Οι Dead Can Dance εμφανίζονται απόψε στο Θέατρο Γης στην Θεσσαλονίκη και την Τετάρτη 3 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. (Φωτογραφία: Jay Brooks).

Λίγο πριν μιλήσουμε στο τηλέφωνο με τον Brendan Perry, ήξερα πως η κουβέντα που θα ακολουθούσε δεν θα ήταν πολύ εύκολη. Κάνοντας το καθιερωμένο μου stalking σε παλαιότερες συνεντεύξεις των Dead Can Dance σε βίντεο στο YouTube ήταν εκείνος που διέκρινες ότι «βουτούσε κανά δυο φορές τη γλώσσα στο μυαλό του» πριν μιλήσει – όπως έλεγε η σοφή προγιαγιά μου.

Είχα λοιπόν στη διάθεσή μου 20 λεπτά, που με τις χαρακτηριστικές του παύσεις υπολόγιζα ότι αντιστοιχούν σε περίπου 15′ ωφέλιμου χρόνου και την κρυφή ελπίδα ότι δεν θα θεωρήσει απλοϊκές τις απορίες μου. Γιατί στα σχεδόν 40 χρόνια που υπάρχουν στα μουσικά δρώμενα οι Dead Can Dance έχουν αναλύσει τα πάντα για την ατμοσφαιρική τους μουσική που «και νεκρούς ανασταίνει», αλλά κατ’ εμέ όχι τα πιο προφανή. Πληκτρολογώ λοιπόν τον αριθμό, παίρνω μια βαθιά ανάσα και… «Hello», ακούω μια μπάσα φωνή να με χαιρετάει· χαμογελάω αμέσως ανακουφισμένη, καταλαβαίνω ότι είναι ευδιάθετος.

– Στα χρόνια που έχουν περάσει, έχετε καταλήξει στο τι είδους μουσική δημιουργείτε; Εκτός προφανώς από τη διπλωματική απάντηση ότι φτιάχνετε τη μουσική που αγαπάτε;
Το μουσικό μου γούστο ποικίλει πολύ και αυτό αντικατοπρίζεται κατά κάποιο τρόπο και στη μουσική που φτιάχνω επίσης. Άκουγα garage rock των ‘60s που είναι αρκετά σκληρή, αλλά αυτήν τη στιγμή ακούω κλασσική μουσική. Άρα η μουσική μας είναι κάπως έτσι, αντανακλά τις μουσικές μας προτιμήσεις. Προφανώς περιστρεφόμαστε γύρω από το κομμάτι της ερμηνείας και της δημιουργικής μας ταυτότητας, ωστόσο για εμάς είναι κάτι φυσικό, έμφυτο και ενστικτώδες. Ο πιο σπουδαίος όρος βέβαια πιστεύω πως είναι το γεγονός ότι ανταποκρινόμαστε στην ακρόαση ανάλογα με το συναίσθημα και το πνεύμα.

– Στα δικά μου αυτιά, η μουσική σας ακούγεται σαν ένα ατέλειωτο ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό που εξερευνά τα μυστικά της ζωής. Πέφτω μέσα καθόλου;
Ναι, θα μπορούσες να την πεις «εξερευνητική». Αν εμπνευστώ από κάτι, το συνδέω με το ιστορικό που υπάρχει γύρω από αυτό, γιατί πάντα υπάρχουν πολλές πληροφορίες, οπότε ναι προκύπτει ένα εξερευνητικό ταξίδι που συχνά μπορεί να είναι κάπως άσχετο με την εποχή, αλλά συχνά καταλήγει σχετικό. Όλα αυτά τα χρόνια που γίνεται αυτή η διαδικασία έχουν αποδειχθεί αρκετά διδακτικά είτε μαθαίνοντας να παίζω κάποιο καινούριο όργανο ή κάποια άλλη νέα τεχνική ηχογράφησης είτε χρησιμοποιώντας μια άλλη χροιά της φωνής μου.

«Δεν είχα σκοπό να γίνω μουσικός ή κάτι τέτοιο, ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Και μετά αυτό εξελίχθηκε σε αρχαιολόγος, μουσικολόγος.»

– Πριν από περίπου ένα χρόνο κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Dionysus», ενώ είχε προηγηθεί το άλμπουμ «Anastasis». Ποια είναι τελικά η σχέση σας με τους Έλληνες, την ελληνική νοοτροπία και φιλοσοφία που δε γνωρίζουμε;
Πάντα με ενθουσίαζε ο ελληνικός πολιτισμός και συγκεκριμένα των αρχαίων Ελλήνων, από όταν ήμουν μικρό παιδί. Πήγαινα συχνά στο βρετανικό μουσείο μόνος μου τα σαββατοκύριακα. Ήξερα κάθε τετραγωνικό του, πήγαινα κάθε Σάββατο και ξόδευα όλο μου το χαρτζιλίκι σε βιβλία. Επίσης, στην ηλικία των 10 ή 11 ετών διάβασα πρώτη φορά την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου. Για να καταλάβεις τότε δεν είχα σκοπό να γίνω μουσικός ή κάτι τέτοιο, ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Και μετά αυτό εξελίχθηκε σε αρχαιολόγος, μουσικολόγος. Είναι πολύ ενδιαφέρον, πρόσφατα έκανα λίγες διακοπές στη Σικελία, όπου συναντηθήκαμε και φάγαμε μαζί με την διάσημη αρχαιολόγο Flavia Zisa στην Κατάνια και με προσκάλεσε σε μία ανασκαφή στη Μοργκαντίνα. Είναι κάτι που ήθελα πάντα να κάνω.

Ο Brendan Perry λατρεύει από μικρός τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον Όμηρο, ενώ μεταξύ άλλων μουσικών οργάνων ξέρει να παίζει και μπουζούκι. (Φωτογραφία: Rick Kern/WireImage/Idealimage).

– Και δηλαδή ο Διόνυσος τι είναι για σένα;
Είναι το πνεύμα της άγριας φύσης, είναι το μυστήριο των μυστικών σε ένα εξελικτικό ταξίδι. Για μένα είναι ένας θεός, κάτι σαν την ανθρώπινη ενσάρκωση της επιθυμίας που αντιπροσωπεύει αυτήν την ενέργεια στη θεϊκή της μορφή. Είναι η ενέργεια των σκέψεων που έχουμε ή υποβόσκουν μέσα μας ακόμα κι αν έχουν κακό «πρόσημο».

– Πώς σου φαίνεται που αρκετός κόσμος συσχετίζει τη μουσική σας με τη θρησκεία;Βασικά, πιστεύεις στον Θεό;
Μπορώ να το καταλάβω γιατί υπάρχουν συγκεκριμένα είδη μουσικής που χρησιμοποιούνται σε θρησκευτικές τελετές, διαλογιστικές διεργασίες, από τις οποίες έχουμε πάρει στοιχεία και τα έχουμε εντάξει σε ένα είδος κυκλικού «πλαισίου». Οπότε αντί να ασχολούμαστε με τον Θεό ή την αντίληψη αυτού, τα χρησιμοποίησα με γνώμονα την αγάπη, τη μνήμη, τον χρόνο που δεν έχουν να κάνουν με τη θρησκεία. Στην παρούσα φάση είμαι άθεος, αλλά είμαι ανοιχτός στο ενδεχόμενο ύπαρξης κάποιας θεϊκής ενέργειας για την οποία ωστόσο δεν έχω κάποια απόδειξη.

– Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχει Θεός και άρα είναι αθάνατος. Εσείς αντίστοιχα, φτιάχνετε διαχρονική μουσική, οπότε δέχεσαι τον τίτλο της «αθάνατης» μουσικής ή σου ακούγεται πολύ βαρύγδουπο;
Αθάνατη μουσική. (γέλια) Χμμμ… Αυτό το πράγμα θα επιβιώσει ακόμα κι όταν πεθάνουμε όλοι οι άνθρωποι! (γέλια) Έχει να κάνει πολύ με τη μνήμη και με το πως ο πολιτισμός γιορτάζει το παρελθόν. Νομίζω ότι η μουσική μας ως επί το πλείστον είναι διεθνής, δεν είμαστε κολλημένοι με ένα πολύ συγκεκριμένο είδος. Οπότε το ερώτημα είναι πώς η ανθρωπότητα θα αναπτυχθεί πολιτιστικά και κατά πόσο η μουσική μας θα αντέξει στην απόσταση που θα διανυθεί.

– Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι μπορεί να το παρακάνατε κάπως με την «μείξη» πολιτισμών και παραδόσεων στη μουσική σας;
Καταλαβαίνω τι εννοείς, μιλάς για πολιτιστική οικειοποίηση, έτσι δεν είναι;

– Κάτι τέτοιο και κατά πόσο την έχετε αποδεχθεί ή αποφύγει.
Η μουσική μας είναι γιορτή για αυτούς τους πολιτισμούς και για τους ανθρώπους που κανονικά δεν θα άκουγαν τέτοιους ήχους. Η πολιτιστική οικειοποίηση για εμένα είναι προφανής όταν «κλέβεις» έργων ανθρώπων χωρίς να αναγνωρίζεται η δική τους δουλειά είτε οικονομικά είτε χωρίς να τους αναφέρεις ως επιρροή. Αυτό που κάνουμε εμείς όμως είναι μέρος της εξέλιξης, ένα είδος υβριδικής μουσικής, κατά την οποία ζούμε μέσα στην παράδοση, συγκινούμαστε από το πνεύμα της και μας οδηγεί σε μία σχετική κατεύθυνση να φτιάξουμε κάτι που υπό άλλες συνθήκες δε θα μπορούσε να δημιουργηθεί εντός ή εκτός αυτής. Δεν έχουμε πρόβλημα να παραδεχθούμε τις όποιες επιρροές μας πάντως.

«Προσωπικά, μου αρέσει η πιο ενδοσκοπική και διαισθητική μουσική, είναι σα να παίρνεις πολύ καλά ναρκωτικά.»

– Παρεμπιπτόντως, με όλες αυτές τις μεσογειακές επιρροές, πώς και αποφάσισες να μετακομίσεις με την οικογένειά σου στη Γαλλία και όχι στην Ελλάδα;
(γέλια) Όλα καταλήγουν στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι; Βρίσκεστε παντού! Αναζητώ την ύπαρξη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού παντού στη Μεσόγειο, όπως στη Σικελία πριν από δύο εβδομάδες. Το DNA εκεί είναι τόσο ισχυρό που μερικές φορές μου μοιάζει πιο πολύ ελληνικό από ό,τι ιταλικό. Έχεις πάει ποτέ στην Ιθάκη;

– Έχω επισκεφθεί το Ιόνιο, αλλά όχι την Ιθάκη.
Σκέφτομαι να μετακομίσω εκεί.

– Όντως; Έχει να κάνει με τον Όμηρο που λέγαμε πριν;
Ναι! Είναι ένα όμορφο μικρό νησί, δύσκολα προσβάσιμο, με πλούσια βλάστηση και πολλές υπέροχες παραλίες χωρίς πολύ τουρισμό.

Οι Dead Can Dance εμπνέεονται από τη φύση και τις τοπικές μουσικές, από τους σαμάνους της Αφρικής μέχρι τους Κέλτες, αναδεικνύοντας παράλληλα τις λαϊκές μουσικές παραδόσεις της Ευρώπης – ιδιαίτερα τη μουσική του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. (Φωτογραφία: Rick Kern/WireImage/Idealimage).

– Στο μεταξύ, πάντα ήθελα να μάθω πώς προέκυψε το όνομα «Dead Can Dance». Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσε να είναι εμπόδιο ή απλά ήταν μία δήλωση που έπρεπε να γίνει εξαρχής;
Στην πραγματικότητα, αυτό που μόλις με ρώτησες είναι ο λόγος. Ο κόσμος είναι περίεργος να μάθει τί σημαίνει το όνομά μας και μετά δίνει τη δική του εξήγηση που δε μπορώ να σου δώσω τώρα! (γέλια). Θέλαμε ένα όνομα που κατά κάποιον τρόπο θα περιέγραφε την δημιουργική διαδικασία, οπότε είναι κάπως κυνικός σαν όρος. Οι νεκροί (Dead) στην ψυχή δεν έχουν ζωή, είναι στο αθόρυβο. Το «μπορώ» (Can) είναι αντιφατικό και το ρήμα χορεύω (Dance) είναι συμβολικό της δύναμης της ζωής, της κίνησης και της ενέργειας. Είναι κάτι σαν χημική ένωση που περιγράφει τη δημιουργική δραστηριότητα.

– Ποια είναι η θέση των Dead Can Dance σχετικά με την πολιτική ορθότητα στη μουσική;
Μακάρι όλο και περισσότεροι μουσικοί να είχαν πολιτικές ανησυχίες και να λειτουργούσαν έτσι. Μας τελειώνει ο χρόνος τουλάχιστον όσον αφορά στο περιβάλλον και τη διάσωση του πλανήτη. Χρειαζόμαστε περισσότερους μουσικούς να το υποστηρίξουν αυτό με την φωνή τους, αλλά και οικονομικά. Θυμάμαι στο τέλος της δεκαετίας του ‘70 που άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μουσική, ξεκίνησα με την punk και την post punk όπου τότε μεσουρανούσαν οι Clash, οι Sex Pistols και μουσικοί που είχαν πολιτικά κίνητρα. Σήμερα δεν το βλέπω τόσο αυτό και θα ενθάρρυνα οποιονδήποτε νοιάζεται για το περιβάλλον και τον κόσμο που ζούμε να εμπλακεί με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί…

– Μπορεί η μουσική να κάνει τη διαφορά πιστεύεις; Στην πράξη, όχι στη θεωρία.
Ναι φυσικά, αρκεί να χρησιμοποιείται με τις σωστές προθέσεις. Είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο που όμως μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε θετικά είτε αρνητικά.

– Δε χάνει όμως με αυτόν τον τρόπο τη διασκεδαστική της πλευρά;
Μα όχι, αυτή είναι η φύση της μουσικής και των ανθρώπων. Η μουσική είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα συναισθηματικής έντασης είτε είμαστε λυπημένοι, χαρούμενοι, επιθετικοί κλπ. Ουσιαστικά είναι μία αντανάκλαση του ποιοι είμαστε σε όλες τις μορφές. Προσωπικά, μου αρέσει η πιο ενδοσκοπική και διαισθητική μουσική, είναι σα να παίρνεις πολύ καλά ναρκωτικά. H μουσική είναι κατά μία έννοια σα ναρκωτικό γιατί προετοιμάζει το μυαλό και το σώμα να εισχωρήσουν σε ένα διαφορετικό επίπεδο διαλογισμού, χορού, εκστατικής εμπειρίας… Είναι το σπουδαιότερο μέσο που είναι διαθέσιμο στους ανθρώπους, δεν έχουμε άλλη κοινή γλώσσα.

– Έχει συμβεί τίποτα αξιομνημόνευτο μέχρι τώρα στην περιοδεία σας;
Για την ώρα όχι, αλλά λογικά θα συμβεί στην Αθήνα.

– Εμείς οι Έλληνες είμαστε απρόβλεπτοι, το μόνο σίγουρο! (γέλια)
Θα είναι αξιομνημόνευτο και μόνο το γεγονός ότι θα παίζουμε δίπλα στην Ακρόπολη, πραγματικά ανυπομονώ. Είναι μία τρομερή τοποθεσία.

– Τι θα ακούσουμε στο live σας την Τετάρτη στο Ηρώδειο;
Πολλή μουσική από όλα μας τα άλμπουμ, από το πρώτο μέχρι σήμερα, και μερικά παλιά demos μας. Θα ακούσετε τραγούδια που δεν έχουμε παίξει ποτέ live, παρά μόνο στο στούντιο. Θα είναι κάτι σαν μία αναδρομή – γιορτή της μουσικής μας διαδρομής στα τελευταία 40 χρόνια. Θα έρθεις;

– Φυσικά!

 

// Οι Dead Can Dance εμφανίζονται απόψε στο Θέατρο Γης στην Θεσσαλονίκη και την Τετάρτη 3 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Περισσότερες πληροφορίες, εδώ

 

Διαβάστε ακόμα: Στο μυαλό του αιώνιου «Passenger», Iggy Pop.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top