Milo Manara: ο δημιουργός του αλύτρωτου πόθου μας για τις γυναίκες

Ο μετρ και μια από τις μούσες του.

Δεν είναι το κάλλος, αλλά η υπόσχεση. Δεν είναι οι γωνίες, αλλά τα κοίλα στα σώματα. Χείλια σαν σφουγγάρια. Στήθη τορνευτά σαν βέλη. Μέσες δαχτυλίδι, γάμπες σαν γλυπτά πλοκάμια. Βλέμματα που σε μετατρέπει αυθωρεί και παραχρήμα σε προσήλυτο του πάθους. Οι γυναίκες του Milo Manara είναι ο ορισμός της εκλεκτικής πρόκλησης.

Ακόμη και γυμνές, ω ναι συχνά τις εμφανίζει με αδαμιαία περιβολή, δεν κουβαλούν τον χύδην ερεθισμό που κάνει τους άντρες να μοιάζουν με λυσσασμένα μέλη αγέλης λύκων, αλλά μιαν εκλεπτυσμένη μορφή άκρατου ερωτισμού. Προφανώς και είναι ποθητές. Προφανώς και επιθυμείς σφόδρα να μπεις μέσα στο σκίτσο του ιταλού μάστορα και να τους εκμυστηρευτείς τον έρωτά σου γι’ αυτές, να τις κάνεις ολότελα δικές σου, να τους τάξεις τον ουρανό με τ’ άστρα.

Ποθητές στο έπακρο (σκίτσα: Milo Manara).

Άλλοτε αισθαντικές σαν άγγελοι κι άλλοτε άγριες σαν μαινάδες. Πάντα νέες, καλλίπυγες, ποθητές, με τους χυμούς να τρέχουν από κάθε πόρο του χάρτινου δέρματός τους. Αυτές οι γυναίκες είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να χαρακτηρίσεις με ονείρωξη.

Κατόπιν τούτων, είναι καιρός να αναφωνήσουμε με στεντόρεια φωνή: να είσαι καλά, Milo Manara. Να ζήσεις σαν τα ψηλά βουνά (σήμερα, 12 Σεπτεμβρίου, έχει γενέθλια) διότι ακόμη κι αν δεν υπήρχες θα έπρεπε να σε εφεύρουμε. Βλέπετε, δεν φτάνουν οι γυναίκες με σάρκα και οστά που συναντούμε στο δρόμο, γνωρίζουμε από κοντά ή, απλώς, φαντασιωνόμαστε.

Πρέπει να υπάρχουν και οι άλλες, οι δημιουργημένες, που οικοδομούν μέσα μας ένα πρότυπο, ένα αρχέτυπο. Μια αναγκαία νύξη προς το απραγματοποίητο, άρα προς το ιδεατό. Αυτό ακριβώς κάνει τόσα χρόνια ο Manara. Φτιάχνει ιστορίες, δεν σκιτσάρει απλώς θελκτικές γυναίκες. Είναι ένας ιστορικός του πόθου και της φρεναπάτης που προκαλεί ο ηδυσμός του γυναικείου σώματος. Ακόμη κι αν αυτό είναι χάρτινο.

Το «όπλο» της φιληδονίας (σκίτσα: Milo Manara). 

Ο Manara δεν έφτιαξε μόνο γυναίκες, σκοπός της ζωής του δεν ήταν να δημιουργεί ονειρώξεις, αλλά μεγάλες αφηγήσεις. Δεν φτιάχνει graphic novels, όρος που ποτέ δεν του άρεσε, αλλά εικονογραφημένες ιστορίες που κουβαλούν μέσα τους όλη την ιταλική κουλτούρα. Από το Δεκαήμερο του Βοκάκιου έως τις ιστορίες του Απουλήιου κι από τον αγαπημένο του Καραβάτζο έως τον Φεντερίκο Φελίνι.

Τις καταγωγικές του πηγές τις αποκάλυψε, άλλωστε και ο ίδιος πριν από λίγα χρόνια όταν, εν μέσω πανδημίας, αποφάσισε να εκδώσει την Αυτοπροσωπογραφία του που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά σε μετάφραση Χρήστου Σιάφκου από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Ακόμη και ο περιβόητος ερωτισμός στα κόμικ του είναι κατ’ ουσίαν έναν πολιτικός ερωτισμός. Ο ίδιος υπήρξε πάντα ένας πολίτης που ενδιαφερόταν για τα κοινά και δεν ήθελε η τέχνη του να είναι ξεκομμένη από τα κοινωνικά συμβάντα.

Αν και ξεκίνησε να σπουδάζει αρχιτεκτονική και ζωγραφική, ήδη από τα 24 του άρχισε να δουλεύει πάνω στα ερωτικά κόμικς. Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να γίνει ονομαστός για το ρεαλιστικό του σχέδιο και τις αισθησιακές ηρωίδες των ιστοριών του. Στα περισσότερα έργα του κάνει ο ίδιος και το σενάριο και το σχέδιο, έχει συνεργαστεί όμως και με άλλους συγγραφείς όπως ο Ούγκο Πρατ (δημιουργός του Corto Maltese).

Ξεχωριστή θέση μεταξύ των πολυάριθμων και πολύτιμων συνεργασιών του κατέχει ο Φεντερίκο Φελίνι με τον οποίο συνυπογράφει το Ταξίδι στην Τουλούμ και Το ταξίδι του Τζ. Μαστόρνα επονομαζόμενου Φερνέτ, εκτός από τον σχεδιασμό της αφίσας για τη Συνέντευξη και τη Φωνή του φεγγαριού, αλλά και ο Ούγκο Πρατ, με τον οποίο τον έδενε βαθιά φιλία.

Αριστερά: ο αγαπημένος του Καραβάτζο. Δεξιά: για τον ηρωισμό των νοσηλευτριών κατά τη διάρκεια της πανδημίας (σκίτσα: Milo Manara). 

Αν εξαιρέσουμε τις θαυμαστές γυναίκες του, ένας από τους ξεχωριστούς ήρωες που δημιούργησε είναι ο Τζουζέπε Μπέργκμαν, το φαντασιακό alter ego του, και η Μέλι, ιδεατή απεικόνιση του ερωτισμού και της ελευθερίας. Ενα χρόνο πριν αποφασίσει να παρατήσει τα πάντα για το σκίτσο (1969), το ο Μanara έρχεται σε επαφή με τον ζωγράφο Εμίλιο Βεντόνα και άλλους ανήσυχους καλλιτέχνες που αμφισβήτησαν έντονα τη Μπιενάλε της Βενετίας.

Ο Manara προβληματίζεται έντονα για τον κοινωνικό ρόλο της παραστατικής τέχνης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μεταξύ της δεκαετίας του ’60 και της δεκαετίας του ’70 τα πρωτοποριακά καλλιτεχνικά κινήματα (Body Art, Minimal Art, Arte Povera, Conceptual Art, Kinetic Art, Land Art και Happenings) υπονομεύουν τις βασικές δομές της παραστατικής τέχνης.

Ο προβληματισμός του Manara είναι γόνιμος και ουσιαστικός. Χάρη γαλλίδα σύζυγό του, Berrocal, η οποία φέρνει από το Παρίσι τα τελευταία «bandes dessinées» που κυκλοφόρησαν, όπως η Barbarella του Forest ή τις περιπέτειες της Jodelle και της Pravda του Guy Peellaert, ο Manara έρχεται σε επαφή με τα κόμικς και μέσα του ανοίγει μια μεγάλη πόρτα.

Μέσα από τα κόμικς ανακαλύπτει εκ νέου τη λογοτεχνία και την αφήγηση. Μέσω αυτών, θεωρεί πως μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνία. Ετσι αποφασίζει να πειραματιστεί με αυτή τη νέα γλώσσα απομακρυνόμενος από τη ζωγραφική για να αγκαλιάσει την ποπ κουλτούρα, έτσι ώστε να βρεθεί πιο κοντά στους ανθρώπους.

Η Esmeralda συναντάει τον Corto Maltese (σκίτσα: Milo Manara). 

Ο εκδότη Φούριο Βιάνο, θα λανσάρει τον Μanara ως συγγραφέα ερωτικών-αστυνομικών ιστοριών, για να αποδειχθεί στην πορεία πως είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Εκείνη την περίοδο είναι που θα σχεδιάσει την Jolanda de Almaviva, μια διάσημη, σέξι σειρά.

Η πειρατική σειρά της Jolanda βρίσκεται στα περίπτερα από το 1970 έως το 1974, ο Manara θα κάνει το ντεμπούτο του στο τεύχος 14 που θα κυκλοφορήσει τον Μάιο του 1971. Παράλληλα, ξεκινά τη συνεργασία του με το il Corriere dei Ragazzi, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό της εφημερίδας Corriere della Sera, όπου σχεδιάζει κόμικς που αφορούν ιστορικά πρόσωπα που διώκονται ποινικά. Τα ίδια χρόνια παραδίδει το Un fascio di bombe, μια ιστορία βασισμένη στη στρατηγική της έντασης στην Ιταλία που περιλαμβάνει μια σειρά από μυστικές επιθέσεις στον πληθυσμό.

Μαζί με τον Σιλβέριο Πισού, συνιδρυτή του σατιρικού περιοδικού Telerompo, εγκαινιάζει δύο σημαντικά έργα για την καριέρα του: Τον πίθηκο και τον Αλέσιο, που σηματοδοτούν το ντεμπούτο του ως συγγραφέας κόμικς.

Aριστερά: ο Giuseppe Bergman. Δεξιά: η δουλειά του για το The Borgias (σκίτσα: Milo Manara). 

Το όνομά του βγαίνει εκτός των ιταλικών συνόρων και αρχίζει να συνεργάζεται με  διάφορα γαλλοβελγικά περιοδικά κόμικς δημιουργώντας τις πρώτες ιστορίες με πρωταγωνιστές τον HP και τον Giuseppe Bergman, οι οποίες εξελίχθηκαν σε ένα μεγάλο έργο.

Για την ιστορία: ο χαρακτήρας «HP» βασίζεται στον Ούγκο Πρατ. Ο Μanara ολοκλήρωσε επίσης δύο ιστορίες συνεργαζόμενος με έναν άλλο επιστήθιο φίλο του, τον σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελίνι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Μανάρα έχει ξεχωρίσει για τις ικανότητές του ως συγγραφέας, όπως με το γουέστερν The Paper Man του 1982.

Οι γυναίκες του είναι το απαύγασμα του ερωτισμού (σκίτσα: Milo Manara). 

Η φήμη του γύρω από τα φανταστικά ερωτικά σενάρια εδραιώθηκε με έργα όπως το Il Gioco (1983, επίσης γνωστό ως Click ή Le Déclic).

Από το 2004 έως το 2010 εργάζεται στο The Borgias, ένα σαρωτικό έπος τεσσάρων μερών, βασισμένο σε κείμενα του έξυπνου Χιλιανού συγγραφέα Alejandro Jodorowsky.

Η αναδυόμενη επικοινωνία πολυμέσων φέρνει τον Manara να διαφοροποιήσει την παραγωγή του. Ξεκινάει να κάνει storyboards και να παρέχει συμβουλές για διαφημιστικά προϊόντα, όπως η Chanel για το σποτ που σκηνοθέτησε ο Luc Besson, για τους Sisley, Fastweb, Eminence, Permaflex, Yamamay και Lavazza. Άξια αναφοράς είναι και η υποστήριξή του σε έργα που αφορούν το Διαδίκτυο και τους υπολογιστές, όπως το Gulliveriana, μια ιστορία με διαδραστικό Cd-rom και ακολουθεί το παιχνίδι Kamasutra.

Αριστερά: η Μπριζίτ Μπαρντό. Δεξιά: ο φίλος του Φεντερίκο Φελίνι (σκίτσα: Milo Manara). 

Θα πρέπει να αναφέρουμε το έργο του για την αφίσα του Cookie’s Fortune, μια ταινία του Robert Altman, τη μακρόχρονη συνεργασία με τη Repubblica Auto, τα εξώφυλλα και τα σχέδια για την L’Espresso και το Panorama, τις εικονογραφήσεις για το περιοδικό Ciak, τα έργα τέχνης για τα άλμπουμ των Lucio Dalla, Enzo Avitabile, Riccardo Cocciante, David Riondino, Grazia De Marchi και για το άλμπουμ Kufìa της χορωδίας Al Aqsa, τα σχέδια για το Costa Crociere βασισμένα σε ταινίες του Fellini.

Επίσης, τις αφίσες για φεστιβάλ κόμικς και για θεατρικές παραστάσεις, όπως το Falstaff και ο Tristan και Isolde στο θέατρο San Carlo της Νάπολης, οι εικονογραφήσεις για το Iris e lo sceicco της Lina Wertmüller, για το The Art of Spanking του Jean-Pierre Enard, για την Aphrodite του Pierre Louÿs, για το The Sunbird του Wilbur Smith, καθώς και για το ανώνυμο επιστολικό μυθιστόρημα Letters of.

Aριστερά: ο Μότσαρτ και οι καλλονές του. Δεξιά: από τα Libertine Tales (σκίτσα: Milo Manara). 

Δουλεύει και στο Péntiti! στη διάσημη τριλογία Μότσαρτ-Ντα Πόντε (Don Giovanni, Così fan tutte, Le nozze di Figaro) βασισμένη σε κείμενα του Rudolph Angermüller, που εκδόθηκε κατά την 250η επέτειο από τη γέννηση του Μότσαρτ και τις εικονογραφήσεις που εμφανίζονται στο έργο Il Trombettiere του David Rimon.

Το 2008 υπογράφει αποκλειστική συνεργασία με την COMICON για την επιμέλεια και τη διαχείριση των εκθέσεων του στην Ιταλία και στο εξωτερικό. Ως αποτέλεσμα, πρόσφατα πολλές εκδηλώσεις, εκθέσεις, φεστιβάλ γιορτάζουν την τέχνη του στη Βραζιλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Πολωνία, τη Νορβηγία και τη Νότια Κορέα.

Μετά από πολλά διεθνή βραβεία και επιτεύγματα, στις 20 Φεβρουαρίου 2009 η L’Accademia di Belle Arti στη Macerata του απονέμει το Honoris Causa Degree. Το 2015 δημοσιεύει το νεότερο έργο του Caravaggio Volume 1: The Palette and the Sword, εξιστορώντας τα πρώτα χρόνια του ζωγράφου στη Ρώμη.

Ερωτικός και σατιρικός ταυτόχρονα (σκίτσα: Milo Manara). 

Ο τόμος, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη 17η έκδοση του COMICON, στη Νάπολη, είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα έργα του. Ο δεύτερος τόμος θα κυκλοφορήσει το 2018 και θα αφορά τις τελευταίες περιπέτειες του μεγάλου Μικελάντζελο Μερίσι.

Τι άλλο να περιμένουμε από τον Manara; Οπως σημειώνει ο ίδιος στο επίσημο σάιτ του: «Το μέλλον του Manara είναι ακόμα μια λευκή σελίδα, αλλά δεν ξέρουμε για πόσο θα μείνει έτσι». Προφανώς και δεν θα μείνει έτσι. Πάλι με κάποιο ευφάνταστο σκίτσο θα την γεμίσει.

Διαβάστε ακόμα: Οι πιο αχόρταγες γυναίκες των κόμιξ είναι εκείνες του Σερπιέρι.

TAGS :
Milo Manara κόμιξ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook