Ο χώρος των επισκεπτών «βλέπει» στο παρθένο δάσος. Οι καρέκλες είναι διά χειρός Λένι (Credits: AD).

    Πού να έχει χαθεί, άραγε; Αν και δεν δηλώνει παραιτημένος, ο Λένι Κράβιτζ δεν είναι ο αστέρας της ροκ που γνωρίσαμε τη δεκαετία του ’90. Ηφαιστειώδης, δαιμονικά δημιουργικός, τροφή για τα glossy περιοδικά. Μεγάλωσε, ωρίμασε και πλέον κάνει εμφανίσεις όταν εκείνος το θέλει.

    Ο βραβευμένος με Grammy, Λένι, και designer, για να μην το ξεχνάμε, κατάφερνε πάντα να προσδίδει μια ιδιοσυγκρασιακή ματιά στα πράγματα με τα οποία καταπιανόταν. Είναι το ιδανικό μουσικό τζίνι που άλλο δεν έκανε από το να ενοποιεί γενιές, φύλα, στιλ και επιρροές. Τώρα, στα 54 του, παραμένει εναργής, αλλά με έναν πιο μετρημένο και ουσιαστικό τρόπο. Μακριά από τη βουή του πλήθους και κοντά της για να μην χάνει τις δονήσεις.

    Παράλληλα με τη δισκογραφική του καριέρα, και σίγουρα πριν καν γίνει ποπ είδωλο, είχε ασχοληθεί με το design, εξού και δημιούργησε την εταιρία Kravitz Design. Κατά καιρούς έχει αναλάβει να διακοσμήσει δημόσιους χώρους και σουίτες σε ξενοδοχεία στο Μαϊάμι, το Λας Βέγκας και το Τορόντο. Η δημιουργικότητά τον οδήγησε να κατασκευάσει ακόμη και έπιπλα, μια κάμερα για την Leica, αλλά και ένα ρολόι για την Rolex. Ομως, η Βραζιλία είναι που το έθεσε έναν μεγαλύτερο στόχο.

    Ο Λένι παραδέχεται πως βρήκε την ησυχία του στη Βραζιλία (AD).

    «Είδα μπροστά μου ένα σπίτι που περιτριγυριζόταν από βουνά, καταρράκτες, ψηλά δέντρα, μαϊμούδες, άλογα και αγελάδες. Είχα μπροστά μου όλο την πανοπλία της φύσης».

    Ο ίδιος, μιλώντας στο εξειδικευμένο αρχιτεκτονικό περιοδικό «ΑD», παραδέχθηκε πως το ειδύλλιό του με τη χώρα δεν είναι τωρινό. Χρονολογείται πριν από μια δεκαετία. «Εχω ταξιδεύσει σε όλη τη χώρα και με τράβηξαν οι άνθρωποι, η κουλτούρα, η μουσική και τα τοπία. Υπάρχει εξαιρετικά δυναμικό και μαγικό σ’ αυτή τη χώρα», ανασύρει από τη μνήμη του.

    Ο Κράβιτζ έδωσε το ελεύθερο σε φίλους του καλλιτέχνες να εμπνευστούν από τον χώρο και να προσθέσουν τις δικές τους πινελιές (AD).

    Και τότε ήρθε η τύχη να λειτουργήσει υπέρ του. Εκεί που ήταν έτοιμος να επιστρέψει στο Μαϊάμι μαζί με την μπάντα του, του τηλεφώνησε ένα φίλος του προσκαλώντας τον σε ένα σπίτι, κάπου χωμένο στα αχανή δάση του Ρίο. Αμέσως σκέφτηκε, όπως λέει, ότι τον καλούσε η περιπέτεια. Και, φυσικά, δεν λάθεψε. «Είδα μπροστά μου ένα σπίτι που περιτριγυριζόταν από βουνά, καταρράκτες, ψηλά δέντρα, μαϊμούδες, άλογα και αγελάδες. Είχα μπροστά μου όλο την πανοπλία της φύσης».

    Για μην τα πολυλογούμε: πήγε για μια ημέρα και έκατσε έξι μήνες. Και κάπως έτσι ξεκίνησε να κάνει μια άλλου είδους ζωή. Έμαθε να ιππεύει, να ασχολείται με αγροτικές δουλειές, να επανασυνδέει τον εαυτό του με τη φύση. «Ποτέ δεν αισθάθηκα πιο ήρεμος και γαλήνιος και τόσο κοντά στο Θεό όσο εκείνη την περίοδο. Ηταν μια μαγική στιγμή. Σκέφτηκα ότι τέλειωσα με τη βαβούρα του πολιτισμένου κόσμου. Θα γινόταν αγρότης».

    Ο χώρος της κουζίνας και το εξωτερικό της οικίας «πνιγμένο» στο πράσινο (AD).

    Φευ, δεν το έκανε. Η πραγματικότητα πολλές φορές καταστρέφει τα όνειρα. Ο Κράβιτζ επέστρεψε κάποια στιγμή στη βάση του, ξανάρχισε το παιχνίδι της δημοσιότητας, έγραψε μουσικές, έκανε συναυλίες. Η Βραζιλία, όμως, δεν γινόταν να φύγει από το μυαλό του. Βρήκε, τελικά, μια ενδιάμεση λύση: να αγοράσει μια έκταση κοντά στα 1000 στρέμματα, μέσα στο παρθένο δάσος, και εμείς να ζει -κάποιες φορές- μια ζωή διαφορετικής ποιότητας. «Είναι το μέρος όπου βγαίνω από την πρίζα, ανασυνθέτω τη ζωή μου και βρίσκω χρόνο να είμαι ήρεμος και να ακούω τον εαυτό μου». Σε αυτό το μέρος αράζει, λοιπόν, ο Λένι Κράβιτζ.

    Ο Κράβιτζ έμπλεξε είδη και τάσεις, όπως του αρέσει να κάνει πάντα.

    Αριστερά η master suite και δεξιά ο ξενώνας των επισκεπτών (AD).

    Η ευρύχωρη κατοικία του φέρει όλα τα στοιχεία του 19ου αιώνα, την περίοδο την πορτογαλικής αποικιοκρατίας. Ο Κράβιτζ, δίχως τη διάθεση να καταστρέψει την ουσία των κτισμάτων, προσπάθησε να τους δώσει έναν τόνο μοντερνισμού. Εφτιαξε ένα γυμναστήριο, μια πισίνα, αλλά και ένα στούντιο ηχογράφησης. Η ανακαίνιση του βασικού κτίσματος ξεκίνησε με το να δώσει μια καινούργια νότα φωτός. «Το εσωτερικό ήταν πολύ old-school, γεμάτο από βαριά ξύλινα έπιπλα. Αυτό που έκανα πρώτα ήταν να καθαρίσω το χώρο από τα περιττά, να αφαιρέσω τις ταπετσαρίες και να ανακαινίσω τις παροχές νερού και ρεύματος», σημειώνει.

    Η αισθητική προσέγγιση του Λένι ήταν να διατηρήσει την αυθεντικότητα του χώρου προσθέτοντάς του μοντέρνες πινελιές (AD).

    Ήταν τέτοια η ζέση του, που, παρά τις ασχολίες του, τα κατοπινά χρόνια επισκέφθηκε πολλές φορές τη Βραζιλία για να επιβλέψει την πρόοδο των εργασιών. Και όταν δεν ήταν εκεί συνομιλούσε με τους εργάτες μέσω FeceTime. Στο μεταξύ έστελνε συνεχώς έπιπλα και έργα τέχνης με κοντέινερς για να επιπλωθεί επαρκώς το σπίτι, έτσι όπως το είχε ονειρευτεί. Παρά την απόσταση, είδε πως το πράγμα λειτουργούσε και οι εργασίες προχωρούσαν.

    Ο Κράβιτζ έμπλεξε είδη και τάσεις, όπως του αρέσει να κάνει πάντα. Από μοντέρνους Βραζιλιάνους μάστορες του επίπλου, έως τον Warren Platner, τον Eero Saarinen και το Paco Rabanne. Αυτό το ιδιότυπο mix and match είναι, άλλωστε, οργανικό κομμάτι και της δική του δημιουργίας.

    Μέσα φαντεζί αισθητική, έξω η παρθένα φύση (AD).

    Επιπλέον, ζήτησε από φίλους του καλλιτέχνες να επισκεφθούν την οικία και να κάνουν ελεύθερα τις δικές τους προσθήκες. Το ίδιο έκανε και ο ίδιος. «Ένα βράδυ κοιτούσα έναν από τους τοίχους και ένιωσα πως ήθελε κάτι. Ξεκίνησα να ζωγραφίζω μεγάλα τρίγωνα. Μου αρέσουν τα τρίγωνα». Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε. Παρά τον οίστρο του, όμως, δίνει μια συμβουλή. «Το design μπορεί να κάνει ψεύτικο το αυθεντικό. Το σημαντικό εδώ είναι η γη και η φάρμα. Από μόνα τους έχουν τεράστια δύναμη».

     

    Διαβάστε ακόμα: Mεσογειακή πρωτοπορία, ένα μοντέρνο σπίτι στην Κροατία που σέβεται το τοπίο.

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top