«Το να ζεις όπως πιστεύεις ότι πρέπει να ζεις είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις πραγματικά!» Αυτό είναι το motto του David Beriain, του Ισπανού δημοσιογράφου που ειδικεύεται στις επικίνδυνες αποστολές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου. Υπήρξε ένας από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που είχαν πρόσβαση τα τελευταία χρόνια σε στρατόπεδα του ένοπλου μαρξιστικού στρατού FARC (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia) στην Κολομβία, όπως και από τους λίγους Ευρωπαίους που κατάφερε να προσεγγίσει τα ορυχεία κολτανίου στο Κονγκό, μεσούντος του πολέμου.
Όταν ξεκίνησε την καριέρα του στη δημοσιογραφία, ήταν μόλις 18 χρόνων. Πήγε σε μια μικρή εφημερίδα, για να ζητήσει δουλειά. Όταν μίλησε στο διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας, υπήρξε απόλυτα ειλικρινής μαζί του: «Δεν ξέρω τίποτε. Είμαι νέος, αλλά είμαι πιο παθιασμένος από οποιονδήποτε» του είπε. Εκείνος του απάντησε επίσης με ειλικρίνεια, αλλά αναμειγμένη με έναν ανεπαίσθητο τόνο κυνισμού και έναν εξόφθαλμο τόνο πραγματισμού: «Μικρέ, πρέπει να βγεις στους δρόμους. Οι ιστορίες δεν συμβαίνουν στα γραφεία σύνταξης, αλλά εκεί έξω».
Και ο Beriain από τότε δεν έχει σταματήσει να περπατά τους δρόμους όλου του κόσμου. Από τις αχανείς ερημικές εκτάσεις του Ιράκ και τα υψίπεδα του Αφγανιστάν μέχρι την τροπική ζούγκλα της Κολομβίας και τις οροσειρές του Περού. Κατάφερε να έρθει σε επαφή με διοικητές των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν που κατηγορούνται για τη δολοφονία Ισπανών στρατιωτών, ενώ κάλυψε για διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα τους πολέμους στο Νταρφούρ και το Κουρδιστάν. Στα 25 του κρύφτηκε στον ψεύτικο πάτο ενός φορτηγού και πέρασε τα σύνορα του Ιράκ σαν να ήταν μετανάστης χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, προκειμένου να καλύψει τα γεγονότα του πολέμου.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν είναι εθισμένος στη δημοσιογραφία απλώς για την έκκριση της αδρεναλίνης που του χαρίζει και πως δεν την αντιμετωπίζει ως επάγγελμα. Αυτόν τον LIVE TRUE ταξιδιώτη και ερευνητή η δημοσιογραφία τον θέλγει, γιατί μοιάζει να είναι η κατάλληλη μέθοδος για να αποκωδικοποιεί την ανθρώπινη φύση. Έτσι, προσπαθεί κάθε φορά που είναι να καλύψει ένα θέμα να έρχεται σε άμεση επαφή με τον «κρίσιμο» άνθρωπο και να κερδίζει την εμπιστοσύνη του. Πώς γίνεται αυτό; «Όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με αυτόν που σε ενδιαφέρει. Μόνο τότε κερδίζεις την εμπιστοσύνη του».
Στη διάρκεια των αποστολών του συνάντησε τον κίνδυνο αμέτρητες φορές, όμως αυτό που πραγματικά τον αναστατώνει είναι όταν έρχεται σε επαφή με τους «επικηρυγμένους» της Δύσης και βάζει τον εαυτό του στη θέση τους. Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιεί πως δεν είναι τόσο διαφορετικός από τους «άλλους». Φοβάται και τρομάζει διαρκώς, όμως δεν σταματά να παίρνει ρίσκα, για χάρη της καταγραφής μιας μικρής ψηφίδας ιστορίας, την οποία αν ενώσεις κατάλληλα με εκατοντάδες άλλες ψηφίδες, θα δώσει τη μεγάλη εικόνα της ιστορίας. Ωστόσο, αυτός ο φόβος δεν τον απέτρεψε από το να επιδιώξει συνεντεύξεις με τους αντάρτες στο Σουδάν, τους εμπόρους όπλων στο Νότιο Ιράκ ή τους ηγέτες της εξέγερσης στη Βαγδάτη.
Βασικός του γνώμονας, η κατανόηση. Η κατανόηση των κινήτρων των ανθρώπινων πράξεων. Και η προσέγγιση επιτυγχάνεται μέσα από το διάλογο. Ο Beriain μιλά με τους φυλακισμένους στο Γκουαντάναμο, μιλά με τα παιδιά-δολοφόνους στην Κολομβία, μιλά με τους εργαζόμενους στις καλλιέργειες κόκας στο Περού. Μιλά για να αντιληφθεί ποιες διαδρομές ακολούθησε ο συνομιλητής του, για να φτάσει στη σημερινή του θέση. Και προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τα κυρίαρχα στερεότυπα της μητροπολιτικής Δύσης, ώστε να διαμορφώσει μια όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική άποψη, για όσα συμβαίνουν στις περιοχές που ταξιδεύει.
Kάτοχος πολλών διεθνών διακρίσεων για τις δημοσιογραφικές του επιτυχίες και διευθυντής της εταιρείας παραγωγής EPDG, εξακολουθεί να νιώθει όπως εκείνος ο 18άχρονος που πριν από αρκετά χρόνια βγήκε στους δρόμους, για να ανακαλύψει πώς είναι η ζωή και να τη μεταφέρει στους αναγνώστες της εφημερίδας. Και να διεκδικεί για τον εαυτό του μία μονάχα -τη μεγαλύτερη- πολυτέλεια: Να ζεί αληθινά.
Γι’ αυτό σήμερα μπορεί να υποστηρίζει: «Δεν θέλω να ξοδεύω το χρόνο του σε πράγματα που δεν με ενθουσιάζουν. Στη ζωή μου υπάρχει χώρος μόνο γι’ αυτά που αγαπώ».
Διαβάστε ακόμα: «Blitz» – bespoke μοτοσικλέτες στο Παρίσι από δυο φίλους που ξέρουν να ζουν το πάθος τους.