Γιατί ξαναβλέπουμε το «The Office»

O Steve Carell «κεντάει» ως Michael Scott στη σειρά (Φωτογραφία: Chris Haston/NBC/NBCU).

Το φθινόπωρο αποφάσισα να ξαναδώ, για 4η φορά, την σειρά The Office, την αμερικάνικη έκδοση. Μαζί με τις κόρες μου που είναι 12 και 14 ετών. Δεν το επεδίωξα γιατί σκέφτηκα ότι αποκλείεται να τους αρέσει. Απλώς άρχισα να το ξαναβλέπω ένα απομεσήμερο τέλος Αυγούστου και μετά τσουπ, ήρθε η μια, επειδή βαριόταν και μετά τσουπ, ήρθε και η άλλη που βαρέθηκε λίγο ετεροχρονισμένα, και κόλλησαν.

Το Τhe Οffice το ανακάλυψα τυχαία, όταν προβαλλόταν στο κανάλι Alter (δεν του το’χα του Alter να αγοράσει τέτοια σειράρα), μόλις λίγες εβδομάδες πριν κλείσει για πάντα. Ήταν σούρουπο θυμάμαι (όχι δεν παίζει μουσικό χαλί κλαμένο μπουζούκι), είχα βάλει τα παιδιά για ύπνο (1,5 και 3 τότε, που να ‘ξεραν) και ευτυχώς δεν έπαιζε τίποτα καλό η τηλεόραση, τέτοια ήταν η απελπισία μου, που έκανα εξαντλητικό ζάπινγκ, με αποτέλεσμα να πέσω στο Alter που έπαιζε the office.

Τα ψεύτικα στήθη της Τζαν. Υπήρχαν και τέτοια… σκηνικά στη σειρά.

Μετά από λίγο καιρό, και ενώ είχα ήδη ερωτευτεί την σειρά, έκλεισε το κανάλι, και αναγκάστηκα να καταφύγω σε μη ενδεδειγμένες μεθόδους ανεύρεσης των επομένων επεισοδίων στο διαδίκτυο, με εξαιρετική επιτυχία, οπότε και ολοκλήρωσα την πρώτη μου φορά.

Και τώρα, έχοντας το δει 4 φορές και σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλες, θα σας πω για ποιους λόγους συνιστώ, αν μπορούσα θα το επέβαλα κιόλας, να το δείτε, και να το δείτε και με τα παιδιά σας (if applicable).

Το Office περιγράφει την ζωή στο γραφείο μιας οδυνηρά αδιάφορης εταιρείας πώλησης χαρτιού, στην πόλη Scranton της Pensylvania. Για την ακρίβεια είναι η ζωή στο γραφείο, μέσα από μια κάμερα, η οποία ακολουθεί τους εργαζομένους (ηθοποιούς). Σε αντίθεση με άλλες κωμικές σειρές, και για να κρατήσει το χαρακτήρα του ψευδο-ντοκιμαντέρ, δεν έχει ούτε ακροατήριο ούτε γέλια κονσέρβα, για να σου υποδεικνύει πότε πρέπει να γελάσεις. Και δεν χρειάζεται να στο υποδείξει κάποιος σε καμία περίπτωση.

Οι χαρακτήρες του γραφείου είναι κανονικοί άνθρωποι, με ψυχολογικά θέματα, με ταλέντα, με καλλιτεχνικές ανησυχίες, με αδυναμίες, με ορμονικά, με φιλοδοξίες, με συνδυασμούς των παραπάνω. Είναι αστείοι. Είναι εκνευριστικοί. Είναι αξιαγάπητοι. Η ζωή στο γραφείο κυλάει όπως την περιμένουμε. Με βαρεμάρα, καθημερινότητα, λίγο έρωτα, λίγο ανταγωνισμό, λίγο πλακίτσα, ταπεράκι με φαγητό, meetings για την παραμικρή επουσιώδη μαλακία, κυνήγι πελατείας, κουτσομπολιά και τέτοια.

Ο Michael είναι σεξιστής, ρατσιστής, ομοφοβικός, φυγόπονος, χώστης, άσχετος με την τεχνολογία, αναξιόπιστος, ανταγωνιστικός και χίλια δύο άλλα πράγματα (Φωτογραφία: Paul Drinkwater/NBC/Reuters).

Κεντρική φιγούρα, πάνω στην οποία χτίστηκε η σειρά είναι ο διευθυντής του γραφείου, Michael Scott, ο οποίος ενσαρκώνεται από τον εξαιρετικό, μοναδικό Steve Carell, στις 6,5 πρώτες σεζόν. Αν άκουγε κάποιος όλες τις πτυχές του ρόλου του Michael Scott, πριν δει την σειρά, θα συμπέραινε ότι πρόκειται για έναν τεράστιο μαλάκα. Ο Michael είναι σεξιστής, ρατσιστής, ομοφοβικός, φυγόπονος, χώστης, άσχετος με την τεχνολογία, αναξιόπιστος, ανταγωνιστικός, attention whore, θρασύς, επιπόλαιος, ανασφαλής, παρορμητικός, με άγνοια κινδύνου. Μπορεί να ξεστομίσει απίστευτες χοντράδες, που πιθανώς να κάνουν τον θεατή να ντραπεί γι αυτό που βλέπει.

O Brian Baumgartner στο ρόλο του Kevin Malone (Φωτογραφία: cheatsheet.com).

Όμως ο Μάικλ, το αφεντικό, είναι και αγαπούλης και γενναιόδωρος, αισιόδοξος, καταφερτζής θαρραλέος, παραδέχεται τα (αδιάλειπτα) λάθη του, κάνει τα πάντα για να κερδίσει λίγη συμπάθεια και λίγη αγάπη. Και φυσικά είναι ψιλοκαλός στις πωλήσεις, γι αυτό και έγινε regional Manager του Dunder Mifflin Scranton Branch. Επίσης ο Steve είναι ηθοποιάρα και ενσαρκώνει τον ρόλο του Michael με μεγάλη μαεστρία.

Το άλτερ έγκο του Μάικλ, είναι ο Dwight Schrute: Ο ορισμός του sui generis, και «ίου» τυπάκου. Το καλούπι του το έσπασε η παραγωγή του Οffice αμέσως μόλις τον έφτιαξε έτσι ώστε να μην υπάρξει άλλος. Πολεμοχαρής, βλακωδώς φιλόδοξος, εν τέλει φιλότιμος, εργατικός, καταστροφικά εφευρετικός, απόλυτος, διαβασμένος σε τελείως απρόσμενος τομείς, ξερόλας, κακόγουστος, πιστός στον διευθυντή του.

Κατέχει άλλωστε την άκρως τιμητική θέση (αποτιμάται μόνο σε -λέμε τώρα- πρεστίζ και όχι σε $$$) του βοηθού του Περιφερειακού Διευθυντή (Assistant To the Regional Manager) και όχι του Βοηθού Περιφερειακού Διευθυντή (Assistant Regional Manager).

Ο Rainn Wilson ως Dwight Schrute (Φωτογραφία: Mitchell Haaseth/NBCU Photo Bank/NBCUniversal).

Στις 2,5 τελευταίες σεζόν (μισή 7η, 8η και 9η) που δυστυχώς ο Steve Carell αποχωρεί, η παραγωγή καταφέρνει να καλύψει το κενό, η σειρά συνεχίζει να κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο και, παρότι μας λείπει ο Steve, προστίθενται στο καστ άλλες ενδιαφέρουσες και καλτ περσόνες.

Και για όλους τους παραπάνω λόγους και για τους παραπάνω ρόλους και όχι μόνο, απόλαυσα την ευκαιρία που είχα να το δω με τις κόρες μου. Γιατί κάθε επεισόδιο ήταν ένα μάθημα χιούμορ και ένα μικρό μάθημα συναισθηματικής νοημοσύνης.

Βλέπεις μια πανέξυπνη κωμική σειρά και μέσα από αυτήν παρατηρείς τον ρατσιστή, τον παρτάκια, τον αγαπησιάρη, τον αργόσχολο, το σπασικλάκι, το γιουσουφάκι του αφεντικού, την ξινή δυσκοίλια του γραφείου, τον λίγο πριν την συνταξιοδότηση σταρχιδιστή, και πολλά άλλα και τον βιώνεις όπως τον βιώνει ο περίγυρός του, τον βλέπεις να εκτίθεται και παρατηρείς τις αντιδράσεις των υπολοίπων, άλλοτε στωικές, άλλοτε δυναμικές, άλλοτε καυστικές, καταλαβαίνεις πότε κάποιος υπερβαίνει τα εσκαμμένα, πότε κάνει πλάκα, πότε κάνει κρύα αστεία, πως βιώνει την απόρριψη, το κράξιμο, και όλο αυτό είναι μια άκρως απολαυστική διδακτική και διασκεδαστική διαδικασία.

Κάθε επεισόδιο ήταν ένα μάθημα χιούμορ και ένα μικρό μάθημα συναισθηματικής νοημοσύνης (Φωτογραφία: AP Photo/Chris Haston).

Βλέπεις πράγματα που για την ελληνική τουλάχιστον γραφειακή πραγματικότητα είναι σουρεάλ, κατακριτέα και αδιανόητα, να γίνονται με απόλυτη φυσικότητα και διασκεδάζεις και σου φτιάχνει η διάθεση. Και θα ήθελα πολύ να γράψω άπειρα παραδείγματα αλλά αφενός θα χάσουν στην μεταφορά και αφετέρου όσοι δεν το έχουν δει δεν θα έχει πλάκα, θα είναι σαν private joke, και εδώ δεν είμαστε για να γελάμε (μόνο) μεταξύ μας, αλλά για να διαδώσουμε την γαματοσύνη και το μεγαλείο του office. Όποιος το ξεκινήσει, θα πρέπει να του δώσει 3-4 επεισόδια περιθώριο πριν το απορρίψει (που μάλλον αποκλείεται).

Τrivia

– Στην αρχή κάθε επεισοδίου και πριν τους τίτλους, έχει πάντα μια σκηνή αυτόνομη, η οποία δεν συνδέεται με την πλοκή του υπόλοιπου επεισοδίου αλλά είναι πάντα πάρα πολύ αστεία.

– Το πρώτο επεισόδιο που είδα ήταν S02E03, Office Olympics.

– Το πρώτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν, το pilot, γυρίστηκε σε πραγματικό γραφείο, όχι σε στούντιο γυρισμάτων.

– Η Billie Eilish την έχει δει 15 φορές (15 κυριολεκτικά, όχι που λέει ο λόγος) από 12 ετών που ξεκίνησε να την παρακολουθεί και συνεχίζει.

Πρόταση

Θα μπορούσε να αγοραστεί από ένα ελεύθερο κανάλι και να προβάλλεται εις το διηνεκές όπως το friends στο Star.

Διαβάστε ακόμα: «Οι Άγριες Μέλισσες», με το κεντρί της επιτυχίας.

TAGS :
σίριαλ τηλεοπτική σειρά τηλεόραση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook