Θεσσαλονίκη: ερωτική πόλη ή μήπως χαμένη στη βία;

Σκηνή από την ομοφοβική επίθεση του Σαββάτου στο κέντρο της πόλης.

Κάποτε -παλιά- πανσπερμική. Το συνώνυμο της συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμών εντός της πόλης. Στα δύσκολα χρόνια «φτωχομάνα», κατά το λαϊκό άσμα. Εν συνεχεία, αποξεχασμένη από την υδροκέφαλη Αθήνα με μόνο έρμα το δήθεν κόσμημα της συμπρωτεύουσας. Για τους πολλούς, δε, ακόμη και τώρα η πόλη που θα σου προσφέρει ερωτικές περιπέτειες που καμία άλλη πόλη της Ελλάδας δεν μπορεί να το κάνει.

Τι από όλα αυτά είναι η σημερινή Θεσσαλονίκη; Οι γενικεύσεις πάντα οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα, εντούτοις το τελευταίο διάστημα μαζεύονται διάφορα γεγονότα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι: «τι ακριβώς γίνεται εκεί πάνω;».

Το απεχθές πογκρόμ του περασμένου Σαββάτου στην πλατεία Αριστοτέλους κατά δύο queer ατόμων, από μια μεγάλη ομάδα «αρσενικών» που δεν δέχονται σε καμία περίπτωση ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους μοιάζουν (ευτυχώς), δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Μιλάμε για νέα παιδιά, κυρίως, που έκαναν σαν αφιονισμένα. Λες και είχαν επιδοθεί σε κυνήγι μαγισσών επί εποχής Μεσαίωνα.

Στη συνέχεια μια ομάδα (άλλη ή μέρος αυτής της μεγάλης) επιτέθηκε στον Στέφανο Κασσελάκη, ενώ επεισόδια προκλήθηκαν και στην πορεία που έκαναν συλλογικότητες και πολίτες της πόλης κατά της ομοφοβίας και τρανσφοβίας.

Σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα πρέπει αναγκαστικά να προσθέσουμε την οπαδική βία που, φευ, είχε σκληρό φόρο αίματος με θύμα τον άτυχο Άλκη Καμπανό, ενώ και μετά από εκείνο το θανατηφόρο χτύπημα, υπήρξαν κι άλλα περιστατικά μεταξύ οργανωμένων οπαδών της πόλης.

Όσο για την κατάσταση στο ΑΠΘ, εκεί κι αν γίνεται σχεδόν καθημερινό μπάχαλο με καταλήξεις, διαμαρτυρίες, μολότοφ και τα συναφή. Να είναι όλα αυτά τυχαία; Να εντάσσονται στην κατηγορία της περιπτωσιολογίας; Σε καμία των περιπτώσεων. Καλό θα ήταν να συνέβαινε, αλλά φαίνεται να συμβαίνει εντός της πόλης κάτι πολύ διαφορετικό σε σχέση με κάποια μεμονωμένα γεγονότα.

Τη στιγμή που στην Αθήνα ακόμη και οι γνωστοί αναρχικοί-μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων έχουν κατεβάσει… ταχύτητα (κάποτε κάθε Σάββατο είχαν «ραντεβού» με τα ΜΑΤ έξω από το Πολυτεχνείο και στους γύρω δρόμους), στη Θεσσαλονίκη φαίνεται πως κάτι βράζει υπογείως.

Για χρόνια ξέραμε πως η Θεσσαλονίκη είναι το προπύργιο των παραθρησκευτικών οργανώσεν όπου δρούσαν δυναμικά μέσα στην πόλη επηρεάζοντας ακόμη και τοπικούς βουλευτές. Είναι γνωστά τα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες, τη Συμφωνία για το όνομα της Μακεδονίας και τον ιό. Όλα αυτά ήταν γνωστά και κάπου γραφικά. Τουλάχιστον για εμάς που δεν τα ζούμε καθημερινά και δεν τα «λουζόμαστε».

Εδώ, όμως, φαίνεται να έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό που δεν γίνεται να το αφήσουμε να αναπτυχθεί και να αποκτήσει εξαμβλωματική δύναμη. Φυσικά και στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν πολλές υγιείς δυνάμεις πολιτών που καθημερινά δίνουν τον αγώνα τους για ανεκτικότητα, δημοκρατία, ηρεμία και πολιτισμό.

Αυτοί, σε συνεργασία με τον Δήμο, αλλά και την οργανωμένη πολιτεία οφείλουν να επαναφέρουν την έξωθεν καλή μαρτυρία μιας πόλης που, δικαίως, θαυμάζεται για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της, το ταμπεραμέντο της, αλλά και τα πολλαπλά θετικά που μεταγγίζει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Δεν έχουμε καμία διάθεση να μετατρέψουμε τη Θεσσαλονίκη σε δακτυλοδεικτούμενη πόλη. Δεν είναι, φυσικά. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η βία στους δρόμους (λόγω και έργω) έχει αυξηθεί επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια. Ειδικά μετά τα χρόνια της πανδημίας.

Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλοθι για τη συνεχιζόμενη και ολοένα και περισσότερο εντεινούμενη βία που βλέπουμε να αναπτύσσεται ωσάν ιός στη Θεσσαλονίκη. Αυτής της πόλης (πάντα θα) της αξίζει κάτι πολύ περισσότερο.

Διαβάστε ακόμα: ν/σ Μενδώνη για την ελληνική μουσική: Αστεία η επιβολή αλλά θα μπορούσε να εφαρμοστεί οικειοθελώς.

TAGS :
βία θεσσαλονίκη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook