Συμμορίες ανηλίκων: ποιος τα οπλίζει αυτά τα παιδιά;

Η ανήλικη βία είναι ένα θέμα που βυθίζει τα θεμέλια κάθε κοινωνίας.

Βία ενδημική, βία που εκλύεται δίχως φόβο (πολλές φορές και κανένα πάθος). Βία που ξεδιψάει άγουρα σώματα και μυαλά που ακόμη που δεν έχουν φτάσει στο σημείο της ωρίμανσης. Βία που όταν την βλέπεις να αναπτύσσεται στο δρόμο ή μαθαίνεις γι’ αυτή από τα δελτία των ειδήσεων, δεν γίνεται να μην σκέφτεσαι ότι ο δρόμος που ακολουθούμε ως κοινωνία είναι ολότελα στραβός.

Τα παιδιά οργανώνονται σε συμμορίες, φτιάχνουν δικές τους «γκρούπες» από τις οποίες δεν διεκδικούν κάτι καλύτερο για το μέλλον τους ή δεν συγκροτούνται βάσει των μουσικών ή άλλων προτιμήσεών τους. Είναι ομάδες κρούσης στους δρόμους της πόλης.

Αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να υπάρχει συνοικία στην Αθήνα που να μην διαθέτει τη δική της συμμορία ανηλίκων. Αυτές οι σκληροπυρηνικές ομάδες είναι πολυάριθμες, όχι απαραίτητα μόνο από αγόρια, είναι ετοιμοπόλεμες, δεν έχουν κανένα συναισθηματικό ή ηθικό έρεισμα και «χτυπούν» αδιακρίτως.

Τα συνήθη θύματα είναι μικρότερα παιδιά, ενώ τα λάφυρα είναι συνήθως κινητά, παπούτσια, χρήματα ή ό,τι άλλο μπορεί να δελεάσει τα μέλη που εφορμούν στο θύμα. Ποτέ δεν επιτίθενται μόνο για να επιτεθούν. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με οπαδικό μένος ή με κάποια ιδεολογική αντιπαλότητα.

Οι οργανωμένοι δέρνονται μεταξύ τους στο… όνομα (λέμε τώρα) της ομάδας. Οι αντιφασίστες μπαίνουν στο πεδίο της αστικής μάχης με τους ακροδεξιούς για λόγους ιδεολογικής αρχής. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα προτάγματα και οι αιτίες είναι εντελώς διαφορετικής φύσης.

Στην περίπτωση της ανήλικης παραβατικότητας (ορισμένες φορές, δε, πολύ σκληρής) το ζητούμενο είναι το κέρδος, η απόκτηση αγαθών χωρίς κόπο. Μήπως, όμως, δεν είναι μόνο αυτό; Μήπως πίσω από την αρπαγή ενός κινητού δεν κρύβεται μόνο το κέρδος της μεταπώλησης, αλλά η ανάγκη αυτού του παιδιού να υπάρξει σε έναν κόσμο ολότελα σκληρό προβάλλοντας τη δική του εν εξελίξει σκληρότητα;

Τα γκέτο που δημιουργούνται μέσα στην πόλη είναι πολλά και δεν έχουν απαραίτητα (πάντα) ταξικά χαρακτηριστικά. Επεισόδια μεταξύ ανηλίκων γίνονται στην Κηφισιά, αλλά και στο Ίλιον. Στη Νέα Σμύρνη, αλλά και στο Περιστέρι. Προσφάτως υπήρξε κρούσμα παιδικής εγκληματικότητας στην Ακρόπολη.

Όποιος πει ότι αυτές οι ομάδες αποτελούνται από παιδιά προερχόμενα από λαϊκά στρώματα, μετατρέπει αυτομάτως ένα θέμα καθαρά κοινωνικό σε ταξικό. Έτσι, όμως, έχει δει μόνο μια πτυχή του ζητήματος. Κυρίως, αυτά τα παιδιά είναι χωρίς κανένα έρμα στη ζωή τους. Δεν θέλουν να υπάρξουν μ’εμάς, δεν αποζητούν φίλια βλέμματα, δεν μας θεωρούν ικανούς να τους δείξουμε το σωστό δρόμο. Αντίθετα, μας θεωρούν τη ρίζα του προβλήματος.

Αυτό το σχίσμα ανάμεσα στα νεότερα μέλη της κοινωνίας κι εμάς έγινε ακόμη πιο έντονο και χαίνον μετά την πανδημία. Η καραντίνα και οι απαγορεύσεις μετέτρεψαν αυτά τα παιδιά σε αγρίμια. Ναι, προφανώς και έγιναν όλα έτσι, όμως, εδώ κρίνουμε ένα φαινόμενο το οποίο το τρέφουν οι «παραφυάδες» και όχι οι λοιποί βλαστοί. Μόνο που «παραφυάδες» δεν είναι λίγες και σίγουρα δεν πρέπει να τις κόψουμε και να τις πετάξουμε.

Στις κοινωνίες μας δεν πρέπει να υπάρχουν Καιάδες, όσο κι αν κάποια από αυτά τα παιδιά καταλήγουν σε αναμορφωτήρια και στη συνέχεια ακόμη και στη φυλακή, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε συνήθεις παραβατικοί.

Δεν νομίζω πως η κοινωνία (οργανωμένη και μη) έχει να επιδείξει κάποιο οργανωμένο σχέδιο έτσι ώστε να κερδίσει πίσω αυτά τα μέλη της που ξεστράτισαν νωρίς. Καλές είναι οι αναλύσεις, οι διαπιστώσεις ή οι αστυνομικού χαρακτήρα επεμβάσεις, αλλά αντί να λύνουν το ζήτημα, το επιτείνουν.

Το σίγουρο είναι, όμως, ότι αυτή η αυξανόμενη βία δεν γίνεται να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Βγαίνουν καθημερινά μαχαίρια, βγαίνουν αυτοσχέδια όπλα, γίνεται καθεστώς η βία.

Η παράπλευρη έκφανση του bullying ακολουθεί πάνω κάτω την ίδια ρίζα. Μπορεί εδώ το πολύφερνο αντικείμενο να μην είναι ένα κινητό, αλλά η σημασία που δίδεται στη βία έχει παρόμοια χαρακτηριστικά. Είναι η κατίσχυση, η επιβολή, η εξουσία διά της βίας. Ο πιο δυνατός θα υπερισχύσει. Ο πιο αδύναμος να δεχθεί την ήττα του αδιαμαρτύρητα.

Έτσι κάνουν και οι ενήλικες; Κάποιοι ναι. Κάποιοι το κάνουν εμφανώς κι άλλοι συγκεκαλυμμένα. Φυσικά και τα παιδιά έχουν πολλά παραδείγματα μέσα στην κοινωνία, τα οποία μπορούν να κοπιάρουν ή ακόμη και να εξελίξουν. Αυτό, λοιπόν, θέλουν; Να φτιάξουμε δικά μας κακέκτυπα σε εξελιγμένη μορφή; Αν ναι, τότε να την χαιρόμαστε τέτοια γκρίζα πρόοδο.

Διαβάστε ακόμα: Μίσησε τον πλησίον σου ως εαυτόν.

TAGS :
βία Πόλη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook