Τop 5 ερωτικά τρίγωνα στο σινεμά

Ονειροπόλοι (The Dreamers, 2003)

Σκηνοθεσία: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Παίζουν: Μάικλ Πιτ, Λουί Γκαρέλ, Εύα Γκριν

Ιστορία μου, αμαρτία μου: Λίγο πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα του Μάη του ’68, ο Μάθιου (Μάικλ Πιτ), συνεσταλμένος Αμερικανός φοιτητής, περιπλανιέται χωρίς συγκεκριμένο προορισμό στα σοκάκια της Μονμάρτρ, του Σεν Ζερμέν και λοιπών αγαπημένων παριζιάνικων γειτονιών. Ώσπου γνωρίζει ατίθασα, επιπόλαια δίδυμα αδέλφια, τον Τεό (Λουί Γκαρέλ) και την Ιζαμπέλ (Εύα Γκριν), τα οποία τον καλούν στο πολυτελές διαμέρισμά τους για να τον μυήσουν σε παιχνιδάκια και σκανδαλιές πάσης φύσης.

Δυο-δυο, στην μπανιέρα τρεις-τρεις: Οφείλουμε μεγάλο σεβασμό στον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι που με το πρόσχημα της πολιτικής παρακαταθήκης, μας σύστησε το πλέον σεβάσμιο μπούστο του σύγχρονου σινεμά, υψιπετής απήχηση των τόξων των γοτθικών ναών. Η Παριζιάνα, σεφαραδίτικης καταγωγής, Εύα Γκριν στα μικράτα της –μόλις 23 ετών εδώ– δίνει το σύνθημα για να ξεχυθεί από την κάμερα του Ιταλού δημιουργού ένας χείμαρρος τρομακτικής ενέργειας, οργασμικής δύναμης και αμείωτης σεξουαλικότητας. Με σκηνές που παραπέμπουν σε καλτ δημιουργίες (από το «Ζιλ και Ζιμ» του Τριφό ως το δικό του «Το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι»), οι «Ονειροπόλοι» είναι η τελευταία μεγάλη ταινία του Μπερτολούτσι και μια αυθεντική ματιά στο αντικομφορμιστικό κίνημα της αμφισβήτησης και της απόλυτης –πέρα από τα όρια της αναρχίας– ελευθεριότητας.

Σκηνή κλειδαρότρυπας: Η Εύα Γκριν κάνει ένα υπέροχο στριπτίζ στους δύο θαυμαστές της υπό τους ήχους του «La Mer» του Charles Trenet. Όμως και το πάτωμα στην κουζίνα αποδεικνύεται φιλόξενος χώρος για τους δύο εραστές, υπό το όλο περιέργεια βλέμμα του αδελφού της, που παρακολουθεί όλες τις πικάντικες λεπτομέρειες την ώρα που τηγανίζει αυγά!

Ο Λέοναρντ Κοέν γράφει για ένα ερωτικό τρίγωνο: «Είναι τέσσερις το πρωί, τέλος Δεκέμβρη / Σου γράφω για να δω αν είσαι καλά / Η Νέα Υόρκη είναι κρύα, αλλά μου αρέσει εδώ που μένω / Έχει μουσική στην Clinton Street όλο το απόγευμα / Άκουσα ότι χτίζεις το μικρό σου σπίτι βαθιά στην έρημο / Ζεις χωρίς λόγο τώρα, ελπίζω να κρατάς κάποιες σημειώσεις / Ναι, και η Τζέιν γύρισε με μια τούφα απ’ τα μαλλιά σου / Είπε ότι εσύ της την έδωσες / Εκείνη τη νύχτα που σχεδίαζες να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου… / Ξεκαθάρισες ποτέ; / Α, την τελευταία φορά που σε είδαμε έμοιαζες πολύ πιο γερασμένος / Το διάσημο μπλε σου αδιάβροχο είχε φθαρεί στον ώμο / Ήσουν στο σταθμό και συναντούσες τα τρένα / Και γύρισες σπίτι χωρίς τη Λιλί Μαρλέν… / Και μεταχειρίστηκες τη γυναίκα μου σαν μία φλούδα της ζωής σου / Και όταν γύρισε πίσω δεν ήταν γυναίκα κανενός… / Λοιπόν, σε βλέπω εκεί με το τριαντάφυλλο στα δόντια / Ένας ακόμη αδύνατος, κλέφτης τσιγγάνος / Να, η Τζέιν ξύπνησε… / Σου στέλνει τους χαιρετισμούς της… / Και τι μπορώ να σου πω, αδερφέ μου, φονιά μου, / Τι θα μπορούσα ενδεχομένως να σου πω; / Υποθέτω ότι μου λείπεις, υποθέτω ότι σε συγχωρώ / Χαίρομαι που βρέθηκες στο δρόμο μου… / Αν ποτέ ξαναπεράσεις από εδώ, για την Τζέιν ή για μένα / Ο εχθρός σου κοιμάται και η γυναίκα του είναι ελεύθερη… / Ναι, και ευχαριστώ για τη σκοτεινιά που πήρες από τα μάτια της / Νόμιζα ότι ήταν εκεί για καλό… και ποτέ μου δεν προσπάθησα… / Και η Τζέιν γύρισε με μια τούφα απ’ τα μαλλιά σου / Είπε ότι εσύ της την έδωσες / Εκείνη τη νύχτα που σχεδίαζες να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου… / Eιλικρινώς… Λ. Κοέν!» (η μετάφραση του «Famous Blue Raincoat» είναι από το μπλογκ http://stixo-mythia.blogspot.gr)

Δείτε εδώ τις πιο ερωτικές σκηνές του φιλμ:

Δείτε εδώ όλη την ταινία.

Wild Things (1998)

Σκηνοθεσία: Τζον Μακ Νότον.
Παίζουν: Κέβιν Μπέικον, Ματ Ντίλον, Νιβ Κάμπελ.

Ιστορία μου, αμαρτία μου: Η γαλήνια ατμόσφαιρα ενός πρότυπου αριστοκρατικού κολεγίου στο Blue Bay πάει περίπατο όταν ο γοητευτικός καθηγητής Σαμ Λομπάρντο (Ματ Ντίλον), με τον οποίο είναι ερωτευμένες οι περισσότερες κοπέλες του ιδρύματος, κατηγορείται για το βιασμό δύο φοιτητριών του, της Κέλι βαν Ράιαν (Ντενίζ Ρίτσαρντς), κόρης της δισεκατομμυριούχου Σάντρα βαν Ράιαν (Τερέζα Ράσελ), και της Σούζι Τόλερ (Νιβ Κάμπελ). Ο Σαμ προσλαμβάνει το δικηγόρο Κεν Μπόουντεν (Μπιλ Μάρεϊ) για να τον υπερασπιστεί.

Δυο-δυο, στην μπανιέρα τρεις-τρεις: Ο Τζον Μακ Νότον έκανε εντυπωσιακό ντεμπούτο στο σινεμά με το «Χένρι, το Πορτρέτο Ενός Δολοφόνου», αλλά κάπου χάθηκε στο δρόμο. Εδώ καταπιάνεται με ένα νεο-νουάρ, όπου όμως αν και το παρακάνει με τις ανατροπές – ακόμη και όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους κρύβει και άλλες εκπλήξεις–, στην ύφανση της ατμόσφαιρας και της εκτόξευσης της λίμπιντο παίρνει άριστα. Έχει βέβαια φροντίσει από πριν για όλα αυτά, αναθέτοντας σε δύο σταρ (Ματ Ντίλον και Κένιν Μπέικον) την υλοποίηση της ερωτικής ευωχίας με δύο εκρηκτικά ερωτικές μούσες. Ντενίζ Ρίτσαρντς (άλλο ένα θεσπέσιο στήθος) και Νιβ Κάμπελ προσφέρουν μερικές από τις πιο προχωρημένες για την εποχή ερωτικές σκηνές και κάνουν την ταινία να βλέπεται τουλάχιστον ευχάριστα, παρά την προφανή ασθενή καλλιτεχνική της αξία. Μάλιστα, ήταν τόση η επιτυχία της ταινίας, που δημιουργήθηκε και σίκουελ ύστερα από έξι χρόνια, το οποίο ήταν τόσο τραγικό (σκηνοθέτης κάποιος Τζακ Πέρεζ) που έκανε το πρωτότυπο να δείχνει αριστούργημα!

Σκηνή κλειδαρότρυπας: Τα κορίτσια της ταινίας απολαμβάνουν το μπάνιο τους στην πισίνα. Τα κορίτσια της ταινίας κάνουν πάρτι στο δωμάτιο ενός μοτέλ με τον καθηγητή τους. Τα κορίτσια της ταινίας βοηθούν η μία την άλλη να ξεντυθούν. Τα κορίτσια της ταινίας πίνουν αλκοόλ χυμένο στο σώμα τους. Αχ, αυτά τα κορίτσια της ταινίας…

Η Αναΐς Νιν για την Τζουν Μίλερ, σύζυγο του εραστή της Χένρι Μίλερ: «Τζουν… Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα σε ξαναδώ να έρχεσαι προς το μέρος μου, ξεπροβάλλοντας από τα σκοτάδια του κήπου. Περιμένω μερικές φορές στο σημείο όπου συνηθίζαμε να συναντιόμαστε, προσδοκώντας να σε δω ξανά να περπατάς προς το μέρος μου, ξεμακραίνοντας από το πλήθος, ¬εσύ, τόσο ξεχωριστή και μοναδική. Όταν έφυγες, το σπίτι άρχισε να με πνίγει. Ήθελα να βρεθώ μόνη μου με την εικόνα σου… Νοίκιασα λοιπόν ένα στούντιο στο Παρίσι, ένα μικρό, ετοιμόρροπο διαμερισματάκι και καταφεύγω εκεί τουλάχιστον λίγες ώρες την ημέρα. Ποια είναι όμως αυτή η “άλλη” ζωή που θέλω να ζήσω χωρίς εσένα; Μερικές φορές πρέπει να φαντασθώ ότι είσαι παρούσα, Τζουν. Νιώθω σαν να θέλω να γίνω εσύ. Ποτέ άλλοτε δεν θέλησα να γίνω κανένας άλλος εκτός από τον εαυτό μου. Τώρα θέλω να λιώσω μέσα σου, να έρθω τόσο απίστευτα κοντά σου που ο εαυτός μου να εξαφανιστεί… (Φεβρουάριος 1932, Παρίσι)» (Απόσπασμα από το ημερολόγιο της Αναΐς Νιν)

Δείτε εδώ τις πιο ερωτικές σκηνές του φιλμ:

Δείτε εδώ όλη την ταινία.

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι (The Unbearable Lightness of Being, 1988)

Σκηνοθεσία: Φίλιπ Κάουφμαν.
Παίζουν: Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, Ζιλιέτ Μπινός, Λένα Όλιν.

Ιστορία μου, αμαρτία μου: Πράγα, 1968, λίγο πριν από την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων. Ο Τόμας (Ντάνιελ Ντέι-Λιούις) –γιατρός, λάτρης του γυναικείου φύλου και προορισμένος να γεύεται τη γλυκιά ελαφρότητα του είναι– αδιαφορώντας για τις καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα γύρω τους και αδιαφορεί για τις όποιες κοινωνικο-πολιτικές ιδεολογίες. Τη στάση της ζωής του Τόμας υιοθετεί η ερωμένη του Σαμπίνα (Λένα Όλιν), ζωγράφος στο επάγγελμα, η οποία αρνείται να δεθεί με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις και απεχθάνεται ό,τι είναι αντιαισθητικό. Η ζωή του Τόμας θα πάρει άλλη τροπή μετά τη γνωριμία του σε ένα επαρχιακό σταθμό τρένων με την Τερέζα (Ζιλιέτ Μπινός), η οποία αφήνει την πόλη της για να εγκατασταθεί στην Πράγα αλλά και στη ζωή του Τόμας.

