CRASH

1. Crash (1996)

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ.

Παίζουν: Τζέιμς Σπέιντερ, Ελίας Κοτέας, Ντέμπορα Κάρα Άνγκερ.

What’s up, doc? Ο Τζέιμς (Τζέιμς Σπέιντερ) και η Κάθριν Μπάλαρντ (Ντέμπορα Κάρα Άνγκερ) είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που απολαμβάνει πλέον την ερωτική διέγερση μόνο μέσα από διηγήσεις του ενός στον άλλο των απιστιών τους. Κάποιο βράδυ, ο Τζέιμς γίνεται υπαίτιος αυτοκινητικού δυστυχήματος, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου και να τραυματιστούν σοβαρά η γυναίκα του νεκρού Έλεν Ρέμινγκτον (Χόλι Χάντερ) και ο ίδιος. Κάπως έτσι ο Τζέιμς αντιλαμβάνεται ότι ερεθίζεται στην εικόνα αυτοκινητικών δυστυχημάτων, διαπίστωση που τον οδηγεί στην αγκάλη μιας ομάδας, τα μέλη της οποίας πιστεύουν πως εκλύεται ερωτική ενέργεια στη διάρκεια σοβαρών τροχαίων περιστατικών.

Τις μέρες που «λειώναμε» το ατσάλι: «[…] Δυστυχώς, όπως δείχνουν τα πράγματα, όπως δείχνει και το «Crash», το εκπληκτικό «έπος της παρακμής» του Καναδού Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, βασισμένο σε μυθιστόρημα του «καταραμένου» Τζέιμς Μπάλαρντ, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ ήταν όντως προφητικός το 1918, όταν εκδόθηκε ο πρώτος τόμος του έργου του «Η Παρακμή της Δύσης», για να συμπληρωθεί με ένα δεύτερο το 1922, ο οποίος θα διπλασιάσει τον αρχικό πανικό. Δεν είναι εύκολο να αποδεχθείς ότι ο τεχνολογικός πολιτισμός αναπτύσσεται ερήμην του πνευματικού, αλλά φθίνει αδιάκοπα βαδίζοντας προς το τέλος του. Προσοχή, δεν επιστρέφει αταβιστικά σε μορφές ανάλογες με αυτές των εφτά προγενέστερων πεθαμένων πολιτισμών, απλώς πεθαίνει και κανείς δεν ξέρει τον καιρό που πεθαίνει τι είδους πνευματικός πολιτισμός θα πάρει τη θέση του. Ίσως να μοιάζει με αυτόν που ευαγγελίζεται το «Crash». Που τώρα μας φαίνεται εντελώς παράλογος, διότι συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε θετικά και γραμμικά και όχι κυκλικά και αρνητικά την πνευματική ανάπτυξη, μπερδεύοντάς την με την τεχνολογική ανάπτυξη, η οποία είναι πράγματι γραμμική και εμφανίζει μια αξιοθαύμαστη συνέχεια από την αιγυπτιακή αρχαιότητα μέχρι της μέρες μας…» Ο Βασίλης «πάπας εν Ελλάδι της κινηματογραφικής κριτικής» Ραφαηλίδης σχολιάζει το αριστουργηματικό ανοσιούργημα του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και αναστοχάζεται πάνω στην παρακμή του δυτικού πολιτισμού. Λέτε στην επόμενη πολιτισμική φάση οι άντρες να «διεισδύουν» σε πληγές γυναικείων σωμάτων, με τον τρόπο που το κάνει ο Τζέιμς Σπέιντερ στη Ροζάνα Αρκέτ;

Ένα ποίημα για το αυτοκίνητο: «Τ’ αυτοκίνητα τρώνε τους επιβάτες / στο σιδερένιο τους στομάχι χωνεύονται κομμένα / κεφάλια τσακισμένα μέλη όνειρα που / βλαστημούν τον ουρανό / οι επιβάτες τρώνε τ’ αυτοκίνητα / στα δόντια τους σφηνώνονται στραβωμένα / εξαρτήματα κλάξον ρόδες τιμόνια που / οδηγούν στον ουρανό / τ’ αυτοκίνητα τρώνε τους επιβάτες / οι επιβάτες τρώνε τ’ αυτοκίνητα / πεινάει κι ο Μαύρος Αίλουρος / και τα τρώει όλα / ουρανό αυτοκίνητα επιβάτες / με τα φτυάρια οι εργολάβοι / κορμιά και σίδερα / στο αχόρταγο στόμα του χώνουν.» («Εξτρεμισμός» του Στάθη Κουτσούνη)

 

Δείτε ακόμα: Top 5 σινεφίλ “πορνογραφικές” ταινίες

 

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top