Η μεσαία ρίγα στο πουκάμισο είναι και η πλέον κομψή (Getty Images-Ideal image/Mr.Porter).
Κατά τη διάρκεια του 20ου αι., κανένα ρούχο δεν γνώρισε τόσες μεταμορφώσεις και εξελίξεις όσο το πουκάμισο. Περιορισμένο για δεκαετίες στη χορεία των εσωρούχων, ξετσουτσούμιζε φειδωλά, αφήνοντας να φανεί δω και κει η άκρη ενός γιακά, το τμήμα μιας μανσέτας…
H λεπτή ρίγα σε μέγεθος καρφίτσας (Mr. Porter).
Ώσπου να κάνει την επανάστασή του κατά την περίοδο της Belle Epoque. Η πουκαμίσα, κολαριστή, πολύ μακριά, μονόχρωμη, χειραφετείται προοδευτικά. Και αν τα λευκά σκληρά κολάρα παραμένουν μια σταθερά ώς τη δεκαετία του ’40, κάποιες ρίγες σε παστέλ αποχρώσεις αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Αρκεί να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στην γκαρνταρόμπα του Υπέροχου Γκάτσμπυ για να διαπιστώσουμε ότι ο ήρωας του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ διέθετε μια ζηλευτή συλλογή υποκαμίσων σε ζωηρά πρωτογενή χρώματα.
Όπως μας υπενθυμίζει ο Μισέλ Παστουρώ στο «Ρούχο του διαβόλου», η ρίγα αρχικά υιοθετήθηκε για υγιειονομικούς λόγους, καθότι υποτίθεται ότι προστάτευε το σώμα απ’ τα μιάσματα. Την πετύχαιναν διά της ύφανσης, αφού η βαφή ήταν απαγορευμένη για τα εσώρουχα. Σήμερα, το item έχει αφήσει πίσω το διακριτικό παρελθόν του κι έχει μετατραπεί σε δομικό στοιχείο της ανδρικής ένδυσης, περισσότερο κι απ’ το σακάκι.
Το πιο γνωστό είδος ρίγας είναι η «Bengal» όπου έχουμε να κάνουμε με ισόπαχες ρίγες με ισόπαχη απόσταση μεταξύ τους (σαν κι αυτή που έχουμε στην πρώτη φωτογραφία). Οσο για την πιο χαμηλότονη επιλογή, στο μέγεθος καρφίτσας, αυτή είναι η εκλεκτή τραπεζικών και χρηματιστών. Ναι, ο επιχειρηματικός κόσμος τρέφει πλέον ιδιαίτερη αγάπη για τη ρίγα.
Ρίγα με σοβαρές διαστάσεις: προσοχή, μπορεί να σας παχαίνουν (Mr. Porter).
Παρένθεση εδώ: Το μεγάλο πλεονέκτημα του ριγέ μπλε πουκαμίσου είναι ότι ταιριάζει με όλες τις επιδερμίδες και τα χρώματα μαλλιών, με όλα τα στυλ, τις περιστάσεις και τις ηλικίες. Όσο πιο ανοιχτόχρωμο είναι το ύφασμα τόσο καλύτερα παντρεύεται με σκούρες γραβάτες και κοστούμια. Επιπλέον, αποτελεί μια μαγική χρυσή τομή μεταξύ συντηρητισμού και διαφοροποίησης. Η ισορροπία αυτή θέλει τέχνη.
Πιο τονισμένη είναι η ρίγα «candy cane». Σε πιο έντονα χρώματα, επιβάλλεται χάρη στις πιο σοβαρές διαστάσεις της. Τέλος, δείγμα υπέρτατης φινέτσας είναι οι πολλαπλές ρίγες, «à l’ Empire», οι οποίες παρότι απαλές και διακριτικές, χαρίζουν με τα μοτίβα τους το φαντεζί απείκασμα των ‘20s. O οίκος Chavret ποτέ δεν λησμονεί να τις συμπεριλάβει στις κολεξιόν του.
Κάνα-δυο ακόμα πραγματάκια στα υπ’ όψιν. Οι ρίγες διέπονται από απλούς κανόνες: οι φαρδιές κι οι οριζόντιες χοντραίνουν. Βασική αρχή. Εκτός κι αν είστε μέλος ομάδας ράγκμπι ή καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη. Επιπλέον, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο: Κουβαλάνε πια εν το συνόλω μια ρετρό αισθητική όχι πάντα ευχάριστη. Αυτό είναι λάθος. Όπως με κάθε ρούχο, η εικόνα μπορεί να αναστραφεί.
Πολλαπλές ρίγες. Φέρνουν κάτι από τη δεκαετία του ’20 (Mr. Porter).
Ενδεχομένως να μην αποτελούν την πιο fashion επιλογή, αλλά σε ορισμένες περιστάσεις ενδείκνυνται απολύτως. Για να αποφύγετε ένα σκωριασμένο εφέ «old school», σας ικετεύω να μην τις βάζετε με τα παντελόνια με πιέτες κάποιου βαρετού κοστουμιού.
Έτερον. Το είδος της ρίγας του πουκαμίσου σας οφείλει να διαφέρει εκείνου της γραβάτας σας, ώστε να αλληλοσυμπληρώνονται. Τα μοτίβα, είτε στο σακάκι είτε στην pochette δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται. Το αυτό ισχύει και για το φάρδος της ρίγας. Η συσσώρευση ειδών χοντρής ρίγας δεν κάνει άλλο από το να βαραίνει την εμφάνισή σας, καθιστώντας τη ασήκωτη. Καθαρά θέμα οπτικής και οφθαλμολογίας.
Διαβάστε ακόμα: Πώς να ντυθείτε στα ροζ.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
