Γκριζομάλλης και πιτσιρικάς. Πάντα με την ίδια φλόγα.
Όταν το 2017 ο Νίκος Γκάλης εισήλθε στο Naismith Hall of Fame ουδείς παραξενεύτηκε. Ούτε καν από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, που, μπορεί να μην τον είχαν δει να παίζει στο ΝΒΑ, ωστόσο τα κατορθώματά του στην Ευρώπη είχαν περάσει το εμπόδιο κάθε θάλασσας. Ο Nick ήταν ο απόλυτος GOAT όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και της Ευρώπης.
Ήταν, λοιπόν, μια υψηλή τιμή που τον περίμενε. Απλώς, έπρεπε να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να επιβεβαιωθεί εν τοις πράγμασι. Τώρα, στην τελική ευθεία γι’ αυτή τη μεγάλη είσοδο είναι και ο έτερος Καππαδόκης του ελληνικού μπάσκετ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ανακοινώθηκε πως βρίσκεται στη λίστα των προσωπικοτήτων προς εξέταση από την επιτροπή του Hall of Fame. Η τελική κρίση αργεί ακόμη, αλλά είναι η πρώτη φορά που ακούγεται το όνομα του «Δράκου».
Στην περίπτωσή του τα πράγματα είναι, όμως, διαφορετικά. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το πλούσιο ταλέντο του Παναγιώτη Γιαννάκη. Από τον Ιωνικό στον Άρη, έπειτα στην Εθνική ομάδα και ακολούθως στον Παναθηναϊκό και τον Πανιώνιο, όπου κι αν αγωνίστηκε υπήρξε καθοριστικός παράγοντας. Ηταν από εκείνες τις μπασκετικές φιγούρες του 80 και του 90 που καθόρισαν το άθλημα στην Ευρώπη.
Ομως, το ταλέντο του «Δράκου» ήταν γήινο. Δεν είχε καμία σχέση με την εξωπραγματική θωριά του Γκάλη. Ήταν αποτέλεσμα γενναιότητας, ευψυχίας, πείσματος και υπομονής. Το παράδειγμα του Γιαννάκη μπορεί να το ακολουθήσει κάθε παιδί που θέλει να κάνει καριέρα στον αθλητισμό (και όχι μόνο). Του Γκάλη, ελάχιστοι. Διότι σαν κι αυτόν γεννιούνται λίγοι μέσα στα χρόνια.
Η ταύτισή του με την Εθνική ομάδα ήταν απόλυτη.
Αν έπρεπε, λοιπόν, να διαλέξει κανείς ένα τρανό υπόδειγμα ζωής, αυτό θα ήταν η πορεία του Παναγιώτη Γιαννάκη. Να πώς ένα λαϊκό παιδί από τη Νίκαια που έπαιζε μπάσκετ κρυφά από τους γονείς του, δίχως οικονομική ενίσχυση, μόνο με την αγάπη του για τον αθλητισμό και την επιμονή που τον τροφοδοτούσε ο πηγαίος χαρακτήρας του, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή και τώρα να συγκαταλέγεται στη χορεία των σπουδαίων του αθλήματος.
Μπορεί η οπαδική τρέλα να έχει μολύνει τα μυαλά κάποιων, ειδικά από τη στιγμή που ο Γιαννάκης έκατσε στον πάγκο του Ολυμπιακού, ωστόσο ο «Δράκος» είναι εθνική υπόθεση. Είναι ο καλύτερος αρχηγός που είχε ποτέ κάποια Εθνική ομάδα, ανεξάρτητα από άθλημα. Ήταν ένας ηγέτης μέσα και έξω από τις γραμμές του γηπέδου.
Επίσης, σε αντίθεση με την αγοραφοβία του Γκάλη, ο Γιαννάκης ήταν πάντα παρών στην κοινωνία. Πήρε απ’ αυτήν και έδωσε περισσότερα. Βρέθηκε στο προσκήνιο και μετά το τέλος της καριέρας του ως αθλητής. Ως προπονητής της Εθνικής ομάδας (όχι μια φορά) έδειξε πως η γαλανόλευκη πάντα θα χτυπάει στην καρδιά του.
Ο Γιαννάκης είναι από τους ανθρώπους που, λες, και γεννήθηκε από την κοιλιά μιας μπάλας. Τέτοια ήταν (και είναι) η ταύτισή του με το μπάσκετ. Όλοι λένε πως μόνο ο Βασίλης Σπανούλης (πνευματικό παιδί του, άλλωστε) έχει παρόμοια τρέλα. Λογικό: δεν είναι εύκολο να «παραδώσεις» τη ζωή σου σε ένα άθλημα. Πρόκειται για την υπέρτατη θυσία.
Mε τον Γκάλη και τον Ιωαννίδη την περίοδο του αυτοκράτορα Άρη.
Ο Γιαννάκης είναι ό,τι κοντινό έχουμε σε σούπερ ήρωα. Είναι κάτι από εμάς. Δεν δείχνει εξωπραγματικός, αλλά είναι. Οι αντιδράσεις του στο γήπεδο ήταν πάντα παθιασμένες. Ποτέ δεν κύλησε κρύο αίμα μέσα του.
Αν υπάρχει μια εικόνα που δείχνει -σε βάθος χρόνου- το τι ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, τότε αυτή είναι η αγκωνιά του Τκατσένκο στον πολυθρύλητο τελικό του Ευρωμπάσκετ του ’87 με την τότε Σοβιετική Ένωση. Δεν είναι ούτε κάποιο τρίποντο ούτε κάποια σπουδαία άμυνα (από τις τόσες που έβγαλε στην καριέρα του) ούτε κάποια φαντεζί ντρίπλα.
Εκείνη η αγκωνιά από το όρθιο… μενίρ των Ρώσων δείχνει από τι μέταλλο ήταν φτιαγμένος ο Γιαννάκης. Την έφαγε, ξάπλωσε κάτω, σηκώθηκε, έπαιξε. Άλλος στη θέση του θα ήταν ακόμη πεσμένος στο παρκέ. Εκείνος ούτε που το σκέφτηκε. Μπρος στον αγώνα δεν έβαζε καν την προσωπική του ασφάλεια.
Θα είναι δίκαιο να εισέλθει και ο «Δράκος» στο Hall of Fame. Το ευχόμαστε και το ελπίζουμε. Μόνο που για όλους εμάς που τον αγαπήσαμε ως παίκτη και προπονητή είναι ήδη Hall of Fame εδώ και χρόνια. Είναι ο δικός μας Παναγιώτης. Κι αυτό δεν αλλάζει. Καμία επιτροπή δεν μπορεί να μας ενισχύσει αυτό που μέσα μας καλά γνωρίζουμε.
Διαβάστε ακόμα, ΠΑΟ fc: Ήρθε η ώρα του Αλεξάντερ Γερεμέγεφ.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
