Γιατί το προ-φθαρμένο τζην είναι lame

Αυτή η γελοία φθορά (σα να έχεις παλέψει με τα λιοντάρια στην αρένα) που ήταν αρκετά διαδεδομένη στη δεκαετία του ’80 προκαλεί πλέον μόνο τον γέλωτα. Άσε που είναι φανερό ότι έγινε επί τούτου και όχι από την τίμια πολυχρησία. (Φωτογραφία: pausemag.co.uk).

Όταν κάποιος κάνει μια ιστορική ανασκόπηση του μοντέρνου ρούχου – έπειτα από αιώνες, πιστεύω ότι θα αφιερώσει ένα μεγάλο κεφάλαιο στο πολυαγαπημένο denim, το γνωστό σε όλους μας τζην. Ευέλικτο, πάντοτε παρόν και μια υπέροχη έκφραση του απλού, εργατικού και καθημερινού ανθρώπου, το τζην είναι και θα είναι εδώ για πολύ καιρό ακόμα.

Όπως κάθε ρούχο, έτσι και αυτό πέρασε και περνάει ακόμα από πειραματισμούς και στιλιστικούς συνδυασμούς. Μεταξύ αυτών έχουμε και κάποια φαινόμενα τα οποία δυστυχώς δε λένε να εξαφανιστούν παρότι εκπροσωπούν μια φαιδρότητα. Αναφέρομαι στο προ-φθαρμένο τζην.

Αριστερά: ένα τίμια χιλιομπαλωμένο παλιό τζην. Δεξιά: το προφθαρμένο τζην του “κάγκουρα”. (Φωτογραφία: bigmensclothing.com. και instaloverz.com).

Ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του τζην και συγκεκριμένα του κλασικού denim υφάσματος είναι η αντοχή του. Είναι επίσης από τα υλικά που δε θέλουν τόσο συχνά καθάρισμα. Γι’ αυτό το τζην έγινε «ρούχο δουλειάς» ή έστω ένα ρούχο για κάθε περίσταση.

Είναι τέτοια η συναισθηματική σχέση με αυτό το καθημερινό ρούχο ώστε ακόμα και φθαρμένο μετά από χρόνια ή σκισμένο από τη δουλειά, να φοριέται με περισσή περηφάνεια. Πολύ απλά γιατί τώρα το ρούχο έχει μια ιστορία να πει. Το τζην που έχει φθαρεί έχει πάνω του αναμνήσεις από τη ζωή που ζει αυτός που το φοράει. Κάθε σημάδι, ζημιά, σκίσιμο ή ό,τι άλλο θες, στο τζιν είναι μια ένδειξη των εμπειριών του και υλικό των αναμνήσεων του. Αυτό εκπροσωπούν τα πραγματικά φθαρμένα τζην, τα φθαρμένα από τη ζωή. Μια γεμάτη ζωή.

Όταν από την άλλη αγοράζεις ένα προ-φθαρμένο τζην, προσπαθείς να αφομοιώσεις μονομιάς στοιχεία τα οποία δεν έχεις κερδίσει. Κλέβεις στο τεστ, καις το φανάρι, κόβεις στην ουρά, αγοράζεις πτυχίο. Δεν το κέρδισες με το σπαθί σου. Ο λόγος που κάποιος πληρώνει (έξτρα χρήματα παρακαλώ) για ένα προ-φθαρμένο τζην είναι επειδή γυρεύει το επιφανειακό ψευτό-παράσημο μιας έντονης ζωής. Το στυλ είναι σικέ.

Σκέφτομαι τώρα τη γνωστή κιθάρα του Steview Ray Vaughn που είχε από την αρχή μέχρι το τέλος της καριέρας του και κατέληξε να είναι σχεδόν άχρωμη από τη φθορά και σχεδόν «άσχημη». Δείτε όμως πόσο πολλή ψυχή έχει διεισδύσει σε αυτή την κιθάρα. Κυρίως όμως δείτε πόσο «δική του» έχει γίνει αυτή η κιθάρα ακριβώς γιατί έχει υποστεί αυτό το ταξίδι μαζί του.

Όταν το τζην φθείρεται φυσιολογικά μοιάζει όπως του Μπρους Γουίλις (αριστερά). Ένα τζην που το αγοράζουμε χωρίς καμία προ-φθορά μπορεί υπο προϋποθέσεις να γίνει κομμάτι και ενός business look (δεξιά).

Να δώσω ένα ακόμα παράδειγμα: Εάν ποτέ έχετε την τύχη να παρακολουθήσετε από κοντά το Rally Acropolis, θα δείτε το ενδιαφέρον των παρευρισκόμενων να φουντώνει σε δυο φάσεις: Πρώτα κατά τη διάρκεια του αγώνα στις «ειδικές πίστες» όπου τα αυτοκίνητα κινούνται με τρομακτικές ταχύτητες σε κακοτράχαλους δρόμους και σηκώνουν τόνους σκόνης. Η άλλη στιγμή είναι με το πέρας του αγώνα που τα αυτοκίνητα έχουν σταματήσει και κάθονται λασπωμένα και βρώμικα για να τα δει ο κόσμος. Γιατί; Γιατί τότε είναι που το κατόρθωμα του αμαξιού φαίνεται και στην όψη του.

Πιστεύετε αλήθεια πως θα προκαλούσε το ίδιο δέος το ίδιο αυτοκίνητο αν απλά του ρίχνανε λίγη λάσπη και άμμο και το παρουσιάζανε στο κόσμο; Όχι βέβαια. Αυτό που του δίνει τη μεγάλη αξία είναι αυτό που μόλις πέρασε και βλέπουμε το αποτέλεσμα μπροστά μας.

Έχει μια ομορφιά η φθορά και η πατίνα. Είναι σημάδια ζωής και έντασης. Όταν ένα αντικείμενο συντηρείται αψεγάδιαστο είναι λες και το έχεις στη φορμόλη – είναι νεκρό, ακίνητο. Το ζωντανό σημαίνει αναγκαστικά και φθαρμένο.

Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και το τζην: Φθαρμένο από τη ζωή και τη χρήση – όχι από το εργοστάσιο.

Διαβάστε ακόμα: Casual δεν σημαίνει «ό,τι να ‘ναι».

TAGS :
στυλ τζίν

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook