Τι θα απογίνουμε εμείς που λατρεύουμε ακόμα το βινύλιο;

Zώντας μέσα στα βινύλια (από την ταινία High Fidelity).

Ηταν χειμώνας του ’16, αν θυμάμαι καλά, όταν η κόρη, 2α Λυκείου τότε, με κοίταξε μ’ ένα ύφος μεταξύ δυσπιστίας και περιέργειας και μου είπε: «Βινύλιo, ε;» Ήταν η εποχή που κάτι ξανακουγόταν για το βινύλιο και η περιέργεια είναι γνώρισμα της νεολαίας. Ξαφνιάστηκα και χάρηκα κιόλας μιας και μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω «μάθημα» για κάτι που γνωρίζω πολύ καλά.

«ΟΚ», της λέω, «διάλεξε κάτι να ακούσουμε». Τώρα, θέλετε από σύμπτωση, θέλετε ότι κάτι ειχε πάρει το μάτι της, απ’ όλους του δίσκους διαλέγει το Dark Side of the Moon. «Παιδάκι μου», της λέω, «κάπου διάβασα ότι ο μέσος χρόνος για να αποφασίσετε αν σας αρέσει ή όχι ένα τραγούδι, είναι πέντε δευτερόλεπτα και μετά πάτε στο επόμενο. Αυτό το ρημάδι θέλει πέντε λεπτά για να ξεκινήσει».

Παρόλα αυτά, να οι κ. Waters, Gilmour κ.λπ. να ξαναπαίρνουν φωνή, από τις 33 στροφές, μετά από ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια. Ο δίσκος, ελληνικής κοπής, αγορασμένος κάπου στο ’74, είχε όλα τα σημάδια του «λιωμένου». Ωστόσο, κάτι το πικάπ κάτι τα μηχανήματα, ο ήχος βγήκε καθαρός και σίγουρα διαφορετικός απ’ ό,τι είχε μέχρι τότε ακούσει.

Η επόμενη απορία ήρθε με την ερώτηση «Και πόσα τραγούδια έχει ο δίσκος;» «Συνήθως είχαν δώδεκα, έξι από τη μια και έξι από την άλλη». «Άλλη; Ποια άλλη;» Το χάσμα είχε γιγαντωθεί… «Γυρνάς τον δίσκο από την άλλη μεριά», είπα και είδα τον θαυμασμό να μεγαλώνει. «Και πώς πας στο επόμενο τραγούδι;» «Δύσκολα. Πας από πάνω, κλείνεις το μάτι και, αν είσαι τυχερός, πέφτει η βελόνα εκεί που σημαδεύεις».

Τότε που ψάχναμε στα δισκάδικα.

«Καλά, και στα πάρτι τι κάνατε;» «Στα πρώτα πάρτι τσακωνόμασταν ποιος θα βάλει τη μουσική στο μοναδικό πικάπ. Αργότερα, είχαμε δύο και μίξερ, και μη το μπερδέψεις με αυτό της κουζίνας». Από το βλέμμα που μου έριξε καταλαβα ότι το αστείο δεν άρεσε καθόλου και ήρθε κι η ερώτηση-παγίδα: «Δηλαδή έχεις και δεύτερο πικάπ;»

Όπως καταλαβαίνετε, ανοίχτηκε το μπαούλο με τα στερεοφωνικά, βγήκε το πολύτιμο Technics των εφηβικών και μετά ετών, βρέθηκε κι ένας ενισχυτής TEAC, ο οποίος δεν έλεγε να χαλάσει, δύο ηχεία από την αποθήκη (που όταν πήγα να τα χαρίσω σε κάποιον μου είπε να τα ρίξω στο τζάκι – ευτυχώς τα κράτησα) και όλα μαζί τοποθετήθηκαν στο δωμάτιό της, αφού προηγήθηκε επίσκεψη στο Ράδιο Κατουμά για αγορά (της τελευταίας που είχε) βελόνας.

Σπανιότητες από τη συλλογή του Αλέξανδρου Κορέσση.

Της έδωσα και κάποιους δίσκους που πίστευα ότι θα της άρεσαν (αυτούς που άρεσαν σ’ εμένα) και αυτό ήταν. Θέλετε η μόδα που (ξανα)ρχόταν, θέλετε η διαφορετικότητα του ήχου, οι δίσκοι παίχτηκαν αρκετές φορές. Πόσο κράτησε αυτό; Αρκετά για να ακούσει και να μάθει τη μουσική που ακούγαμε 50 χρόνια πριν. Πώς ακούει τώρα; Μέσω Spotify όπως όλοι. Ή σχεδόν όλοι.

Και επανερχόμαστε στην εισαγωγή. Ποιος έχει την υπομονή να ακούσει ολόκληρο τον δίσκο, να σηκωθεί από τον καναπέ να ψάξει για τον επόμενο, να τον καθαρίσει και να τον βάλει να παίξει, τη στιγμή που από το κινητό και με μια καλή soundbar ακούει ό,τι, όσο και όπου θέλει; Και σε καλή ποιότητα.

Άρα, τι κάνετε με τους δίσκους σας; Καταρχάς, κατεβάστε τη δωρεάν εφαρμογή Discogs στο τηλέφωνό σας. Κατόπιν, πηγαίνετε στο περίπτερο και αγοράστε μια UHU (θα σας εξηγήσω παρακάτω γιατί). Πάρτε μια ντάνα δίσκους (με προσοχή μη σας πιάσει η μέση) και ξεκινήστε την καταγραφή τους στην εφαρμογή.

Πρόκειται για ένα καταπληκτικό εργαλείο το οποίο θα βρει και τον πιο άσχετο δίσκο που έχετε στη συλλογή σας. Αν είστε τυχεροί και ο δίσκος έχει barcode (μη περιμένετε πολλά από τα βινύλια, αλλά κάνει θαύματα στα CD), το διαβάζει με τη μία. Αλλιώς, πρέπει να τον καταγράψετε και θα σας δώσει την επιλογή να διαλέξετε, μέσα από όλες τις ηχογραφήσεις που έχουν γίνει, τη δική σας.

Αμέσως εμφανίζονται τα πάντα. Από αποσπάσματα των τραγουδιών και ολόκληρα video από το YouTube, μέχρι του ποιος κάνει φωνητικά στο Dark Side of the Moon (μεταξύ άλλων, η Doris Troy, το ξέρατε;) Επιθεωρείτε το εξώφυλλο του δίσκου και επειδή, κατά πάσα πιθανότητα, έχει ξεκολλήσει κάπου, χρησιμοποιείτε την UHU. Επαναλαμβάνετε χίλιες –ή όσους δίσκους έχετε– φορές. Τόσο απλό.

Όταν τελειώσετε, σίγουρα θα σας έχουν μείνει πολλές απορίες, όπως: μα πώς είναι δυνατόν να έχω διπλό δίσκο του Gilbert Becaud και μονό του Rocky Roberts; Ή: αφού τα Μικροαστικά του Κηλαηδόνη ήταν δίσκος κόκκινος και διαφανής, πώς μαύρισε; Και είναι απίθανο πόσο προσπαθείς να καθυστερήσεις τη διαδικασία για τον απλό λόγο ότι, μέσα από τα εξώφυλλα, όλο και κάτι σου ‘ρχεται στο μυαλό.

Πώς να αποχωριστείς τέτοιους δίσκους;

Οι δίσκοι είναι σαν τις γραβάτες. Σχεδόν για όλους θυμάσαι πού και πότε τους αγόρασες, με ποιους τους άκουσες, σε ποια πάρτι τους πήγες, ποιους «δανείστηκες» από ποιόν και ποιους σου κλέψανε ποιοι. Ποιος γνωστός/φίλος/συγγενής έφερε ποιους από το εξωτερικό. Για ποιο τραγούδι αγοράστηκε το LP και με ποιο δίσκο «έβγαλες» την 4η Γυμνασίου (Strange Days). Την αγωνία και τα παρακάλια να μπει επιτέλους στο σπίτι ένα στερεοφωνικό της προκοπής και να σταματήσεις να τους ακούς από το μονοφωνικό Perpetium Ebner του ’58 με τον βραχίονα που τον σήκωνες με τα δυο χέρια.

Τα βινύλια εύκολα τα ανταλλάξαμε με τις κασέτες (πιο μικρές, πιο βολικές, έγραφες όλα τα «καλά» τραγούδια) που εύκολα ξεχάσαμε για τα CD που, ακόμα πιο εύκολα, παρατήσαμε για τα στικάκια γεμάτα με συμπιεσμένη μουσική σε μορφή MP3 (πώς δεν μας έκαψε ο Θεός!) και που κι αυτά έμειναν σε κάποιο συρτάρι αφού πλέον το τηλέφωνο τα παίζει κυριολεκτικά όλα σε σημείο που να μην ξέρεις τι να πρωτοπαίξεις. Οπότε βάζεις ραδιόφωνο.

Στη μουσική δε αυτή διαδρομή, η ακοή μας συνήθισε έναν ήχο που δεν έχει και πολύ σχέση με την πραγματικότητα. Αν βρεθείτε σε ζωντανή ακρόαση μιας ορχήστρας τζαζ , για παράδειγμα, θα σας φανεί ότι το μπάσο πρέπει λίγο να ενισχυθεί, ή ότι το πιάνο ακούγεται λίγο «μουντό», ή ότι κάτι δεν πάει καλά, τέλος πάντων. Σε κουβέντα με επαΐοντα και γκουρού του ήχου και στην ερώτηση ποια είναι η καλύτερη πηγή για να ακούμε μουσική, ή κάτι τέτοιο, η απάντηση ήταν απλή: «Τα αυτιά μας είναι αναλογικά».

Εδώ κολλάει η φράση «πίσω στα βασικά». Κρατήστε τους δίσκους σας λοιπόν και, μια φορά στο τόσο, ακούστε τους. Εκτός από τις «επιτυχίες» για τις οποίες τους αγοράσατε, θα ακούσετε και τα βαρετά τραγούδια, μόνο που τώρα θα σας αρέσουν. Τα εξώφυλλά τους είναι υπέροχα και μπορείς να τα πιάσεις. Άσε που πολλά έχουν και τα λόγια των τραγουδιών γραμμένα…

Στο πλαίσιο κάποιας διαφημιστικής καμπάνιας του 1979, η Shell πήρε άδεια να βγάλει 2.000 δίσκους με αυτό το εξώφυλλο που μοίρασε σε στελέχη και υπαλλήλους της. Για τον δίσκο αυτό το διαδίκτυο προσφέρει έως €300, «ανάλογα με την κατάσταση».

ΥΓ: Αν έχετε 45άρια (για βινύλιο μιλάμε πάντα) και δεν έχετε jukebox στο σαλόνι σας (ΑΜΙ ή WURLITZER κατά προτίμηση), ξεχάστε τα, πρόκειται περί μαζοχισμού.

ΥΓ2: Στην εφαρμογή Discogs, μεταξύ άλλων, υπάρχει και μια γραμμούλα που λέει: «For sale from τόσα ευρώ, ανάλογα με την κατάσταση του δίσκου». Εδώ ξυπνάει ο επιχειρηματίας μέσα σας και λέτε «ρε, μπας κι έχω κανένα εκατομμύριο και σκονίζεται;» Η εφαρμογή κάνει και σούμα στο τέλος και το ποσό που εμένα μου έβγαλε, ναι μεν δεν ήταν ευκαταφρόνητο (αν ποτέ βρεθούν αγοραστές), απείχε όμως πολύ από την έκπληξη.

ΥΓ3: Μόνη εξαίρεση για τη συλλογή μου η περίεργη έκδοση του Help της φωτογραφίας με την ονομασία –τι άλλο;– The Shell Cover. Ξεκινώντας μια διαφημιστική καμπάνια το ’79, η οποία κάτι είχε να κάνει με το ότι η Shell είναι εδώ για να σας βοηθήσει, η εταιρεία πήρε την άδεια να βγάλει 2.000 δίσκους με αυτό το εξώφυλλο που μοίρασε στα στελέχη και τους υπαλλήλους της. Ο δίσκος αυτός αναζητείται από τους απανταχού «πυροβολημένους» και το διαδίκτυο προσφέρει έως €300, «ανάλογα με την κατάσταση». Παρόλο όμως που ο δικός μου είναι “in mint condition” δεν πρόκειται να πουληθεί ποτέ μιας και είναι δώρο από την κόρη της ιστορίας μας.

Διαβάστε ακόμα: Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει ένα ρετιρέ με τη σημαντικότερη συλλογή κλασικής μουσικής.

TAGS :
βινύλια δίσκος πικαπ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook