Ενας κλασικός σταρ εγκληματίας (Φωτογραφία: Netflix).

Δεν υπήρξε ένας αριστοκράτης όπως ο Αρσέν Λουπέν. Δεν κουβαλούσε την παραμυθία ενός Ρομπέν των Δασών. Περισσότερο εγωπαθή τον λες, χειριστικό σίγουρα, ικανό να σε πείσει πως έξω έχει σκοτεινιάσει ενώ ο ήλιος είναι ψηλά και λάμπει. Ο Κλαρκ Oντερθ Oλοφσον είναι πραγματικό πρόσωπο με μυθιστορηματική ζωή. Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος κακοποιός που έζησε δέκα ζωές σε μια.

Τούτος εδώ, όμως, είναι εντελώς ξεχωριστή περίπτωση. Υπήρξε μια κλασική stydy case για τους εγκληματολόγους και ψυχαναλυτές. Πώς ένας εγκληματίας κατάφερνε να πείθει τα θύματά του να είναι μαζί του κι όχι απέναντί του. Στο ποινικό του μητρώο υπάρχει σωρεία κηλίδων. Εχει μαζέψει πάνω του όλο τον ποινικό κώδικα και εξέτισε πολλές δεκαετίες στη φυλακή (στο μεταξύ, τώρα ζει στο Βέλγιο).

Μέσα στα έξι επεισόδια, ο σκηνοθέτης μάς βάζει καταρχάς σε μια χρονομηχανή για να μας μεταφέρει στη δεκαετία του ’70.

Πάνω από όλα είναι υπεύθυνος για το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Δικαίως, στη Σουηδία τον θεωρούν ακόμη και σήμερα έναν σταρ-γκάνγκστερ. Τώρα ακόμη περισσότερο, καθώς η ζωή του έγινε μίνι σειρά που προβάλλεται από το Netflix.

Oι σχέσεις του με τις γυναίκες ήταν εντελώς χειριστική (Φωτογραφία: Netflix).

Η σειρά του σουηδού σκηνοθέτη Γιόνας Άκερλαντ βασίζεται στο ομώνυμο ντοκιμαντέρ με τη ζωή του Ολοφσον που είχε γυριστεί  το 2020. Ε και; Ποιος είπε πως είναι η συνέχειά του; Οτι αυτό που ήθελε να κάνει ο Άκερλαντ ήταν να φτιάξει μια σειρά που ακολουθεί κατά γράμμα την αλήθεια. Η πραγματικότητα είναι το έναυσμα. Η αληθινή ιστορία του Ολοφσον είναι μόλις το προανάκρουσμα για μια μυθοπλαστική εκδοχή πολλών ντεσιμπέλ.

Μέσα στα έξι επεισόδια που ξεκίνησαν να προβάλλονται από τις αρχές Μαΐου στο Νetflix, ο Άκερλαντ μάς βάζει καταρχάς σε μια χρονομηχανή για να μας μεταφέρει στη δεκαετία του ’70. Οχι, δεν είναι η πιο ευφάνταστη ή πιο πρωτότυπη αναπαράσταση μιας εποχής, αλλά ούτε κι αυτό είναι το ζητούμενο.

Ο Κλαρκ ήταν ένας άνθρωπος τραυματισμένος κατά την παιδική του ηλικία με έναν πατέρα μέθυσο και μια μητέρα που κατέληξε στο ψυχιατρείο.

Ακόμη κι έτσι, όμως, η «σπίντα» της εποχής παρουσιάζεται στην οθόνη με τις προσήκουσες συνδηλώσεις: περούκες, μούσια, καμπάνα παντελόνια, ντίσκο, πλήρης ελευθεριότητα στο σεξ, σκόνες, χάπια και τα λοιπά συναφή.

Το μεγάλο ατού της σειράς είναι ο πρωταγωνιστής της. Ήτοι: ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ που δεν υποδύεται απλώς τον Ολοφσον, αλλά του προσδίδει όλες τα ηχοχρώματα ενός αντι-ήρωα που δεν ξέρεις αν τολμάς (!) να τον μισήσεις ή πέφτεις στην πλεκτάνη και σαγηνεύεσαι από την παρουσία του. Οπως ακριβώς συνέβη με τις γυναίκες που ταυτίζονταν μαζί του ενόσω ανέπτυσσε την εγκληματική του δράση.

Το μεγάλο ατού της σειράς είναι ο πρωταγωνιστής της, ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ (Φωτογραφία: Netflix).

Αυτός ο νάρκισσος που πάσχει από διάσπαση προσοχής είναι μια μαύρη ψυχή, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό, ένας κακός σπόρος. Ενας άνθρωπος τραυματισμένος κατά την παιδική του ηλικία με έναν πατέρα μέθυσο και μια μητέρα που κατέληξε στο ψυχιατρείο. Με μια εφηβεία τόσο άγρια που τον οδήγησε να μπουκάρει στη θερινή κατοικία του σουηδού πρωθυπουργού.

Θώπευε, οιστρηλατούσε, μαγνήτιζε τις γυναίκες, αλλά, όχι, ποτέ δεν τις αγάπησε. Καμία!

Για να ακολουθήσει ένα πλήρες ρεπερτόριο παραβατικότητας: ληστείες, ναρκωτικά, φυλακίσεις, μυθικές αποδράσεις (έκανε τον διάπλου της Μεσογείου, πέρασε το Γιβραλτάρ και μέσα από μια Οδύσσεια έφτασε στην Καραϊβική). Φρενήρης βίος, είπατε; Το ίδιο είναι και η σκηνοθεσία της σειράς. Τρέχει, τρέχει συνεχώς. Ακολουθεί κατά πόδας έναν ήρωα που είναι ο κλασικός ιδεότυπος του μάγκα που δεν νοιάζεται για κανέναν.

Οι γυναίκες; Επαιξαν ρόλο στη ζωή του, αλλά όχι τόσο σημαντικό όσο νόμιζαν οι ίδιες. Τις θώπευε, τις οιστρηλατούσε, τις μαγνήτιζε, αλλά, όχι, ποτέ δεν τις αγάπησε. Καμία! Πολύ αργά εκείνες καταλάβαιναν πως είχαν να κάνουν με έναν απατεώνα, με ένα πλάνη που η μόνη του σκέψη ήταν η επόμενη κομπίνα και το επόμενο φευγιό από τα νύχια του νόμου.

Kάτι σαν Τζέιμς Ντιν των ληστειών (Φωτογραφία: Netflix).

Σίγουρα το δέλεαρ αυτής της σειράς είναι να δεις τη ζωή του ανθρώπου που υπήρξε η κύρια αιτία για να ονομαστεί η άλογη ταύτιση των θυμάτων με τους θύτες τους ως «Σύνδρομο της Στοκχόλμης». Ομως, τούτος ο τύπος είναι πολύ «μεγαλύτερος» ακόμη κι από τα ευρήματα της επιστήμης. Απλώς, μέσα σε όλα κατάφερε να γίνει και αιτία για να μελετηθεί το εν λόγω συμπεριφορικό φαινόμενο.

Για την ιστορία: τον Αύγουστο του 1973 ένας θαυμαστής του Ολοφσον μπαίνει οπλισμένος στο υποκατάστημα της τράπεζας Sveriges Kreditbanken στην πλατεία Norrmalmstorg της Στοκχόλμης. Κρατάει τέσσερα άτομα ως ομήρους και απαιτεί από τους αστυνομικούς να του φέρουν τον Κλαρκ που εκείνη την περίοδο (τι παράξενο) εξέτιε ποινή φυλάκισης οκτώ ετών για ένοπλη ληστεία.

O πραγματικός Όλοφσον όπως είναι σήμερα (Φωτογραφία: newsbeezer.com).

Ακόμη και ο τότε πρωθυπουργός της Σουηδίας, ο εμβληματικός σοσιαλιστής, Ούλαφ Πάλμε ζήτησε να τον γνωρίζει πριν τον οδηγήσουν στη φυλακή.

Οντως, οι αστυνομικοί το κάνουν και χρειάστηκε να περάσουν έξι ημέρες διαπραγματεύσεων μέχρι να λήξει η ομηρία και να μην χαθεί ανθρώπινη ζωή. Το φοβερό είναι ότι κανένας από τους ομήρους (κυρίως οι γυναίκες) δεν κατέθεσαν εις βάρος του Ολοφσον ή του έτερου ληστή. Ο πρώτος τους είχε μαγέψει όλους. Ο μπαγάσας είχε αυτό το ταλέντο.

Το όνομα του Ολοφσον απέκτησε την ισχυρή δύναμη ενός μύθου. Ακόμη και ο τότε πρωθυπουργός της Σουηδίας, ο εμβληματικός σοσιαλιστής, Ούλαφ Πάλμε ζήτησε να τον γνωρίζει πριν τον οδηγήσουν στη φυλακή. Οπερ και εγένετο. Φυσικά, μην φανταστεί κανείς πως ο Ολοφσον ανέπτυξε καμία ιδιαίτερη φιλία με τον Πάλμε. Να σκεφτεί κανείς, όταν έμαθε για τη δολοφονία του το μόνο που ψέλλισε με κυνικό τρόπο ήταν: «Ευτυχώς που ήμουν φυλακή, αλλιώς σίγουρα θα το είχαν φορτώσει κι αυτό σε μένα».

 

Διαβάστε ακόμα: «Blonde»: η Ana de Armas γίνεται Mέριλιν στο Netflix.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top