Κίκα Γεωργίου: η ζωή μου μετά το «The New Pope»

«Η συνεργασία με τον Σορεντίνο προέκυψε μετά από μία ακρόαση» (Γιώργος Καπλανίδης).

Την λένε Κίκα Γεωργίου και το πρόσωπό της δεν είναι από αυτά που ξεχνάει κανείς εύκολα. Τον Ιανουάριο της φετινής χρονιάς έκανε πρεμιέρα στο HBO η πολυαναμενόμενη σειρά «The New Pope» και, ανάμεσα σε λαμπερούς πρωταγωνιστές όπως ο Jue Law, ο John Malkovich, η Sharon Stone, άστραψε δια του μυστηριώδους  ρόλου της  Donna Divisa Rossa μια «γυναίκα με κόκκινη στολή», μια φλογερή μελαχρινή που, στους μύστες της έβδομης τέχνης, ήταν πολύ οικεία ως φυσιογνωμία. «Η Πόλη των παιδιών», «Silent», «Το αγόρι στη Γέφυρα», «Κιμμέρια», «Lunch», ένα βραβείο πρώτου ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου είναι μερικά μόνο από τα όσα  συνθέτουν το καλλιτεχνικό μωσαϊκό της καριέρας της Κίκας Γεωργίου. Ο Πάολο Σορεντίνο τυγχάνει να είναι ο αγαπημένος της  σκηνοθέτης, όμως η συμμετοχή της στην μεγάλη παραγωγή του HBO δεν είναι ο μόνος λόγος που την κάνει να ζει την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της.

Η συνεργασία με τον Σορεντίνο προέκυψε μετά από μία ακρόαση. Έκανε αίτηση εκ μέρους μου η ατζέντισσά μου, μου έστειλαν μια σκηνή διάρκειας πέντε λεπτών για την γυρίσω σε βίντεο, το έκανα και πέρασα στην δεύτερη φάση. Ξανά ένα βίντεο, όχι με τόσα πολλά λόγια, αλλά περισσότερο σιωπές και κίνηση, κι από εκεί στην τρίτη φάση. Μετά από λίγες μέρες, με πήρε η ατζέντισσά μου τηλέφωνο να μου πει ότι με πήραν. Ταξίδεψα, λοιπόν, στην Ιταλία να γνωρίσω τον Σορεντίνο και να δοκιμάσω τη στολή μου, αυτό ήταν! Όλο αυτό ήρθε αβίαστα, απλά και όμορφα.

Δούλεψα πολύ εκείνες τις μέρες της ακρόασης. Ο κολλητός μου, ο Μιχάλης Ασιήκκας, που είναι  σκηνοθέτης, με βοήθησε πολύ, καθόμασταν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και δουλεύαμε. Γυρίζαμε την ίδια σκηνή ξανά και ξανά, μέχρι να φτάσουμε κάπου που να ήμασταν κάπως ευχαριστημένοι, μέχρι που τα μάτια μας κλείνανε. Νιώθαμε όμως πάρα πολύ όμορφα.

Στο «Τhe New Pope».

Μετά την «Τέλεια Ομορφιά» τού είπα ότι ίσως ο Σορεντίνο είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης όλων των εποχών και όταν είδα το όνομά του στο μέιλ της ατζέντισσάς μου, ενθουσιάστηκα, αποφάσισα να προσπαθήσω πολύ σκληρά. Είπα, αν όχι τώρα, πότε;

Πολλές φορές ευχόμαστε για πράγματα που μετά μας έρχονται και δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε ή μας βρίσκουν σχετικά ανέτοιμους. Κάθισα λοιπόν και σκέφτηκα ότι στην μία περίπτωση στο εκατομμύριο με επέλεγαν για Ιταλία, εγώ θα μπορούσα πράγματι να πάω; Η απάντησή μου ήταν ναι και με βάση αυτή άρχισα να κινούμαι και να προετοιμάζομαι.

Δεν νομίζω ότι έχω γνωρίσει γυναίκα που να μην είναι ερωτευμένη με τον Τζουντ Λο. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Δεν είναι ότι είναι πολύ όμορφος ή απλώς ένας ωραίος άντρας -έχει ένα χάρισμα, ένα εκτόπισμα. Όπου κι αν βρίσκεται, με όποιον και να είναι γύρω του, εκπέμπει μια όμορφη χαρά. Είναι υπέροχος!

«Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, νομίζω πως καθένας μας ξέρει πού είναι ευτυχισμένος».

Είχα μια μικρή σκηνή μαζί του, αλλά είχαμε βρεθεί και ορισμένες φορές εκτός γυρίσματος, στο μεσημεριανό φαγητό, ας πούμε ή την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στην Βενετία για να ξεκινήσουν τα δικά μου γυρίσματα. Ως άνθρωπος ο Τζουντ Λο είναι  λαλίστατος, ευγενέστατος, γεμάτος ενδιαφέρον, να ρωτήσει, να μάθει. Θυμόταν το όνομά μου κάθε φορά που με έβλεπε. Είναι πολύ ευχάριστος συνεργάτης, είναι χαρά να πηγαίνεις στην δουλειά και να τον συναντάς.

Νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια, βρίσκομαι στην πιο γεμάτη και ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου. Έχω βρει τον άνθρωπό μου, είμαι μητέρα, δημιουργώ σιγά σιγά την οικογένειά μου και αυτό είναι κάτι που δεν το είχα φανταστεί να γίνεται, ούτε το είχα δει να έρχεται. Δε νοσταλγώ κάτι από το παρελθόν. Έχω περάσει μια περίοδο που ήμουν πολύ δημιουργική και κοιμόμουν και ξυπνούσα δουλεύοντας, αλλά το να τα κάνω όλα μόνη μου με κουράζει πια, μου αρέσει η παρέα, μου αρέσουν τα μεγάλα σύνολα και οι μεγάλες παραγωγές. Θέλω να δουλεύω με άλλον κόσμο, νιώθω μοναξιά αν χρειάζεται να τα κάνω όλα μόνη μου.

Είμαι ευγνώμων για την ζωή μου μέχρι εδώ, όσα έκανα τα προηγούμενα χρόνια με οδήγησαν εδώ που είμαι σήμερα και σίγουρα έχω περάσει και φάσεις θλίψης μεγάλης. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι το να είναι κανείς χαρούμενος είναι θέμα απόφασης, τουλάχιστον εγώ αυτό έχω αποφασίσει. Προσπαθώ να μαθαίνω συνέχεια, παρακολουθώ σεμινάρια στο εξωτερικό -ταξιδεύω αρκετά- για να μάθω πράγματα που δεν διατίθενται ως γνωστικά αντικείμενα στην Ελλάδα και την Κύπρο. Θεωρώ ότι κανείς πηγαίνει εκεί όπου επιλέγει να κοιτάξει. Είναι θέμα ματιάς: στην ίδια κατάσταση ο ένας μπορεί να είναι ευτυχής, ο άλλος απολύτως δυστυχής. Η ευτυχία είναι κάτι χειροπιαστό, είναι θέμα επιλογής, εξάσκησης και καλλιέργειας.

Αυτή την περίοδο, δεν ετοιμάζω τίποτα, κάνω μία παύση περιμένοντας το δευτερο παιδί μου.  Υπολογίζω από Σεπτέμβριο-Οκτώβριο να ξεκινήσω να δουλεύω πάλι, δεν έχω ιδέα πάνω σε τι. Θεωρώ την ζωή μου απλή. Ξυπνάω το πρωί,  παίζω με τον γιο μου, πάμε σχολείο, μετά κάθομαι -σε ένα καφέ, ιδανικά- να διαβάσω ή να “δουλέψω” στα κομμάτια που μου αρέσει πολύ να δουλεύω. Αναλόγως και με την περίοδο που θα με πετύχεις, ακολουθώ τις απαιτήσεις της δουλειάς, είτε αυτό σημαίνει πρόβες, είτε γυρίσματα. Το βράδυ μου αρέσει να περνάω χρόνο με τον σύντροφό μου, να μιλάμε, να καθόμαστε μαζί. Ή με φίλους, φυσικά. Προσπαθώ να κάνω διαλογισμό καθημερινά, μου αρέσει να αδειάζω το κεφάλι μου, να παίρνω μια απόσταση και να βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά, να επεξεργάζομαι και να αφήνω πίσω τις στεναχώριες, να τις διαχειρίζομαι όσο γίνεται. Μερικά λεπτά κάποια στιγμή αρκούν. Όταν αφήνω πράγματα να με απασχολούν πολύ, δεν μπορώ να δω καινούργια πράγματα, ούτε να τα ζήσω…

Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, νομίζω πως καθένας μας ξέρει πού είναι ευτυχισμένος. Εγώ προσωπικά, πριν γίνω μάνα, δεν είχα σκεφτεί περί μητρότητας, ούτε το έβλεπα ως επιλογή.  Καθοριστικό ρόλο για μένα έπαιξε ο σύντροφός μου. ΄Ηθελα να κάνω τα παιδιά του, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να γινόμουν μητέρα με άλλον τρόπο από αυτόν… Όσο για τον έρωτα, αυτός πάντα υπάρχει εκεί, αλλά σημασία έχει πως τον καλλιεργείς. Πιστεύω δηλαδή ότι εμείς τον φτιάχνουμε τον έρωτα. Αυτό το σκίρτημα που νιώθαμε μικροί και υποφέραμε όταν ο άλλος δεν μας ήθελε, δεν πιστεύω ότι είναι αληθινός έρωτας, αλλά προσκολλήσεις σε ιδέες που τις έχουμε κληρονομήσει ίσως. Ο αληθινός έρωτας έχει να κάνει με δύο ανθρώπους που έχουν κάνει την επιλογή τους και τέλος.

«Ο αληθινός έρωτας έχει να κάνει με δύο ανθρώπους που έχουν κάνει την επιλογή τους και τέλος».

Το θέμα του ποιον θα ερωτευτούμε κάθε φορά έχει να κάνει με το τι άνθρωποι είμαστε και σε τι στάδιο εξέλιξης βρισκόμαστε. Θεωρώ ότι μπορούμε να καθοδηγήσουμε τα πράγματα, να επιλέξουμε με ποιον θα είμαστε μαζί και να μην είμαστε έρμαια του συναισθήματος. Ακόμα και αυτό όμως είναι ένα στάδιο εξέλιξης. Πιστεύω πολύ στην αγάπη, στον σεβασμό, στην αλληλοεκτίμηση.

Η μητρότητα είναι ένα θέμα πολύ προσωπικό και εκτιμώ τις γυναίκες που επιλέγουν να μην κάνουν παιδί. Νομίζω ότι είναι υπεύθυνες που το λένε αυτό και τις θαυμάζω που δεν μπαίνουν σε μια διαδικασία να κάνουν παιδιά επειδή “ήρθε η ώρα” ή “επειδή πρέπει”. Με το που έγινα μάνα, η ένταση της χαράς, το μέγεθος της αγάπης που ένιωθα, όλο αυτό το εξωπραγματικά τεράστιο πράγμα ξεπέρασαν την φαντασία μου, την ίδια μου την γνώση για το τι θα μπροούσα να νιώσω. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αυτό το πράγμα! Όλα ταυπόλοιπα μπαίνουν αυτόματα σε δεύτερη μοίρα, δεν σε επηρεάζουν με τον ίδιο τρόπο κάποιες δυσκολίες. Τουλάχιστον, για μένα έτσι λειτούργησε, έτσι λειτουργεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι η μητρότητα είναι κάτι εύκολο, έρχονται στιγμές που ξεπερνάς όρια και αντοχές, που πρέπει να κάνεις υπομονή, που αναμετράσαι με τον εαυτό σου. Είναι όμορφη όμως, πολύ όμορφη, τουλάχιστον για μένα, μέχρι στιγμής.

«Εχω επιθυμήσει να τραγουδήσω, αλλά πια δεν έχω άγχος για το αποτέλεσμα, το θεωρώ δώρο να μπορούμε να μοιραζόμαστε ένα τραγούδι με άλλους ανθρώπους».

Η Κύπρος πάντα θα είναι το μέρος όπου επιστρέφω για να ανασυγκροτηθώ, για να ησυχάσω, ακόμα και για να θρηνήσω μια δική μου δύσκολη περίοδο. Έχω μεγάλη υποστήριξη πρακτική και ηθική από τους δικούς μου ανθρώπους, η ζωή είναι απλή και κυλά ήρεμα, μου μοιάζει εύκολη και όμορφη. Ως το 2016 που ήμουν στην Αθήνα, είχα φτάσει κάπως σε ένα μικρό αδιέξοδο, αισθανόμουν θλίψη, ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα για εμένα εκεί. Η Αθήνα, πάντως, μου προσφέρει μια διαφορετική δημιουργικότητα, έχω άλλες επιρροές, γνωρίζω διαφορετικούς ανθρώπους, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο δικό μου αυτή η πόλη, την έχω ζήσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Νιώθω εκεί μια ελευθερία αλλιώτικη. Επίσης, αγαπώ το σπίτι μου εκεί, ένα άλλου είδους ησυχαστήριο για μένα. Νιώθω πάντως ότι ζω ανεξάρτητα από πατρίδες και στενά γεωγραφικά όρια. Θέλω να βλέπω ολόκληρο τον πλανήτη σαν σπίτι μου. Μπορώ να μεταφερθώ ανά πάσα στιγμή στην άλλη άκρη του κόσμου και να ανακαλύψω καινούργια πράγματα. Είμαι ανοιχτή σε αυτό, κι ο σύντροφός μου το ίδιο. Θα ήθελα να ταξιδέψω για δουλειά και όχι μόνο σε αρκετά μέρη…όπου γίνεται.

Γενικότερα, είμαι σε μια διάθεση να αφεθώ και να οδηγηθώ ή να οδηγήσω τα πράγματα σε νέους τόπους, με βλέπω σε άλλα μέρη…Στην Κύπρο πάντα θα επιστρέφω, αλλά δεν μου είναι πια απόλυτο και απαραίτητο να βρίσκομαι εκεί συνέχεια.

Στην Αμερική, ας πούμε, πήγα στα 17 μου γιατί ξεκίνησα νωρίτερα σχολείο και από τα 13 ήξερα ότι θέλω να τραγουδάω jazz και να πάω στην Αμερική. Τα τελευταία χρόνια του λυκείου δεν ασχολήθηκα με ενδοσχολικές και πανελλήνιες εξετάσεις, αλλά με αγγλικά, λατινικά, μαθηματικά και μουσικές σπουδές. Πήρα μια μικρή υποτροφία και δούλευα πολύ αλλά με βοήθησαν οπωσδήποτε και οι γονείς μου. Όταν έφτασα εκεί, έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ. Είναι μεγάλη αλλαγή να αφήνεις πίσω σου μια μικρή πόλη της Κύπρου και να φτάνεις στο Σικάγο.

Ήταν πολύ έντονα τα χρόνια μου εκεί απ’όλες τις απόψεις και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για εκείνα τα χρόνια, για τους ανθρώπους που γνώρισα, για τις σπουδές αυτές που ήταν ένα άνοιγμα για εμένα. Το μυαλό μου δεν είχε αναγκαστεί να δουλέψει ποτέ τόσο ελεύθερα και τόσο ανοιχτά. Το πτυχίο μου τότε ήταν μουσικό αλλά είχα την επιλογή να κάνω ένα σωρό διαφορετικά πράγματα (μυθολογία, ψυχολογία, μουσικό θέατρο). Επίσης εκεί υπάρχει μια άλλη ελευθερία: εάν θες να κάνεις κάτι, το κάνεις κατευθείαν από τα χρόνια του πανεπιστημίου κιόλας. Εγώ θυμάμαι ήμουν αρχισυντάκτρια ενός λογοτεχνικού περιοδικού, ομιλήτρια σε κάποιες εκδηλώσεις, τραγουδούσα με το vocal jazz ensemble του πανεπιστημίου, δούλευα στην σχολική βιβλιοθήκη , έκανα ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών σε Κινέζους φοιτητές, είχα πιάσει δουλειά σε ελληνικό εστιατόριο, τις νύχτες τραγουδούσα σε ένα μαγαζί…. Ό, τι ήθελες να κάνεις μπορούσες να το κάνεις. Η Αμερική μου άφησε και δύο γερές φιλίες που κρατάνε μέχρι τώρα, την κολλητή και τον κολλητό μου από τα φοιτητικά μου χρόνια.

Τον χορό και το τραγούδι δεν το εξασκώ επαγγελματικά. Δεν ψάχνω υψηλά επίπεδα τεχνικής, ψάχνω την ιστορίες πίσω από αυτά. Για εμένα δηλαδή αυτά τα τρία (μουσική, χορός, θέατρο) και γενικότερα οποιοσδήποτε τρόπος έκφρασης είναι ένα. Δεν με αυτοπροσδιορίζω σε τίποτα σε σχέση με αυτά. Δουλειά μου είναι να επικοινωνώ και να μεταφέρω αυτές τις ιστορίες. Δεν με αφορά πια το τι κάνω καλύτερα, σημασία έχει πόσο θέλουμε να πούμε κάτι και πόσο δινόμαστε σε αυτό. Πάντως έχω επιθυμήσει να τραγουδήσω, αλλά πια δεν έχω άγχος για το αποτέλεσμα, το θεωρώ δώρο να μπορούμε να μοιραζόμαστε ένα τραγούδι με άλλους ανθρώπους. Έχω περάσει από έντονο φόβο αποτυχίας παλαιότερα, αλλά πια για εμένα το θέμα είναι το τι θέλεις να μοιραστείς και το με ποιους ανθρώπους περνάς αυτές τις ώρες.

«Πιστεύω ότι βρίσκομαι σε μια περίοδο που αλλάζω καλλιτεχνικά, σε μια περίοδο αναζήτησης».

Δεν σκέφτηκα καμία στιγμή, νομίζω, της ζωής μου να παρατήσω την δουλειά μου ως ηθοποιού. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να εξασκήσω κάτι άλλο για τόσο μεγάλο διάστημα. Γενικώς, βέβαια, κάνω κι άλλα πράγματα, ασχολούμαι με διάφορα, όπως με το airbnb, φτιάχνω σπίτια… Τίποτα από αυτά, όμως, δεν μπορώ να το δω ως αυτό που θα μου γεμίζει τα εικοσιτετράωρά μου για πάντα. Μόνο η υποκριτική και το τραγούδι με γεμίζουν για να τα κάνω συνέχεια. Ακόμα και σε περιόδους που πρακτικά δεν είχα δουλειά, ασχολιόμουν με αυτά που αγαπώ: έκανα ας πούμε δικά μου βιντεάκια, τραγούδια, οτιδήποτε περνούσε απ’ το χέρι μου, γιατί το αγαπώ πολύ όλο αυτό.

Η έμπνευση προέρχεται από παντού, από την φύση, από μεγάλους δημιουργούς, από μεγάλες ταινίες και παραστάσεις αλλά και από πιο μικρές ομάδες και ανερχόμενους ανθρώπους. Έμπνευση αντλώ επίσης από την αγάπη και από τις ανθρώπινες σχέσεις.

Πιστεύω ότι βρίσκομαι σε μια περίοδο που αλλάζω καλλιτεχνικά, σε μια περίοδο αναζήτησης. Επιστρέφω σε πιο βασικές αξίες και δεν ψάχνω το πιο μοναδικό και το πιο ξεχωριστό πράγμα στον κόσμο, ψάχνω την αλήθεια, την καθαρότητα, την ειλικρίνεια και την απλότητα.

Η φύση του επαγγέλματός μας είναι ζόρικη. Άραγε υπάρχει για κάποιον ηθοποιό, κάποιον καλλιτέχνη ένα εφ’ όρου ζωής συμβόλαιο για το ότι θα έχει δουλειά για πάντα και σταθερά; Φαντάζει στα μάτια μου τόσο όμορφο όσο και εξωπραγματικό, ξέρω πως δεν μπορώ να το έχω και νομίζω πως έχω συμβιβαστεί με αυτό. Βλέπω άλλα πράγματα σε αυτήν την δουλειά που μπορούν να αποτελέσουν κέρδη: αναγεννάσαι συνεχώς, γνωρίζεις ανθρώπους, ο κόσμος φαντάζει ένα ανεξάντλητο πράγμα, δουλεύεις σε διαφορετικά μέρη, τόπους και χώρους… Με θυμάμαι να λέω πως θέλω να δουλεύω παντού, σε όλον τον κόσμο. Κρατώ τα θετικά, λοιπόν, και πορεύομαι έχοντας δεχθεί όλο αυτό το ρίσκο, που μπορεί να γίνει τρομακτικό, ειδικά αν έχεις οικογένεια.

Διαβάστε ακόμα: Βίκυ Βολιώτη – «Φταίμε κι εμείς οι καλλιτέχνες που επιτρέπαμε τη μαύρη εργασία μας».

TAGS :
ηθοποιοί τηλεοπτική σειρά

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook