«Κάνω πάντα μια τίμια δουλειά και δεν προκαλώ ποτέ προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε πως είμαι, όντως, ένας ιδιαίτερος τύπος«, συνηθίζει να λέει ο Μάργκολις για τον εαυτό του (Rory Lewis).

H περίεργη μοίρα κάποιων ηθοποιών: ακάλεστοι στο πανηγύρι των γνωστών, προικισμένοι, ωστόσο, με την ευψυχία που προσδίδει η επιμονή, μοιάζουν να είναι κομμένοι και ραμμένοι για να γίνουν καρατερίστες. Τω όντι, αυτό γίνονται. Το συνηθισμένο είναι να μην θυμάσαι ποτέ το όνομά τους. Τι πειράζει; Οι ρόλοι που έχουν υποδυθεί είναι η καλύτερη ταυτότητά τους.

Ο Μαρκ Μάργκολις (τι όνομα κι αυτό!) είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση που ηθοποιού που ζει στις παρυφές του Χόλιγουντ, βγάζει το παντεσπάνι του πάντα ως… δεύτερος στο πλήρωμα κάθε ταινίας (ή σειράς), αλλά αυτό δεν τον έχει κάνει λιγότερο ταλαντούχο ή χρήσιμο. Δεν είναι ευειδής, δεν κουβαλάει την αύρα του σταρ, δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει την καρδιά χιλιάδων θεατών, προφανώς και δεν έγινε ποτέ πόστερ σε εφηβικά δωμάτια. Ε, και;

Ως κλασικός καρατερίστας, ο Μάργκολις υποδύεται συνήθως κάποιον Εβραίο, κάποιον Λατίνο ή ακόμη και παπά.

Αυτό δεν τον εμπόδισε το 2012 να προταθεί για Emmy εξαιτίας της guest εμφάνισής του στη γνωστή σειρά Breaking Bad. Ήταν, άραγε, η πρώτη φορά που έκανε γνωστή τη φυσιογνωμία του; Σαφώς όχι. Είχε προηγηθεί ο χαρακτηριστικός ρόλος του στον Σημαδεμένο, αλλά και σε πλήθος ταινιών του ιδιοσυγκρασιακού σκηνοθέτη Ντάρεν Αρονόφσκι. Ειδικά ο τελευταίος, για να το επιλέγει συνεχώς στα καστ των ταινιών του κάτι θα έχει δει.

Ως Hector “Tio” Salamanca, στο Breaking Bad.

Ως κλασικός καρατερίστας, ο Μάργκολις υποδύεται συνήθως κάποιον Εβραίο, κάποιον Λατίνο ή ακόμη και παπά. Συνήθως αυτού του είδους οι ηθοποιοί είναι χρήσιμοι για έναν σκηνοθέτη, σπάνια όμως μένουν στο θυμικό των θεατών. Κι όμως, παίζοντας τον Hector “Tio” Salamanca, έναν παράλυτο βαρόνο ναρκωτικών που μπορεί να επικοινωνεί μόνο μέσω ενός κουδουνιού που έχει προσαρμοστεί στην αναπηρική του καρέκλα, κατάφερε να διαβεί τον Ρουβίνωνα του υποφωτισμένου guest ρόλου και να φτάσει ως τη μικρή λίστα των Emmy.

Bέβαια, ούτε κι αυτή η πρόσκαιρη λάμψη άλλαξε πολύ τη σχέση του με το μεγάλο κοινό. Είναι χαρακτηριστικό ένα ανέκδοτο που συνηθίζει να διηγείται στις συνεντεύξεις του. Κάποια στιγμή σταματάει σε ένα κόκκινο φανάρι κάπου στο Χόλιγουντ. Οδηγούσε μια Pontiac του 1973, την οποία κατά δήλωσή του είχε αγοράσει μόλις 50 δολάρια. Δίπλα του σταμάτησε ένας πιτσιρικάς που άρχισε να τον περιεργάζεται. Με τα πολλά δεν διστάζει να του απευθύνει το λόγο λέγοντας πως του φαίνεται για σταρ του σινεμά. Για να πάρει την αποστομωτική απάντηση από τον Μάργκολις: «Φίλε, αν ήμουν σταρ του σινεμά θα οδηγούσα αυτή τη μαλακία;»

Συνηθίζει να λέει πως η βασική του έμπνευση για να παίξει έναν ρόλο είναι η παρατήρηση και η ανάκληση εικόνων από το παρελθόν.

Γεννημένος στη Φιλαδέλφεια, τον Νοέμβριο του 1939, ο Μάγκολις γαλουχήθηκε σε μια τυπική εβραϊκή οικογένεια. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο Temple και στη συνέχεια έφυγε κατευθείαν για τη Νέα Υόρκη με σκοπό να σπουδάσει υποκριτική στο φημισμένο Actors Studio. Συνηθίζει να λέει πως η βασική του έμπνευση για να παίξει έναν ρόλο δεν είναι τόσο οι τεχνικές που έμαθε στα θρανία όσο η παρατήρηση και η ανάκληση εικόνων από το παρελθόν.

Στην ταινία «Fountain» του Ντάρεν Αρονόφσκι.

Για το ρόλο του στο Breaking Bad, επί παραδείγματι, όπου δεν μιλάει καθόλου, παραδέχθηκε πως πήρε στοιχεία από την μητριά του που έχει έμεινε παράλυτη έπειτα από εγκεφαλικό. «Μπορούσε να κουνάει μόνο το στόμα της», σημείωνε χαρακτηριστικά. Βέβαια, δεν είναι μόνος: το 1948, η Τζέιν Γουάιμαν κέρδισε το Βραβείο της Ακαδημίας για τον μη ομιλούντα ρόλο που έπαιξε στην ταινία Johnny Belinda. Ως γνωστόν, ο καλός ηθοποιός στα δύσκολα φαίνεται.

Όταν τον ρωτούν πως και έχει καταφέρει να επιβιώσει στο Χόλιγουντ της υπερπληθώρας ηθοποιών για κάθε τύπο άντρα, ο Μάργκολις αποκαλύπτει με περισσή ειλικρίνεια το credo του. «Κάνω πάντα μια τίμια δουλειά και δεν προκαλώ ποτέ προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε πως είμαι, όντως, ένας ιδιαίτερος τύπος. Πολλοί έρχονται και μου λένε πόσο χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος που είχα και πώς κατάφερα να τον βγάλω καλά. Κι όμως, εγώ δεν είμαι τίποτα άλλο από ρομαντικός που παίζει πάντα παράξενους τύπους».

 

Διαβάστε ακόμα: Φ. Μάρεϊ Έιμπραχαμ, ο αινιγματικός αντι-σταρ.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top