Μια ξεχασμένη Ελλάδα ζει στα κεραμικά της ICARO – ΙΚΑΡΟΣ

Αριστερά: Οι εξαδέλφες Amelia και Luna Capelluto στην αίθουσα διακόσμησης της ICARO. Δεξιά: Πιάτα με υπογραφή ICARO Rodi της ιταλικής περιόδου.

Ήταν το 1988. Ήταν η χρονιά εκείνη που η εταιρία κεραμικών ΙΚΑΡΟΣ θα έκλεινε τις πόρτες της για πάντα, μετά από 60 συνεχόμενα χρόνια λειτουργίας και κάπως έτσι θα διαγραφόταν το τέλος μιας εταιρίας που συνδύαζε την ιστορία, την τέχνη και την επιχειρηματικότητα. Μιας εταιρίας που είχε συνδεθεί με την Ελλάδα, αλλά αν κοιτάξουμε πίσω στον χρόνο θα δούμε ότι οι βάσεις ήταν ιταλικές.

Όλα ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 1928. Ήταν τότε που η εταιρεία ICARO ιδρύθηκε από τους Ιταλούς, στο πλαίσιο ενός φιλόδοξου σχεδίου για την εκβιομηχάνιση και την ανάπτυξη της Δωδεκανήσου. Σκοπός της ήταν η κατασκευή καλλιτεχνικών κεραμικών, και πιο συγκεκριμένα αντιγράφων των περιζήτητων κεραμικών Ιζνίκ, τα οποία υπήρχαν σε μεγάλες ποσότητες στα αρχοντικά της Λίνδου, σε βαθμό που μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα θεωρούνταν προϊόντα της ροδιακής κεραμικής τέχνης. Η παραγωγή κεραμικών της εταιρίας ICARO ακμάζει τη δεκαετία 1930-1940 και κατορθώνει να επιβιώσει την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εργαζόμενοι του ΙΚΑΡΟΥ μπροστά από το εργοστάσιο στον Άγιο Δημήτριο το 1965.

Με την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα και την αποχώρηση των Ιταλών, η εταιρία πωλείται στον ρόδιο επιχειρηματία Κωνσταντίνο Δ. Χατζηκωσταντή. Ο νέος ιδιοκτήτης εκμεταλλεύεται την αύξηση του τουρισμού και την ανάπτυξη του νησιού δημιουργώντας, υπό την επωνυμία ΙΚΑΡΟΣ, το δεύτερο μεγαλύτερο εργοστάσιο κεραμικών στην Ελλάδα μετά τον ΚΕΡΑΜΕΙΚΟ στην Αθήνα.

Στα 40 χρόνια της ελληνικής περιόδου που λειτούργησε το εργοστάσιο περίπου 400-500 Ρόδιοι, κυρίως νέα παιδιά, θα δουλέψουν στο σχέδιο, στο χρώμα, ή σε κάποια άλλη φάση της παραγωγικής διαδικασίας. Η παραγωγή καλλιτεχνικών κεραμικών γίνεται από τις βασικές δραστηριότητες στο νησί. Ο ΙΚΑΡΟΣ γίνεται σημείο αναφοράς στη συνείδηση των κατοίκων της Δωδεκανήσου, ενώ το εργοστάσιο θα λειτουργήσει μέχρι το τέλος της ζωής του Χατζηκωσταντή το 1987, οπότε και η εταιρία θα διακόψει οριστικά τη λειτουργία της (1988).

Πιάτα με υπογραφή ΙΚΑΡΟΣ Ρόδος της πρώτης ελληνικής περιόδου.

Και τώρα, περίπου 3 δεκαετίες μετά, η έκθεση ICARO– ΙΚΑΡΟΣ που παρουσιάζει το Μουσείο Μπενάκη στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου -ένα από τα εμβληματικότερα μνημεία του νησιού- μας ταξιδεύει σε εκείνες τις εποχές, τότε που η βιομηχανία καλλιτεχνικών κεραμικών αποτέλεσε έναν σημαντικό πυλώνα για την οικονομία της Ρόδου.

Κεραμικές δημιουργίες της ΙΚΑΡΟΣ από τα μέσα της δεκαετίας του ’50.

Η έκθεση περιλαμβάνει τη μοναδική στο είδος της συλλογή κεραμικών του Γιάννου Θ. Ιωαννίδη και την επισταμένη έρευνα του για το εργοστάσιο κεραμικών της Ρόδου ICARO-ΙΚΑΡΟΣ, κεραμικά και αδημοσίευτο αρχειακό υλικό που διατρέχουν όλη την περίοδο λειτουργίας του εργοστασίου, αλλά και κεραμικά από τη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη, της Εφορείας Αρχαιοτήτων Δωδεκανήσου και ιδιωτικές συλλογές.

//Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «ICARO– ΙΚΑΡΟΣ» θα βρείτε εδώ.

Διαβάστε ακόμα: Ανακαλύπτοντας τη μυθιστορηματική πόλη Μακόντο

TAGS :
ICARO έκθεση ΙΚΑΡΟΣ κεραμεικά μουσείο μπενάκη Ρόδος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook