να ζήσουμε, αλλά με σθένος και αγάπη. Ευχαριστούμε τη Φώφη Γεννηματά γι’ αυτό το μάθημα ζωής.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, από καρδιάς…

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top