Δυο-δυο, στην μπανιέρα τρεις-τρεις: Η Ιστορία βαραίνει πάνω στα πλάνα του Φίλιπ Κάουφμαν, πάνω στις λέξεις του Μίλαν Κούντερα. Και επειδή βαραίνει στα όρια αντοχής του ατόμου, το άτομο αντιδρά και ελαστικοποιεί τα χαρακτηριστικά της ατομικότητάς του. Το περίφημο πείραμα της φιλελευθεροποίησης του κομουνισμού στη διάρκεια της Άνοιξης της Πράγας δεν απελευθερώνει το άτομο, αντίθετα το καταπιέζει, το συνθλίβει. Με αφήγηση απόλυτα γραμμική ο Κάουφμαν αντιπαραβάλλει το ατομικό με το κοινωνικό, το αποξενωμένο με το συμμετοχικό. Ο Τόμας και η Σαμπίνα βιώνουν ελευθεριακά τη ζωή τους και προτάσσουν τη χαριτωμένα αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, σε αντίθεση με την Τερέζα που δεν κατανοεί αυτή την ελαφρότητα και υποτάσσεται στην αναγκαιότητα των αδήριτων νόμων της βαρύτητας: της συναισθηματικής βαρύτητας, της ψυχικής βαρύτητας, της κοινωνικής βαρύτητας, της ιστορικής βαρύτητας. «Σκόνη στον άνεμο» οι ζωές των ανθρώπων, τόσο ελαφρές και ελαφριές που ο άνεμος τις σκορπά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα χωρίς να τις επιτρέπει να αποτυπώσουν την ιδιαιτερότητά τους στο χρόνο. Και η νιτσεϊκή ιδέα της αιώνιας επιστροφής, που επανέρχεται στα καρέ του Κάουφμαν, είναι απλώς μια ιδέα που δεν μπορεί να υπερκεράσει τη γοητευτική επίδραση της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι.

Σκηνή κλειδαρότρυπας: Δύο ποτήρια κόκκινο κρασί, στο βάθος αναμμένο τζάκι, η Ζιλιέτ Μπινός «οπλίζει» τη φωτογραφική της μηχανή, η Λένα Όλιν απελευθερώνεται από το βάρος των ρούχων της πίσω από τις αραχνοΰφαντες κουρτίνες, οι αναπνοές βαραίνουν, η αναστολή χάνει το τελευταίο της πέπλο, το βλέμμα παραμορφώνεται μέσα από την κάμερα… Απολαύστε με την υπευθυνότητα ΔΗΜΑΡ-ίτη που ανέλαβε το έργο της διάσωσης της χώρας.

Ο Μίλτος Σαχτούρης γράφει για «Τρεις Εραστές»: «Στις βραδινές βρεγμένες στράτες / Αχνίζει ένα φως θαλασσί / Πλατύ χέρι στην καρδιά / Βήματα ερειπωμένα / Τρεις εραστές διαβαίνουν απ’ τα χέρια πιασμένοι. / Ο πρώτος… / Κρέμασε σ’ ένα δέντρο την αγάπη του / Τα μεσάνυχτα προσεύχεται κάτω απ’ το δέντρο / Να κατέβει η αγάπη πιασμένη απ’ τα φύλλα / Να κοπάσει η πλημμύρα των φύλλων… που λιώνουν / Τα δάκρυά του στο χώμα τα πίνει ένας σκύλος / Η αγάπη στα κλαδιά τον πετροβολάει / Το δέντρο ουρλιάζει ο αγέρας / Ο δεύτερος… / Χάρισε την αγάπη του σ’ έναν τρελό βιολιστή / Ο τρελός την επήρε τραγούδι / Βρέχει ο ουρανός λουλούδια νομίσματα / Αντηχούνε οι δρόμοι τ’ ολέθριο βιολί / Της αγάπης το τραγούδι το ‘χουν μάθει τώρα όλοι / Με χείλια σμιχτά μελανά το σφυρίζουν
Μόνο αυτός δεν το ξέρει / Ο τρίτος… / Έκανε την αγάπη του καράβι / Την κατευόδωσε στις τρεις θάλασσες / Τώρα έγινε πάλι παιδί / Σιάχνει πύργους με άμμο / Και μαζεύει χαλίκια κοχύλια / Και προσμένει να γυρίσει ξανά / Το καράβι η αγάπη / Στην καρδιά τους έχουν κι οι τρεις χαράξει ένα δέντρο / Ένα βιολί σιμά στ’ αυτί θα τους τρελάνει / Κι ο καπετάνιος παίζει στο βυθό με τα κοράλλια.»

Δείτε εδώ τη σκηνή που τη φωτογραφική μηχανή παίρνει η Λένα Όλιν:

Δείτε εδώ όλη την ταινία.

Θέλω και τη Μαμά σου (Y Tu Mamá También, 2001)

Σκηνοθεσία: Αλφόνσο Κουαρόν.
Παίζουν: Μαριμπέλ Βερντού, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ντανιέλ Χιμένες Κάτσο.

Ιστορία μου, αμαρτία μου: Εγκαταλειμμένοι από τις φίλες τους για το καλοκαίρι, οι έφηβοι Τένοτς (Ντιέγο Λούνα) και Χούλιο (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) γνωρίζουν την κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερή τους Λουίσα (Μαριμπέλ Βερντού) σε ένα γάμο. Προσπαθώντας να την εντυπωσιάσουν, οι δύο φίλοι τής λένε πως πρόκειται να ταξιδέψουν σε μια πανέμορφη, μυστική παραλία, την Μπόκα ντελ Σιέλο. Συνεπαρμένη από την προοπτική του ταξιδιού τους, ζητάει να τους συντροφεύσει. Στη διάρκεια του ταξιδιού, θα αναδειχτούν οι διαφωνίες, οι αντιθέσεις και η διάθεση αποπλάνησης ανάμεσα στους τρεις, με φόντο το τοπίο της σκληρής πραγματικότητας της μεξικανικής κοινωνίας.

Δυο-δυο, στην μπανιέρα τρεις-τρεις: Σπάνια σε μια ταινία έχει αποτυπωθεί με τόση φυσικότητα και ειλικρίνεια η ερωτική πράξη. Η Λουίσα αποκαλύπτει στους δύο εφήβους την προαιώνια αλήθεια: η ερωτική επαφή είναι ένα δώρο που μοιράζονται ισότιμα άντρες και γυναίκες, δίχως οι γυναίκες να αποτελούν το γέρας για τον κυνηγό-αρσενικό. Ο έρωτας, στην πρωταρχική του μορφή, κινείται μακριά από την εμπορευματοποίηση που επιβάλλει η παραγωγική βάση, μακριά από τις εξουσιαστικές ιεραρχίες που προκύπτουν από την πατριαρχική οργάνωση της κοινωνίας. Και ενώ η Λουσία μυεί με τελετουργική ακρίβεια τους νέους στην ουσία της σαρκικής επαφής, ο Αλφόνσο Κουαρόν μας «μυεί» στο «παράλληλο» σύμπαν του Μεξικού: μια διαδρομή που περνά από τα συνεχόμενα μπλόκα των μπάτσων, τους εμπόρους τοξικών ουσιών και τα «βαποράκια» τους, τις παραγκουπόλεις και τα εξαθλιωμένα χωριά.

Σκηνή κλειδαρότρυπας: Η Μαριμπέλ Βερντού καταλήγει από ένα υπαίθριο κέντρο στο κρεβάτι με τους δύο πιτσιρικάδες. Η ενανθρώπιση του πυθαγόρειου θεωρήματος. Αυτό, τίποτε άλλο!

Υπενθύμιση του πυθαγόρειου θεωρήματος: Εν τοις ορθογωνίοις τριγώνοις το από της την ορθήν γωνίαν υποτεινούσης πλευράς τετράγωνον ίσον εστί τοις από των την ορθήν γωνίαν περιεχουσών πλευρών τετραγώνοις. [Το τετράγωνο της υποτείνουσας ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δυο κάθετων πλευρών του.] Ευκλείδης (Στοιχεία A, 47)

Δείτε εδώ πως είναι δυνατόν η ευτυχία να μοιραστεί στα τρία:

Δείτε εδώ όλη την ταινία.

Ο Άγγλος Ασθενής (The English Patient, 1996)

Σκηνοθεσία: Άντονι Μινγκέλα.
Παίζουν: Κριστίν Σκοτ Τόμας, Ρέιφ Φάινς, Γουίλεμ Νταφόε.

Ιστορία μου, αμαρτία μου: Σε ένα εγκαταλειμμένο μοναστήρι στην Ιταλία, τις τελευταίες μέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η νεαρή νοσοκόμα Χάνα (Ζιλιέτ Μπινός) φροντίζει έναν άγνωστης ταυτότητας φρικτά παραμορφωμένο από εγκαύματα τραυματία που τον αποκαλούν ο «Άγγλος ασθενής», το αεροπλάνο του οποίου καταρρίφθηκε στην έρημο Σαχάρα. Πρόκειται για τον Ούγγρο κόμη Αλμάζι (Ρέιφ Φάινς) – στα μέσα της δεκαετίας του ’30, ο κόμης εργαζόταν ως γεωγράφος στη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία του Ηνωμένου Βασιλείου και μαζί με άλλους εξερευνητές χαρτογραφούσαν την έρημο Σαχάρα. Ανάμεσα στους εξερευνητές, ήταν και ο Τζέφρι Κλίφτον (Κόλιν Φερθ) με τη σύζυγό του Κάθριν (Κριστίν Σκοτ Τόμας). Ο έρωτας του κόμη με την Κάθριν θα πυροδοτήσει τις εξελίξεις.

Δυο-δυο, στην μπανιέρα τρεις-τρεις: Μια ταινία που αποθεώνει τον έρωτα ή μια ταινία που αποθεώνει την αντίληψη πως οι άνθρωποι θα ζήσουν ευτυχισμένοι όταν θα καταλυθούν τα εθνικά σύνορα; Ή μήπως τελικά η δημιουργία του Άντονι Μινγκέλα είναι μια σύγχρονη σύνθεση της ιστορίας με τον τρόπο του Ηρόδοτου, όπου το άθροισμα των μερικών μας δίνει τη συνολική εικόνα;

Σκηνή κλειδαρότρυπας: Το μπάνιο στην μπανιέρα που απολαμβάνουν οι δύο εραστές τέρπει τις αισθήσεις και δροσίζει τα καμένα από τον πυρακτωμένο ήλιο της Βόρειας Αφρικής βλέφαρα.

Περί του αριθμού 3: Ο αριθμός 3 θεωρείται τέλειος, γιατί είναι ο πρώτος αριθμός που διαθέτει μια αρχή, ένα μέσον και ένα τέλος. Συναντάμε τον αριθμό 3 σε διάφορους αρχαίους πολιτισμούς. Στην Αίγυπτο έχουμε τη θεϊκή τριάδα Όσιρις – Ίσις – Όρος. Στην εβραϊκή Καββάλα υπάρχει η τριάδα αρσενικού – θηλυκού – ενοποιούσας διάνοιας, ενώ στον ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο, η τρίμορφη Εκάτη, οι 3 Μοίρες, οι 3 Ερινύες και οι 3 Χάριτες. Στους Ασάντι της Αφρικής η σεληνιακή θεά απεικονίζεται με 2 μαύρα πρόσωπα και ένα λευκό. Στο βουδισμό έχουμε το Τριράτνα, τους 3 πολύτιμους λίθους: Βούδας – Ντχάρμα – Σάνγκχα. Για τους ορφικούς υπάρχει η τριάδα Ύπαρξη – Ζωή – Διάνοια, για τον ινδουισμό η θεία τριάδα Μπράχμα – Βίσνου – Σίβα και για το χριστιανισμό η τρισυπόστατη θεότητα.

Δείτε εδώ το παράνομο ζευγάρι σε «παρανομίες»:

Δείτε εδώ όλη την ταινία.

Δείτε ακόμα: Αυτά είναι τα top 5 γυναικεία οπίσθια στο σινεμά

TAGS :
5 cinema σινεμά ταινία τοπ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook