Στέφανος Κασσελάκης: το άλμα στο άγνωστο ολοκληρώθηκε

Χαράς ευαγγέλια ή τώρα αρχίζει το δράμα; (φωτογραφία: Sooc)

Το θαύμα από το τραύμα ισαπέχουν όσο μια πρόχειρη ομοιοκαταληξία. Μόνο που η πολιτική δεν είναι ένα στιχάκι γραμμένο στο γόνατο ούτε μια έμπνευση της στιγμής. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα σε κάθε κανόνα της real politik και έμπλεοι από το μεθυστικό άρωμα του αγνώστου που κειτόταν μπροστά τους, έριξαν σχεδόν μονοκούκι τη ψήφο τους στον Στέφανο Κασσελάκη.

Η εμφατική νίκη του επί της Έφης Αχτσιόγλου του δίδει το δικαίωμα να είναι από σήμερα ο απόλυτος άρχων του κόμματος. Με τη μόνη διαφορά ότι τούτη τη στιγμή έχει μεγαλύτερο έρεισμα στους ψηφοφόρους και λιγότερο σε εκείνους που κινούν τους μηχανισμούς. Μέχρι τη στιγμή, φυσικά, καθώς θα αλλάξουν οι χειριστές των μηχανισμών. Είτε με αντικατάσταση είτε με άτακτη φυγή.

Με προεξάρχοντα τον Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε έπαψε να υπάρχει. Μήπως, όμως, έτσι έπρεπε να γίνει ακολουθώντας τη σκληρή -πλην αδήριτη- νομοτέλεια που λέει πως όταν ένα κόμμα φτάνει στον πάτο, για να εκτιναχθεί πάλι ψηλά χρειάζεται άλλου τύπου ώθηση;

Αυτή την ώση δεν θα μπορούσε να τη δώσει κανένας από τους άλλους υποψηφίους που, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, έχουν ταυτιστεί με την περίοδο που ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ απεμπόλησε όλα τα ιδεολογικά προτάγματά του για χάρη της εξουσίας. Πολιτικοί που συνεργάστηκαν ασμένως με τον Καμμένο (δις) και έβαλαν τη τζίφρα τους σε μνημονιακούς νόμους, τώρα δεν γίνεται να μιλούν για αριστερή πρόταση.

Αντίθετα, ο Κασσελάκης προτιμήθηκε από τη μέγιστη πλειοψηφία ως φέρων κάτι νέο. Αδιευκρίνιστο μεν, αλλά καινούργιο. Κάτι που δεν θα θυμίζει σε κανέναν την ενοχή του παρελθόντος. Σε κάποιους φέρνει στο νου τις πρώτες ημέρες που ο νεαρός τότε Τσίπρας ανέλαβε τα ηνία του κόμματος. Μπορεί, αλλά αυτό θα το δείξει το μέλλον.

Το θέμα είναι αν θα καταφέρει ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να τοκίσει το υπέρ του ρεύμα κι αν θα καταφέρει να μεγιστοποιήσει το πολιτικό του κεφάλαιο. Κάποια στιγμή θα τελειώσει η μαγγανεία των social media, το ελαφρύ στιλ του, το επικοινωνιακό του γκελ και το όποιο ενδιαφέρον της παραδημοσιογραφίας για τον βίο και την πολιτεία του εκτός πολιτικής.

H Eφη -Πασιονάρια- Αχτσιόγλου (φωτογραφία: Sooc).

Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να είναι στο χέρι του να εγγυηθεί την ενότητα του κόμματος. Μπορεί να το διακηρύξει, ενδέχεται να το πει ξεκάθαρα, αλλά δεν γίνεται να συμβεί επειδή και μόνο αυτή είναι η πρόθεσή του (αν είναι). Οι χθεσινές δηλώσεις, αμέσως μετά το αποτέλεσμα, δείχνουν πως υπάρχει διάσταση απόψεων και… κόσμων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ίδιος δήλωσε πως νίκησε το φως, ωσάν η Αχτσιόγλου να πρέσβευε το σκοτάδι. Η Αχτσιόγλου, ως άλλη πασιονάρια, σήκωνε ψηλά το αριστερό της χέρι σιγοντάροντας κάποιους νεολαίους (προφανώς φίλα προσκείμενους σ’ αυτή) που βροντοφώναζαν: «Αγώνας, ρήξη, ανατροπή, η ιστορία γράφεται με ανυπακοή». Όλα τούτα, αρκούντως αριστερά καμωμένα για ένα κόμμα που δεν είναι βέβαιο ότι θα κινηθεί μόνο προς τα αριστερά από εδώ και πέρα.

Ο Τσακαλώτος, με εύσχημο τρόπο «ξέχασε» να πει συγχαρητήρια στον Κασσελάκη και έδειξε πως είναι -ουσιαστικά- με το ένα πόδι εκτός της νέας κατάστασης. Να είναι ο μόνος; Προφανώς και όχι. Η αριστερά είναι μαθημένη σε διασπάσεις, επομένως μια ακόμη δεν θα κάνει σε κανένα εντύπωση. Ίσως, δε, αυτή τη φορά να είναι και επιβεβλημένη από τα πράγματα και τις καταστάσεις.

Όσο για τους ψηφοφόρους, δεν χρειάζεται κανένας ψυχαναλυτής για να εξηγήσει το γιατί και το διότι της επιλογής τους. Τα πράγματα είναι περισσότερο κατανοητά και λογικά από όσο φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Αν ήταν να ακολουθήσουν τον «ορθό» δρόμο θα τάσσονταν αναφανδόν υπέρ της Αχτσιόγλου. Το κόμμα θα παρέμενε σε αριστερή τροχιά, αλλά εκλογικά θα μαράζωνε στο όριο του 10%. Άρα, καμία πιθανότητα κυβερνησιμότητας.

Με τον Κασσελάκη χάνουν μεν το αριστερό έρεισμα, αλλά ανοίγεται μπροστά τους η προοπτική μιας ακόμη ευκαιρίας να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ από την κύρια πόρτα του Μαξίμου. Όχι άμεσα, αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον. Οι ψηφοφόροι έχουν, πλέον, κάτι να περιμένουν. Στην ουσία: το καλύτερο και το χειρότερο. Ορισμένες φορές, όμως, αυτό είναι καλύτερο από το δεδομένο «μετρίως καλό» που θα τους πρόσφερε η Αχτσιόγλου.

Το σίγουρο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σε κάνει να βαριέσαι ποτέ. Πόσα κόμματα έχουν καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να αλλάξουν χαρακτήρα, ιδέες, προοπτικές και οράματα κι από την περιφέρεια της πολιτικής κονίστρας να βρεθούν στο κέντρο, να πέσουν θύματα ισχυρής ταλάντωσης και τώρα να προσδοκούν πως πάλι μια μαγική σπείρα θα τους εκτινάξει ξανά στον πυρήνα των εξελίξεων;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν θίασος που κόβει εισιτήρια ακόμη κι αν δεν έχει καταφέρει να ανεβάσει κάποιο σπουδαίο έργο ρεπερτορίου. Τουλάχιστον, αυτή τη φορά βρήκε πρωταγωνιστή με άστρο.

Διαβάστε ακόμα: Όταν οι δημοσιογράφοι είναι μέρος και αιτία του προβλήματος.

TAGS :
Κασσελάκης Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook