Είμαστε «Νούμερα» και μας αρέσει

Ο Φοίβος Δεληβοριάς με σακάκι… τεντόπανο.

Εγκλωβισμένη στη ρηχή λογική του εύκολου γέλωτα (λες και είναι μια ανακλαστική κίνηση δίχως ειρμό) που προσιδιάζει σε ανθρώπους που βλέπουν την κωμωδία ως παρανάλωμα και φτηνή καρικατούρα της ζωής και καλλιτέχνες των οποίων η αισθητική είναι άκρως προβληματική και προβλέψιμη, η ελληνική τηλεόραση δεν βγάζει γέλιο.

Μάλλον σοβαροφανή την λες και αρκετά προφανή στις βασικές επιλογές της. Να γιατί το δράμα κυριαρχεί στη μυθοπλασία και να γιατί η λαμέ έκφανση της διασκέδασης επικρατεί στα σημεία. Κάπου εκεί, ανάμεσα τους τυφλούς, ξεπετάγεται ένας μονόφθαλμος που, ευτυχώς, το ξέρει πως είναι τέτοιος και πετάει μια σπίθα στα νυσταγμένα μας μάτια.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς και τα «Νούμερά» του που προβάλλονται από το κρατικό κανάλι είναι αυτό το κάτι καινούργιο (εντάξει, το ξέρουμε, παρθενογένεση δεν υπάρχει) που μπορεί φέτος να μην καταφέρει να υποσκελίσει σε θεαματικότητα τον δεύτερο κύκλο του Σασμού, αλλά δημιουργεί μια κατάσταση ολότελα διαφορετική.

Είναι κάτι αντίστοιχο, τηρουμένων των αναλογιών, μ’ αυτό που έκανε πέρυσι ο Νίκος Πορτοκάλογλου με το Μουσικό Κουτί του. Η ελληνική τηλεόραση είχε πάντα την πανηγυριώτικη πλευρά της (ο Σπύρος Παπαδόπουλος έκανε ολόκληρη καριέρα ως «κλειδούχος» του από- τον- καναπέ κεφιού), αλλά το παρεϊστικο κλίμα που έβγαλε το Μουσικό Κουτί δεν υπήρχε ποτέ.

Η βασική ιδέα: μην παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά.

Αντιστοίχως: κωμωδίες έχουν δει πολλές τα μάτια μας. Σπαρταριστές, ξεσηκωτικές, αδιάφορες, μπας κλας και δεν συμμαζεύεται. Αυτό που φέρνει ως «νεωτερισμό» ο Δεληβοριάς είναι η σαρωτική δύναμη του αυτοσαρκασμού. Εντελώς ακομπλεξάριστος ο ίδιος δεν διστάζει να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν ξοφλημένο τραγουδοποιό που το μόνο σουξέ του είναι το «Κροκοδειλάκι».

Λεφτά δεν έχει, η προσωπική του ζωή πάει καλιά της, όμορφος δεν είναι, επιτυχημένος δεν προβλέπεται να γίνει, αλλά για να στήσει μια νέα Μάντρα του Αττίκ δεν λέει όχι. Μαζεύει τριγύρω του ένα δεμάτι από σπάνια λουλούδια, κοινώς «νούμερα», και ξεκινάει να στήσει ένα θίασο ολότελα αλλοπρόσαλλο.

Τα δύο πρώτα επεισόδια σου δείχνουν τα καλά και τα λιγότερο καλά της κεντρικής ιδέας των Δεληβοριά-Κρίμπαλη που υπογράφουν το όλο project. Το σενάριο είναι κάπως χαοτικό. Το μοντάζ σαν να ψάχνεις το μαγικό κλειδί σε escape room. Το εγχείρημα είναι ακατάτακτο ειδολογικά, επομένως αρκετοί τηλεθεατές μαθημένοι στην ευκολία, θα το προσπεράσουν καθώς δεν θα ξέρουν τι να περιμένουν.

Η Μποφίλιου ως Πασιονάρια και ο Αντύπας τραγουδώντας σε μια κηδεία.

Το παράδοξο: τα αρνητικά των «Νούμερων» γίνονται βαθμηδόν θετικά. Το κλίμα «πάμε να κάνουμε το κέφι μας» υπερνικάει τις αδυναμίες του σεναρίου. Η low bugdet παραγωγή βγάζει σχεδόν μια εικόνα συγκινητικής προσπάθειας που καταφέρνει να πάει κόντρα στη φτήνια του παρά. Άλλωστε, ποτέ το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία και την επιτυχία στην τηλεόραση (… και στη ζωή).

Αυτό, όμως, που λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός είναι η σάτιρα και κυρίως ο αυτοσαρκασμός. Η απουσία δηθενιάς είναι το μεγάλο ατού της σειράς. Στο πρώτο επεισόδιο ο Αντύπας τραγουδάει πάνω από έναν τάφο «Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο…». Το λες μαύρο χιούμορ που σε κάνει να πέσεις κάτω από τα γέλια.

Στο δεύτερο επεισόδιο η Νατάσα Μποφίλιου εμφανίζεται ωσάν Πασιονάρια, φορώντας κόκκινα από την κορφή έως τα νύχια ρούχα (με αντίστοιχο στρατιωτικό μπερέ) και σε κάνει να πιστέψεις πως ήρθε το ελληνικό Σοβιέτ και απλώς δεν το έχεις πάρει χαμπάρι. Πρέπει να είναι από τις λίγες φορές που η Μποφίλιου, δηλωμένη κομμουνίστρια, τρολάρει το ιδεολογικό της προφίλ.

Το κάνει, όμως, γνωρίζοντας πως το «όλον» μπορεί να υποστηρίξει αυτή την ιδεολογική ατασθαλία. Να πάλι η απουσία του δήθεν. Υπό άλλες συνθήκες ο ρόλος της θα φαινόταν πολύ «φωναχτός» και προσποιητός. Α, βέβαια, κάνει cameo εμφάνιση και η Φαίη Σκορδά! Στο, δε, τρίτο επεισόδιο θα κάνει την εμφάνισή του ο Γιώργος Μαζωνάκης (Μαζώ για τους φίλους).

H νέα… Μάντρα του Αττίκ.

Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε να σπάμε πλάκα, αλλά δεν ξέρουμε να ρίχνουμε τα βέλη του γέλιου κατά πάνω μας. Ο αυτοσαρκασμός, ίδιον των φλεγματικών Βρετανών, σ’ εμάς λειτουργεί αμυντικά. Μην μας πειράξει κανείς τα όσια και τα άγια του εαυτού μας.

Τα «Νούμερα» το λένε εξαρχής: είμαστε νούμερα και δεν έχουμε κανένα λόγο να το κρύψουμε. Μπορεί να μην είναι όλες οι αστείες σκηνές επιτυχημένες. Μπορεί ο συνδυασμός μυθοπλασία και μουσική να μπατάρει κάποιες φορές, ωστόσο δεν γίνεται να μην πιστώσεις στη σειρά μια φρεσκάδα και μια ολότελα λοξή ματιά που έλειπε από την ελληνική τηλεόραση.

Ο Δεληβοριάς έχει μια Σαββοπουλική ρίζα. Οχι μόνο γιατί είναι κι αυτός τραγουδοποιός, αλλά διότι έχει την ικανότητα να φέρει τον εαυτό του σαν ρόλο και να μην διστάζει να τον τσαλακώσει (κάποτε παλιά το έκανε κι ο Νιόνιος, ύστερα είχε άλλες προτεραιότητες). Στα «Νούμερα» παίζει τον εαυτό του χωρίς να είναι ο εαυτός του διατηρώντας όμως όλο το σφρίγος της μενταλιτέ του. Παράδοξο: Όχι, αν τα έχεις βρει με ‘σένα τον ίδιο.

Τη στιγμή που σε ξένους τηλεοπτικούς σταθμούς (από το Netflix έως την τουρκική τηλεόραση) βλέπεις προγράμματα που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να «σπάσουν αυγά», να πουν καινούργια πράγματα και να γυρίσουν την πλάτη στη σοβαροφάνεια, εμείς εδώ επικροτούμε μια αμήχανη μεν, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα προσπάθεια στη λογική του μονόφθαλμου που γράφαμε και στην αρχή.

Το γεγονός ότι η σειρά προβάλλεται στην ΕΡΤ δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Για τα ιδιωτικά κανάλια ο Δεληβοριάς θα ήταν ένας κουλτουριάρης έντεχνος που τον ξέρουν λίγοι. Φτάνει που οι πολλοί γνωρίζουν τους… Θεοφάνους της μπουζουκοκατάστασης.

Διαβάστε ακόμα: «Μουσικό Κουτί». Ηρθε η ώρα να ανοίξετε την τηλεόραση.

TAGS :
ερτ τηλεόραση φοίβος δεληβοριάς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook